Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 24

Μια φορά πήγε ο Χάρος να πάρη την ψυχή ενός αρρεβωνιασμένου. Η αρρεβωνιαστικιά του έμαθε πως του σώθηκαν του αρρεβωνιαστικιού της και τότε αναγκάστηεκε να του δώση απ'τις δικές της μέρες. Χώρισε τα μαλλιά τηε στη μέση, δηλ. Έκαμε χωρίστρα, όπως λένε, κ'έδωκε τις μισές δικές της μέρες για να ζήση. Απο κεί και ύστερα επεκράτησε οι γυναίκες να χωρίζουν τα μαλλά τους.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Είναι ο ίδιος ο Ντιβέτσικας, Ήσκιος, Κωλοπάνης στην Παλούκοβα. Τον λένε έτσι, γιατί φαίνεται σα σκυλάκι μέσ’στα πράματα άλλοτε σα γαιδούρι, σα γίδα και σα γυναίκα. Πααίνει και μαρκαλάει τα πρόβατα και η γέννα τους μαυρίζει ως το πρωί πεθαίνουν. Για να γλυτώσουν απ’αυτό το κακό, περνούν τα πράματα νύχτα μέσα σε χωριό. Τους βγάνουν τα κουδούνια και τα διαβάζουν σε άλλο μέρος. Ο χαμόδρακας, βλέπεις, σε χωριό δεν περνάει και χάνει το ντορό τους. Επίσης τα πράματα που ψοφούν, τα χώνουν. Δεν πρέπει να τα φάη όρνιο, γιατί τότε το κακό αυγατίζει. Ούτε και να νοματίζη κάνει ο τσιοπάνος για το κακό που τον βρήκε. Εγώ το είδα αυτό το ζουλάπι το τουφεκάς, σκούζει σα μικρό παιδί και χάνεται.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Θέλουν να πουν πως από το κάστρο του Μαλεβρού φώναζαν κι ακούεταν η φωνή στο απέναντι κάστρο του Βλόχου, όπου η ακρόπολις της πόλης των Θεστιέων. Μια φορά ένας φώναξε από το κάστρο του Μαλεβρού σ’ έναν άλλον που ήταν στο κάστρο του Βλοχού. «Πέταξέ μου δώθε τη βαρειά!»(1) Τότε κείνος πέταξε δώθε τη βαρειά, αλλά δεν έφτασε στο Μαλεβρό. Δεν είχε τόση δύναμη να τη φτάση ως εκεί. Η βαρειά έπεσε στον κάμπο, που είναι ανάμεσα Μαλεβρό και Βλοχό. Εκεί σ’ εκείνο το μέρος, που έπεσε η βαρειά λέγεται «Βαρειές». Τα ίδια και κείνος ο άλλος απ’ το Βλοχό, φώναξε στον άλλον, που ήταν στο Μαλεβρό, «Πέταξέ μου τη βαρειά εδώθε!» Την πέταξε και τούτος από δω από το Μαλεβρό, αλλά η βαρειά δεν έφτασε ως εκεί. Έπεσε παρεδώθε, στον κάμπο, στον Άη Γιώργη, από πίσω από τα Σκουτερά. Γι’ αυτό και το μέρος εκείνο ονομάζεται επίσης «Βαρειές». [Βαρειές= Σφύρα μεγάλη]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Σκουτεσιάδα είναι ένα χωριό του δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας, κτισμένο απάνω σ’ ένα λόφο και κατέχει τον τόπο, όπου ήταν μια αρχαία κώμη περιτειχισμένη, της οποίας τα τείχη και οι πύλες σώζονται σε αρκετό ύψος. Λένε πως εδώ ήταν σκοτάδι από τα πολλά τα δάση. Ήρθε πρώτος και κατοίκεψε ένας απ’ την Κεφαλλονιά, κι αυτός είχε ένα καπελλάκι που φόραγε και γι’ αυτό τον έβγαλαν Καπελλάκη. Γι’ αυτό και τώρα το χωριό κατοικείται όλο κι από Καπελλάκηδες.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Μέσα σε ρέμα δεν κάνει να κοιμάται κανένας. Εκεί είναι πολλά δαιμονικά και πέρνουν κιόλας, και μπορεί να πάθη κάνα κακό. Το ότι είναι πολλά δαιμονικά στα ρέματα το λέει και η παροιμία. <Διάολε απ'το ρέμα!>. Στα ρέματα περνάν και την ημέρα νεράιδες, ξωτικά, όλα τα δαιμόνια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Στην Αιτωλία τις πηγές, πόχουν λίγο νερό, τις λένε δρακονέρια. Τα δρακονέρια είναι νερά άνοστα.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Η Ντέμη είναι νέος συνοικισμός του παραλιμνίου χωριού της Τριχωνίας «Καινούριο», που χτίστηκε στον αμαξωτό δρόμο, που πάει από το Κεφαλόβρυσο στο Αγρίνιο. Η ετυμολογία του είναι τουρκική, όπως με πληροφόρησαν και οι κάτοικοι των πλησιοχώρων μερών, από το «Ετέμ», στον Ετέμ, στον Ντέμ, στο Ντέμ, στου Ντέμ, «στ΄ Ντέμ» η τελευταία μορφή. Κοντά στην Ντέμη, δεξιά από τον αμαξωτό δρόμο τον απάνω, που πάει κανείς από το χωριό στο Αγρίνιο, είναι η θέση «Πίνα» (1). Εκεί υπάρχει πηγή με άφθονο νερό το χειμώνα. Το νερό αυτό διατηριέται κι ως το τέλος του Μάη. Μερικές χρονιές το νερό διατηριέται και χρονικής. Λοιπόν για το νερό αυτό λένε, άμα το νερό της Πίνας διατηριέται χρονικής, θα ‘ναι σιτοδεία μεγάλη. Άμα όμως στερεύη το Μάη, θα ‘ναι ευτυχία μεγάλη στα σιτηρά. Το άκουσα από πολλούς κατοίκους της Ντέμης. Αλλά και σε ξένους είναι γνωστή η παράδοση. [Πίνα= Τέτοια τοπωνυμία έχομε και κοντά στο χωριό της Παμφίας

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Το Μαλεβρό είναι ένας αγροτικός συνοικισμός του χωρίου Κερασιά του τέως δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας κοντά στον παραπόταμο του Αχελώου Ζέρβα. Εκεί κοντά και κατά την αριστέρη όχθη του Ζέρβα υψώνεται κολοσσιαίος βράχος απροσπέλαστος εις εχθρόν. Εις την κορυφήν του βράχου αυτού σώζεται εν μέρει φρούριον αρχαίον και μέσα τα ερείπια ενός αρχαίου ναού. Σ’αυτό το κάστρο αναφέρεται η παράδοση. Πέρναγαν οι βλάχοι, γυρίζοντας για τα βουνά. Κατά που τράβηξαν κάτω, κοιτάζουν, τους έλειπε ένα τραγί. Τότε ένας βλάχος γύρισε πίσω κ’ ηύρε σε μια κοκορευτιά από κάτω δυό θεριά και το τραί δεμένο. Φύλαγαν τα θεριά το θησαυρό, που ήταν εκεί παρέκει κρυμμένος. Τότε ο βλάχος κρέμασε την κάππα του και ύστερα πήγε στους άλλους βλάχους και τους είπε να πάνε να σκοτώσουν τα θεριά. Οι βλάχοι γύρισαν και πήγαν εκεί, αλλά δεν είδαν τίποτα άλλο από την κάππα που κρεμιέταν από την κοκορευτιά. Αυτή η κοκορευτιά ήταν στην πόρτα του κάστρου. Αυτό το μόλογαγαν οι γερόντοι.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Μόρα λένε στην Αιτωλία τον εφιάλτη, εκείνο που αλλού λένε “Βραχνά”. Έ λοιπόν, άμα κανέναν τον “πλακώνει η Μόρα”, για να απαλλαχτή, πρέπει να διαβάση τετραβάγγελο. Είναι πολύ επικίντυνη η Μόρα. Άμα πλακώση τον άνθρωπο, μπορεί να σκάση, αν δε καταλάβη άλλος, που κοιμάται κοντά του, να τον γκουντήση, για να ξυπνήση. [Μόρα= Υποτίθεται πως είναι κάποιο πρόσωπο η Μόρα].

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Αναζήτηση

Φίλτρα

Στην Αιτωλία τις πηγές, πόχουν λίγο νερό, τις λένε δρακονέρια. Τα δρακονέρια είναι νερά άνοστα.

Καμιά φορά τη νύχτα ο άνθρωπος ακούει έτσι κάπου σαν κουβέντα. Αυτό είναι απόφανος, είναι φωνή από δαιμόνια.