Αναζήτηση

Αποτελέσματα 21-30 από 272

Στη δεξιά όχτη του Άσπρου, κοντά στο Μυρόκοβο, προβάλλει φανταχτερό στεφάνι, με μια μεγάλη τρύπα στ’ απάνω μέρος. Άσπρα αφρισμένα νερά ξεχύνονται από την τρύπα αυτή, σχηματίζοντας καταρράχτη. Τα νερά έχουν βάψει κοκκινοκαφετιά τις πλευρές ας πούμε τις όχτες του καταρράχτη, ενώ σταχτόασπρα θυσανωτά πολυτρίχια στολίζουν παραπέρα το βράχο. Κατά την παράδοση, μια Νεράϊδα κατοικεί στα βάθια της τρύπας αυτής. Τα φεγγαρόλουστα βράδυα, λένε, πως είδανε την Νεράϊδα ασπροντυμένη να κατεβαίνει στον Άσπρο και να λούζεται στο βυρό του.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Απέναντι απ’ το Περτούλι, η πλαγιά του Βουνού Μπέρτας, υπάρχει μια βρύση που οι παλιοί την νοματισαν «Γκρέτσι». Η παράδοση αναφέρει ότι προεπαναστατικά, χωρικοί του κάμπου για ν’ αποφύγουν την καταδιωχτική μανία των Τούρκων ήρθαν και κατασκήνωσαν στα μέρη αυτά. [Γκρέτσι= κουτσοβλάχ. οι γραίκοι, οι γκαραγκούνηδες, προεπαναστατικά= Πιθανά κατά την επανάσταση των Βλαχαβαίων]

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Ένας Γοργογυριάτης , ρωγιάστηκε στα Γιάννενα, τσιοπάνος. Φύλαγε τα πρόβατα, πάνω σε μια βουνοπλαγιά, κοντά σε μια μεγάλη γκούρα νερού. Μια μέρα παίζοντας τη φλογέρα του, ξεχασμένος, άφησε και τούπεσε η φλογέρα στη βαθειά τρύπα της γκούρας. Ύστερ’ από καιρό γύρισε στο χωριό του και παραξενεύτηκε βλέποντας τη φλογέρα του στα χέρια της γυναίκας του. Όταν ξαναγύρισε στα Γιάννενα, κοντά στα πρόβατα, άρχισε να σφάζει από ένα πρόβατο κάθε 2 3 μέρες και να το ρίχνει στην τρύπα της γκούρας. Το σφαχτό, έβγαινε στο χωριό του και τώπερνε η γυναίκα του. Τ’ αφεντικό του ανακάλυψε τη κλεψιά. Τον πιάνει, του κόβει το κεφάλι και το ρίχνει στην τρύπα της γκούρας. Το κεφάλι βγήκε στο Γοργογύρι. Το βρήκαν οι χωριάτες και από τότες, ονόμασας το παραποτάμι τους «Κεφαλοπόταμο». Σημ. Κεφαλοπόταμος = Κεφαλάρι ποταμιού, πηγή. Η παράδοση στο Περτούλι λέει ότι το νερό φεύγει από τη λίμνη του Κόζιακα και βγαίνει στο Γοργογύρι

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Το Βαθυρρεμιώτικο ποτάμι, περνώντας ανάμεσα από οξιές και ελάτια διχαλώνεται στα δυο και προχωρώντας πάλι σμίγει. Έτσι σχηματίστηκε ένα απόμερο νησί, που οι χωριάτες νοματίζουν «Καλογριά». Υπάρχει παράδοση που λέει ότι κάποια καλογριά περνώντας εκεί, πέθανε απ’ το φόβο της, σαν αντίκρυσε τις Νεράϊδες που κατεβαίνανε απ’ το βουνό χοροπηδώντας, τραγουδώντας και αλλαλάζοντας.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Ανάμεσα σε κέδρα υπάρχει η θέση Παλιόρογκο στο Τυχάϊ. Η παράδοση αναφέρει ότι τις νύχτες, βγαίνουν οι Νεράϊδες, σουρίζουν, παίζουν όργανα κλαρίνα, κουβεντιάζουν ακατάληπτα, φωνάζουν Άου –Άου – Άου.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Η πεθερά της, μια μάγισα πεθερά, που μισούσε τη Χάιδω, την έκαμε να πέσει σ'ένα βυρό του Άσπρου και να πνιγεί.Η Χάιδω είταν ορφανή πανέρημη και ξένη στο χωριό. Η απελπισιά της την έσπρωξε να ζητήσει την απολύτρωση, με τέτοιο βίαιο θάνατο. Όμως η γριά πεθερά της αιστάντηκε αργότερα το λάθος, μα είταν πια αργά. Κοιτασμένη στο στρωμνί της, μάταια ζητούσε την Χάιδω, να της κλείσει τα μάτια, τούτες τις τελευταίες στιγμές της. Στη φωνή της κανείς δεν απαντούσε. Πέθανε και γίνηκε βρυκολάκι που έχτοτες σφυρίζει εκεί στον Άσπρο, κάτω απο το Δραγοβίστι στο βυρό που πήρε τ'όνομα της πνιγμένης νύφης της. ''Βυρός της Χάιδως''.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Ο Γαρδικιώτης Ντόκος, σκοτώθηκε με τον πιο άγριο τρόπο από μανιασμένους ληστές. Του κόψανε πρώτα τ' αφτιά, ύστερα τη μύτη και τέλος με τα χαντζιάρια τους τον λιανίσανε και τα κομμάτια τα πετάξανε δώθε κείθε. Λένε ότι ένας ήσκιος τριγυρίζει εκεί. Λένε ακόμα ότι ακούνε απαίσια ουρλιαχτά.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Ο όμμορφος και λεβέντης, ο σατυρικός αυτός Ασπροποταμίτης ποιητής π’ ακούει στ’ όνομα Καραβίδας, ζούσε στο Γαρδίκι, τον περασμένο αιώνα. Καθισμένος στο πεζούλι του μεσοχωριού, σκάρωνε στίχους, σατυρίζοντας ό,τι αυτός θεωρούσε για στραβό και παράξενο. Αντικρύζοντας κάποτε στο μεσοχώρι, νεοφερμένο στο Γαρδίκι ξένο, ντυμένο με ευρωπαϊκή φορεσιά δεν άργησε να τον σατυρίσει με το κατοπινό τετράστιχό του. «Λαιμοδεμένος περπατεί την αλυσσίδα παίζει. Μα ο πολύς ο Βαγενάς αδειάζει και τον χέζει!». Ο Καραβίδας έγραφε τα τετράστιχά του με αλφαβητική σατυρική ακροστιχίδα. Λένε ότι μπορούσε να γράφει έχοντας θληκωμένα τα χέρια του πίσω! Η παράδοση αναφέρει ότι ο Καραβίδας σκοτώθηκε στο βουνό Βελούσι μεταξύ Μουτσιάρας – Παχτουριού από αρχόντους εχθρούς του που ζήλευαν τη μόρφωσή του, την ομμορφάδα του, την παλλικαριά του και που η καυστική σάτυρα, τους έδινε στα νεύρα. Το φόνο του διαπράξανε, οι Γαρδικιώτες Καρανίκας, Στούϊας και Ούτος, βαλμένοι απ’ τους αρχόντους. Συνήργησε δε και η αρραβωνιαστικιά του Βασίλω Βενέτη. Ύστερ’ απ’ το φόνο, η μάννα του μάζεψε τα κομμένα μέλη του, τάβαλε σε σακκί κι έφυγε απ’ το χωριό, πηγαίνοντας στην Υπάτη Λαμίας, όπου και τον έθαψε. Εδώ στην Υπάτη, μακριά απ’ το χωριό της, η φαμίλλια πήρε για οικογενειακό όνομα το «Ματσούκας». Έκτοτες η θέση που λιανίσθηκε με τα τσεκούρια ο Καραβίδας, φέρνει τ’ όνομά του. Τις νύχτες στο μέρος αυτό, βγαίνει ένας ολόασπρος ήσκιος και ακούγονται παράξενα έμμετρα λόγια. Λένε πως ο Καραβίδας καταριέται τους φονιάδες του. Οι Γαρδικιώτες, χαρακτηριστικά λένε: «Αν έζηγε ο Καραβίδας το Γαρδίκι δεν θάχε αυτά τα χάλια, που έχει σήμερις, γιατί ο Καραβίδας είταν προοδευτικός και γραμματιζούμενος, θάταν καλύτερο το χωριό. [Ματσούκας= Γόνος της οικογενείας είναι ο Εθνικός βάρδος Σπύρος Ματσούκας].

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Κάτω στα κράσπεδα του ελατόφυτου βουνού Φούρκας Περτουλιού, μεγαλόπρεπο κτίσμα γείρεται. Είναι ο παλιός Πύργος του προύχοντα Περτουλιού Γάκη Χατζή, με πολεμίστρες μπούρτζι, ζεματίστρες, καταπαχτές κι’ άλλα. Η παράδοση αναφέρει ότι μες τον Πύργο ακούγονται βαρειές περπατησιές. Λένε πως κάποιο στοιχειό φυλάει τον Πύργο. (Σημείωση : ο παλιός ο Πύργος χτίστηκε το 1841. Πυρπολήθηκε το 1943 από τους Γερμανούς. Σημείωση (2) Κάποιο στοιχειό φυλάει τον Πύργο : O μακαρίτης ο ακτινολόγος Δημ. Βασιλείδης, γιατρός άλλοτες του Παλατιού, που έμεινε στον Πύργο ένα καλοκαίρι, έλεγε ότι στον Πύργο υπάρχουν καλά πνεύματα. Μάλιστα πρόσθεζε, ότι ένα βράδυ, είδε ένα γέρο και μια γριά, ντυμένους με προγονικές φορεσιές να περπατούν δώθε, κείθε στο μεγάλο διάδρομο του Πύργου, να συγυρίζουν τα πράματα, να καθαρίζουν τις αραχνοφωλιές, να σκουπίζουν τα πάτωμα και έπειτα να χάνουνται περνώντας τη μικρή πόρτα του μπουρζιού.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

Κάποιος πραματευτής οβριός, περνώντας στα Βετερνικιώτικα βουνά ήπιε ιδρωμένος νερό και πέθανε. Έχτοτες οι τσομπάνηδες ακούνε παραπονιάρικες φωνές, και κοροιδευτικά λένε ''ο οβριός σκούζει'', ''ας τον να σκούζει''απαντά ο άλλος.

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
28
»

Αναζήτηση

Φίλτρα