Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος που ‘χει τις πέντε γνώμες μια τη ‘λιάζει και την άλλη χειμωνιάζει. Ήτο μια γριά κ’έχε προάτες και κατσίκια, άμα μια βολά πήε στη μάντρα της, όλο εμίλα κ’έλεε για το (Γ)ενάρη όλο κακά: άντι (ν)α βγη να λί’ες μέρες έχει ακόμη και ‘ά’ βγη κ’έτσι (θ)α γλυτώσω κ’εγώ και τα κατσίκια μου κι οι προάτες μου, ήτο (Γ)ενάρης τότε στα τέλη του. Ήκουσεν τα ο (Γ)ενάρης και θύμωσε θύμωσε πολύ και σκέφτουνταν είντα (θ)α ‘καμνε για να τιμωρήση τη γρ(ι)ά. Πέρασε μια με΄ρα την άλλη η γρ(ι)α πάλι : Άιντι προάτες μου και κατσικάκια μου και σήμερα είναι ο (Γ)ενάρης ακόμα κι ύστερα στο Φλεβάρη καλαά (θ)α τα πάμε- ο Φλεάρης φλεαρίζει του καλοκαιριού θυμίζει. Ο (Γ)ενάρης τόσο θύμωσε που απ’τη σκάσι του δεν ήξερε είντα ‘α κάμη. Κεί που σκέφτουνταν βρήκε μια λύσι : Θα πάω στον αδερφό μ’το Φλεάρη (ν)α μου δανείση μέρες ‘α διορθώσω ‘γώ καλά τη γρ(ι)ά. Έτσι πήρε τας ημέρες απ’τον Φλεάρη κ’έμεινε ο Φλεάρης κουτσός κ’έκαμε μια κακοκαιριά μεάλη που έκαμε τη γριά και μπήκε κα΄τω απ’το χαρανί.