Αναζήτηση

Αποτελέσματα 6121-6130 από 6220

Το βράδυ στο Αρτάκι βγαίνουν ανεράϊδες, πάνι τώρα κάμποσα χρόνια, δεν ήτανε ακόμη φιρμένο το νιρό στην Κορώνη, κι ένα βράδυ δεν είχαμε νιρό κόμπο. Λέω της διχατίρας μον: «bε, μπας στ’ Αρτάκι να φίρης μια βικούλα; - όχι, δε πάω, μου λέει εκείνη, σκιάζομαι.» Φορτώθηκα πια εγώ μοναχή μου τη βικά και κίνησα να πάω. Θα ήτανε περασμένες έντεκα η ώρα. Στην ομαλή ψυχή, παρακάτω ψυχή. Ήτον όμως φεγγάρι κι έβλεπαν καλά. Πριν φτάσω στο πρώτο Αρτάκι πιρνάει ένα σύννεφο και κρύβει το φεγγάρι. «Παναγία μου, είπα μέσα μου, έχει γούστο να μου φανερωθή τώρα τίποτα.» Πάω παρακάτω και τηράω κι ερχόντανε πέντε γυναίκες ψηλές ίσαμε κει επάνω και ασπροφορεμένες. Φορήγανι και άσπρες μπολίες και τις είχανε ριχτές στις πλάτες τους, «Μωρέ, είπα μέσα μου, δεν αφήκανε οι Μπουργιώτισσες νερό, ούλο ήρθαν και το πήρανε.» ώσπου να το καλοπώ πέρασαν από κοντά μου σαν αέρας και τότε τις είδα και τις κατάλαβα πως ήτον ανεράϊδες. Η ομορφιά τους δεν ύπαρχε. Εμένα πήγε η ψυχή μου στα δόντια μου. Πάω στη βρύση κι ώσπου να γεμίσω πέρασαν ώρες. Ν’ ακούω τα χαλίκια από το πέρα Αρτάκι να κάνουν χράστα – χράστα- χράστα. Εκεί πηγαίνουν και θάβουν ούλα τα μούλικα γι’ αυτό είναι στοιχειωμένος ο τόπος. Την ώρα που γέμισα τη βίκα και γύριζα σπίτι μου, απαντάω το μπάρμπα – Θανάση τον Κάργα. «Μπάρμπα – Θανάση, του λέω, νάχης καλό, τι ώρα είναι; - Δεν ξέρω, μου λέει, αλλά πολλή ώρα που πέρασε ένα σύννεφο κι έκρυψε το φεγγάρι βάρεσε μεσάνυχτα η καμπάνα του Άη – Δημήτρη, εκείνη την ώρα μου φανερωθήκανε και μένα οι ανεράϊδες. [Αρτάκι= παράλιος τοποθεσία της Κορώνης με μικράν πηγή.]

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Οι αμαρτωλοί όταν πεθαίνουν, γίνονται Βρυκόλακες. Μεταμορφώνομαι σιγά-σιγά, ως εξής. Ο ετοιμοθάνατος μουγγρίζει. Ύστερα τετραποδίγει (γίνεται γάτα, ποντικός)ορμά έξω από το σπίτι και επι σαράντα νύκτες γυρίζει από σπίτι σε σπίτι ζητώντας να το ανοίξουν. Ύστερα ‘’παίρνει τα βουνά σα θηρίο’’. Ο Βρυκόλακας είναι ένα τέρας που πίνει ανθρώπινο αίμα, που καταστρέφει τα σκεύη του σπιτιού. Μοιάζει, με κουνούπι γεμάτο αίμα. Έχει δυο πελώρια μάτια που λάμπουν στο σκοτάδι, σαν αναμμένα κάρβουνα. Τα περισσότερα βρυκολακιάσματα γίνονται όταν ξεθάβεται το πτώμα, χωρίς νάχη αποσυντεθή. Για να προλάβουν σε τέτοιες περιπτώσεις το βρυκολάκιασμα οι συγγενείς, ζεματίζουν το σώμα με λάδι βραστό και τρυπούν τον αφαλό με βελόνα. Ραντίζουν τον τάφο ύστερα με κεχρί, ώστε, αν ξαναβγή ο βρυκόλακας να βρή το κεχρί, που του αρέσει και να περάση έτσι τη νύχτα του, ώσπου να ξημερώση (να λαλήση ο πετεινός), οπότε ξαναμπαίνει στον τάφο. Άλλη περίπτωση βρυκολακιάσματος των πεθαμένων είναι, αν πηδήση γάτα επάνω στο πτώμα του προ της κηδείας, εκεί που είναι εκτεθειμένος. Γι αυτό πολύ προσέχουν τις γάτες όταν συντροφεύουν τους νεκρούς. Μα αν, παρ’άλ’αυτά, πηδήση η γάτα, τότε προλαβαίνουν το βρυκολάκιασμα διαπερνπώντα τη γάτα με δυο σακκοράφες. (τα έθιμα αυτά τάχουν κι οι Σέρβοι κι οι Βούλγαροι)

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1938)

Βρίσκεται στο δρόμο που οδηγεί στα ιστορικά Μπουτσουνάρια. Είνια μονόκλιτος καμαροειδής με διαστάσεις 3,75 Χ 4,67 μ. Διατηρείται σε καλή κατάσταση. Ανήκει σε ιδιώτη. Μια γρηούλα της γειτονιάς ως εβδομήντα χρόνων μούπε αυτά : - “Η γιαγιά μου έλεγε πως ο παππούς τση γιαγιάς τση τονε βρήκε χτισμένο. Τον είχανε οι Ψιλάκηδες, αδέρφια και πρωτοξαδέρφια. Ούλη η γεινιά ήτανε δική τωνε. Είχε και ρουγόπορτα τότες ο μαχαλάς κι έκλειε σαν ούλα τα μετόχια. Ο Άγιος είναι θαυματουργός. Ά,α ήμουνα ακόμη νια, η γριά η Κωσταντάκαινα μου λέγε : - Να ομνύετε, παιδιά μου, στο άγιο, γιατί τον έχω ακούσει με τ' αυθιά μου πολλές βολές κι ανεβοκατεβαίνει με τ' άλογο. Μια άλλη πάλι γριά του Πάνου Ψιλάκη μου 'λέγε διηγείται πάντα η ίδια αυτά : - Μούδε μαντυλλιδόφυλλο μην κόψης από τον Άγιο γιατί κι έμεις πουτον επήραμε από κλερονομια΄. Πήγαμε στο πάτο τση θάλασσας. Και τον πουλήσαμε. Κι ο άλλος που τον επήρε γίνηκε μαύρος σαν τον αράπη. Να 'δης τι θ' απογίνη κι αυτός που τον έχει τώρα. Δεν πάει ποτέ σε καλό”. Ένας άλλος πάλι από την ίδια γειτόνιά μούπε πως μια φορά ένας είχε το μικρό παιδί του στο σβέρκο του και πήγαινε στην Αγία Παρασκευή, άλλη εκκλησία σε μικρή απόσταση από τον Άη Γιώργη. Όταν περνούσανε, το παιδί του 'πε : - Μπαμπά, να πάμε στην εκκλησία αυτή που είναι επιτάφιος. “Είχε ακούσει τσι ψαλμωδίες το παιδί γιατί ο άγιος λουτουργά κι όταν ακόμα δεν τον λουτουργάνε”.

Κυρμιζάκη, Αγλαΐα (1940)

Στον Άϊ Γιώργη του νεκροταφείου φοβόταν να πλησιάσουν τη νύχτα. Οι νέοι έβαζαν στοίχημα για να ιδούν ποιος θάχη το θάρρος να πάη νύχτα στο βόροτο και να φέρη κλαδί του, πολύ λίγοι είχαν τέτοια τόλμη. Κοντά στον Έζ Γιώργη του μνημορού υπάρχει μια μεγάλη πέτρα, που έχει απάνω αποτυπωμένο αλόγινο αχνάρι, έλεγε η παράδοση, πως το αποτύπωμα αυτό είναι από το πόδι του αλόγου του Άϊ Γιώργη. Ο πληροφορητής Γιάννης Μπαλαχτσής λέει τα εξής σχετικά με το αχνάρι τούτο : όταν κατέβαινες από την Εν Gαβαρώτ'σα, από του Αντσαλίχου τα χωράφια, έμπαινες στου βράχου την αμπατή και πήγαινες στου Φράγκου τη λίμνη, εκεί σε πέτρα επάνω έβλεπες πάτημα από ποδάρι αλόγου. Φαίνονταν οι τύποι των καρφιών του πέταλου. Έλεγαν πως στα πρώτα χρόνια που οι Φαρασιώτες σκότωνε ο ένας τον άλλον για τα κόμματα, απόκει θέλησε να κατέβη ένας καβαλλάρης. Κατέβη ως εκεί, αλλά παρακάτω δε μπορούσε να προχωρήση και γύρισε πίσω. Από τότε έμεινε το πάτημα του πόδιου του αλόγου. Αυτός που κατέβη ως εκεί ήταν ο Άϊ Γιώργης. [κόμματα = Πρίν από πενήντα ογδόντα χρόνια, λένε, το χωριό ήταν διαιρεμένο σε δυό πολιτικές μερίδες, η μιά πήγαινε με το μέρος του Σουλτάνου και η άλλη υποστήριζε τους αντάρτες Τούρκουε του Γουζάνογλου. Είχαν μεγάλη διαμάχη μεταξύ τους και γίνονταν σκοτωμοί.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Ημίσειαν ώραν δυτικώς του Αγίου Πέτρου, υψούται «η ράχη των φονεμένων». Επί της ράχεως ταύτης, 200 μέτρα δυτικώς της κορυφογραμμής και αμέσως παρά την ορεινήν οδόν την άγουσαν εξ Αγίου Πέτρου εις Σπάρτην παρατηρούνται τρεις μεγάλοι σωροί εξ ακατεργάστων λίθων και χώματος. Υπό τούτους λέγουσιν οι περίοικοι ότι ετάφησαν γιγαντόσωμοι Έλληνες, φονευθέντες εκεί δια δόλον, και δια τούτο εκλήθησαν και «Φονεμένοι», οι φονευθέντες δια δόλου. Ο καθηγητής κ. Ρωμαίος εξερευνήσας τον τόπον εύρε και τέταρτον σωρόν, εξ ου εικάζεται ότι οι τάφοι ούτοι είναι οι υπό του Παυσανίου αναφερόμενοι «Ερμαί λίθου», το δε σημερινόν όνομα «Φονεμένοι» προήλθεν εκ των σωρών. Ίσως εν τω τόπω τούτω εγένετο φονικωτάτη μάχη ή φόνοι, μεθ’ ο επικολούθησεν η τάξη των ηρώων. Τα εκ λίθων και χώματος υψώματα εμποιούσιν πραγματικώς την εντύπωσιν τάφων εις τον διαβάτην, με την διαφοράν ότι είναι τεράστιοι. Εντεύθεν προήλθεν και η παράδοσις περί γιγαντοσώμων. Κατ’ αφήγησιν του γέροντος Αγιοπετρίτου Μπαρμπιτσιώτου, η παράδοσις έχει ως εξής. Εκεί, που το λεν στους «Φονεμένους» που είναι οι οβολιοί, εσκότωσαν τρεις Έλληνας και τους ‘θάψανε. Ήντουσαν θερία. Έλληνες μαθές αλλά τους πότισαν κρασί με το ασκί και μέθυσαν. Τ’ άκουσε η αδερφή τους η βασιλοπούλα κι έρριξε ένα θεόρατο λιθάρι από δυο ώρες δρόμο, που το λεν «βασιλοπούλας το κοτρώνι» δεξιά που ερχόμαστε στον Άγιο – Πέτρο. Μα σαν ήρθε τους βρήκε σκοτωμένους».

Δημητρόπουλος, Γρηγόριος (1956)

Εν Μάνη η Λάμια λέγεται Λάμνα και λάμια κ Λάμνισσα ή Λάμνιζα όπως και αλλαχού. Είναι δε αι Λάμιαι, θηλυκά φάσματα, δαίμονες, άγριαι των μορφών, άσχημοι, κάτισχνοι. Έχουσιν όμως ισχύν μεγάλην ή είναι υψηλαί. Εντός παραμυθιού αναφέρονται τρεις, ων η μία έχει μεγάλους μαστούς, δι εν πανίζει τον φούρνον, η Δευτέρα μεγάλους οδόντας όπως τρώγη ανθρώπους κ η τρίτη όφεις εν τη κεφαλή αντί τριχών. Κατά ταύτα οι Λάμιαι ομοιάζουσι προς τα τρεις μυθολογουμένας αδελφές της αρχαιότητος, τις Γοργόνας, την Αθενώ, Ευρυάλων κ Μέδουσα. Το άγρτον αυτών εκδηλούται δαι της φράσεις: Σαν τη λάμια κάνει. Ευχαριστούνται και το πνίγειν τα βρέφη και απορροφεί το αίμα των κει κατά τούτο ομοιάζουσι πρη την Αρχαίαν Λάμια περί κ γιγνώσκομενω εκ της μυθολογίας ταύτης. Η Λάμια ωραία ούσα ηγεπήθη υπό του Διός, αλλ΄η Ήρα ζηλοτοπήσασα έκαμεν ώστε τα τέκνα της να γεννώνται νεκρά. Απολέουσα δε ης το κάλλος της εμάνη ες βαθμόν ώστε να αρπάζη των άλλων τα τέκνα κ να τα φονεύη. Ο μύθος ότι τα αιφνιδίως αποθνήσκοντα παιδιά φονεύονται υπό Γοργόνων πιστεύεται αλλαχού, εξοί κ η φράση «Το παιδί το πνιξε η Λάμια» ως εν Αθήνας. Εν Μάνη τα παιδιά πνίγουσι τα σμερδάκιαν. Ένεκα της αγριότητος αυτών κι πάσα γυνή υβριστικώς λέγεται λάμνα ή λαμνίζα, Επειδή είναι ταχεία λέγεται περί ανθρώπων ταχείας βαδιζόντων ότι περπατεί ή τρέχει σαν τη λάμνα. Εκ των παραμυθίων φαίνεται ότι σφυρίζουσι κ εντειθέν λέγεται ότι Σπουρίζει σαν τη Λάμνιζα. Και το φοβίζειν τα παιδιά δια τη λάμνας είναι εν χρήσει, η εν χρήσει ήτο κ το πάλαι. Εν του παραμυθιού η λάμια συχνά αναφέρεται κ το πάλαι. «Τούτε γαρ πευσί προσφέρομεν του ιδείς μύθους κ προτροπών, κ αποτροπών δε τας φοβεράς, έτε γαρ Λάμια μύθη έστι και η Γοργώ και ο Εφιάλτης κι η Μορμολύκη». [αλλαχού= Schmialt σελ. 131, Το παιδί το πνιξε η Λάμια= Εφημ. ημ. 1859 σελ. 994, Μορμολύκη= Στραβ. Α σελ. 19 πρ. βλ. Τέρτης ad Vall.3]

Νεστορίδης, Κ.

Στον Άϊ Γιάννη (Μοναστήρι στ’ Άγραφα) είχεν έρθει την παραμονή στη μνήμη (29 Αυγ.) ο Καραϊσκάκης με τα παλικάρια του. Έκανα λόγο, τι θα φάνε ταχυά που είναι νήστιμη. Κι έλεγον πως θα φάνε αλάδιαγα φασόλια. Ένας είπε πως έχει ένα τετράπαχο τραγί, να σφάξη και θα φάη ψητό, ας μην κάνη. Ο Καραϊσκάκης που τάκουσε είπε : ή θα κάμη το θάμα του ο Αγιάννης ή θα το κάμω γώ. Τάχας πως άμα δεν τιμωρήση την ασέβεια ο Άγιος θα την τιμωρήση αυτός σκοτώνοντας με τα χέρια του αυτόν τον παλιάνθρωπο. Κοιμήθηκαν. Ξημέρωσε η μνήμη. Όλοι μπήκαν στην Εκκλησία κι άκουαν την λειτουργία. Εκείνος έμεινε όξω πήρε τον τράγο και πήγε παρά πέρα να τον σφάξη. Τον έβαλε κάτω, πάτησε τα πόδια του κι έπιασε το κεφάλι του σφαχτού απ’ τα κέρατα. Γυρίσε το κεφάλι του σφαχτού απ’ τα κέρατα. Γύρισε τη σφαξιά. Βάνει το χέρι στο σελλάχι να βγάλη απ’ το θηκάρι το μαχαίρι. Αντίς αυτό έπιασε το πιστόλι. Παίρνει φωτιά, τόκαμε σκόρπαλα τ’ άντερα. Πάει ο άνθρωπος, σκοτώθηκε χωρίς να το καταλάβη. Ήταν θαύμα τ’ Άϊ Γιάννη. Αυτός τον σκότωσε, γιατί ήταν αθεόφοβος. Βγαίνει ο Καραϊσκάκης απ’ την εκκλησία, έμαθε το κακό. Δεν ταράχτηκε : Εγώ το είπα, λέει, ή θα το κάμη ο Άϊ Γιάννης ή θα το κάμω γώ. Μ’ άκουσε. Τόκαμε και μ’ απάλλαξε μένα

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)

Ένας απ’ αυτούς τους Σακελλαροπ’λαίοις κίνησι η ώρα 12 απ’ το Αλώνι από τον Πόρο (4 -5 χιλιόμετρα χαντάκια, ρέματα, διάβα) με το μ’λάρ’ φορτωμένο στάρ’. Όταν έφτασε στην θέση Ξαμ’λιά ( Έξω αμπέλια. Έχει εκεί τραγασές), τούρτε μια θαμπωμάρα, του παρουσιάστ΄κε ένας σκύλος. Του ‘κανε έτσι με το ξύλο εφ’γε. Έπειτ’ από λίγο, μια κλώσσα με τα κοττόπουλα. Μετά, ένα κριάρ’ υπερφυσικό μέγεθος, που ήθελε να τον χτυπήσ’. Είχι την καραμπίνα στον ώμο. Να ρίξου, να μη ρίξου; Μπορεί να σκάσ’ το όπλο πίσω τ’, να μι χτυπήσ’. Ακολουθώντας το δρόμο, έφτασε μέχρι την άκρη του χωριού. Ήταν ησυχία, δεν είχε λαλήσ’ κόκκορας. Άρχισε το σταυρό τ’, πάτερ ημών… βάριε το γάδαρο. Όταν ήρτε στο σπίτι τα’ παρ’σιάστηκε μίνια γυναίκα που τον ακολουθούσι κάθε 6 βήματα. Γυρίζ’ αυτός έκανε τον σταυρό τ’. Έφευγε. Χτυπάει την πόρτα. Ποιος είνι; Φοβόταν να μ’λήσ’, γιατί η γυναίκα ‘κείνη ήταν από κοντά. Ανοίγ’ την πόρτα και βάν’ το όπλο απ’ τη μούχη της πόρτας. Τον κατάλαβε η γυναίκα τ’ και τ’ άνοιξε. Μπήκε μέσα, χωρίς να κρέν’. – Τι να σι κάνω, απ’ θυμήθ’κες το «πιστεύω;» Ειδ’άλλως απόψ’ θα σι μαγείρευα και να ‘χης χάρη πούχις μπαρούτ’ και δε μίλ’σες. Αν μιλούσι θα του ‘παιρνε τη φωνή. Από τότε αυτός ήλιο μ’ ήλιο στο σπίτ’ (δηλ. νωρίς).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

“Σ' την μπομπή σου Μάρτη μου, τ' αρνοκάτσικά μου τα ξεχείμασα” [ Σημ. Α. Λέγεται παρά τοις πολλοίς, ότι ποιμενίς γραία, υγιές και ακμαίον έχουσα το ποίμνιον της μέχρι σχεδόν του τέλους Μαρτίου, ός τότε ηρίθμει την αυτήν ποσότητα ημερών μετά του Φεβρουαρίου και των άλλων μηνών, έλεγε το ανώτερω απόφθεγμα κομπορρημονούσα και τον Κύριον Μάρτιον καθυβρίζουσα. Ούτω δε οργισθείς εδανείσθη από του συναδέλφου τρεις ημέρας (και εκ τούτου έμεινε ούτος κουτσός), καθ’ ας προεκάλεσε χειμώνα δυσήμερον και δριμύτατον, εξ’ ου και η γραία κατεστράφη και το ποίμνιον όλον μεταβληθέν εις λίθους ως και τα ποιμενικά αγγεία φαίνονται εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου και της Στερεάς Ελλάδος. Αι δε ημέραις αυταί εισίν η 29, 30, και 31 και καλούνται σήμερον της γρηάς η ημέραις, και επικρατεί συνηθέστερα κατ’ αυτάς καιρός ανώμαλος, χιονώδης , η βροχερός, ή καθόλου ψυχρός, συννεφώδης και ανεμώδης και σπανίως σπανιώτατα ευδία. Σημ. Β. Και εν χώραις μεμακρυσμέναις αφ’ ημών απαντώσιν όμοιαι περίπου παραδόσεις. Π.χ. Εν χώρα της κεντρ. Ασίας «Μπάρεκ Μπελότσι» καλούμενη = Βελουχιστανικόν ποίμνιον, υπάρχουσι, κατά τον περιώνυμον περιηγητήν έλληνα κ. Π. Πόταγον, παρά ταις υπωρείας τους προς δυσμάς αυτών όρους πέτραι μορφήν ζώων έχουσαι και μια (πέτρα) επί της κορυφής του όρους μορφήν γυναικός επ’ ώμων παιδίον φέρουσης, η δε παράδοσις έχει ως ακολούθως : «Διηγούνται, ότι Βδελουχιστανίς ποτε πωλούσα το εκ του ποιμνίου της γάλα, ήλμεγεν εντός αυτού, όπως αυτό αυξήση και το εαυτής. Ο δε Θεός οργισθείς μετέβαλε το ποίμνιον και εκείνην ως είχε φέρουσαν παίδα επ’ ώμων εις λίθους, δηλαδή τη Νιόβη των Σοδόμων αναλόγους το αυτό ποιεί και παρά Καφρισσανοίς γυνή τις υπό του θείου εις λίθον μεταβληθείσα»( περιηγης. Ποταγού Τομ. Α’, σελ. 402).

Παπαζαφειρόπουλος, Παναγιώτης (1887)

Ιδε αι Νεραΐδες (ανεραΐδες) υπάγονται εις τα Στοιχειά, ή μάλλον συγχέονται προς αυτά: δια τούτο πει η φράση νεραϊδοπαρμένος ήτοι τον νοώ τρελλός ον επήραν αι Νεράΐδες. Ως αλλαχού ούτω, ή εν Μάνη αι Νεράΐδες θεωρούνται ως όντα φανταστά το κάλλος αυτών υπερβαίνει το των ανθρώπων: είναι πεντάμορφες. Όθεν όταν πρόκειται περί πράων νεανίδων κ γυναικών λέγεται: «στην ανεραΐδα φαίνεται», έχει μάτια νεράϊδος. Φαίνεται δε ότι και εν τη αρχαιότητι παροιμιώδη θα ήτο η ωραιότης των Νηράϊδων και ιδίως της καλλονής της μίας εξ’ αυτών της Κασσιεπείας. Είναι ενδεδυμένοι λευγά η αδήμονας εγγρατούσα αμύμονα έργα ειδνικαν κατά Ησίοδον παρ’ ιδίως νήθουσι κρατούσαν ηλακάτην κ υφαίνουσι ης και παρά του αρχείου. Αλλ’ αι Νεραΐδες κείτοι τοιαύται φαίνεται ότι αγαπώσι των μετ’ ανθρώπων συνοίκησιν. Δια τούτο κι αρπάζουσιν αυτόυς κι φέρουσιν ΄ς τα ανακτοράκων και δια τούτο οι νοερώς πάσχοντες πιστεύονται ότι είναι ανεραδοπαρμένοι. Εν Κεφαλληνία, λέγεται ανεραϊδοβαρωμένος. Η ιδιότης αυτών καταφαίνονται εκ τινός παραμυθιού δημοσιευθέντος εν τη εστία (από του αριθμ. 332 κ εξής της 5 Φεβρ. 1895) Η πίστης ότι αι Νεράϊδες αρπάζουσιν ανθρώπους ήτο η παρά του αρχαίου. [μάτια νεράϊδας= Ούτω εν Αραχώβη Schmudt ενθ ανωτέρω σ. 103, Κασσιεπείας= Υγίν ποιητ. Αστρ. Β. 10 Αππολον. Β. 4.3., Ησιόδον= Δευγ. 44, ηλακάτην= ο Πίνδαρος ονομάζ αυτός χρυσαλακάτους Νεμ. 5. 361, αρχαίοις= Φικολ. Εικ. 2,8, Εν Κεφαλληνία= Schmut. Εν. αν. 120, 7, αρχαίους= Schmidt ανατ. 121]

Νεστορίδης, Κ.

«
1
. . .
610
611
612
613
614
615
616
. . .
622
»

Αναζήτηση

Φίλτρα