Το πανωπίθι των δώδεκα μηνών

Οι δώδεκα μήνες ήτον αμπελουργοί και κάθε ένας είχε από ένα αμπελάκι και το καλλιεργούσε για να τρώη σταφύλια και να περνά. Κρασί δεν εκάναν γιατί δεν επερίσσευε τίποτε. Μια βολά ήτο καλοχρονιά στα κλήματα κι εμείναν και μερικά σταφύλια καθενούς να τα βάλουν στον κατάβολα. Αφού τα λιάσανε, τα πατήσανε κάθε ένας χωριστά κι έβγαλαν τον μούστο τως κι έκαμαν και την μοστοκοφτή τως και το πετιμέζι τως και πάλι τους επείσσευε μούστος και δεν είχαν μέρος να τον βάλουν. Τότες εσκέφτησαν να γοράσουν ένα πανωπίθι να βάλουν όλοι τον μούστον των μέσα να γίνη κρασί να πίνουν τον χειμώνα. Κάθε ένας μήνας έρριχνε τον δικό του μούστο μέσα κι έκανε σημάδι στο πανωπίθι απόξω ως που έφτανε ο μούστος τους για να πίνη όταν θάρτη η ώρα. Ο Μάρτης ο κατεργάρης έρριξε τον δικό του τον μούστο στην κορφή. Κι όταν εγίνηκε το κρασί ήρχισε να πίνη με το καυκί από την κορυφή του πανωπιθιού όσον μπορούσε. Όταν οι άλλοι τον ερωτούσαν που βρίσκεται το κρασί του, τους έλεγε ότι είναι ακόμη στην επάνω μεριά. Μετά κάμποσο καιρό πήγαν κ’οι άλλοι να δούν τι τρέχει κι ευρήκαν αδεινό το πανωπίθι. Τον έπιασαν τότε στο ξύλο και τον έκαμαν τ’αλατιού. Γι αυτό όταν βρέχη ο Μάρτης λέγουν πως είναι ώρα που του δίνουν το ξύλο τα’αδέρφια του που τους εγέλασε, κι όταν πάλι ξηλιάζει και γίνεται χαρά Θεού, είναι όταν θυμάται πως εκαλοπέρασε με το κρασί και γελά και λέει. <Τι καλα που τους έκαμα τους κερατάδες!> (πανωπίθι=πίθος, κατάβολα=κατάολας, ο, κατάβολας=το μέρος του αμπελιού όπου απλώνουν τα σταφύλια μετα τον τρυγητόν να ηλιασθούν πρι να τα πατήσουν)