Search

Now showing items 31-40 of 5717

Η Αγία Μαρίνα παρουσιάσθη ως μια μαυροφόρος γυναίκα στον ύπνον ενός νέου στον Εύδηλον την νύκτα της 16 – 17 Ιουλίου 1912 και τούπεν. “Ξύπνα κείνο πούθελες τόσα χρόνια να γίνη θα γίνη σήμερα.” Εις ερώτησιν του ποία ήτο Απήντησε. “Δεν με γνωρίζεις είμαι η Μαρίνα από την Αραθόσα”

Σπανός, Χαράλαμπος Ν. (1955)

Στο χωριό δεν είναι σπίτι που να μην έχη και το στοιχειό του. Μου μολόγαγε η μαλέκω μου, ότι κάποτε έπεσε στην πλάτη της και ίτσιου δεν την πείραξε. Ήταν ένας μαυριάς ίσιαμε εκεί πέρα.

Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Θ. (1963)

Καταχανάδες στην Κρήτη λένε τους Βρυκολάκους. Τον παληό καιρό μάλιστα οι Κρητικοί πίστευαν πως άμα ένας νεκρός θαβότανε σε αλαφρά χώματα, που δεν τον βάραιναν, <καταχάνευε>, βρυκολάκιαζε δηλαδή. Επειδή δε μια φορά και έναν καιρό <καταχανεύανε>πολλοί πεθαμένοι, γι αυτό φέρανε χώμα από τον Άγιο Τάφο, το ρίξανε απάνω στα νεκροταφεία και έτσι δεν βρυκολάκιασε πειά κανένας. Επίσης και οι παπάδες είχαν συνήθεια τον παληό καιρό, άμα πέθαινε κανείς, να χαράζουν απάνω σ’ένα βήσαλο()κεραμίδι) έναν σταυρό ή πεντάλφα. Το κεραμίδι αυτό το απάνω στο στήθος του νεκρού, έτσι δεν μπορούσε να <καταχανέψη>. Κάποτε είχε βρυκολακιάσει ένας νεκρόςε θαμένος στο σημοκκλήσι του Άι- Νικόλα, στην Άξο. Το μνήμα του ήταν κάτω από ένα δέντρο που το λένε <τραμύθια>Πολλές φορές οι χωριανοί είχαν δή τον <Καταχανά>αυτό να κάθεται απάνω στην πλάκα του τάφου του και να <τσαγκαρεύη>(μπαλώνη) τα <στιβάλια >του, επειδή φαίνεται έκανε μεγάλους δρόμους και του ξεσχιζόντουσαν. Η δουλειά του, κάθε βράδυ που έβγαινε από το μνήμα του, ήταν να πνίγη τα νειόπατρα αντρόγυνα, να φοβερίζη τους διαβάτες και να κάνη όλον τον κόσμο να τρέμη. Όταν έπαιρνε τους δρόμους, όσα όρνια ή σκυλιά ή ζώα συναντούσε ψοφισμένα μπροστά του, όλα τα σήκωνε και τα’ανάσταινε. Αυτά τότε τον ακολουθούσαν από πίσω και γινόταν μεγάλο κακό. Συνήθιζε σε ακόμα ο Καταχανάς αυτός να μπαίνη στα σπίτια από τις <ανηφοράδες>(καπνοδόχους), να χύνη τα φαγητά από τα τσουκάλια και να τα μαγαρίζη. Πολλές φορές, το καλοκαίρι, μήνα Αύγουστο, τον άκουγαν οι αμπελουργοί, που φύλαγαν τα’αμπέλια τους, να γυρίζη μεσάνυχτα στο μνήμα του και να τραγουδάη. Μια φορά μάλιστα τον άκουσαν να λέη τραγουδιστά : -Από το Χουδέτσι έρχομαι και ει(μια κουρασμένος, κι ένα <ανδρόυνο>έπνιξα <συνορο(βλοημένο> (νειόπαντρο). Ετσι στο τέλος, απαυδισμένος πειά, ο κόσμος αποφάσισε να τον ξεκάνη. Αλλά πώς; Μέσα στο μνήμα του δεν τον βρίσκανε. Πήγαν και βρήκαν τότε έναν παληό <σύντεκνο>(κουμπάρο), που ήταν <αλαφρόστρατος>(αλαφροίσκιωτος)και σαν αλαφρόστρατος, μόνον αυτός μπορούσε να δή πότε έμπαινε και πότε έβγαινε ο Καταχανάς στο μνήμα του. Πήαγανε λοιπόν, νύχτα ακόμα, πριν ξημερώση, και λειτουργούσανε στο ρημοκκλήσι του Άι-Νικόλα. Ο αλαφρόστρατος σύντεκνος καθόταν απέξω κι έβλεπε πότε θα γυρίση ο Καταχανάς που έλειπε. Έξαφνα, σε μια στιγμή τον είδε απάνω στο μνήμα του να τσαγκαρεύη..Αμέσως έκανε νόημα στους άλλους χριστιανούς, που ήσαν μέσα στην εκκλησιά και στον παπά, που στέκοταν έτοιμος με τα Άγια Μυστήρια στα χέρια. Έτρεξαν όλοι τότε με τον παπά εμπρός, κατά το μνήμα. Ο Καταχανάς, που κατάλαβε αμέσως τι του είχαν σκαρώσει και ποιος του έκανε την <μπρουσκάδα> (ένεδρα)αυτή φώναξε: -Άχ αφέντη, σύντεκνε, τι μου έκανες! Και αμέσως πέταξε στον προδότη του το τσαγκαροσούφλι που κρατούσε και εμπάλωνε και του έβγαλε το δεξί μάτι. Μα επειδή την ίδια στιγμή έφτασε και ο παπάς, ο Καταχανάς έτρεξε και χώθηκε μέσ’ στο μνήμα του. Ο παπάς στάθηκε τότε απάνω στο μνήμα, με τα Άγια στο χέρι, και είπε δυνατά: -Πάντων ημών, μνησθεί, Κύριος ο Θεός! Αμέσως την ίδια στιγμή ακούστηκε μέσα στο μνήμα ένας χτύπος τόσο δυνατός, που ταράχτηκε όλος ο τόπος! Είχε σκάσει ο Καταχανάς! Ανοίξανε τότε το μνήμα του, κοίταξαν μέσα και είδαν τον Καταχανά με πρόσωπο ζωηρό και ροδοκόκκινο σαν να κοιμόταν. Μα ήταν πειά πεθαμένος. Τον έσχισαν αμέσως και του έβγαλαν την καρδιά του, που ήταν σαν σταμνί γεμάτο αίμα, από εκείνο όπου έπινε και ζούσε. Του διάβασαν ότι χρειαζόταν και τον ξανάθαψαν και από τότε δεν ξαναφάνηκε πειά! Οι Καταχανάδες καμμιά φορά παίζουνε και λύρα. Πολλοί <αλαφροί>είδαν έναν Λαγουδομιχελή που πέθανε και καταχάνεψε, να βγαίνη από το μνήμα του, να κάθεται απάνω και να παίζη λύρα. Τον βούλωσαν με του Σολομώντα τη σφραγίδα (πεντάλφα), μα τίποτε δεν του εκάνανε. Και τότε φέραν χώμα από τον Άγιο Τάφο, το ρίξανε επάνω στον τάφο του και έτσι πιά ησύχασε.

Άγνωστος συλλογέας (1930)

Στ' Αληκιανού υπάρχει σήμερα μια μεγαλοπρεπής εκκλησία του Τίμιου Σταυρού. Η εκκλησία αυτ΄γη ανέκαινίσθη τα τελευταία χρόνια. Προηγούμενα ήταν μια μικρή παληά εκκλησούλα θαυματουργή. Κάποτε πέραστκοι απ' εκεί έκλεψαν τον Σταυρό και του αφήρεσαν τα πολύτιμα αφιερώματα των ευλαβών Χριστιανών. Στις 13 Σεπτέμβρη, παραμονή του εορτασμού, ο ιερεύς του χωριού δεν ήθελε να λειτουργήση και πανηγυρίση η εκκλησία εξ αιτίας της φρικτής ιεροσυλίας. Τη νύκτα ο παπάς άκουσε μια μεγάλη βοή και πήγε στην εκκλησία να προσευχηθή και βλέπει το σταυρό στη θέσι του. Μια καλόγρηα ονειρεύτηκε τον τόπο που είχαν κρύψη τα κλεμμένα αφιερώματα. Πραγματικά πήγαν μέχρις εκεί και ευρήκαν μόνον κάτι “σιδερικά” των αφιερημάτων.Από τότε ο Σταύρος θεωρείται θαυματουργός και κάθε 14 Σεπτεμβρίου γίνεται μεγάλο πανηγύρι στο συρρέουν πλήθος κόσμου. Ακόμη πολλοί ασθενείς θεραπεύονται.

Άγνωστος συλλογέας (1939)

Άλλη παράδοις περι Παναγίας της Ατταλειώτισσας, όσο αφορά την 'ιδρυσιν της εκκλησίας ταύτης είναι η εξής : Οτε καταδιώκοντο οι χριστιανοί ηναγκάζοντο να κρύπτουν τα εικονίσματα όπου ηδύναντο δια να μη καταστρέφονται υπό των εχθρών. Τα έκρυπτον δηλαδή και εντός γής και μέσα στη θάλασσαν. Ένα από τα εικονίσματα αυτά έφεραν τα κύματα της θαλάσσσης εις τον Αμίτη, ότε δε, μετά πάροδον πολλών χρόνων ανεκαλύφθη το εικόνισμα τούτο, ευρέθη υπό κάτω του και ένα φίδι. Εκ της επιγραφής του εικονίσματος, οτι ήτο από την Αττάλεια εκτίσθη η εκκλησία, η οποία ωνομάσθηκε Παναγία Ατταλειώτισσα.

Κορακίτης, Δ. (1920)

Ο Βαρυχνάς είναι ένα ξωταρικό με κόκκινο φέσι στο κεφάλι τσαι πα' τη νύχτα τσαί πιάνει τον άθρωπο αφ' το λαιμό τσαι πολεμά να τον πνίξη. Ο άθρωπος πολεμά να φωνάξη για να τον βοηθήσουν μα δεν μπορεί. Γυρεύγει να κινήση τα χέρια του τίποτε. Όποιος μπορέση τσαι κινηθή τσαι του πάρη το φέσι το κόκκινο γίνεται πλούσιος, γιατί είναι γεμάτο λίρες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Στο Βαρδάρι υπήρχε η πρόληψη, ότι όποιος ανύπαντρος πιεί νερό από τη βρύση Μποτούχα, δεν ξεφεύγει την παντρειά. Η παράδοση σχετικά αναφέρει ότι διαβατικός καλογερίκος πίνοντας νερό από την Μποτούχα πέταξε τα ράσα του και παντρεύτηκε μια Βαρδαριώτισα. [Μποτούχα= Το ποτόκι ή πότακας παραφθαρμένο]

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Μώμμο (ο) : Oqze, ou autre personage fantastique semblable. On le dit aux enfants pour les faire de neurer sages: Μούττοσο, παιδάϊ μου, αν δε, έρκεται ο Μώμμο = Tais toi, mon enfant, adu contraire va venir le Mommo

Palumbo, Vito D. (1902)

Απ' τ' Λαμπρή ώσα μη τς Αναλήψεως οι κολασμένοι είνι 'ς τ' Παραδείσου. Αυτό την κάν' ου Θιός για του χατίρ' του Χστού.

Μυρογιάννης, Εμμανουήλ (1919)

Στην Καρβουνολεπενίτσα ή Λεπενίτσα και τώρα μετανομασμένη Πιαλία στα ριζά του βουνού Κόζιακας, υπάρχει η παράδοση, κατά την οποία ο Ασκληπιός διέταξε τον υπηρέτη του, να τον σκοτώσει και να βάλει τ’ όνομά του σ’ ένα κουτί, μες το οποίο ο Ασκληπιός κάτι πέταξε. Κατά τη θέληση του Ασκληπιού, ο υπηρέτης θα έθαβε το σώμα σαν κάτι το άχρηστο. Και το κουτί παράγγειλε να το ανοίξει ύστερ’ από σαράντα μέρες, οπότε θα βρισκε μέσα, τον Ασκληπιό μικρό βρέφος. Ο υπηρέτης όμως δεν υπολόγισε καλά κι άνοιξε το κουτί αφού περάσανε 39 μέρες και 40 νύχτες. Ανοίγοντας το κουτί είδε ένα μικρό νήπιο. Είταν ο Ασκληπιός, που κινώντας τα χείλια του ξεψύχησε. Ο υπηρέτης πρόωρα είχε ανοίξει το κουτί. Λείπανε μερικές ώρες για να ωριμάσει. Έπειτα ο υπηρέτης πήρε το χαρτί που είχε ρίξει στην αρχή ο Ασκληπιός κι έφυγε. Στο χαρτί αυτό είταν γραμμένες οι συνταγές για τις διάφορες αρρώστιες. Οι Καρβουνολεπονιτσιώτες, που πιστεύουν πως το χωριό τους είναι η πατρίδα του Ασκληπιού, πιστεύουν ακόμα πως κάποτε θα βρουν το πολύτιμο αυτό χαρτί. [Πιαλία= Αρχαία πόλη, που δεν αναφέρει, ούτε ο Στράβωνας ούτε ο Παυσανίας. Στο γεωγραφικό λεξικό του Στεφ. Βυζαντίου αναφέρεται ως σημαντική Θεσσαλική πόλη, Στην Καρβουνολεπενίτσα υπάρχουν ακόμα πραχτικοί γιατροί. Πιστεύουν ότι κληρονομικά μάθανε την τέχνη, απ’ τον Ασκληπιό. Οι γυναίκες κάθε άνοιξι μαζεύουν χόρτα απ’ τον Κόζιακα, τα ξηραίνουν, κάνουν βοτάνια και τα πωλούν στα Τρίκκαλα και τα περίχωρα στους αρρώστους.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

«
1
2
3
4
5
6
7
. . .
572
»

Search

Filters

Μώμμο (ο) : Oqze, ou autre personage fantastique semblable. On le dit aux enfants pour les faire de neurer sages: Μούττοσο, παιδάϊ μου, αν δε, έρκεται ο Μώμμο = Tais toi, mon enfant, adu contraire va venir le Mommo

Απ' τ' Λαμπρή ώσα μη τς Αναλήψεως οι κολασμένοι είνι 'ς τ' Παραδείσου. Αυτό την κάν' ου Θιός για του χατίρ' του Χστού.