Browsing by Collector "Φάβης, Β."
Now showing items 68-87 of 174
-
Η αλεπού αργάτες γύρευγε τσαί τσείνη αργατολόγαγε
Φάβης, Β. (1908) -
Η αλεπού εκατό χρονού, τ' αλεπόπουλο εκατοδέκα
Φάβης, Β. (1908) -
Η αλεπού στην τρούπα της ζημία δεν κάμνει
Φάβης, Β. (1908)Περί ανθρώπων οίτινες ποιήσεσι βλαβηντινα εν ω διατριβούσιν -
Η αυγή θελά ντο δείξη ποίνους μάννα θελά λείψη
Φάβης, Β. (1908) -
Θα πάρου μια φοράδα να μας κάμη εσένα πουλλάρι
Φάβης, Β. (1902)Ένας γύφτος έλεγε μια φορά “θα πάρου μια φοράδα να μας κάμη εσένα πουλλάρι”. Το γυφτόπουλο έλεγε “θα ντο καβαλλιτσεύγω”. “Μη βρε να μην κοψομεσάσης το πουλάρι -
Θέλεις θέριζε και δένε, θέλεις δένε και κουβάλειε
Φάβης, Β.Ελησμονήθη η βαθυτέρα και αρχική έννοια της παροιμίας καθ΄ ήν διά ψευδούς αντιθέσεως υποβάλλει τις εις τον έτερον δύο εργασίας, καταλείπει δε δι΄ εαυτόν μίαν (θέριζε ή κουβάλειε) εκ τούτου σήμερον λέγεται επί διαζεύξεως ... -
Κάσε, κόττα μου, στ' αυγά σου τσαί στα πετρολίθαρά σου για να βγάλης τα πουλιά σου ούλα κι – κι - κι τσ' ένα κα – κα – κα
Φάβης, Β. (1908)Ούτως εν Κονίστραις ο τελευταίος στίχος λέγεται ενταύθα και άλλως “ούλα κου-κου-κου τσ' ένα κα-κα-κα” ή “πειότερα κου-κου-κου, πειό λίγα κα-κα-κα. Δια του κι-κι-κι,κο-κο-κο και κου-κου-κου νοούνται αλέκτορες, δια δε του ... -
Κάσσε, πραματάτσι μου, 'ς τον τόπο σου, τσαί λόγια μη μου κάμνης
Φάβης, Β.Όταν τις αρνήται να δανείση οικιακόν τι σκεύος εις κακόπιστον αιτουντα. Διότι ή δεν θα επιστραφή εγκαιρως, ή θα επιστραφή εφθαρμένον και ούτω θα προκύψη αιτία λογομαχιών και ερίδων -
Καλό στον άγιο του θεού τσάι τον οχτρό της πίττας
Φάβης, Β. (1908)Ειρωνική προσφόνησις πρβλ. Πολίτου εν λ. αρ. 18 -
Καμάτρας χέρια δρώνουνε τσαί γληγορούς ποδάρια
Φάβης, Β. (1908)Αι παροιμίαι αύται ουδέν σαφές κεφάζουσιν, εσχηματίσθησαν από ατομικών τινων παρατηρήσεων και επαναλαμβάνονται αναγερόμεναι εισ τους ιδρώνοντας κατά τους πόδας ή τας χείρας παιδιάς χάριν -
Κατακαημένε αθρώπε, μια λίτρα κρίας γεννείσαι σαν πύργος θεμελιώνεσαι, σα διάργυρος σκορπιέσαι
Φάβης, Β. (1908)Σχετλιαστικόν του ανθρώπου δίστιχον -
Κατακαημένος άθρωπος ατός τσ' απατός του κάμνει κάκο του λόγου, που δεν το κάμν' ο οχτρός του
Φάβης, Β. (1908)Πολλάκις ο άνθρωπός υπό πείσματος και ισχύρογνωμοσύνης ελαυνόμενο, ποιεί κακόν εις εαυτόν, οίον ουδ΄ο εχθρός αυτού δύναται να ποιήση -
Κρεμάκανε τ' αυτιά του
Φάβης, Β. (1908)Περί του ηθικήν κατάπτωσιν υποστάντος, είτε δι' αχρηματίαν, είτε δια νόσον, είτε δι' άλλην αιτίαν.