Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Ζήσης, Ευστράτιος"
-
Κακιώθ' κε η νυφ', κατσ' λια στη μύτ' τσ
Ζήσης, Ευστράτιος (1939)Την έλεγαν συνήθως τα παιδιά, όταν εκακιώνοντο αναμεταξύ των -
Κακός σκύλος ψόφου δεν έχ!
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Ερμηνεία: Δια τους κακούς ανθρώπους, όταν υπερπηδούν σοβαρούς κινδύνους, ιδίως ασθενειών και ζουν πολλά έτη -
Καλά 'ν' κι τα ροπάφυλλα με το ρογί το λάδι
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Τα ευτελέστατα φύλλα της δρυός (ροπόφυλλα) ήτο δυνατόν να μαγειρευθούν και να είναι καλά, εαν θα έβαζον άφθονον έλαιον (με το ρογί το λάδι) -
Καλάθια δίχως πάτο!
Ζήσης, Ευστράτιος (1941)Ελέγετο με αγανάκτησιν, επί το πλείστον ως ανηλίκους, οι οποίιοι, εις παρατήρησεν τινα απήντων με απροθυμίαν μονολεκτικής “καλά” -
Καλλιό 'γω, που δε λαλώ, μόνο 'γω θα παντρευτώ
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Ελέγετο πολύ η παροιμία και ειρωνεύοντο με αυτήν οι άνθρωποι εκείνοι, οι οποίοι δια της σιωπής των ήθελαν να παραστήσουν τον φρόνιμον και τον νουνεχή|Συνοδεύεται από κείμενο...... -
Καλώς τα δέχ'κες, Περμαθούλι. - Να καναδυό ψαράκια!
Ζήσης, Ευστράτιος (1939)Διά τους ανοήτους οι οποίοι επλήρωναν ακριβά τας ανεξόδους φιλοφρονήσεις των άλλων. Έμεινε η παροιμία από γυναικός τινός, που ήλθεν ο άνδρας της από το ταξίδι και εις όσας την συνέχαιρον λέγουσαι το καθιερωμένον “Καλώς τα ... -
Καργιέτ, Μαργιώ μ', έτσ' ούλες οι κοπέλλες!
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Ως ενθάρρυνσις, αστεία μάλλον -
Κατά τα εργατά του αλληλούϊα
Ζήσης, Ευστράτιος (1937)Ερμηνεία: Όταν το τέλος κανενός ήταν ανάλογο με τις πράξεις του. Λέγοντας όμως μόνον για τις κακές πράξεις -
Κατά τον μπάρμπα – Γιάννη και τα κοπέλια του
Ζήσης, Ευστράτιος (1936)Συνήθως κολακευτική για τα προτερήματα των θιγομένων -
Καταφρονεμένο κάτεργο σε αγαθό λιμένα
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Δια αδίκης περιφρονημένοις ανθρώποις, οι οποίοι εν τέλει δια της εργασίας των και τις φρονήσεώς των απεκαθίσταντο αξιοπρεπής -
Κατσίβελος, σα χάσ' τα γαϊδούργια τ'
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Δεν θα δυνηθή να εύρη ο κατσίβελος τα ζώα του, εάν τα χάση μέσα εις αυτό το σπίτι, από την ακαταστασίαν που επικρατούσε -
Κατυλάει τον Άδ' με τα σάβανα
Ζήσης, Ευστράτιος (1938)Εσήμανε τον πολύ σπάταλον και λαίμαργον άνθρωπον. Ελέγετο συνήθως δι' οικογενείας πολυεξόδους -
Κει πα πης Κακογιάνν', πε Καλογιάνν'
Ζήσης, Ευστράτιος (1941) -
Κείνους πό' καμε τ' μάννα μ' παπά, θα gάμ' κι του bαbά σ' διάκο
Ζήσης, Ευστράτιος (1939)Ερμηνεία: Δια τους ονειδίζοντας τους άλλους δια συμφοράς προερχομένα εξ θείας βουλήσεως, τα οποία και οι ίδιοι ήτο δυνατον να υποστουν