Search

Now showing items 21-30 of 61

Για τον Άι Αντώνη είναι γνωστή στους Φαρασιώτες η παρακάτω παράδοση. Τη διηγείται ο Φαρασιώτης Δημητρόγλου, του Κορβαράση ο Κοσμάς: Λέγανε πως ο Άι Αντώνης έμπασε το διάβολο μέσα στο μπρίκι και τον έσκασε. Ο διάβολος ήταν υπηρέτης τ’ Άι Αντώνη κι εκτελούσε τις διαταγές του. Στη λειτουργία ήταν πάντα μαζί του. Όταν ο Άι Αντώνης έβγανε τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, με πονηριά έφευγε κι έβγαινε έξω από την εκκλησία. Έφυγε έτσι κρυφά μια δυο πέντε φορές. Ο Άι Αντώνης τον έπιασε κάποτε από το χέρι και του είπε: κάτσε εδώ, Δεν ήθελε να μείνη. Τον έμπασε τότε μέσα σ’ ένα μπρίκι, τον έστησε κάτω και γύρισε τ’ Άγια πάνω από το κεφάλι του. Έσκασε ο διάβολος από το κακό του.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Σκουτεσιάδα είναι ένα χωριό του δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας, κτισμένο απάνω σ’ ένα λόφο και κατέχει τον τόπο, όπου ήταν μια αρχαία κώμη περιτειχισμένη, της οποίας τα τείχη και οι πύλες σώζονται σε αρκετό ύψος. Λένε πως εδώ ήταν σκοτάδι από τα πολλά τα δάση. Ήρθε πρώτος και κατοίκεψε ένας απ’ την Κεφαλλονιά, κι αυτός είχε ένα καπελλάκι που φόραγε και γι’ αυτό τον έβγαλαν Καπελλάκη. Γι’ αυτό και τώρα το χωριό κατοικείται όλο κι από Καπελλάκηδες.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Άλλη παράδοση λέει, οτι εκεί που ήταν το αγίασμα της Ε Σοφίας ήταν παλιά εκκλησία. Τη νύχτα μέσα στην εκκλησία ήταν ένας κόκορας και λαλούσε στην πηγή του νερού. Την ημέρα ο κόκορας χανόταν.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Μέσα σε ρέμα δεν κάνει να κοιμάται κανένας. Εκεί είναι πολλά δαιμονικά και πέρνουν κιόλας, και μπορεί να πάθη κάνα κακό. Το ότι είναι πολλά δαιμονικά στα ρέματα το λέει και η παροιμία. <Διάολε απ'το ρέμα!>. Στα ρέματα περνάν και την ημέρα νεράιδες, ξωτικά, όλα τα δαιμόνια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Στην Αιτωλία τις πηγές, πόχουν λίγο νερό, τις λένε δρακονέρια. Τα δρακονέρια είναι νερά άνοστα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Ο δεύτερος Εζ Γρεγόρης ήταν στο Ασμαδόκκο, ως δύο ώρες μακριά από το χωριό, ερείπιο με μόνο όρθιο το θολό, που στέγαζε μια πέτρα όπου θυσίαζαν. Εκεί πήγαιναν το βράδυ της παραμονής του Αγίου Γρηγορίου και κοιμούνταν. Ήταν δυό μάτια νερού και πίστευαν πως έβλεπαν από το ένα μάτι να ρέη αίμα και από το άλλο έμπυο, που το ειχαν φάρμακο για τους βυζόπονους. Όταν μια γυναίκα πάθαινε από μολυνση του μαστού, από εκείνο το έμπυο έπαιρνε, άλειφε το πονεμένο μέρος. Ο Φαρασιώτης Θύμιος Ανθόπουλός, η Τσιτσέξας διηγείται τα εξής για τον Ασμαδόκκο : εκεί που ήτανε ο Ασμαδόκκος αίμα και πύο έβλεπε ο κόσμπς. Τάβλεπε κι έκλαιγε, γιατί να χυθή αίμα και πύο θάμαζε. Αλλά οτι πόνο κι αν είχες έπινες λίγο αίμα, γινόσουν καλά, όπως ήσουν πρώτα. Αν κοιμόσουν μέσα στο ξωκλήσι, την αυγούρα σε βρίσκανε έξω. Κάθε αυγή λαλαούσαν ως χίλια πετεινάρια. Κοίταζες με τα μάτια σου, τίποτα δε φαινόταν, μόνο στο νερό παίζανε δυο περιστεράκια. Καθόμαστε μια εβδομάδα εκεί. Όταν ερχόμαστε στο χωριό, τα λέγαμε σ' όσους δεν τα βλέπανε και κλαίγανε.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Η Ντέμη είναι νέος συνοικισμός του παραλιμνίου χωριού της Τριχωνίας «Καινούριο», που χτίστηκε στον αμαξωτό δρόμο, που πάει από το Κεφαλόβρυσο στο Αγρίνιο. Η ετυμολογία του είναι τουρκική, όπως με πληροφόρησαν και οι κάτοικοι των πλησιοχώρων μερών, από το «Ετέμ», στον Ετέμ, στον Ντέμ, στο Ντέμ, στου Ντέμ, «στ΄ Ντέμ» η τελευταία μορφή. Κοντά στην Ντέμη, δεξιά από τον αμαξωτό δρόμο τον απάνω, που πάει κανείς από το χωριό στο Αγρίνιο, είναι η θέση «Πίνα» (1). Εκεί υπάρχει πηγή με άφθονο νερό το χειμώνα. Το νερό αυτό διατηριέται κι ως το τέλος του Μάη. Μερικές χρονιές το νερό διατηριέται και χρονικής. Λοιπόν για το νερό αυτό λένε, άμα το νερό της Πίνας διατηριέται χρονικής, θα ‘ναι σιτοδεία μεγάλη. Άμα όμως στερεύη το Μάη, θα ‘ναι ευτυχία μεγάλη στα σιτηρά. Το άκουσα από πολλούς κατοίκους της Ντέμης. Αλλά και σε ξένους είναι γνωστή η παράδοση. [Πίνα= Τέτοια τοπωνυμία έχομε και κοντά στο χωριό της Παμφίας

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Το ξωκλήσι του Ε Παυλίτζη ήταν κοντά στην Τσαχιρού στο στόμιο σπηλιάς, μέσα από τη σπηλιά έβγαινε νερό. Παλιά παράδοση λεεί πως στη σπηλιά τούτη έμενε μια βραδιά ο Απόστολος Παύλος, όταν έκανε τα ταξίδια του. Στο ξωκλήσι πήγαιναν οι Τούρκοι, άναβαν κεριά κι έπαιρναν αγιασμό. Πίστευαν κι αυτοί στα θάματα του Αποστόλου και φοβόταν την τιμωρίαν του. Σε παλιότερα χρόνια, λέει η τοπική παράδοση, κάποιος Τούρκος θέλησε να μεταβάλη σε ταμπακαρείο, βυρσοδεψείο, το ξωκλήσι, επειδή εκεί έβγαινε νερό, χλιαρό το χειμώνα, κρύο το καλοκαίρι. Πήγε ένα βράδυ κι έβαλε τα δέρματα μέσαστο νερό να φουσκώσουν. Το πρωί βρήκε τα δέρματα πεταμένα έξω από το νερό. Τα ξανάβαλε και δεύτερη και τρίτη φορά και το πρωί τάβρισκε πεταμένα. Καιροφυλακτησε με το τουφέκι του να δή ποιός τα πετάει. Λαλώντας τα κοκόρια, βλέπει έναν κι ερχόταν. Ήταν ο Άγιος Παύλος, όμοιος όπως ήταν στην εικόνα του. Πέταξε τα δέρματα κάτω από το βράχο και είπε στον Τούρκο : Άλλοτε να μην τα ξαναφέρης, αν ατα φέρης θα σε τιμωρήσω. Λιποθύμησε ο Τούρκος από το φόβο του κι έμεινε τρείς μέρες άφωνος. Όταν άρχισε να μιλάη, είπε τι έγινε και τι είδε. Έστειλε άνθρωπο στα Φάρασα, κάλεσε τον παπά να λειτουργήση και έσφαξε γουρπάνι. Φίλησε το χέρι του παπά ο Τούρκος, ασπάστη την εικόνα και έγινε καλά. Άλλος Τούρκος δεν τόλμησε να ξανακάμη τα ίδια. (Ταμπακαρείο = από το τουρκ. Tabac, βυρδοδέψης).

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Από τις πρώτες επίσημες γιορτές του Φλεβάρη είναι του Άι Χαράλαμπου, στις 10 του μήνα. Οι Φαρασιώτες έλεγαν τον Άγιο Έ Χαλλά και είχαν ξωκλήσι του στη θέση Παράτσος. Το ξωκλήσι τούτο ήταν στεγασμένο, λειτουργούσε ο παπάς κι έσφαζαν γουρπάνια. Κοντά στο ξωκλήσι ήταν ένα μεγάλο βορότο. Κρεμούσαν εκεί κουρέλια, λουρίδες από την ενδυμασία αρρώστων, για να φύγη η αρρώστια. Στο βαρότο τούτο, διηγούνται, κρέμασαν έναν άνθρωπο, που λεγόταν Κελέκης, από κάποια άδικη καταδίκη. Έμεινε κρεμασμένος τρείς μέρες, άγιασε, έπεσε μέσα στο ποτάμι και χάθη, γι' αυτό τα βράδυα έβλεπαν μέσα στο ποτάμι μεγάλο φώς, που πήγαινε τον ανήφορο. Έλεγαν πως εκείνο το φώς ήταν το λείψανο του αγιασμένου ανθρώπου. (Για τις θεραπευτικές ιδιότητες του Αγίου βλ. B. Schmidt, Des Volksleben der Neugrieshen und das hellenische Altertum σελ. 38, Ν. Γ. Πολίτη, Λαογραφικά σύμμεικτα 3, σελ. 74 κε. Πρβλ. G. A. Wiliamson, οι προστάται της ιατρικής άγιοι εν τη ελληνική εκκλησία, Κυπριακά Χρονικά Στ, 1929, σελ. 233).

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Έξω από τα Φάρασα, σε απόσταση ώρας σχεδόν, προς το βορρά, μέσα στη χαράδρα που διασχίζει ο Ζαμάντης ποταμός και προς τη δεξιά του όχθη, είναι δυο σπηλιές. Η μία, η πιο μεγάλη, είναι κοντά στην όχθη του ποταμού, ή άλλη, πολύ μικρότερη, είναι λίγο ψηλότερα, στη βραχωτή πλαγιά, που υψώνεται ορθόκοφτη από πάνω. Μόλις δυό τρείς άνθρωποι μπορούν να σταθούν μέσα. Ήταν το σπήλοτου Εζ Βασίλη. Στα τοιχώματα γύρω κρέμοταν εικονίσματα και στο βάθος υψωνόταν μικρός τοίχος, όπου τοποθετούσαν τα ιερά σκεύη, για να λειτουργή ο παπάς. Παλιά παράδοση αναφέρει οτι στη σπηλιά τούτη κατάφυγε ο Άϊ Βασίλης, για να σώθη από διωγμούς κι έτσι καθιερώθηκε η λατρεία του εκεί.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
7
»

Search

Filters

Στην Αιτωλία τις πηγές, πόχουν λίγο νερό, τις λένε δρακονέρια. Τα δρακονέρια είναι νερά άνοστα.