Search

Now showing items 45121-45127 of 45127

Πολλοί Τούρκοι που κατοικούσαν στο Κάστρο της Ρόδος κι είχασιν χωράφκια στην εξοχή σα θθέλασιν να γυρίσουν το βρά(δ)υ στα σπίτια του, την εποχή του ζεμάτου, έφηνναν τ’ άλετρά τους όξω που το Κάστρο. Το ‘χαν κακό να τα βάλουν μέσα στο Κάστρο, γιατί είχαν πακουστά τους πως η Ρόδος θα παρτή που κείνον που θα ‘χεν στο σπίτιν του άλετρο (1). [Άλετρον= Τούτο εγίνετο πριν να καταληφθή η Ρόδος υπό των Ιταλών, τώρα όμως πολλοί λίγοι Τούρκοι κάμνουν τούτο].

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)

Α', Η Μάρου είνε κειό τ' αστέρ του λαμπρό, π βγαίν' τν αυγή μι τουν ήλιού. Διν' κουντά π τουν ήλιου, κι πάει πάει κουντά, αλλά δε βουδων' να βασιλέψ' κι μεν πάρα πίσ' απ' απ' τουν ήλιου κι γι' αυτό του βράδ' φαίνιτι. Η Μάρου τουν γελάσι του Γιαννάκ', ένα άλλου άστέρ, κι του καλουκαίρ ου Γιαννάκ'ς πααίν' κι του χ'μώνα 'ς ται βουνά. (βουδων' = Ευοδώνει, Κατορθώνει, επιτυγχάνει.)

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)

Ένας είχε κάν' το Χάρο κουμπάρο. Λέει, "Δε θα με πάρ'ς;" Λέει, "Μείνε ήσυχος". Μαζί βγαίναν, μαζί κάναν τον περίπατό τους, τρώγαν, πίναν, μαζί. Όταν ήρθ' η ώρα τ' αλλονού, κτ'πά ο Χάρος. Λέει, "Τι τρέχ';". Λέει, "Ήρθα να σε πάρω". "Βρέ", λέει, "εμένα τον κ'μπάρο σ' θα πάρ'ς;". Λέει, "Δεν έχ'. Άλλο", λέει, "η κουμπαριά, αλλά όταν έρθ' η ώρα σ'ήρθε. Κατά τα έργατα σ'", λέει, "αλληλούια".

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Η Παρ'γουρίτζα κ' η Βλαχιόρνα κτίστ'καν έναγ κιρό μαζί. Ου προυτουμάστουρας έφκειανε τ' Βλαχιόρνα κ' ου κάλφας τμ 'Παρ'γουρίτζα. Άμα τάκ'σι αυτό ου προυτουμάστουρας τ' κακουφάν'κι κι πήγι στ' Παργουρίτζα να μπορέσ' να σκουτώσ΄τουν κάλφα. Ανίβ' κι απάνου μαζί μι τουν κάλφα κι κιίταγαν τν ικκλησία. Ικεί π'κοιτάγαν, τ' λέει τ' κάλφα ου προυτουμάστουρας “για κοίτα 'δω, τούτ' ιδώ τ' γωνιά δεν τ'ν έχ'ς ίσια”. Σκύφτ' ου κάλφας να ιδή απ' του παράθυρου. Τότ' τ' δίν' νιά σπρουχτιά κ' έπισθ κάτ'. Πρό του πέσ', πιάν' απ' το χέρι τουμ προυτουμάστορα, κι τουν παίρ' κ' αυτόν κάτου. Έπισαν κι οι δύο μι τα κιφάλια κάτ', χτύπ'σαν στ'ς πλάκις κι άν'ξαν τα κεφάλια τς. Τς έθαψαν τότι κι τ'ς δυό μέσ στ΄μέσ' απ' τ΄ν ικκλησιά.

Παπασπύρου, Παναγ. Β. (1929)

«Αι αλυκαί της εν τη Ερμιονίδι Θερμησίας ήσαν περίβλεπτοι ήδη επί των ημερών της βενετοκρατίας, ως βλέπομεν εκ των εκθέσεων των Βενετών προνοητών της Πελοποννήσου. Υπερήσπιζε δ’ αυτάς βενετικόν φρούριον επί αποτόμου βράχου, απέχοντος της θαλάσσης περίπου ημίσειαν ώραν. Προς τούτο δεν συνδέεται παράδοσις των περιοίκων ην ήκουσα περιερχόμενος τω 1878 την Ερμιονίδα, παρά του Γ. Π. Φωτοπούλου. Συνωδά τη παραδόσει ταύτη επί του φρουρίου ώκει νεαρά βασιλοπούλα, ην επί πολλά έτη επολιόρκουν οι Τούρκοι. Τέλος δ ο βεζύρης αυτός, καταλαβών τον απέναντι του φρουρίου λόφον, κατώρθωσε δια τινός δερβίση, μεταμορφωθέντος εις μοναχόν, να κυριεύση το φρούριον, η δ΄εν αυτώ βασιλοπούλα εκρημνίσθη από των επάλξεων του φρουρίου. Έκτοτε δ’ ο ειρημένος λόφος αποκαλείται παρά των κατοίκων η ράχη του βεζύρη. Είναι προφανές, ότι εν τη διηγήσει ταύτη έχομεν παραλλαγήν της παραδόσεως περί του κάστρου της Ωριάς.

Πολίτης, Ν. Γ. (1914)

Εις ένα μικρό χουργιό του Καζά Ορτάκιοϊ, οπουτού λεν Κιτενλή ευρίσκονται κάθι μέρια όπου κατοικούν δαιμόνια κι ονομάζονται «Τσίρ του πηγάδ’ στης συκαίς του βούλαου του πηγάδ» Αυτά είνι τα μέρια όπου κατοικού τα στοιχειά. Ένα βράδ’ μια γυναίκα δεν είχι νερό κι δίψασι την νύχτα κι πάει να πάρ νερό μι τη λαγήνα κι καθώς κατέβκι κουντά στου πηγάδ βλέπ’ έναν χούρο μι νταούλια κι γκάϊντης όπου χόρηυαν κι βγάν κι κείν τα ρούχα τα κι πχιάν στου χουρό, κι κίνσι να χουρεύ’ κι χουρεύουντας κυττάζ απώρχουνταν ένα πλήθους (καλαμπαλήκ΄) άνδρης κι γυναίκις με χίλια λουϊού λαλήματα κι στη μέση του καλαμπαλήκ’ μια νύφ’ απάν στ’ άλουγου απούχι δυο κεφάλια σαν του Μεγάλου Αλεξάντρου κι ρώτσι τότι κείνους που χόρηυαν τι άνθρωποι είνι εκείν κι είπαν ότι έχουν χαρά. Πάντρεψαν του Βεελζεβούλ τουν άρχουντα των διαβόλων κι νήφ πήραν απού του Τσεκιρδακλή τα ιννιά τα πηγάδια μι ιννιά κιφάλια. Κι καθώς έφθασε εικεί στου καλαμπαλήκ ανακατώθκαν οι διαβόλ’ κι έκαμαν μια χαρά όσου λάλσαν τ’ ορνίθια. Κι ύστιρα χάθκαν τα στοιχειά κι πήρι κι νερό η γυναίκα κι πάει στου σπίτι, αλλά τα ρούχα τς τα πήραν οι διαβόλ’ κι απού τρεις βραδειαίς ύστιρα τα πάν, αφού τάβαλαν όλ μι την αράδα. Ένας δε γείτουνας εικεί κουντά απού άκουει τυφλός όμως του ένα τουμάτ αρπάζ’ ένα ξύλου κι κίνσι να της κυνηγά κι φ’ όντας τους κυνηγούσι όλοι οι δαίμονες έγειναν άλλ’ πρόβατα, άλλ’ άλογα κι άλλ’ ορνίθια κι άλλ’ μουσχάρια. Η νύφ όμως η οποία επανδρεύθη εκείναις της βραδειαίς επήγι κουντά κι τουν άνθρωπου κι γήρηυε να την πάρη στου σπίτι τ’. Εικεί όμως χουρατεύουντας, λάλσαν τ’ ορνίθια κι χάθκαν όλα τα στοιχειά. Η έννοια όπου έβγαναν αυτά τα ψέματα είνι εκείνου του χωριού οι άνθρωποι είναι όλοι κλέπται κι έκλιφταν πρόβατα κι για να μη τους νοιώσουν οι άνθρωποι έλεγαν ταύτα. [κιφάλια= Γυνή του Βεελζεβούλ. Έγειναν τα εννέα πηγάδια του χωρίου Τσεκιρδεκλή, άτινα ενταύθα παριστάνονται έχοντα εννέα κεφαλάς, φ’ όντας= όταν]

Κουρτίδης, Κωνσταντίνος Γ.; Κωνσταντινίδης, Γ. (1890)

Έναν κιρό η ήλιους κι του φεγγάρ’ ήταν αδέρφια κι πάηναν μαζί ‘ς τουν ίδιουν του δρόμου. Μια μέρα θυμαίν΄η νήλιους κι το καϋμένο το φεγγάρ’ το βγάζ’ του μάτ’. Τότε του φιγγάρ’ γύρσι πίσου κι πάει ‘ς τη μάννα τα’ κλαίγουντας. Κι η μάννα τα’ κάθητι ‘ς την άκρα τόπ’ ικεί που βασλεύει τώρα η νήλιους. Κι σαν είδ’ η μάννα του φιγγάρ’ ένα κι ένα δάκρυα τ’ περιχύθηκαν κι μον φουρτουνίζουνταν κ’ ηλίγι : «φουρτούνα μ’, κουρτσούδι μ’ καλό, τι έπαθες; Τι γαίματα εν αυτά; Αχ, το κουρτσούδι μ’, πάει το ματάκι τ’. Τις εν αυτός η κοψόχρουνος που σε κάμιν αυτό το κακό, που να μην τουν σταυρώσ’ η χρόνους;» (= που να μην επιζήση εις το δεύτερον έτος). Αχ, μανίτσα μ, μη βλαστημάς, γιατί δε μι το ΄κάμι κάνας ξινούς μονο έδι η γιαδερφός μ’ Σε μένα τώρα ταιργιάζ’ η λόγους «ποιος σ’ έβγαλι το μάτ’; Η αδερφός μ’. Ικεί που πάηνα ‘ς του δρόμου νέσχια νέσχια (ήσυχα) άξαφνα άρχιψι να μ’ ασινίζ’ (= φοβερίζει)κι ικεί που πάηνα ξιμέτουχ’ μ’ έδουκι μια που μι φάγη η ουρανός σφοντήλ’. Ένα κι ένα μπιλαντάρουνα κατά γής κι όντας ξιπουζαλίσκα κι σκώθ’κα του ματούδι μ’ ήταν ξεχυμένο κι γώ μίσ’ ‘ς το γαίψια! Αχ μανίτσα μ’ τι έπαθα η κακότυχ’ πως απόμνα μ’ ένα μάτ’. ! – Σώπα κουρτσούδ’ μ’, σώπα. Είπεν η μάννα τ’. Ικεί που ήταν να μη γέν, κι τώρα που γίνκι τι θα κάμουμι, από τα κλιάματα κάνα διάφορο δεν είνι. Μο δάρι (= τώρα) ξέρς τι να κάμς κουρτσούδ’ μ’; Να μην πααίνς πλιά μη κείνουν τουν άχαρον τουν ήλιο. Όντας έρχιτι κείνους δώ, τότε σι να φεύγς, κι όντας φεύγ’ κείνους, τότε σύ να έρχισι, γιατί αυτός μπορεί να σι κάμ’ κι κανένα άλλου κακό» Κι γι’ αυτό τώρα η ήλιους κι του φιγγάρι καμμιά φουρά δεν πααίνουν μαζί. Κ’ η ήλιους όντας βασιλεύ ΄κι πααίν’ ‘ς την μάννα τα’ ένο καταλημαγμένους. Κι η μάννα τ’ τουν φκιάν ένα χάρκουμα (καζάνι) κροσοπάπαρα κι τρώει. Κι αυτό κρύβητι πίσω ‘ς τη θύρα, γιατί κι αυτήν την τρώει. Πόσον πουλύ πεινάει. Κι για αυτό όποιος τρώει πουλύ λέν πως τρώει σαν ήλιος».

Πρώιος, Ιωάννης (1888)

«
1
. . .
4510
4511
4512
4513