Search

Now showing items 71-74 of 74

Ο Διάολος, ο έξω απ’ ε’ώ αυτός έχει πολλές μορφές γίνεται λούγρα, γάαρος, κάττης, μουλάρι, σκύλλος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο χαλιναράς ένα άλλο πουλί ε’ύρεψε από το Θεό να του ένη η χάρι να τρώη τα’αρνάκια κι άμα ‘έν τον σώνουν (ν)α τρώη τα’αρνάκια κι άμα ‘έν τον σώνουν (ν)α τρώη και τα τσουπανάκια.Τότε ο θεός θύμωσε κ’είπε :Θα τρώης τα κόκκαλα και (ν)α τα τρώη με συσκολία ‘α τα παίρη απάνω εκατό οργκυιές κ’ύστερα (ν)α κατι(β)αίνη ‘ά τα τρώη.Γιαυτό ο χαλιναράς ψηλώνει κατό οργκυιές πάνω κι αφήνει το κόκκαλο και πέφτει στην πέτρα και σπά κ’ύστερα κατι(β)αίνει και τρώει τον εμυαλό που βγάλη το κόκκαλο.Και ο Θεός τον εχαλίνωσε και φαίνεται κι όλα του ‘βαλε ένα χαλινάρι στη μούτη μαύρο που φαίνεται όσο ύψος κι αν είναι και τον γνωρίζουν πως είναι χαλιναράς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Όταν εφύτευκεν ο Νώε τ' αμπέλι επήεν ο Ξαπόης (σατανάς) και ρωτά : Τι κάνεις πατέρα της γης; - Φυτεύκω ένα δέντρο του καλού και του κακού. - Μπορούμε να 'ενούμε συνέταιροι; - Μπορούμε να 'ενούνε. Πάει ο Ξαπόης και φέρνει ένα αρνί και το σφάτζει και με το αίμα του ποτίζουν τη ρίζαν τ' αμπελιού. Ύστερα πάει και φέρνει ένα λιοντάρι και το σφάτζει και με το αίμα του ποτίζου τη ρίζαν τ' αμπελιού. Ύστερα φέρνει ένα χοίρο και τον σφάτζει και πάλι ποτίζου τη ρίζαν τ' αμπελιού. Γι' αυτό λοιπό ο άθρωππος άμα πίνει λίγο είναι ήσυχος σαν αρνί, όταν μεθύση 'ίνεται θεριό μετά όταν παραμεθύση κυλιέται σαν το χοίρο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ένας χωριανός πρίν πολλά χρόνια ήτο κάτω στο Νιμπορειό, αυτός από το Νιμπορειό επήαινε στο χωριό που ‘το το σπίτι του. Στη στράτα που πήαινε έκουσε δυό γαάρους και κόφταν κ’ήρχοντο κάτω μπροστά του. Επάντηξε τους (εμάντρωσέ τους) και λέει. Στάσου έ δια..όλου έρημε να κάτσω πάνω σου ‘ά ποσώσω πάνω στο χωριό, μια φορά που σ’ηύρα ‘μπρός μου. Έκατσε λοιπόν αυτός απάνω του, πρώτα πρώτα επορπάτε ο γάαρος καλά μετά εκούτσαινε- Είντα που ‘χεις διαόλου έρημε και κουτσαίνεις. Εχάστηκε (=εκοίταξε) το πόι του και ήτο με τριά πόια. –Μα που στο διάολο το ‘παθεμαν κόπηκε το πόι σου- Στάσου ‘ποκρίθηκε ο γάαρος κ’είπε να ‘πλώσω και το γαουρινό μου. Και με το πλώσιμο εχάθη ο γάαρος κ’έμεινε πάλι ο άτρωπος κ’είπε : Ά ομπρός μου σ’ηύρα σίχα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
. . .
5
6
7
8