Πλοήγηση Παραδόσεις ανά Συλλογέα "Λουκόπουλος, Δημήτριος"
-
Νια βουλά οι ανθρώπ' βρουκουλάκιαζον κι πάιναν κι τς ζιουμάτζαγαν- Οι βρουκολακισμέν' βγάν' νι νύχια τρανά. Κι όπγια βνά ανιμέν' χιόν' του καλουκάρ' βρουλουλακιόμ=αποκροταλλούται- Βρουκουλάκιασ' αυτήν' η γριά= ξανάνιωσε. Του βρουκουλακιασμένου χιόν' σκουλ'κιοζ'=το κρυσταλλωμένο τω βουνώ.
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1922) -
Ανέκδοτο περί Αποκούρου
Νια βουλά οι διαόλοι μέρασαν όλον τον τόπο. Στη μερασιά ελησμόνησαν το Απόκουρο. Τέλος λέει ο ένας διάολος του άλλου. – Τ’ Απόκουρο τι θα το κάμωμε; Τ’ αλησμονήσαμε. – Τ’ Απόκουρο, λέει, εκείνος θα το κάμωμε διολάλωνο να χορεύουμε όλοι οι διαόλοι. Λουκόπουλος, Δημήτριος (1926) -
Ξηραμένη=νύμφη των ποταμών, Δημουνουπαρμένος=υπό δαίμονο; παρμένος, Ξουτ'κο=φάντασμα, Στ'χειο=στοιχείον της φύσεως
Λουκόπουλος, Δημήτριος (1902) -
Κλέφτες
Ο αρχαίον αστερισμός Άρκτος λέγεται Κλέφτες. Είναι έφτα. Στη μέση απ' τους έφτα είναι ένας κλέφτης πόλει το σκλάβο στην αμασκάλη (αστεράκι που μόλις διακρίνεται). Οι δυό είναι καρτέρι μπρόστα που καρτέρούν να πάρουν το σκλάβο. Κι έτσι λένε πώς ήταν κλέφτες και γίνηκαν αστέρια. Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)