Browsing by Collector "Μέγας, Γ."

Να πίασ' τ' αυτί τ' και να θυμηθή

Μέγας, Γ. (1937)

Ναίμονα μικρό χωριό,μεγάλην πολιτεία

Μέγας, Γ. (1937)

Το φίδι

Ο (δείνα) μαζί πε dη γεναίκα dου πήγανε να παραχώσνε γρόσια μέσ’ ΄ς το δάσος, ποκάτ ‘ς ένα δέdρο. Να τύχ’ ‘ς το δέdρο πάμ να ναι ένας που ανέβκε να κοιμηθή παμ. Λοιπόν αυτοί θέσαν τα γρόσια, τα θάψανε και φύγανε. Άμα προχώρησαν λιγάκ’ <δεν έβαλαμ’, λέει η γεναίκα ‘ς τον άdρα, τίποτα να dα σττοιχειώσμε.> Γυρίζουν πίσου και κόβ’ αυτός λιγάκ’ λουρί πε το τσαρούχι dου, το θέτ’ πάμ ‘ς τα γρόσια και νοματίζ’...

Μέγας, Γ. (1914)

Ο Αλή Πασάς ήθελα να πάρη τη Φροσύνη κι έρρηξε δέκα καντάρια ζάχαρη στη λίμνη να την γλυκάνη να παραδοθή. Αλλά κείνη δεν παραδόθηκε κι έβαλαν μια πέτρα στο λαιμό της κι έπεσε στη λίμνη κι επνίγηκε -. Η κυρά Βασιλική ήταν αδρεφή της και παραδόθηκε κείνη για να γλυτώση τη Φροσύνη

Μέγας, Γ. (1937)

Άη Γιάννης ο αλετούργητος

Ο πρωτομάστορης είχε στείλει το gάλφα του να πάρη ένα σταφύλι, για να ζουλήξουνε, να λειτουργήσουνε dην εκκλησιά, αλλά η ρόγα να μην είναι κομμέν' απ' το σταφύλ'. Το λοιπόν πήρε το σταφύλ'. Έρχοντας στο δρόμο τον αντάμωσεν μια γυναίκα έγγυα. Του ζήτηξε μια ρόγα και της έδωσε. Άμα πήε στο μάστορη του είπεν : - Έτσι κι έτσι. Μια γυναίκα με αντάμωσε και μου ζήτηξς μια ρόγα, και τη λυπήθηκα και την έδωσα....

Μέγας, Γ. (1937)

Ό,τι πάρ' η νύφη στο bαστό

Μέγας, Γ. (1937)

Ούτε τ΄αγκάθ΄είναι καλό, ούτε το καλαγκάθι

Μέγας, Γ. (1937)

Όταν τυχαίνει δύο κακά και ούτε τονα είναι καλό, ούτε το άλλο

Πέτρα με γιαπί, σκύλο με μαντρί

Μέγας, Γ. (1937)

Σημείωση: Με = πε, από

Πήγαν νεράϊδες μια φορά και πήραν το καΐκι και πήγανε στην δάφην’ να φορτώσνε δάφνες. Έκοψαν τη δάφνη. Φώναξε πρώτο ορνίθι – λένε, δε φοβούμαστε. Στο δεύτερο είπαν: - Τώρα να φύγμε. Αυτός πιάνει κόφτει κομμάτι πο το φουστάνι μπάλωμα, το έκλεψε. Η νεράϊδα πηγαίνει έρχεται, ζητάει το μπάλωμα. Αυτός τη λέει, να την πάρη γυναίκα. Την πήρε. Έκαμε παιδιά. Είχε πολλά μπερεκέτια. Στα υστερνά λέει: Τόσα χρόνια...

Μέγας, Γ. (1937)

Πηγάδει είχαμε. Δεν πήγαινε κανείς. Βγαίν' αράπης. Στα στενορύμνια έβγαιναν Νεράιδε, στοιχειά κι έπαιρναν τις φωνές. Στο παρθεναγωγείο, πίσ' dη ρύμ' δε bερνούσε κανένας. (Οι ρύμνες στοιχειωμένες (σελ.11)) [Ένας πάτσε πα στις Νεραιδες το τραπέζ'κι αρρώστησε.]

Μέγας, Γ. (1937)

Πηγάδια είχε που δεν σέρνανε νερό. Σ'ένα πηγάδ' έβγαινεν Αράπ'ς. Έβγαιναν κορίτσια και χόρευαν. Και τα κορίτσια γένdας σκυλιά.

Μέγας, Γ. (1937)

Ποντικός μέσ' σταμπάρ, νηστικός μπορεί να μείν';

Μέγας, Γ. (1937)

Για έναν που ζούσε στη Ρουμανία, αν είχε σχέσεις με γυναίκα

Σαν το σκυλί στ' αμπέλι

Μέγας, Γ.

Συνοδεύεται από κείμενο...

Τα δρακοdεμένα γρόσια

Σε νύπνιασε να πάης ‘ς ένα μέρος έχει γρόσια, να πά να τα βγάλης. Θα πάης ποβραδύς σε κείνο το μέρος να κοσκινίσης στάχτη, ίσαμε το τραπέζ’ένα μέρος, θα βάλης ένα κόσκινο ποπάνου,θα το σκεπάσης μ’ένα τσουβάλι για να μη bάη και πατήσ’ καμνιά γάτα ή άλλο τίποτες. Το πρωί θα πάης να το ξεσκεπάσης, να δγής τι σουμάδια θα ν’έχ’ ποπάνου πε dή στάχτη. Χέρι θα ν’ έχ’, πόδι θα ν’ έχ, κανείνα άλλο αθρώπινι...

Μέγας, Γ. (1914)

Τα φλουριά

Σε πολλούς φαίνεται ‘ς τον ύπνο dους ένας άdρας ή μια γυναίκα και τους λέει να πάν ’ ΄ς το δείνα μέρος, να σκάψουν και θα βρούν φλουριά. Μα άμα πή ‘ς αυτόν που νυπνιάζ’ , να ρήξ’ πάνου ρούχο ή κουdούρα, είναι κακό σουμάδ’, δηλαδή γυρεύει να πιή το αίμα dου. Βρίσκ’ εκείνος τα φλουριά , μα πεθαίν’. (Σαμακόβι= ΝΔ Σαράντα Εκκλησιών)

Μέγας, Γ. (1914)

Σκαλκαντζούρια έρχονται το βράδυ τα Χριστούγεννα ξημέρωμα, τη δεύτερη μέρα. Πρώτα έρχεται ο Χριστός και κατόπ' τα σκαλκαντζούρια. Η μικρή έλεγε : ''Τα σκαλκαντζούρια φέρανε της μάνας και του μπαμπά (της κατσίκας και του αλόγου κοπριές) και της ίδιας της έφεραν παιγνίδια.

Μέγας, Γ. (1939)

Σπείρε, κι α δε σε μοιάσω, φτύσε με

Μέγας, Γ. (1937)

Σπίτι μέχρι να χωρής και τόπο ώσπου να θωρής.

Μέγας, Γ. (1938)

Να ναι τα χωράφια πολλά.

Σπίτι όσο χωρείς και χωράφι όσο θωρείς.

Μέγας, Γ. (1946)

Στα μνήματα έλεγαν που βγαίνε οι πεθαμέν' και κάdαι πα στα dουβάρια και φοβούdας να περάσνε.

Μέγας, Γ. (1937)