Αναζήτηση
Αποτελέσματα 1801-1885 από 1885
Έχει ο Θεός
(1950)
Ευχή του ευρισκόμενου εις αμηχανίαν προ πάντων οικονομικήν, δηλαδή έχει ο Θεός πολλά αγαθά ώστε ελπίς να δώση και εις ημάς. Ότι ούτε νοείται το συμπλήρωμα της φράσεως μαρτυρεί η χαριτολόγος φράσις του Μακεδονικού ιδιώματος ...
Ο Μάρτ' ς μαραίν' τα μάραντα, Απρίλτς τα μανουσάκια, ο Χορτοθέρτς τα χορτάρα κι Αύγουστον παλληκάρα
(1931)
Ερμηνεία: Ο Μάρτης μαραίνει τ' αμάραντα, ο Απρίλης τους μενεξέδες, ο Ιούλιος τα χόρτα κι ο Αύγουστος παλληκάρια, Χαλδ. Δίστιχον γνωμικόν περί των μηνών, του οποίου το τελευταίον μέρος προσετέθη διά την συμπλήρωσιν του στίχου
Καινούργο μ' κοσκίν, που κρεμάνω σε; και σαν παλόντς πα που σύρω σε;
(1929)
Ερμηνεία: Καινούργιο μου κόσκινο, που να σε κρεμάσω; και σαν παλιώσης που να σε πετάξω;
Τα λώματα μ' έοσον ετίμεσάνε με ο κύρ ίμ κ' ημάννα μ' κ' ετίμεσε με
(1918)
Όσο με τίμησαν τα ρούχα μου δε με τίμησε ο πατέρας μου κ' η μάννα μου
Τον οκνέαν έστειλαν ατον ΄ς σα ξύλα κ΄ εφορτώθεν τη μεσάν
(1931)
Τον έστειλαν τον οκνηρό 'ς τα ξύλα και φορτώθηκε το δάσος
Τον κολυμπετήν 'ς σην έμπαν ατ' κι τερπούν άτον, 'ς σην έβγαν ατ' τερούν άτον
(1931)
Τον κολυμβητή δεν τον κοιτάζουν όταν μπη, όταν βγη τον κοιτάζουν
Τ' οφίδι πα αφήν'ν άτο πίν' κ' επεκεί σκοτών'ν άτο
(1931)
Και το φίδι το αφήνουν να πίνη και κατόπιν το σκοτώνουν
Τσ' έτον π' εφτώχανεν; Π' είχεν τα παιδία. Τσ' έτον π' επλούτυνεν; Π' είχεν τα παιδία
(1929)
Ποιός ήτανε που φτώχυνε; Όποιος είχε τα παιδιά. Ποιός ήτανε που πλούτισε; Όποιος είχε τα παιδιά
Άθρωπον τ' όνεμαν απ' όνταν θα εβγαίν' τ' ομμάτν' ατ' να εβγαίν' καλλίον εν
(1929)
Όταν θα βγη του ανθρώπου τ' όνομα, καλύτερα να βγη το μάτι του
Με τον κλεψίον να επέγ'νεν εμπροστά η δουλεία, οι πεντικοί πα θα εγίν'σαν. Με την καματερωσύναν πα να επέγ'νεν εμπροστά, οι μερμήκες πα θα εγίν'σαν
(1929)
Αν με την κλεψιά πήγαινε μπροστά η σουλειά, κάτι θα εγίνοντο κ' οι ποντικοί και με την φιλεργία αν πήγαινε μπροστά κάτι θα εγίνοντο και τα μυρμήγκια
Τα γράμματα σ' φαντάγματα, υιέ μ', τη λύρα σ' παίξον
(1931)
Τα γράμματα σου είναι φαντασίες γιέ μου, τη λύρα σου παίξε. Κρωμ. Ματζ. Τραπ. Χαλδ. Ειρωνικώς προς τον αποστρεφόμενον την παιδείαν
Η μάννα εν' γλυκύν κρασίν, έμνοστον παξιμάτιν, που πίν' ατο ξαι κι μεθύ, που τρώει α κι χορτάζει
(1929)
Η μάννα είναι γλυκό κρασί, νόστιμο παξιμάδι, εκείνος που το πίνει δε μεθά, που το τρώγει δε χορταίνει
Της Κυριακής χαρά και της Δευτέρας λύπη
(1950)
Η φράσις επό πράγματος φαινομένου μεν ωραίου, αλλά φθειρομένου ταχέως, πράγματος δηλαδή, το οποίον το χαίρεται κανείς την Κυριακή και το κλαίει την Δευτέραν. Η χρήσις των ονομάτων Κυριακή και Δευτέρα δεν είναι τυχαία και ...
Πάρε πόδι
(1950)
Εις την Δημητσάναν προς τον μη θέλοντα ή βραδύνοντα να προσελθη λέγεται ειρωνικώς και εις τονον επιπλήξεως πάρε πόδι κ' έλα! Επειδή το πόδι είναι όργανον του βαδίσματος, αυτό πρέπει να κινήση τις και επί το εικονικώτερον ...
Κρίμαν 'ς σο βούδιν τ' έσπαξα και 'ς σον γάμον εποίκαμ', πήραμ' τη λιροπρόσωπον, την αγγουρομυτίαν
(1929)
Κρίμα 'ς το βόδι που έσφαξα και 'ς το γάμο που κάναμε, πήραμε την ασκημομούρα, την αγγουρομυτού
Εγώ λέγ' άτον 'καλόερος είμαι 'κι ατός λέει με 'πόσα παιδία έεις;!
(1929)
Εγώ του λέγω “καλόγηρος είμαι” κι αυτός με ρωά “πόσα παιδιά έχεις;”
Τον λύκον είπαν ατον 'θ' ευτάμε σε τσοπάνον 'κ' εκείνος πα έκλαψεν. 'Ντο κλαίς;' είπαν ατον- 'Κ' ινανεύ ατο είπεν
(1931)
Είπαν 'ς το λύκο ''Θα σε κάνωμε βοσκό'' κ' εκείνος έκλαψε. ''Γιατί κλαίς;'' του είπαν,''Δεν το πιστεύω'' είπεν
Τον λύκον ετραυαγγέλιζαν κι ατός έλεεν 'του ποπά τ' αιΐδα ακιάν 'πάγ' νε
(1929)
Το λύκο τον χαρτοδιάβαζαν κι αυτός έλεγε του παπά τα γίδια εκεί ισαπάνω πάνε
Ο καιρός πουλεί τα μήλα
(1929)
Ερμηνεία: Επί περιστάσεως η εποχής ευνοούσης την επιτυχίαν έργου ή την ευόδωσιν κέρδους ή επί πράγματος έχοντος αξίαν αναλόγως του καιρού
Δωδεκάχρονον κορίτσ' γιά 'ς σον άντραν γιά 'ς σον Αδ'
(1929)
Δώδεκα χρονών κορίτσι γιά 'ς τον άνδρα γιά 'ς τον Άδη
Τράντα χρονών λιβρόν κορίτσ' λεν ατεν παλαιγραία, κλίσκεται και χεροφιλεί, ρούζ'νε τα μασωτέρα 'τ'ς
(1931)
Τριάντα χρονώ τρυφερό κορίτσι το λένε παλιόγρια, σκύβει και φιλεί τα χέρια, πέφτουν οι τραπεζίτες της. Χαλδ. Ειρωνικώς επί παρήλικος κόρης
Κρυφός ποπάς 'κι γίνεται κι άν γίνεται πα 'κι λουτουργά
(1929)
Κρυφός παπάς δε γίνεται κι αν γίνη δε λειτουργεί
Καλομηνά πα είδα σε και το μυτί σ' ξαν ύλιζεν
(1929)
Και το Μάη σε είδα κ' η μύτη σου κάλιν έτρεχε
Ούς ν' απλών' το έναν το ποδάρ'ν ατ', τ' άλλο τρώει ο λύκον
(1931)
Ώσπου ν' απλώση το ένα πόδι του, τ' άλλο το τρώγει ο λύκος
Ο λύκον τα πόδας ατ' να εμέτρανεν, κουζούμ' κ' εχόρταζεν
(1931)
Αν μετρούσε τα βήματά του ο λύκος, δε θα χόρταινε φαγεί
Ο Μάρτ' ς είπεν για 'ς σην έμπα μ' για 'ς σην έβγα μ' τα σκυλλία θα βάλλω 'ς σην εβόρραν'
(1931)
Ερμηνεία: Ο Μάρτης είπε ή 'ς το έμπα μου ή 'ς το έβγα μου τα σκυλλιά θα τα βάλω 'ς τον ήσκιο
Ας σον κοντόν τον άρθεπον να φογάσαι όσον εν' απάν' τη γης, ατόσον εν' κι αφκά τη γης
(1929)
Από τον κοντό άνθρωπο να φοβάσαι, όσο είναι απάνω από τη γη, τόσο είναι κάτω από τη γη
Του βάζω γυαλιά
(1950)
Η φράσις σημαίνει είμαι αξιώτερος, ικανώτερος από αυτόν ή τον παίζω ΄ς τα δάχτυλα ή τον απατώ. Προς ερμηνείαν αυτής είναι ανάγκη να ορμηθώμεν από τας ιδιωτικάς χρήσεις. Εις τη Ζάκυνθον βάρ τα γυαλιά σου σημαίνει πρόσεχε. ...
Βαστώ, κρατώ τη θέσι μου, τον βάζω ΄ς τη θέσι του
(1950)
Κυριολεκτικώς το βαστώ ή κρατώ τη θέσι μου δηλοί δεν εγκαταλείπω την θέσιν μου, ώτε να την καταλάβη άλλος, κατέχω αυτήν στερεά. Αλλά προς την θέσιν από τοπικής απόψεως παρωμοιώδη η κοινωνική θέσις από ηθικής απόψεως και ...
Ο Γεννάρης ποδϊά, ο Φεβράφης γτέρνει τζι' ο Μάρτης έβαλεν τηβ βόςchαιναν που κάτω απο το χαρchίν
(1945)
Ο καιρός και κατά τους τρεις αυτούς μήνες είναι συνήθως πολύ ψυχρός
Η πεθερά μ' πα έλεε 'νύφε, τ' οπίσ' πα νούντσο, ποίο και τα δουλείας ι σ' και το κουνί σ' πα κούντσο
(1929)
Καί η πεθερά μου έλεγε “νύφη, σκέψου και τα υστερινά, κάνε και τοίς δουλειές σου, κούνα και την κούνια. Κοτ. δεν πρέπει να παραμελήται η μία εργασία χάριν της άλλης
Άντρας – ι – μ' ας έν' στάπασης κι άν 'κ' έχ' τζοχάρα μ' έχ; χρωστεί και 'κι χρωστούν ατόν κι άν θέλη παίρει κι άλλα
(1929)
Ας είν' ο άντρας μου αρχιμεταλλουρός κι άν δεν έχη μετάλλευμα ας μην έχη, χρωστά και δεν τον χρωστάν κι αν θέλη παίρνει κι άλλα. Χαλδ. Επί του ζητούντος κενάς επιδείξεις δυσαναλόγους προς την οκονομικήν του κατάστασιν
Ας ούλων το καλόν το παιδίν κι ας ούλων ο κακόν άντρας
(1929)
Το καλύτερο απ' όλα τα παιδά κι ο χειρότερος απ' όλους τους άνδρες, Σάντ
Εθάρρ' να κάτ' είσαι καί κάτ' θά γίνεσαι, άμα νά τιδέν έσ' νε νά δέν θά γίνεσαι
(1929)
Θαρρούσα πώς κάτι είσαι καί κάτι θά γίνης, αλλά μήτε ήσουν τίποτε μήτε θά γίνης. Χαλδ. Επί του μή δυνάμενου ή μή θέλοντος νά προοδεύση
Τ΄αδέλφα νταν χωρίουνταν, ο ήλον πα ματούται, μουδέ ο ήλον μοναχόν τη ήλ η μάννα πάλι
(1931)
Όταν χωρίσουν τ΄αδέρφια κι ο ήλιος ματώνεται, μήτε ο ήλιος μοναχός, μα και η μάννα του ήλιου. Χαλδ. Ο αποχωρισμός των αδελφών εκ της κοινής πατρικής στέγης είναι αναγκαίον κακόν
Ο γυρεύον εγύρευεν κ΄ έδιν΄νεν για τη ψήν άτ΄
(1931)
Ζητιάνευε ο ζητιάνος κ έδινε για την ψυχή του
Μιά 'ς τό καρφί καί μιά 'ς τό πέταλο
(1950)
Η φράσις επί ανθρώπου μή έχοντος γνώμην σταθεράν, αλλ' επαμφοτερίζοντος κατά μεταφοράν από τόν πεταλωτήν, όστις καρφώνων τά καρφιά κτυπά καί εις τό πέταλον τό σφυρί τό μέν διά νά λάβη καί τούτο τήν προσήκουσαν θέσιν, τό ...
Σ' σήν ανεφορίαν το σύντεκνον ατ' κ' εγνωρίζ' και 'ς σήν κατεφορίαν το γάϊδαρον
(1931)
Ανεφορία τα μεσόγεια μέρη, κατεφορία δε τα παράλια. Σ την αντόν κουμπάρο του δεν γνωρίζει και ς την κατ.το γάιδαρό του
Τη μερμήκαν είπαν άτεν “πόσα οκάδας έρχεσσαι;”, “Σεράντα πατμάνια”, είπεν, “Αΐκον ψέμαν πα γίνεται;”, είπαν άτεν, “Εγώ με τ' εμόν το καντάρ' εξύχτα”, είπεν
(1931)
Είπαν στο μερμήγκι “πόσες οκάδες είσαι;”, “σαράντα πατμάνια” είπε, “γίνεται και τέτοιο ψέμα;” του είπαν, “Εγώ με το δικό μου το καντάρι ζυγίστηκα” είπε
Άντραν κι άλογον πή 'κ' έχ' 'ς σην παρέβγαν έργον 'κ' έχ'
(1929)
Όποια δεν έχει άντρα κι άλογο δεν έχει δουλειά 'ς το κατευόδωμα
Τ' αλεύρα ξένα κ' οι πεντικοί ταβίζ'νε
(1931)
Τ' άλευρα ξένα κ' οι ποντικοί μαλώνουν
Ο κάλτς τον κάλ καραπέτ εκούυζεν
(1918)
Ο σκλεπέας τον σκλεπέαν καρκαπούτς λέει. Ο κασσίδης τον κασσίδη κασσιδιάρι εφώναζε, κούζω εκ του αρχαίου κοκκύζω, φωνάζω, λαλώ, προσκαλώ και επί του αλέκτορος φωνώ. Λάλτς αντί κάλης, περσ. ψωραλέος, φαλακρός, καρκαπέτ ...
Η βούκα ντό 'κι θα έν' τ' εμόν ας τρώη άτο ο σκύλλον
(1929)
Η μπουκιά που δε θα είναι δική μου, ας την φάγη ο σκύλλος. Σαντ. Τραπ. Χαλδ. Είναι αδιάφορος η τύχη πράγματος, το οποίον δεν δυνάμεθα ν' αποκτήσωμεν
Τερ' το παιδί σ' και φα μικρόν βούκαν, τέρ' τον άντρα σ' και φα τρανόν βούκαν
(1929)
Κοίταξε το παιδί σου και φάγε μικρή μπουκιά, κοίταξε τον άντρα σου και φάγε μεγάλη μπουκιά
Ασ σου εξέβεν ας σο κουμούδ' ν έθε είπεν πθού όθεν εξέβαι !
(1931)
Αφού βγήκε κτπλ.
Το πρόγατον επαραπονέθεν 'ς σον Θεόν και είπεν εμέν Αρμενάντ με φάτς' -'Κιάμ εμέν λένε ασφάτς' είπεν ο Θεόν κ' έγώ ΄κι χολκάσκουμαι
(1931)
Το πρόβατο παεαπονέθη ΄ς το Θεόν και του είπε “Εμένα οι Αρμένιοι με λένε φάτς” -”Εμένα όμως με λάνε ασφάτς” είπε ο Θεός “Κι όμως εγώ δε θυμώνω”
Ας ση γειτονεία σ' σύντροφον κι ας σ' οσπίτι σ' αζούχ!
(1929)
Από τη γειτονειά σου σύντροφο κι από το σπίτι σου εφόδια πάρε
Ας σ΄ ένοιξα τ' αυλάκ, ένοιξες κ' εσί τ' ομμά τα σ'
(1929)
Αφού άνοιξα εγώ τ΄ αυλάκι, άνοιξες κ΄ εσύ τα μάτια σου
Η κοσσάρα πα όταν πίν' τερεί και 'ς σον Θεόν κι αν!
(1929)
Η κόττα πίνει και κοιτάζει 'ς το Θεό
Άλλοι κάμουνε 'ς σόν ήλον κι άλλοι τρώγουν 'ς σή λιβόρραν
(1929)
Άλλοι δουλεύουν 'ς τον ήλιο κι άλλοι τρώγουν 'ς τον ήσκιο
Δί' δί' το γάλαν και υστερία χτυπά και ξαν' ατό
(1929)
Δίνει δίνει το γάλα και κατόπι χτυπά και το χύνει.Κερ. Επί του ευεργετήσαντος μέν, αλλά προξενήσαντος διά βλάβης λήθην της ευεργεσίας. Παραλλαγαί: Δι' το γάλαν κ' επεκεί χτυπά κλπ. Κερ. Δί το γάλαν κ' επεκεί κρούει κλπ. Χαλδ
Ας σο δικαστήριον π' εβγαίν'νε που κερδίζ' με τ' έναν καμισ' και που χάν' χωρίς καμισ' απομέν'
(1929)
Λόσοι βγαίνουν από το δικαστήριο εκείνος που κερδίζει με ένα ποκάμισο μένει κ' εκείνος που χάνει χωρίς ποκάμισο
Δώσ' εμέν, δώσ' και το παιδί μ' κι άντρας-ι μ' πα 'ς σήν πόρταν οπισκιάν' στέκ'
(1929)
Δώσε εμένα, δώσε του παιδιού μου και ο άντρας μου στέκεται πίσω από την πόρτα
Δεν έχει 'ς τον ήλιο μοίρα
(1950)
Ο λαός δια να χαρακτηρίση ένα άνθρωπον τελείως άπορον, φαντάζεται αυτόν ως στερούμενον του δικαιώματος ν' απολαμβάνη και αυτό το ηλιακόν φως και την ηλιακήν θερμότητα. Δεν έχει αυτός μερτικό μήτε 'ς τον ήλιο, όστις εν ...
Δεν έχει πίστι, Θεό, δεν έχει το Θεό του
(1950)
Η φράσις δεν έχει πίστη ή Θεό λέγεται επι ανθρώπου εξωλεστάτου, διότι πάντοτε ο άθρησκος άνθρωπος εις την φαντασίαν του λαού παρίσταται ως τοιούτος. Η δεύτερη φράσις, δεν έχει το Θεό του περιέπεσεν εις ειδικωτέραν χρήσιν ...
Από μάννας 'κ' εγέλασα κι από κυρού 'κ' εχάρα κι από τη χώρας το παιδίν καλόν ημέραν 'κ' είδα
(1929)
Από μάννα δε γέλασα κι από πατέρα δε χάρηκα κι από το ξένο παιδί καλή ημέρα δεν είδα
Ας σή τζιτζί σ' το κουδούκ' έκοψες κ' εδέκες με
(1929)
Από τή ρώγα του βυζιού σου έκοψες και μου το έδωσες
Τα δυο αδέλφα είν' καλά, τα τρία άλλο καλλίον, τα πέντε και τα τέσσερα κάστρα θεμελαμένα
(1931)
Τα δυο αδέρφια είναι καλά, τα τρία πιο καλύτερα, τα πέντε και τα τέσσερα είναι κάστρα θεμελιωμένα, Χαλδ. Επί της ισχύος των αλληλοβοηθουμένων αδελφών
Την κάταν είπανε “βοτάν' εγέντον” κ' ετσούπωσεν άτο
(1918)
Είπανε 'ς τη γάτα “το σκατό σου είναι μόσκος” κ' εκείνη έσκαψε και το χωσε. Αχταλεύω εκ του τουρκ. αχταρμάκ = φοσσίζω, σκάπτω λάκκον και κρύπτω τι εντός, από του ουσ. φοσσίν (λατ. Fossa), (βλ. παρά Δουκαγγίω φοσσίον) λάκκος
Τη γραΐαν είπαν άτεν “'ς σον ουρανόν χαρά γίνεται” κ' εκείνε πα ερώτεσεν “η σκάλα απόθενκιαν' πάει;”
(1931)
Είπαν 'ς τη γριά “'ς τον ουρανό γίνεται γάμος” κ' εκείνη ρώτησε “αποπού είναι η σκάλα;
Τζούμπ' σον τον γάιδαρο σ' ους να εφτάντς τ' άλογο σ'
(1931)
Κέντησε το γάιδαρό σου ώσπου να φτάσης τ' άλογο σου|\Χαλδ. Εν περιπτώσει δυο επειγουσών εργασιών δεν πρέπει να παραμελήται η μια χάριν της ετέρας, όπως ο αγωγιάτης δεν παραμελεί τον όνον χάριν του ταζύτερον βαδίζοντος ίππου
Τη Γιάνν' τ' άλογον 'ς ση Γιάνν' το χωράφ'
(1931)
Του Γιάννη τ' άλογο 'ς του Γιάννη το Χωράφι.
Εγώ απιτάζω τον σκύλλον κι ο σκύλλον τ΄ουράδ' ν ατ
(1931)
Εγώ στέλνω σε δουλεία το σκύλλο κι ο σκύλλος την ουρά του
Αλλουνού παπά βαγγέλια
(1950)
Επί ιερέως μή γνωρίζοντος πολλά γράμματα λέγεται είς την Δημητσάναν αλλουνού παπά βαγγέλιο. Υποτίθεται δηλαδή ότι ούτος συνηθισμένος είς το κείμενον του ιδικού του ευαγγελίου και μή δυνάμενος να διαβάση άλλο κείμενον ...
Το βάζω 'ς τα τέσσερα, 'σ τα πόδια
(1950)
Από την έκφρασιν “το βάζω τ' άλογο 'ς τα τέσσερα πόδια”=το αναγκάζω να τρέχη τετραποδητί, εν καλπασμώ, εγεννήθη η φράσις “το βάζω 'ς τα τέσσερα”=φεύγω τάχιστα. Συνώνυμοι είναι και αι φράσεις “το βάζω 'ς τα πόδια” και “'ς ...
Κάπου σε είδα, κάπου με είδες
(1950)
Ειρωνική και περιφρονητική συγχρόνως φράσις αυτή υποτίθεται ότι αποτελεί απάντησιν εις την ερώτησιν δε με ξέριες; και λέγεται, όταν πρόκειται να δηλωθή ότι όχι μόνον έπαυσε να υπάρχη ενδιαφέρον εις ένα πρόσωπον πρότερον ...
Από τον Άννα 'ς τον Καϊάφα
(1950)
Εις την ευαγγελικήν αφήγησιν περί της δίκης του Ιησού λέγεται οτι συλλαβόντες “έδεσαν αυτόν και απήγαγον αυτόν προς Άννα πρώτον” τον αρχιερέα. Έπειτα “απέστειλεν αυτόν ο Άννας προς Καϊάφαν τον αρχιερέα”. Η μεταφορά από ...
Πάππο μ', το μυτί σ΄ υλίζ'. Υιέ μ', χειμων'κός έν. Αρ' εγώ την άνοιξιν πα εξέρω σε
(1929)
Παππού μου, τρέχει η μύτη σου – Γιε μου, είναι χειμώνας – Μα εγώ σε ξέρω κι από το καλοκαίρι
Η κοσσάρα 'ς σην αυλήν καλεμέντσα ας εν 'κι αν θελτς κι ας μ' ωβάζ'
(1929)
Η κόττα 'ς την αυλή ας είναι όμορφη κι αν θέλη ας μη κάνη αβγά
Ας ούλων το κακόν το παιδίν κι ας ούλων ο καλόν ο γαμπρόν
(1929)
Το χειρότερο απ' όλα τα παιδιά κι ο καλύτερος απ' όλους τους γαμπρούς
Καλώς τα Γέννα τα στεγνά, τα Φώτα τα βρεμένα τες Σήκωσες τες πηλωτές τ' αμπάρκα γεμωσμένα
(1945)
Η παραγωγή των σιτηρών προβλέπεται αρκετά επιτυχημένη σαν τύχη και δε βρέξη κατά τα Χριστούγεννα, βρέξη όμως κατά τα Θεοφάνεια και τις Αποκρηές
Όποια δεν έχει άντρα κι άλογο δεν έχει δουλειά 'ς το κατευόδωμα
(1929)
Εις την προπομπήν προσώπου ή την γαμήλιον προπομπήν δεν είναι εύκολον να συμετέχη γυναίκα στερουμένη συζύγου και ίππου. Εντεύθερν η παροιμία επί του μη δυναμένου ένεκα της κοινωνικής του θέσεως να λάβη μέρος εις κοσμικάς ...
Τον ταμιρτσήν (ή τεμιρστήν) με το ξυλομάκελλον έθαψαν
(1931)
Τον σιδηρουργό με την ξύλινη τσάπα τον έθαψαν
Καλώς τα Γέννα τα στεγνά, τα Φώτα τα βρεμένα τες Σήκωσες τες πηλωτές τ' αλώνια σπιλασμένα
(1945)
Η παραγωγή των σιτηρών προβλέπεται αρκετά επιτυχημένη σαν τύχη και δε βρέξη κατά τα Χριστούγεννα, βρέξη όμως κατά τα Θεοφάνεια και τις Αποκρηές
Πρώτον βούκαν π΄ έρπαξεν και μικρός π΄ εγυναίκιξεν καμμίαν ΄κ΄ εκομπώθεν
(1931)
Όποιος άραπξε την πρώτην μπουκιά κι όποιος παντρεύτηκε μικρός ποτέ δε γελάστηκε. Κερ. Ο προλαβών να φάγη δεν διατρέχει τον κίνδυνον να μείνει νήστις, αν το φαγεί δεν αρκέση εις όλους και ο νυμφευθείς μικρός θα έχη μεγάλα ...
Την κάταν είπαν άτεν το σκατό σ' μούσκον εν κ' εκείνε πα εχτάλεψεν κ' εφόσιξεν άτο
(1931)
Είπαν 'ς τη γάτα η ακαθαρσία σου είναι μόσκος, κ' εκείνη έσκαψε και την έχωσε
Εκάεν υλέε, κ' είνας μάννα π' εγέννεσεν οφίδ' είπεν 'ναηλί εμέν, θα καίεται τ' οφίδ' μ'
(1929)
Κάηκε το δάσος και μια μάννα που γέννησε φίδι είπε: ''αλίμονό μου, θα καή το φίδι μου''
Εκυλίεν ο γάϊδαρον κ' εξύαν τα κοκκία, ο γέρος κλαίει το γάϊδαρον κ' η γραία τα κοκκία
(1929)
Κατρακύλισε ο γάϊδαρος και σκόρπισε το σιτάρι, ο γέρος το γάϊδαρο κ' η γριά το σιτάρι
Ντο εν του καμελί ορθόν, να έτον και η γούλα 'θε;
(1931)
Τί είναι της γκαμήλας ίσιο για να είναι και ο λαιμός της;
Το καμέλιν είπαν γιατί η γούλα σ' εν ζαρόν; και είπεν και ποίον μέρος του κορμί' μ' εν ίσον;
(1931)
Είπαν 'ς την καμήλα: γιατί ο λαιμός σου είναι στραβός; και είπε και ποιό μέρος του κορμιού μου είναι ίσιος
Ας ση σκυλλί το ποδάρ' το λιθάρ' κ' εγουεύω
(1929)
Δε λυπουμαι την πέτρα από του σκυλλιού το πόδι
Εμέν μάννα 'κ' εγέννεσεν, εμέν κύρις 'κ' εποίκεν, εμέν κορώνα ξέρασεν απάν' 'ς σο μεσοστρατίν, έσειξεν το φτερούλιν ατ'ς κ' εμέν εκαταρέθεν 'να μη χαρής, να μη χαρής, να μη καλόν ελέπης
(1929)
Εμένα μάννα δεν γέννησε, εμένα πατέρας δεν έκανε, εμένα κόρακας ξέρασε απάνω 'ε το μεσοστρατί, κίνησε τη φτερούγα του και με κατραράστηκε
Ο Γεννάρης τζι ο Μάρτης εγελάσαν του κουτσοφέβραρου τζι' επήραν του που μιαν ημέραν για να πειράξουν τηρ ρκάν, τζι' ο Γεννάρης έβαλεν τηρ ρκάν μεσ' στοφ φούρνον
(1945)
Η παροιμία αναφέρεται στην υπερβολική ψύχρα του Γεννάρη. Κατά τένα μύθο, ο χειμώνας και το καλοκαίρι συζητούσαν ποιά από τις δυό αυτές εποχές είναι η καλύτερη, επειδή δε δεν συμφωνούσαν φώναξαν κάποιαν γρηά, πυ μάζευε ...
Τα κάνω θάλασσα, τα θαλασσώνω
(1950)
Εις πολλα ιδιώματα της Ελληνικής η λέξις θάλασσα λαμβάνεται ως μέτρον δηλβτικόν του πολλού, του αφθόνου.Ούτω εις την Αιτωλίαν, Εύβοιαν, Λέσβον και Πελοπόννησον λέγεται ο δείνα ξέρει τραγούδια θάλασσα αντί σαν τη θάλασσα, ...