Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Φάβης, Β."

Ο Αράπης του Παλιόπυργα

Σ τον Παλιόπυργα είναι ένας αράπης και φυλάει τα φλωριά ενού πασά. Την νύχτα τα βγάζει όξου και τα βοσκάει έχει ‘ς το κεφάλι του ένα χαρανί και ‘ς τα χέρια του κρατεί μια σκλίτσα από μέσα πο το χαρανί βγαίνει πρώτα μια φωτιά κ’ ύστερα αυτή η φωυιά γίνουνται τρείς. Μπρός πάει αυτός, βροντάει το χαρανί από τα’ αρβάλια που χτυπούνε απάνου, κι’ από πίσου κιουλάνε τα φλωριά κατά το βρόντημα και γίνεται...

Φάβης, Β. (1914)

Σ' αγάπη αδιαφόρευτη μη ρίχνης το σεβδά σου

Φάβης, Β. (1908)

Τσεί που δεν έχεις διάφορο να μην αγαπάης, ήτοι γυναικός ήν δεν δυνάσαι να λάης ώς εκ της διαφοράς της κοινωνικής ή οικονομικής θέσεως, δεν πρέπει να εράς

Σ' αγαπάου σαν το χιόνι στον κόρφο

Φάβης, Β. (1908)

Της κόρης τ' αχνάρι ή τ' Αλογοπάτι

Σ' το δρόμο, που πηγαίνομε κατά την Άρνα, σε μια μεγάλη πλάκα πάνου είναι τρία αχνάρια, ένα αχνάρι κόρης, ένα αλογήσο και το άλλο είναι αχνάρι του δαίμονα. Λένε πώς μια κόρη καβάλα 'ς ένα άλογο πήδησε από το βράχο που είναι από πάνου, γιατί την κυνήγαγε ένας δαίμονας, από το βράχο πήδησε κι ο δαίμονας, δεν μπόρεσε όμως να την πιάση και γι' αυτό έσκασε από το θυμό του. Λένε πως αυτή η κόρη ήτανε η...

Φάβης, Β. (1914)

Σ΄αγαπάου σαν το φίδι στον κόρφο

Φάβης, Β. (1908)

Κατά παν πρόσωπον

Σα μιλής τσαι δε σ' ακούνε, πες πως τόπες μεσ' στο μύλο

Φάβης, Β. (1908)

Σα τα λές τσαί δε σ' ακούνε, κάλλιασε πούσαι στο μύλο

Φάβης, Β. (1908)

Σα μιλής τσαί δε σ' ακούνε, πες πως τόπες μεσ' στο μύλο

Η γουρούνα με τα μπουζά

Σε μια θέση που τη λένε Βασιλοπούλλα, δώθε από το Στεφάνι, μια φορά ένας είδε τη νύχτα μια γουρούνα κ’ έβοσκε μαζί με τα μπουζά της του φάνη παράξενο τι θελε σε κείνο το μέρος η γουρούνα και την παίρει απόκοντα. Η γουρούνα τρουπώνει σε μια τρούπα μέσα από πίσου κι’ αυτός. Μέσα κεί ήτανε ένας αράπης κ’ είχε σωρό τα φλωριά σαν είδε αυτόνε που μπήκε μέσα μέσα του δίνει μια φτυαριά φλωριά κείνος τα βάνει...

Φάβης, Β. (1914)

Σήμμερον γιορτή μου εμέναμ, παραμονή σου εσεναν

Φάβης, Β.

Σήμερον κινδυνεύω εγώ, αύριον θα κινδυνεύσης συ

Σκάεις αυγό ή χύνεσαι ή το ζουμί σου πίνεις;

Φάβης, Β. (1908)

Η γυναίκα ή τα μάρμαρα

Στα Μάρμαρα είχενε τη στάνη της μια τσοπάνα. Είχενε πολλά γιδοπρόβατα κ' ευτυχισμένα. Μια μέρα σαν ξετύλιξε το παιδί της κ΄ ήταν λερωμένο γιατί παιδοκόμαγε κιόλας, δεν είχενε με τι ναν το παστρέψη. Τηράει δώθε κείθε να βρή κανένα μπάλωμα, δεν έβρισκε. Και κεί που τήραγε γλέπει να πέφτη μπρός το μέρος της ένα χρυσό μαντήλι, κατάλαβε μαθέ πως το ρίχν' ο Θεός για να σφουγγίση το παιδί της. Κείνη παίρνει...

Φάβης, Β. (1914)

Στην ανυδριά καλό 'ν' τσαι το χαλάζι

Φάβης, Β. (1908)

Συνοδεύεται από κείμενο ....

Στίς οχτώ του μακαρίτη άλλος μπαίνει μέσ' στό σπίτι

Φάβης, Β. (1908)

Περί ακράτους χήρας, ήτις μετά μίαν εβδομάδα από του θανάτου του εαυτής ανδρός άλλον λαμβάνει

Οι σπηλιές της ωραίας Ελένης

Στον Ευρώτα κει που είναι το χτήμα του Ματάλλα είναι δύο σπηλιές, μία μεγαλύτερη και μία μικρότερη. Σ’ αυτές τοις σπηλιές πήγαινε και γδυνότανε η ωραία Ελένη κ’ ύστερα έκαμνε το λουτρό της.

Φάβης, Β. (1914)

Στους πέντε μήνες το σκυλλι στο ξάμηνο τ' αδράχτι τσαί πάνου που το χρόνιατσε καμν΄ένα λυσιδάτου. Βιάνει τσ' ανατσουκλίζει το στης σιροδοστιάς τα πόδια. Το κρεμάζει στο καργάτσι σα μικρό λεφτοκαράτσι το πεντίτσι τ' ωργισμένο, το κατσί τ' αφωρεσμενο παίξε το 'να παίξε τ' άλλο μου μπερδέωανε το νε μας τσ' από την πικρα τουν αιμάτου έπεσε του πεθαμά του. Θέλεις, άντρα να με γιάνης; στο κρασί νερό μη βάνης, το κρασί το νερωμένο δε σηκών' αρρωστημένο

Φάβης, Β. (1908)

Στριψ΄έρημε δράχταρε, σκοτεινέ σοντύλαρε, την πομπή που μού 'καμες κά στον Άγιο Θόδωρο κάτου στο μπηχτομούνι

Φάβης, Β. (1908)

Ούτω λέγεται εν Αυλωναρίω λέγεται δε και εν Κονίστραις, αλλ' άνευ του τελευταίου στίχου. Εις την παροιμίαν ταύτην υπόκειται μύθος ούτινος παραλλαγή είναι κατατεχωρισμένη παρά Πολίτη εν λ. Αρ. 1, Κατά την παραλλαγήν του Αυλωναρίου

Τ' αγί Αντρέα αντρειώνει η μέρα τσαι και το κρύο

Φάβης, Β. (1908)

Τ' αμπέλι θελ' αμπελουργό, το σπίτι νοικοκύρη

Φάβης, Β. (1908)

Τ' αμπέλι θελ' αμπελουργό, τσ' ο τσήπος θέλει τσηπουργό

Φάβης, Β. (1908)

Τ' αρνί α δε μπελάξη, γάλας δεν τρώει

Φάβης, Β. (1908)