Search

Now showing items 9261-9269 of 9269

Η ζόνα ζόνα τέσσερις, η μπέκα μπέκα πέντε κι' η κεραμιδοτρέχουσα σαρανταπέντε μέρες

Πουλάκης, Δημήτριος Γ. (1891)

Ερμηνεία: Η γουρούνα (ζόνα-ζόνα) κάνει τέσσαρας μήνας γκαστρωμένη, η προβατίνα (μπέκα-μπέκα) κάνει πέντε και η γάτα (κεραμιδοτρέχουσα) σαρανταπέντε μέρες...
ως προς την λ. πρβλ. Λαογρ. Δ' 142, αρ. 122, στ. 7 σημ....

Ότ' λέει τ' αχείλι σου να το χω γω κι' ότ' λέει η καρδιά σ' να το εις εσύ

Σάρρος, Δημήτριος Μ. (1893)

Ερμηνεία: Απάντησις εις τους υποκριτικώς ευλογούντας και αγαπώντας τινά...

Εγώ στειλα τον άντρα μου να πάη ς' το Κιμενέβι το κιμενέβι να βρεθή κ' εκείνος να μην έρθη

Φιλανθίδης, Μενέλαος Π. (1894)

Ερμηνεία: Επί των ποθούντων την μη επάνοδον του αναχωρήσαντος. Σημ. Κιμενέβι πιστεύω είναι το τουρκικόν κιμίν-εβί, αντί κιμσενιν-εβί=ουδενός οικία, και ούτω ευοδούται η έννοια...

Ο Μάρτης ας τ' αφήν τα μαρτέσια τ, η σεράδη πάλ' γένταν με τ' αιγίδια

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Ο Μάρτιος αν παραιτηθή των ιδιωμάτων αυτού και αι χήραι δύνανται στέργειν τους αιγιδίους. Ερμηνεία: Παροιμία δηλούσα ότι χαλεπώς παραιτείται τις των αυτού. Σημείωση: Το δεύτερον κώλον της παροιμίας ίσως σημαίνη ότι συζώντες μετά των αιγιδίων...

Ομπρός είμαι γέροντας, οπίσω νεούτσικος, βρέφος σάν τό πουλί τής Αθηνάς – σοβαρό γέρικο ομπρός οπίσω ωρά μικρή, ασκόπουλο

Άγνωστος συλλογέας (1889)

Τά έλεγεν εις Αθήνας όταν ήλθεν από τό Ναύπλιον καί ελογάριαζε παίζοντας τούς μήνας του, ως νά είχε γεννηθή όταν εξεφυλακίσθη από τό Παλαμήδι...

Παπάς δυο χέρια εχ' μι του ένα ευλογάει μι του άλλου παίρ', τρίτου χέρ' δεν έχ' για να δίν'

Κουρτίδης, Κωνσταντίνος Γ.; Κωνσταντινίδης, Γ. (1891)

Ερμηνεία: Εύστοχος παρατήρησις του λαού προελθούσα εκ της γνωστής φιλαργυρίας ιερέων τινων μη αποδιδόντων τα οφειλόμενα

Όπχιους μήνας δέν έχ' Ρω βάλλ' ς του κρασί νιαρό, κι όπχιους μήνςα έχει Ρω μη βάλς ς του κρασί νερό

Κουρτίδης, Κωνσταντίνος Γ.; Κωνσταντινίδης, Γ. (1889)

Εις ένα μικρό χουργιό του Καζά Ορτάκιοϊ, οπουτού λεν Κιτενλή ευρίσκονται κάθι μέρια όπου κατοικούν δαιμόνια κι ονομάζονται «Τσίρ του πηγάδ’ στης συκαίς του βούλαου του πηγάδ» Αυτά είνι τα μέρια όπου κατοικού τα στοιχειά. Ένα βράδ’ μια γυναίκα δεν είχι νερό κι δίψασι την νύχτα κι πάει να πάρ νερό μι τη λαγήνα κι καθώς κατέβκι κουντά στου πηγάδ βλέπ’ έναν χούρο μι νταούλια κι γκάϊντης όπου χόρηυαν κι βγάν κι κείν τα ρούχα τα κι πχιάν στου χουρό, κι κίνσι να χουρεύ’ κι χουρεύουντας κυττάζ απώρχουνταν ένα πλήθους (καλαμπαλήκ΄) άνδρης κι γυναίκις με χίλια λουϊού λαλήματα κι στη μέση του καλαμπαλήκ’ μια νύφ’ απάν στ’ άλουγου απούχι δυο κεφάλια σαν του Μεγάλου Αλεξάντρου κι ρώτσι τότι κείνους που χόρηυαν τι άνθρωποι είνι εκείν κι είπαν ότι έχουν χαρά. Πάντρεψαν του Βεελζεβούλ τουν άρχουντα των διαβόλων κι νήφ πήραν απού του Τσεκιρδακλή τα ιννιά τα πηγάδια μι ιννιά κιφάλια. Κι καθώς έφθασε εικεί στου καλαμπαλήκ ανακατώθκαν οι διαβόλ’ κι έκαμαν μια χαρά όσου λάλσαν τ’ ορνίθια. Κι ύστιρα χάθκαν τα στοιχειά κι πήρι κι νερό η γυναίκα κι πάει στου σπίτι, αλλά τα ρούχα τς τα πήραν οι διαβόλ’ κι απού τρεις βραδειαίς ύστιρα τα πάν, αφού τάβαλαν όλ μι την αράδα. Ένας δε γείτουνας εικεί κουντά απού άκουει τυφλός όμως του ένα τουμάτ αρπάζ’ ένα ξύλου κι κίνσι να της κυνηγά κι φ’ όντας τους κυνηγούσι όλοι οι δαίμονες έγειναν άλλ’ πρόβατα, άλλ’ άλογα κι άλλ’ ορνίθια κι άλλ’ μουσχάρια. Η νύφ όμως η οποία επανδρεύθη εκείναις της βραδειαίς επήγι κουντά κι τουν άνθρωπου κι γήρηυε να την πάρη στου σπίτι τ’. Εικεί όμως χουρατεύουντας, λάλσαν τ’ ορνίθια κι χάθκαν όλα τα στοιχειά. Η έννοια όπου έβγαναν αυτά τα ψέματα είνι εκείνου του χωριού οι άνθρωποι είναι όλοι κλέπται κι έκλιφταν πρόβατα κι για να μη τους νοιώσουν οι άνθρωποι έλεγαν ταύτα. [κιφάλια= Γυνή του Βεελζεβούλ. Έγειναν τα εννέα πηγάδια του χωρίου Τσεκιρδεκλή, άτινα ενταύθα παριστάνονται έχοντα εννέα κεφαλάς, φ’ όντας= όταν]

Κουρτίδης, Κωνσταντίνος Γ.; Κωνσταντινίδης, Γ. (1890)

Έναν κιρό η ήλιους κι του φεγγάρ’ ήταν αδέρφια κι πάηναν μαζί ‘ς τουν ίδιουν του δρόμου. Μια μέρα θυμαίν΄η νήλιους κι το καϋμένο το φεγγάρ’ το βγάζ’ του μάτ’. Τότε του φιγγάρ’ γύρσι πίσου κι πάει ‘ς τη μάννα τα’ κλαίγουντας. Κι η μάννα τα’ κάθητι ‘ς την άκρα τόπ’ ικεί που βασλεύει τώρα η νήλιους. Κι σαν είδ’ η μάννα του φιγγάρ’ ένα κι ένα δάκρυα τ’ περιχύθηκαν κι μον φουρτουνίζουνταν κ’ ηλίγι : «φουρτούνα μ’, κουρτσούδι μ’ καλό, τι έπαθες; Τι γαίματα εν αυτά; Αχ, το κουρτσούδι μ’, πάει το ματάκι τ’. Τις εν αυτός η κοψόχρουνος που σε κάμιν αυτό το κακό, που να μην τουν σταυρώσ’ η χρόνους;» (= που να μην επιζήση εις το δεύτερον έτος). Αχ, μανίτσα μ, μη βλαστημάς, γιατί δε μι το ΄κάμι κάνας ξινούς μονο έδι η γιαδερφός μ’ Σε μένα τώρα ταιργιάζ’ η λόγους «ποιος σ’ έβγαλι το μάτ’; Η αδερφός μ’. Ικεί που πάηνα ‘ς του δρόμου νέσχια νέσχια (ήσυχα) άξαφνα άρχιψι να μ’ ασινίζ’ (= φοβερίζει)κι ικεί που πάηνα ξιμέτουχ’ μ’ έδουκι μια που μι φάγη η ουρανός σφοντήλ’. Ένα κι ένα μπιλαντάρουνα κατά γής κι όντας ξιπουζαλίσκα κι σκώθ’κα του ματούδι μ’ ήταν ξεχυμένο κι γώ μίσ’ ‘ς το γαίψια! Αχ μανίτσα μ’ τι έπαθα η κακότυχ’ πως απόμνα μ’ ένα μάτ’. ! – Σώπα κουρτσούδ’ μ’, σώπα. Είπεν η μάννα τ’. Ικεί που ήταν να μη γέν, κι τώρα που γίνκι τι θα κάμουμι, από τα κλιάματα κάνα διάφορο δεν είνι. Μο δάρι (= τώρα) ξέρς τι να κάμς κουρτσούδ’ μ’; Να μην πααίνς πλιά μη κείνουν τουν άχαρον τουν ήλιο. Όντας έρχιτι κείνους δώ, τότε σι να φεύγς, κι όντας φεύγ’ κείνους, τότε σύ να έρχισι, γιατί αυτός μπορεί να σι κάμ’ κι κανένα άλλου κακό» Κι γι’ αυτό τώρα η ήλιους κι του φιγγάρι καμμιά φουρά δεν πααίνουν μαζί. Κ’ η ήλιους όντας βασιλεύ ΄κι πααίν’ ‘ς την μάννα τα’ ένο καταλημαγμένους. Κι η μάννα τ’ τουν φκιάν ένα χάρκουμα (καζάνι) κροσοπάπαρα κι τρώει. Κι αυτό κρύβητι πίσω ‘ς τη θύρα, γιατί κι αυτήν την τρώει. Πόσον πουλύ πεινάει. Κι για αυτό όποιος τρώει πουλύ λέν πως τρώει σαν ήλιος».

Πρώιος, Ιωάννης (1888)

«
1
. . .
924
925
926
927