Search

Now showing items 31-40 of 61

Το Δωδεκάημερο που ακολουθούσε μετά τα Χριστούγεννα, πίστευαν πως έρχονται στα σπίτια τη νύχτα οι μνημοράτοι, πεθαμένοι τους ονόμαζαν και τσιφούτοι ή μαλλιέρ. Έλεγαν πως γύριζαν στους δρόμους κι έμπαιναν απο τις καπνοδόχες μέσα στα σπίτια γι'αυτό κι έκαιγαν λιβάνι στη φωτιά να φεύγουν τους φαντάζονταν ότι έμοιαζαν σαν Αράπηδες και φορούσαν κουρέλια. Στις 8 Γενάρη, τοτ Έζ Γιάννη, φεύγουν ξανά οι μνημοράτοι, έλεγαν. (Μαλλιέρ'= μαλλιέρης, μαλλιάρης, μαλλιαρ΄ός. Βλ. H. GREGOIRE, NOTES le dialecte de Farasha, Bylletin de Correspondance Helleniqye, 1909, σελ. 151)

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Το Μαλεβρό είναι ένας αγροτικός συνοικισμός του χωρίου Κερασιά του τέως δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας κοντά στον παραπόταμο του Αχελώου Ζέρβα. Εκεί κοντά και κατά την αριστέρη όχθη του Ζέρβα υψώνεται κολοσσιαίος βράχος απροσπέλαστος εις εχθρόν. Εις την κορυφήν του βράχου αυτού σώζεται εν μέρει φρούριον αρχαίον και μέσα τα ερείπια ενός αρχαίου ναού. Σ’αυτό το κάστρο αναφέρεται η παράδοση. Πέρναγαν οι βλάχοι, γυρίζοντας για τα βουνά. Κατά που τράβηξαν κάτω, κοιτάζουν, τους έλειπε ένα τραγί. Τότε ένας βλάχος γύρισε πίσω κ’ ηύρε σε μια κοκορευτιά από κάτω δυό θεριά και το τραί δεμένο. Φύλαγαν τα θεριά το θησαυρό, που ήταν εκεί παρέκει κρυμμένος. Τότε ο βλάχος κρέμασε την κάππα του και ύστερα πήγε στους άλλους βλάχους και τους είπε να πάνε να σκοτώσουν τα θεριά. Οι βλάχοι γύρισαν και πήγαν εκεί, αλλά δεν είδαν τίποτα άλλο από την κάππα που κρεμιέταν από την κοκορευτιά. Αυτή η κοκορευτιά ήταν στην πόρτα του κάστρου. Αυτό το μόλογαγαν οι γερόντοι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Μόρα λένε στην Αιτωλία τον εφιάλτη, εκείνο που αλλού λένε “Βραχνά”. Έ λοιπόν, άμα κανέναν τον “πλακώνει η Μόρα”, για να απαλλαχτή, πρέπει να διαβάση τετραβάγγελο. Είναι πολύ επικίντυνη η Μόρα. Άμα πλακώση τον άνθρωπο, μπορεί να σκάση, αν δε καταλάβη άλλος, που κοιμάται κοντά του, να τον γκουντήση, για να ξυπνήση. [Μόρα= Υποτίθεται πως είναι κάποιο πρόσωπο η Μόρα].

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Λένε πως πολλές φορές βρίσκεται πλεμέμη η ουρά και η χαίτη του αλόγου,ενώ βόσκει έξω στα λιβάδια.Αυτό το κάνει ο δαίμονας. Πρβλ.Πολίτου,Παραδόσεις αριθ. 539

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Ο Αχόμαυρος είναι ένα χωριουδάκι, κτισμένο σε μια βαθειά ρεμματιά των πλευρών του Κατιλάνου, μιας κορυφής του Παναιτωλικού. Κατοικέψανε τρι’ αδέρφια βλάχοι μέσα στη ρεμματιά, που είναι ο Αχόμαυρος. Αλλά ήλιο δεν έβλεπαν ποτέ μέσ’ στη ρεμματιά, σπάνια βλέπανε κι άνθρωπο. Τότε τα δυο από τ’ αδέρφια αποφάσισαν και φύγανε. Ο ένας έμεινε εκεί. Αλλά μοναχός του καθώς ήταν, είχε μεγάλη στενοχώρια. Έκλαιε κάθε ημέρα και έλεγε, «Άχ! Ο μαύρος! Άχ ο μαύρος!» Έτσι έμεινε στο χωριό το όνομα Αχόμαυρος.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Βάρβαρο ατσίμπιγο, σπαραγγιά μονόκλωνη και κείνο το χορτάρι, που γίνεται στο ζωριό του μύλου, και κείνο που έχει η γυναίκα η γκαστρωμένη αποκάτω από το νύχι της το μεγάλο του ποδαριού της, να μην το μαρτυρήσης.» Έτσι είχαν πει μια φορά οι άλλοι διαμόνοι στον αρχηγό τους, που πιάστηκε σε δόκανο αγριοκερασίσιο, που είχε στήσει ένας τσοπάνος από τα Άγραφα. Αυτός έστησε το δόκανο να πιάση το δαίμονα, που έφερνε τη γλαπάτσα στα πρόβατά του από τον Μπούμιστο του Ξηρόμερου. [Βάρβαρο= Ένα χορταρικό, ατσίμπιγο= που να μην είναι βοσκημένος ή κομμένος]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Τη γνωστή παράδοση για τη δρακοντοκτονία του Άι Γιώργη την ήξεραν και στα Φάρασα, χωρίς αξιόλογες διαφορές από τον τύπο που μας είναι γνωστός από πολλούς άλλους τόπους [Βλ. και J. Aufhauser, Das Drachenwunder des heiligen Georg in der griechischen und lateinischen Uberlieferung, Leipzig 1911, H. Delehave, Les legendes grecques des Saints militaires, Paris, 1909, Ν. Γ. Πολίτη, Λαογραφικά σύμμεικτα 1, σελ. 80-85. Για τα τραγούδια της δρακοντοκτονίας και σχετικής βιβλιογραφία βλέπε Ν. Γ. Πολίτη, Τα δημώδη ελληνικά άσματα περί της δρακοντοκτονίας του Αγίου Γεωργίου, Λαογραφία, 4, σελ. 185 – 235]. Ήταν νέος καβαλλάρης, διηγείται του Κορβαράση ο Κοσμάς, κι ήρθε στο χωριό μουσαφίρης, καβάλλα στ’ άλογο του. Γύρεψε νερό να ποτίση τ’ άλογό του και δε βρήκε. Οι χωρικοί του έιπαν : συ ακόμα δεν άκουσες πώς στο χωριό μας έχουμε στου νερού μας το κεφάλι ένα θεριό κι αν δεν του πάνε κάθε μέρα ένα κουρίτσι να ρουφήξη το αίμα του, δεν το αφήνει το νερό νάρθη στο χωριό μας; Άλλο κορίτσι στο χωριό μας δεν απόμεινε, εκτός από του βασιλιά την κόρη. Είναι τρείς μέρες τώρα που η βασιλοπούλα δε λέει το ναι να πάη για το θεριό και το χωριό μας ξεράθηκε. Ο νέος τότε είπε : Δείχτε μου πού είναι το θεριό να το σκοτώσω. Ως άκουσαν οι άνθρωποι τον λόγο, σάστισαν και είπαν : τόσος στρατός πέρασε και δεν έκαμε τίποτα, κι συ θα το σκοτώσης; Έμαθε ο βασιλιάς πως ένας νέος θέλει να σκοτώση το θεριό και έδωκε διαταγή να του τον φέρουν μπροστά του. Παραξενεύτηκε άμα άκουσε από το νέο πως θέλει να το σκοτώση. Σήμερα του λέει, ήταν η σειρά της κόρης μου, να τη φάη το θεριό, αν εσύ το σκοτώσης, και η κόρη μου και το βασίλειο δικά σου. Που είναι το θεριό; Ρώτησε ο Άι Γιώργης. Το θεριό δεν βγαίνει, αν δεν δη κορίτσι, του είπαν. Πήρε μαζί του το κορίτσι ο Άι Γιώργης και πήγαν εκεί που ήταν το θεριό. Άπλωσε το κορίτσι το ζερβί του χέρι στην τρύπα του θεριού και είπε : έλα να πάρης το κορίτσι, ν’ αφήσης το νερό να τρέξη, να πιή ο κόσμος. Πρόβαλε το θεριό σαν άκουσε τη φωνή. Τραβάει το σπαθί του ο Άι Γιώργης και κόβει το κεφάλι του. Απολύθη το νερό πάλι κι ο κόσμος έτρεξε να πάρη. Τόμαθε κι ο βασιλιάς και όλος χαρά έτρεξε κι αγκάλιασε το νέο. Το βασιλειο μου, του λέει, είναι δικό σου. Ο Άι Γιώργης δε δέχτηκε ούτε το βασίλειο ούτε τίποτα

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Κοντά στα Σιτόμενα του δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας, στην όχθη της Ερημίτσας, όπου σώζεται ογκόλιθος «ΤΕΡΜΩΝ ΕΙΤΑΙΕΩΝ κτλ». Υπάρχει τοπωνύμια, γνωστή από τας Παραδόσεις του Πολίτου «Της Γριάς ο φούρνος»(1). Γι’ αυτόν σώζεται παράδοση, που την άκουσα από τους εντόπιους και την καταγράφω και πάλιν. Ήτανε μια γριά σε μια σπηλιά. Αυτή η γριά πήρε μια νύφη και την έκαψε. Τώρα ανάβει φωτούλα μέσα στο φούρνο της. Γι’ αυτό οι βλάχοι άμα περνούν την άνοιξη, και περνούν κάθε χρόνο οι τσοπάνηδες της Ευρυτανίας ξαναγυρίζοντες από τα χειμαδιά για τα βουνά τους, της πετούν από μια τούφα κλαρί, για να ανάψη τη φωτιά της. Κ’ έτσι γίνεται σωρός από κλαριά. Υστερώτερα κάποιος που περνάει τα καιει. Αν τύχη και περάση κανείς την άνοιξη από «Της Γριάς το φούρνο», βλέπει σωρό κλαριά από κείνα που ρίχνουν οι βλάχοι. [Της Γριάς το φούρνο= Πολίτου παραδόσεις, αρ 163]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Φαρασιώτικη λαϊκή παράδοση λέγει, ότι ο Άι Γρηγόρης και η Χουρουγίζα, κάποια Τούρκισσα, έβοσκαν τα γίδια. Μια μέρα που η Χουρουγίζα άρμεγε, παρουσιάστη ένας κυνηγός. Είπε τότε ο Άι Γρηγόρης στη Χουρουγίζα : τι θα του δώσουμε; - Δώσε την Κουτσή, είπε κείνη. – Έδωκα και δεν τη πήρε. – Τότε δώσε την Κουτσοκέρα. – Έδωκα και δεν την πήρε, είπε πάλι. – Τότε γύρισε την καταιγίδα πάνω του. Δεν πρόλαβε ο κυνηγός να φύγη και η καταιγίδα έπεσε πάνω του

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Search

Filters

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.

Λένε πως πολλές φορές βρίσκεται πλεμέμη η ουρά και η χαίτη του αλόγου,ενώ βόσκει έξω στα λιβάδια.Αυτό το κάνει ο δαίμονας. Πρβλ.Πολίτου,Παραδόσεις αριθ. 539