Αναζήτηση

Αποτελέσματα 5711-5717 από 5717

Στα Καμαράκια φανερώνεται ένα ζαγαράκι λιαρούλι, ο πατέρας μου το έχει ιδωμένο μια φορά. Τόνε πήρε του κυνηγού όσο δώ απόξω απο την εκκλησά και ύστερα χάθηκε. Ο πατέρας μου είχε ψωμί απάνω του και δε φοβήθηκε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Τα Καλλικατζούρια. Είναι τα παιδιά, που σκότωσι ο Ηρώδης, 14000 και γίνονται φαντάσματα ύστερα κι έρχονται σε μάς.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

Καλλικαντζαριές, έλεγαν στο Λιβίσι, τα φανταστικά δαιμόνια που βγαίνουν το Σαραντάμερο και χάνονατι τα θεοφάνεια. Τις φαντάζονταν σαν γυναίκες και μάλιστα ωραίες. Πολλές είναι οι σχετικές λαικές δοξασίες : Γεννιούνται με το Χριστό και στη βάφτιση του χάνουνται. Εθεωρείτο δε κακό να γεννιέται κανείς, την ημέρα τούτη του Χριστού γιατί σ’όλη του τη ζωή ο διάβολος θα ορίζει το πνεύμα του κι άθελά του θα τον ακολουθή όταν αυτός θα προστάζει. Έτσι οι Μανάδες όταν λάχει να γεννήσουν παραμονή Χριστουγέννων το κρύβουν από τους άλλους για το καλό του παιδιού τους. Τέτοιες μέρες όποιος πάει σε λεχώ κι είναι σούρουπο κι αρχίζει να νυχτώνει έχει πάντα στη τσέ[η του μια μπουκιά ψωμί και πριν να μπή μέσα την πετά έξω από το σπίτι της λεχώς για να ξορκίσει τις Καλλικαντζαριές. Οι καλλικαντζαριές ήταν πάντα ο φόβος και ο τρόμος των παιδιών ακόμα και των μεγάλων. Έπαιρναν τα μωρά, ξεγελούσαν τους νέους και τις νέες που εγκαταλείπανε τα σπίτια τους και τις ακολουθούσαν, έκαναν καό στους ανθρώπους και όπως λέγανε μπορούσαν και το Χριστό ακομα να παραπλανήσουν. Ήταν πολύ ώμορφες, χόρευαν πάνω στα δώματα και τραγουδούσαν : ΄΄Κλώσιτι να κλώσουμουν κι να κλουσταρίσουμουν. Κόκκινη κλουστή κλουσμένη στην ανέμην πιρασμένη. Άσπρους πιτεινός λαλεί κόκκινους χαν τουλαλί’’. Κρατούσαν αρτάχτια στο χέρι και το κατέβαζαν από τις καπνοδόχες των σπιτιών. Αρπούσαν από τα τηγάνια τους κεφτέδες και τις γουργουλίδες και τότε τραγουδούσαν : Ως ,’έκοψες τηχ χέραμ μου να κάψει η θιος την πόδα σου ! Κλώσιτι να κλώσουμουν κι να κλουστουρίσουμουν..’’. Λένεν πως η Παναγιώτα η Τουρτόγλου, το ‘διν τα’αρτάχτιν κι έβαλιν φουνικόν κι μαζεύτηκιν καλαπαλίκιν. Ακόμη κι η Μουτούρης πήιν μι τα’αποσπαμάν του. Οι Καλλικαντζαριές λένε πως ζούσαν στο Βαί και κατοικία τους ήταν οι μυτεροί βρ’αχοι που υψώνουνταν πάνω από τη θάλασσα. Έχουμε πολλές και ποικίλες αφηγήσεις που τις χρουστάμε στους : Ειρήνη Γιαμάνη, Μαρία Χατζηκυριάκου, Πναγιώτη Δελησάββα, Πελεγία Βαιρακτάρη, Δέσποινα Τσακιργιάννη, Μαρία Καραγιάννη, Δέσποινα Καλλιατζή. Σήμερα άς ακούσουμε την αφήγηση της σεβαστής γερόντισας Ειρήνης Γιαμάνη. Την κατέγραψα όπως μου τη διηγήθηκε μια καλοκαιριάτικη μέρα στο φιλόξενο σπίτι της στη Νέα Μάκρη : ‘’Ήταν γεννημένους με τις Καλλικαντζαριές μαζίν. ‘Ερχονταν μιαν ημέραν απού του χουριόν, βλέπει μιάφ φουτιάν κι ανάβγει. Ά! Είπιν, είνιν ώρα να κάτσου ιδώ να λύσου κονάκιν κι να καρβουνίσου τημ πίτταμ μου να φάου. Άξαφνα εκεί πόκατσιν κι πριν να λύσει τα’αζόν του βλέπει έξ ιφτά γυναίκις ιμπρός του. Ήταν όμορφις, αλλαμένις σαν νύμφις, κι του πιάνουν αφ’του χέριν τουν ξιφουρτώνουν αφ’τα’ εζόν κι αρχίνουν να χορεύγουν μαζίν του κι να τραουδούν. Ήταν όμορφις θιές. Μόλις ιλάλησαν οι πετεινέ, τις έχασιν απου του χέριν του Που ιπήαν ; που ήρταν ; εν έξεριν ! Η φουτιά ικείνην την ώραν γένηκιν ένας σουρός μαύρα κάρβουνα. Η θιός να φυλάει τουν άνθρωπουν. Κι να βαπόρια ακόμη κι τα κύματα έχουν φύουν απού τις Καλλικαντζαριές.

Άγνωστος συλλογέας (1958)

Τ’ αλών’ του Μέγκα. Στ’ αλών’ του Μέγκα χορεύαν οι Καλότυχες.

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)

Ήρτε εδώ ο Οπλαρχηγός Γρίβας Θοδωράκης για να πάη στο Μισολόγγι από τη Λευκάδα επήαινε στο Μισολόγγι. Επόδισε στο Μεγανήσι. Ανέβηκε στο Κατ’μέρι (Όχι στον Μάλαμα στο Σπαρτοχώρι. Απέφευγε για τα κόμματα). Τον υποδεχτήκανε και προς τιμήν του, επαίξανε τσι αμάδες, το λιθάρι, σκοποβολή, τους σάλτους.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)

‘Εχ’ ακούσει ότι ο ‘έρο-Ζbαρούτης ενειρεύτηκενε να πάη στα bροβαώματα (τπνμ) μέσα που ‘ναι ένα καζάνι με τα φλουριά να το βρή. Αλλά το ‘πενε στη γυναίκα dου κ’επήε dην άλλη μέρα κ’ήσκαβγενε να το ‘βρη εκεί κ’ εμισερεύτηκανε (εχτύπησενε το ‘να dου ποδάρι). Δε d’ομολογούνε αυτό το πράγμα, έχω ακούσει σε δεύτερο πρόσωπο μόνον απ’ευθείας ο ίδιος που τα’ονειρεύτη πρέπει να πάη να το ερευνήση.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1959)

Στην Υπαπαντή πήγανε κάποτε οι Τούρκοι ναν την κλέψουν. Επηγαίνανε νύχτα, να μην τους δη κανείς, μα η Παναγία έκανε κι έφεγγε απότομα σα να ‘ναι μέρα. Ενομίζανε πως ξημέρωσε και θαν τους δούνε και φεύγανε. Καθώς αλεργεύανε όμως, πάλι γενότανε νύχτα. Ξαναγυρίζανε μέρα, ξαναφεύγανε, νύχτα, ώσπου τα παρατήσανε και φύγανε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)

«
1
. . .
569
570
571
572

Αναζήτηση

Φίλτρα

Τα Καλλικατζούρια. Είναι τα παιδιά, που σκότωσι ο Ηρώδης, 14000 και γίνονται φαντάσματα ύστερα κι έρχονται σε μάς.

Τ’ αλών’ του Μέγκα. Στ’ αλών’ του Μέγκα χορεύαν οι Καλότυχες.