Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 501-520 από 6798

Οι γιορτές

Άμα έφτιαναν τις γιόρτες οι αγίοι, είχαν πάρει σαν πιο γραμματισμένο για γραμματικό τον Άη Γιάννη. Ώριζαν λοιπόν τις μέρες που πρέπει να γιορτάζεται ο δείνας και ο τάδες άγιος. Ο Άη Γιάννης έγραφε. Ανάμεσα, ανάμεσα έβανε και τη δική του γιορτή. Πολλές ημέρες του χρόνου τις πήρε δικές του. Τελευταία τον έβαλαν να διαβάση τις γιορτάδες. Διάβασε. Από μήνα σε μήνα ακούονταν "Αη Γιάννης". Αυτό έκαμε εντύπωση...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Μια φορά ο αφέντης ο Χριστός, καθώς πήγαινε με τους Αγίους Αποστόλουε, πέρασε από ένα μέρος και βρήκε ένα ζωγολάτη κι έκανε ζευγάρι. Ο γέρος, καθώς έκανε ζυγάρι, δεν τα γύριζε τα βώδια, καθώς τα γυρίζουνε τώρα, παρά πήγαινε το άκρος του χωραφιού και τα ξέζεχνε κι ύστερα πήγαινε στο άλλο άκρος και πάλι τα ξέζεχνε . Μόλις τον είδε ο αφέντης ο Χριστός, του λέει :-Γέροντα μου, μην ξεζίχνης τα βώδια κι...

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)
Η Μαρτ'ς είχι τρείς γ'ναίκις. Άμα dαν gαλή η μέρα λέγαμι πως η Μάρτς ήγλεπε d'gαλή τ'γυναίκα. Άμα dαν χειρότερη, ήγλεπε την bio δεύτερη. Άμα dαν πολύ κακιά μέρα, ήγλεπε dη μαύρ' Τ'χάλαγι d'gαρδιά του.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Ήτανε μια κακιά πεθερά. Αυτή έστελνε τη νύφη της στο ρέμα να κάνη τα μαύρα μαλλιά άσπρα. Νύχτα μέρα πήγαινε η κακομοίρα, μα άσπρη μέρα δεν έβλεπε απο την πεθερά της. Μόνο ξύλο. Απόστασε η κακομοίρα και περεκάλεσε το θεό ''Θεέ μου κάνε με αρκούδα να τη φάω. Κι ο θεός μου κένε με αρκούα. Έτσι έγινε η αρκούδα.

Ιωαννίδου, Μ. (1942)
Καθ'ήν ώραν εμάσα ο Αδάμ του καρπού του απηγορευμένου δένδρου και ήτον έτοιμος ίνα καταπίη και εφώνησεν αυτώ ο θεός. Αδάμ που εί; Εστάθη ο καρπός εις τον λαιμόν και ιδια του το σήμερον ο λαιμός του ανθρώπου έχει το εξόγκωμα ή τσι το εξέχον του φάρυγγος.

Μανασσείδης, Συμεών Α. (1906)
Γιατι χωρίζουν οι γυναίκες τα μαλλιά

Μια φορά πήγε ο Χάρος να πάρη την ψυχή ενός αρρεβωνιασμένου. Η αρρεβωνιαστικιά του έμαθε πως του σώθηκαν του αρρεβωνιαστικιού της και τότε αναγκάστηεκε να του δώση απ'τις δικές της μέρες. Χώρισε τα μαλλιά τηε στη μέση, δηλ. Έκαμε χωρίστρα, όπως λένε, κ'έδωκε τις μισές δικές της μέρες για να ζήση. Απο κεί και ύστερα επεκράτησε οι γυναίκες να χωρίζουν τα μαλλά τους.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)
Το χιόνι

Το χιόνι στα παλιά χρόνια έπεφτε αλέβρι. Μα μια οβριγιά πήρε μια κόρα ψωμί καθάριο και σφούγγισε τα σκατά του παιδιού της. Απο τότες ο θεός αντίς αλέβρι ρίνει στη γής χίονι.

Μουσελίμης, Σπ. (1938)
Το καρύδι του λαιμού

Όdεν ήπλασεν ο θεός τον Αδάμ και την Εύα ήτονε μες στο bαράδεισο μαζί με τα’άλλα δεdρά καμιά gαρυδιά. Ο Θεός των είπε πως απ’όλα τα φρουτκά να τρώνε και μόνου απού τα καρύδια εκείνα να μη φάσι. Αλλά η Εύα, που δεν είχε χορτασμό dου χορτασμού επάαινε κάθα μέρα απού κάτ’α’τη gαρυδιά, την εξάνοιε κι ελιμπίζουdανε τα καρύδια τζη. Μιαν ημέρα πο διάηκε, ήτονε απάνω στη gαρζυδιά μια μαιμού κι ήτρωε καρύδια...

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)
Άμα περνάνε ποτάμι τα γαιδούρια πάντα κατουράνε, για να πνίξουνε το σαμαρτζ΄΄η, που κάνει τα σαμάρια και τα βασανίζει.

Ιωαννίδου, Μ. (1942)
Την 'ωρα που μασούσε ο Αδάμ το μήλο ταπαγορεμένο και ήταν έτοιμος να το καταπιή τον φώναξε ο Θεός. <-Αδάμ που είσαι;) Τότες στάθηκε ο καρπός στο λαιμό του. Γι αυτό σήμερα ο λαιμός του ανθρώπου έχει το εξόγκωμα του φάρυγγα.

Μανασσείδης, Συμεών Α.
Συα βλαχοχώρια της Πίνδου

Ο ελληνικός πληθυσμός της περιοχής δω θωρούν εοστίμος την τους Βλάχους γειτονές την. Λένε ότι ο Θεός, αφού κόλασε τον άνθρωπο έκανε και το Βλάχο με το χώμα που του έμανε κολλημένο στα δάχτυλά του.

Heuzey, Len (1927)
Το κρασί

Όdεν εφτέψασι υο πρώτο κλήμα κι ενοίξασι dο λάκκο να το φτέψουσι κάτω κάτω στο λάκκο εσφάξασιν ένα χοίρο και με το αίμα dου εποτίσασι dο χώμα. Οdεν εσκεπάστηκε το κλήμα ως μνιάν απιθαμή εσφάξασιν ένα λιοdάρι κι εποτίσανε το χώμα. Στο τέλος αφ'σι το χώσασι καλά-καλά, εσφάξα gι ένα gατη κι εποτίσασι dο ρέστο χώμα. Είνηκε dο κλήμα, είνηκε σια-σια τ'αμπέλι και 'ίνεται το κρασί και το πίνομε. Άμα bκιή...

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)
Γιατί χώρισαν Λήμνος και Ίμβρος

Κάποιος είχ'ένα μεγάλο αbέλ' Οι κατσίκες της γριάς έτρωγαν τα κλήματα κι επειδή ο νοικοκύρης παραπονέθηκε στη γριά ότι κάνουν ζημιά οι κατσίκες, αυτή δεν το πίστευε και ζητούσε μαρτυριά. Να πιάσ'κατσίκα ο νοικοκύρης τ'αbελιού δε μπορούσε. Έτυχε όμως μια κατσίκα να bλέξη σ'ένα κλήμα και στα χάbλα της πέρασε ένα κληματόφλο. Τόδε η γριά και πίστεψε στα λόγια του νοικοκύρ'. Καταράστηκε τότε να χωρίσ η...

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Τι πιστεύει ο λαός για το Μάρτη

Σχετικα με το Μάρτη, υπάρχει στο λαό μας και η εξής ωραιοτάτη παράδοσις: <Ο Μάρτης έχει δυό γυναίκες, τη μια πολύ ώμορφη και φτωχή, την άλλη πολύ άσχημη και πλούσια. Όταν ο Μάρτης πέφτη να κοιμηθή, βάνει τη μια γυναίκα του απ'το δεξί πλευρό και την άλλη απο το ζερβί. Μόλις γυρίζει προς το μέρος της άσχημης, αμέσως κατσουφιάζει και μαυριάζει, κι όλος ο κόσμος σκοτεινιάζει. Όταν όμως γυρίζη απο το άλλο...

Άγνωστος συλλογέας (1930)
Λέγεται ότι κατ'αρχάς ο άνθρωπος πριν ή ακόμη γενθή του απηγορευμένον καρπού είχε κεκαλυμμένον ολόκληον το σώμα αυτού υπ'ονύχων και ότι μετα την παρακοήν ούτοι συνεπωρεύθησαν περί τα άκρα των δακτύλων. (Ση. Όταν κόπτωσι τους όνυχας ρίπτουσιν αυτούς όπισθεν κατα νώτα, ίνα μετά θ'ανατον η ψυχή προπορεύηται αυτών.

Παπανανιάδης, Ελευθέριος (1896)
Το καμέλιν και τα κάκαλα

Ο θεός , όντες έχτισεν η'εμοίραξεν τα κάκαλα, ο γάιδαρον επρόφτασεν κ'επήρεν ως όλων το μεγάλον. Ας όλων ύστερος έρθεν το καμέλιν και με το να έτον κατά κ'εκείνον μικρόν εχολιάστεν κ'εκλώστεν να πάη διαβαίνη, χωρίς να παίρη ατο. Ατότε ο Θεός έσύρεν ατο απ'οπίσ' αχτε και εκολλέγεν οπίσ'αχτε. (Σημ.εις την του μύθου γέννηση αφορμήν έδωκεν η ουχί κατ'επίβασιν, αλλ'η κατά προσπέλασιν ων οπισθίων συνουσία...

Βαλαβάνης, Ι. (1874)
Για 'ντα έχει ο γάιδαρος μεγάλα αφτιά

βλ. μαθητική συλλογή μύθων εκ Λαμπιωτών Ρεθύμνης

Ευαγγελίδης, Ι. Π. (1939)
Το πανωπίθι των δώδεκα μηνών

Οι δώδεκα μήνες ήτον αμπελουργοί και κάθε ένας είχε από ένα αμπελάκι και το καλλιεργούσε για να τρώη σταφύλια και να περνά. Κρασί δεν εκάναν γιατί δεν επερίσσευε τίποτε. Μια βολά ήτο καλοχρονιά στα κλήματα κι εμείναν και μερικά σταφύλια καθενούς να τα βάλουν στον κατάβολα. Αφού τα λιάσανε, τα πατήσανε κάθε ένας χωριστά κι έβγαλαν τον μούστο τως κι έκαμαν και την μοστοκοφτή τως και το πετιμέζι τως...

Μιχαηλίδης – Νουάρος, Μιχαήλ Γ. (1932)
Κρίτσ ''κρίτσ' του λιμό''=του έκοψαν το λαιμόν. Υπάρχει το εξής περί των δακτύλων της χειρός. Ο αντίχειρ είπε κατόπιν προς τα άλλα δάκτυλα. Αίστι να φάμε -Τι να καζουνφάμι; του είπεν ο λιχανός ''ότ' δώκ'ου θιός''είπεν ου μέσος ''Άιστι να πάμε να κλέψουμε είπεν ο παράμεσος. Ιγώ μαρτ'ρώ είπεν ο τελευταίος. ''Κρίστ'του λιμόν είπον οι άλλοι. Και δια τούτο λέγεται ότι ο μέν αντίχειρ επειδή είχε πάντοτε...

Οικονόμου, Μάνθος Κ. (1939)
Η μοιρασιά της Ρόδου

Τον παληό καιρό στον τόπο μας ήτο 3 βασιλόπουλα. Τα βασιλόπουλα αυτά αφού έδωκαν στον μεγαλύτερο τους αδερφό το μισό μέρος του νησιού, το άλλο μισό σκέφθηκαν να το μοιράσουν οι άλλοι δύο με στοίχημα. Εστοιχημάτισαν ναξεκινήσουν σαν θα λαλήση ο πετεινός ο ένας απο τον Αττάυρο και ο άλλος απο τον Φιλιέρημο κι όπου παντηχθούν να βάλλουν σύνορο. Ο μικρός μικρός, που ξεκίνησε απο τον Ατταυρο νωρίς χτυπώντας...

Άγνωστος συλλογέας

Παραδόσεις: Πρόσφατες εγγραφές

Άμα περνάνε ποτάμι τα γαιδούρια πάντα κατουράνε, για να πνίξουνε το σαμαρτζ΄΄η, που κάνει τα σαμάρια και τα βασανίζει. ﻿

Για 'ντα έχει ο γάιδαρος μεγάλα αφτιά βλ. μαθητική συλλογή μύθων εκ Λαμπιωτών Ρεθύμνης ﻿

Άμα περνάνε ποτάμι τα γαιδούρια πάντα κατουράνε, για να πνίξουνε το σαμαρτζ΄΄η, που κάνει τα σαμάρια και τα βασανίζει.

Για 'ντα έχει ο γάιδαρος μεγάλα αφτιά

βλ. μαθητική συλλογή μύθων εκ Λαμπιωτών Ρεθύμνης