Πήγαν νεράϊδες μια φορά και πήραν το καΐκι και πήγανε στην δάφην’ να φορτώσνε δάφνες. Έκοψαν τη δάφνη. Φώναξε πρώτο ορνίθι – λένε, δε φοβούμαστε. Στο δεύτερο είπαν: - Τώρα να φύγμε. Αυτός πιάνει κόφτει κομμάτι πο το φουστάνι μπάλωμα, το έκλεψε. Η νεράϊδα πηγαίνει έρχεται, ζητάει το μπάλωμα. Αυτός τη λέει, να την πάρη γυναίκα. Την πήρε. Έκαμε παιδιά. Είχε πολλά μπερεκέτια. Στα υστερνά λέει: Τόσα χρόνια εζησάμε μαζί. Δώσε με το μπάλωμα, να μην έχω το φουστάνι μου έτσι. Πως αρπάζει το μπάλωμα, μέσα στο πηγάδι έπεσε, χάθηκε, και τα παιδιά έμειναν στον πατέρα. Το παρέστηναν γριές γυναίκες.