Browsing by Collector "Φάβης, Β."
Now showing items 59-78 of 174
-
Ένα χρόνο άσπορος, πέντε χρόνια άθερος
Φάβης, Β. (1908)Τούτο λεγόμενου περί του αγρού γεωπονικώς, δεν δύναται να είναι αληθές παν τουναντίον συμβαίνει, όταν αγρός τις μείνη ακαλλιέργητος επί εν ή πλείονα έτη, έπειτα καλλιεργηθείς γενναίους φέρει καρπούς. Αληθώς έχει η εν λ. ... -
Έρκετ' η μεγάλη Πέφτη τσ΄ άντρας μου βρατσί δεν έχει
Φάβης, Β. (1908) -
Έχουν τ' αντρόγυνα κατσά, νάχουν τ΄αδέρφια αμάχη ενάχη τσ' μάνα με παιδί, ως που να μπή τσαί νάβγη
Φάβης, Β. (1908)Η μεταξύ συζύγων ή αδερφών έχθρα και η κατά του παιδός οργή της μητρός δεν δύναται να είναι ισχυρά, ούτε έμμονος. -
Εγώ πήρα την ακουή σαν τον κακό το λύκο τσαί σπίτι μου να τσοιμηθώ μένα μου λεν πως λείπω
Φάβης, Β. (1908)Τοσούτον εδυσφημίσθην, ώστε και όταν σωφρονώ, δεν νομίζομαι σωφρονών -
Εψές πέθαν' ο άντρας μου, προχτές ο γάϊδαρός μου σήμερο πάει τσ' ο χοιούρος μου τσαί ποιόν να πρωτοκλάψω, ας κλάψω 'γω το γάιδαρο που πήγαινα στο μύλο τσ' άντρας μ' ας τρώη χούματα τσ' εγώ τρώου το χοιούρο
Φάβης, Β. (1908)Γελοιαστικόν ποίημα προς εμπαιγμόν του ήθους των γυναικών -
Η αλεπού αργάτες γύρευγε τσαί τσείνη αργατολόγαγε
Φάβης, Β. (1908) -
Η αλεπού εκατό χρονού, τ' αλεπόπουλο εκατοδέκα
Φάβης, Β. (1908) -
Η αλεπού στην τρούπα της ζημία δεν κάμνει
Φάβης, Β. (1908)Περί ανθρώπων οίτινες ποιήσεσι βλαβηντινα εν ω διατριβούσιν -
Η αυγή θελά ντο δείξη ποίνους μάννα θελά λείψη
Φάβης, Β. (1908) -
Θα πάρου μια φοράδα να μας κάμη εσένα πουλλάρι
Φάβης, Β. (1902)Ένας γύφτος έλεγε μια φορά “θα πάρου μια φοράδα να μας κάμη εσένα πουλλάρι”. Το γυφτόπουλο έλεγε “θα ντο καβαλλιτσεύγω”. “Μη βρε να μην κοψομεσάσης το πουλάρι -
Θέλεις θέριζε και δένε, θέλεις δένε και κουβάλειε
Φάβης, Β.Ελησμονήθη η βαθυτέρα και αρχική έννοια της παροιμίας καθ΄ ήν διά ψευδούς αντιθέσεως υποβάλλει τις εις τον έτερον δύο εργασίας, καταλείπει δε δι΄ εαυτόν μίαν (θέριζε ή κουβάλειε) εκ τούτου σήμερον λέγεται επί διαζεύξεως ... -
Κάσε, κόττα μου, στ' αυγά σου τσαί στα πετρολίθαρά σου για να βγάλης τα πουλιά σου ούλα κι – κι - κι τσ' ένα κα – κα – κα
Φάβης, Β. (1908)Ούτως εν Κονίστραις ο τελευταίος στίχος λέγεται ενταύθα και άλλως “ούλα κου-κου-κου τσ' ένα κα-κα-κα” ή “πειότερα κου-κου-κου, πειό λίγα κα-κα-κα. Δια του κι-κι-κι,κο-κο-κο και κου-κου-κου νοούνται αλέκτορες, δια δε του ... -
Κάσσε, πραματάτσι μου, 'ς τον τόπο σου, τσαί λόγια μη μου κάμνης
Φάβης, Β.Όταν τις αρνήται να δανείση οικιακόν τι σκεύος εις κακόπιστον αιτουντα. Διότι ή δεν θα επιστραφή εγκαιρως, ή θα επιστραφή εφθαρμένον και ούτω θα προκύψη αιτία λογομαχιών και ερίδων