Search

Now showing items 31-40 of 74

Μεις έχουμε τον καμένο Σπήλιο (βορ. Της νήσου) τον λέμε έτσι γιατί τον γκαιρό που (ή)το οι Ενετοί και κυνηούσαν τον κόσμο οι Χαρκίτες πήραν τας υναίκες τους και τα παιά των ‘α τα κρύψουν μέσα σ’ αυτόν το σπήλιο. Ήρταν οι Ενετοί και εγυρίζαν και ‘εν ημπορούσαν ‘α τους εύρουν. Επήαν σ’ αυτόν το σπήλιο, γιατί τον είδαν από μακριά και ηύραν μια γριά κάτω απ’ το σπήλιο, ο σπήλιος έχει δυο χωρίσματα ανώι και κατώι όπως λέμε ‘μεις και την ετυραννούσαν και απ’ τα πολλά που της έκαμαν ‘μολόησε ότι είναι πάνω κρυμμένοι κι αυτοί (οι πειραταί) δεν ημπορούσαν (ν)α ‘βγουν πάνω κ(αι) επήαν κ(αι) εκόψαν αμυγλαές, που ‘χε τότε πολλές εκεί και επειδή είχε πολλές αμυγλαές το μέρος εκείνο το λέμε Αμυγλάι, τας εφέραν και τας έβαλαν μέσ’ στον από κάτω σπήλιο και τον (έβαλαν) επαίξαν φωτιά κ’ έσκασε ο κόσμος με τον καπνό. Έτσι το λέμε από τότε μέχρι σήμερα καμένο Σπήλιο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Παλιά μας έλεαν οι παλιοί μας πως κι ο Μάρτης πήρε μια μέρα απ'το Φλεάρη για να τιμωρήση μια άλλη γρ(ι)ά που 'τανε κακιά. Κείν'η γρ(ι)ά είχε πάεισ το ρομάνι (=δάσος)για να μαέψη χόρτα κ'εκεί βρήκε ένα παλληκάρι πολύ όμορφο, ήτο ο Μάρτης και λέει της: Έ (γιαγιά)μάμμη είντα κάμνεις. Τι α κάμω αγόρι μου πόχω μ'αυτόν το Μάρτη ξεπαγιάσει, τον παλιομάρτη ποτέ (ν)α μην έρχεται. Τότε ο Μάρτης θύμωσε και πήρε μια μέρα απ'τον Φλεάρη και κοκκάλιασε τη γριά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Εκείνα τα χρόνια όταν ‘ρρωστούσε κιενένα παίϊ ελέαν ότι το ‘λλαξαν οι ανεράες τη νύχτα κ(αι) εκάναν κουλλουράκια κ(αι) επήαιναν και φήναν τα όξω από το χωριό κ(αι) επήαιναν το πρωϊ και τα βρίσκαν παρμένα κ(αι) ελέαν εφάαν οι ανεράες τα κουλλουράκια και εδιορθώνετο το παιΐ. Τα κουλλουράκια τα πηαίναν και τα φήναν στην Κουλουμπήστρα (ανατ.) κ’ εκεί τα τρώαν οι ανεράες και εϊνοντο καλά τα παιά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Πέτρος ο Κωνσταντινίδης ήτο στη Αίγυφτο και έκαμε μια συδρομή να χτίση ένα εξωκκλήσι και εσκεύγετο όταν μάεψε τα μάγια (χρήματα) που να χψτίση τον Άϊ Λευτέρη. Επήεν εις τον ύπνον του και του 'πε ο Άϊ Λευτέρης να τόνε χτίση στο μέρος Καμάρα (Ν. Της νήσου) και κεί τον έχτισε πόχε κ' ένα παλιό μοναστήρι γκρεμισμένο τ'ς Πανα'ιάς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στας 8 του Σετέμπρη γιορτάζει η Πανα(γ)ία η Σκιαενή, αυτή είναι στο χωριό Απολάκια της Ρόδου, όμως κ' εμείς την τιμάμαι πολύ γιατί είναι πολύ θαυματουργή, δοξασμένο (ν)ά 'ναι τ(ο) ονομάν της. 'Μείς λέουμεν την Σκιαενή γιατ' είναι με το μαντήλι, εκούναμε και λέουμεν το ακόμη πως η Παναϊά η Σκιαενή είναι μαχαιρωμένη και με το 'να ποδάρι πήε στο πόλεμο και βοήθησε τους Έλληνες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ένας βασιλιάς ήτο πολύ όμορφος και η ομορφιά του ήταν ξακουσμένη και πήεν εις έναν που κούρευγε τους αθρώπους και του κόβκε τα μαλλιά του και του ‘πε πως ήτο πολύ όμορφος κι ο βασιλιάς εκεί που του ‘κοβκε τα μαλλιά του και του ‘λεγε αυτά λέει. – Εγώ δε θέλω να με λέουν όμορφο μόνον ήθελα να ‘χω φτια ν’ ακούνη ότι λέει ο κόσμος. Και μάνι μάνι ε(γ)ίνησαν τ’ αυτιά του σα γαάρου μεγάλα κ(αι) έκουνε ότι έλλεε ο κόσμος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η αρπάχτρα ε' ύρεψε απο τον θεό να τρώη τ' αρνάκια και του ένηκε η χάρι.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Την Αιά Σοφιά τη φτειάξαν με θάμα, έτσι όπως τη φτειάξαν ήτο από το Θεό, γιατί εκείνοι πόπρεπε ‘α την κάμουν ‘εν ήξεραν πως ‘α την κάμουν και όλο εσκέπτοντο, μια μέρα έχε λειτουρια κ(αι) εκειά που μοίραζε το αντί(δ)ωρο ο παπάς μια μέλισσα πήρε ένα αντί’ωρο κ’ έφυε. Εκυνή’ησαν την την μέλισσα γιατί ήτο κακό, μεάλη αμαρτία κι αμέσως ώσπου (ν)α παν στην κεψέλη ‘α βρουν το αντί’ωρο ηύραν το μέσα στο κερί στη μέση απ’ το σκέδιο που ‘χε κάμει η μέλισσα και είπαν τότε. Έτσι ‘α κάμωμε την Αά Σοφιά, βρήκαμε το σκέδιο, είναι θέλημα Θεού, και μας έστειλε αυτό το όμορφο σκέδιο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το σκέδιο της Αιάς Σοφιάς ηύραν το απ’ τη μέλισσα. Ένας που ‘χε κεψέλια πήε μια βολά (ν)α φκάλη το μέλι και το κερί ‘α του πουλήση κ εί(δ)ε κ’ είχαν κάμει οι μέλισσες ωραίο σκέδιο κ(αι) εσκέφτηκε κ’ είπε: Αυτό ‘εν τω χαλώ ‘’α πάω (ν)α το πουλήσω στην πιάτσα= αγορά που ‘ναι ωραίο πράμα. Κ(αι) επήρεν το στην πιάτσα (αγορά). Εκειά περνούν αυτοί που ‘θέλαν ‘άφτειάξουν την Α(γ)ιά Σοφιά και το εί’αν κ’ ήρεσεν των το σκέδιο κ(αι)(F) έκαμαν έτσι την Α(γ)ιά Σοφιά. Κ(αι)= επήραν το κ(αι) εμελέτησαν το κ(αι).

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος που ‘χει τις πέντε γνώμες μια τη ‘λιάζει και την άλλη χειμωνιάζει. Ήτο μια γριά κ’έχε προάτες και κατσίκια, άμα μια βολά πήε στη μάντρα της, όλο εμίλα κ’έλεε για το (Γ)ενάρη όλο κακά: άντι (ν)α βγη να λί’ες μέρες έχει ακόμη και ‘ά’ βγη κ’έτσι (θ)α γλυτώσω κ’εγώ και τα κατσίκια μου κι οι προάτες μου, ήτο (Γ)ενάρης τότε στα τέλη του. Ήκουσεν τα ο (Γ)ενάρης και θύμωσε θύμωσε πολύ και σκέφτουνταν είντα (θ)α ‘καμνε για να τιμωρήση τη γρ(ι)ά. Πέρασε μια με΄ρα την άλλη η γρ(ι)α πάλι : Άιντι προάτες μου και κατσικάκια μου και σήμερα είναι ο (Γ)ενάρης ακόμα κι ύστερα στο Φλεβάρη καλαά (θ)α τα πάμε- ο Φλεάρης φλεαρίζει του καλοκαιριού θυμίζει. Ο (Γ)ενάρης τόσο θύμωσε που απ’τη σκάσι του δεν ήξερε είντα ‘α κάμη. Κεί που σκέφτουνταν βρήκε μια λύσι : Θα πάω στον αδερφό μ’το Φλεάρη (ν)α μου δανείση μέρες ‘α διορθώσω ‘γώ καλά τη γρ(ι)ά. Έτσι πήρε τας ημέρες απ’τον Φλεάρη κ’έμεινε ο Φλεάρης κουτσός κ’έκαμε μια κακοκαιριά μεάλη που έκαμε τη γριά και μπήκε κα΄τω απ’το χαρανί.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
6
7
. . .
8
»

Search

Filters

Η αρπάχτρα ε' ύρεψε απο τον θεό να τρώη τ' αρνάκια και του ένηκε η χάρι.