Search

Now showing items 1-10 of 49

Για τον Προφήτη Ηλία ήταν γνωστή η λαϊκή παράδοση πως οι βροντές που ακούονται, όταν βρέχη, είναι από το ποδοβολητό των τεσσάρων αλόγων του που σέρνουν την άμαξα. Ήταν αμαξάς, λένε, ο Προφήτης κι ανέβη στον ουρανό με τ' αλογά του. Ξωκλήση του Προφήτη δεν είχαν, λειτουργούσαν στον Άϊ Βαράση. [Για την πανελλήνια παράδοση και άλλα σχετικά με την λατρεία του Προφήτη βλ. Ν. Γ. Πόλιτη, Λαογραφικά σύμμεικτα 1, σελ. 89 -92, και 2, σελ. 146 -153

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Σημειώνω εδώ την πιο διαδεδομένη παράδοση για το Ευαγγέλιο, το γραμμένο με χρυσά γράμματα σε περγαμηνή. Την αναφέρουν συχνά οι Φαρασιώτες, χωρίς να την εντοπίζουν σ' ορισμένο ξωκλήσι. Βρέθηκε, λένε, το Ευαγγέλιο στα ερείπια της εκκλησίας από κάποιο Τούρκο βοσκό που έβοσκε τα γίδια του. Ήταν καλοκάιρι και το κοπάδι του μαζευόταν πάντα και στάλιζε στον ίδιο τόπο. Μια απ' όλες τις γίδες δεν άλλαζε ποτέ τη θέση που κοιμόταν κι αν τυχόν πήγαινε άλλη κοντά της, τη χτυπούσε με τα κέρατα και την έδιωχνε από κεί. Αυτό γινόταν ταχτικα. Τόβλεπε ο βοσκός κι από περιέργεια μια μέρα πήρε έν' αξινάρι κι έσκαψε στο μέρος εκείνο. Σήκωσε τα χώματα και βρήκε το βιβλίο με γράμματα ελληνικά. Πήρε το βιβλίο, τόφερε στο χωριό και ο Τούρκος πρόεδρος τόστειλε στα Φάρασα. Από κεί τόστειλαν στο Δεσπότη στην Καισαρεία.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Λέγανε πως ο Άι Αντώνης έμπασε το διάβολο μέσα στο μπρίκι και τον έσκασε. Ο διάβολος ήταν υπηρέτης τ’ Άι Αντώνη κι εκτελούσε τις διαταγές του. Στη λειτουργία ήταν πάντα μαζί του. Όταν ο Άι Αντώνης έβγανε τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, με πονηριά έφευγε κι έβγαινε έξω από την εκκλησία. Έφυγε έτσι κρυφά μια δυο… πέντε φορές. Ο Άι Αντώνης τον έπιασε κάποτε από το χέρι και του είπε : κάτσε εδώ. Δεν ήθελε να μείνη. Τον έμπασε τότε μέσα σ’ ένα μπρίκι, τον έστησε κάτω και γύρισε τ’ Άγια πάνω από το κεφάλι του. Έσκασε ο διάβολος από το κακό του.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Για τον Έ Φίλιππο δεν είχαν ξωκλήσι, αλλα γιόρταζαν στον Άϊ Βαράση στο χωριό, στις 14 του Νοέμβρη, και τότε απόκρευαν. Ο Άϊ Φίλιππας, λέει η παράδοση, ήταν γεωργός. Μια μέρα ερχόταν από το χωράφι του. Στο δρόμο του είδε ένα φτωχό χωρικό που έπαιρνε μια ψόφια όρνιθα μέσα από ένα χάλασμα και τον ρώτησε : - Τι θα την κάμης την ψόφια όρνιθα; - Τι να την κάμω, είπε ο φτωχός, τα παιδιά μου πεινάνε, θα την ψήσουμε να κάνουμε αποκριά. - Έλα να πάμε, να σφάξω το βόδι μου, να σου δώσω κρέας, του λέει, και πήρε το μαχαίρι. Έσφαξε το βόδι, το μοίρασε σ' όλους τους φτωχούς. “Όταν το βράδυ πήγε να ταΐση το άλλο του βόδι, βρήκε κοντά του ζωντανό κι εκείνο που έσφαξε. Από τότε άγιασε.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Μια φορά πήγε ο Χάρος να πάρη την ψυχή ενός αρρεβωνιασμένου. Η αρρεβωνιαστικιά του έμαθε πως του σώθηκαν του αρρεβωνιαστικιού της και τότε αναγκάστηεκε να του δώση απ'τις δικές της μέρες. Χώρισε τα μαλλιά τηε στη μέση, δηλ. Έκαμε χωρίστρα, όπως λένε, κ'έδωκε τις μισές δικές της μέρες για να ζήση. Απο κεί και ύστερα επεκράτησε οι γυναίκες να χωρίζουν τα μαλλά τους.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Ο Έ Στέφανος γιορταζόταν με επισημόιτητα, τρίτη μέρα των Χριστουγέννων, στις 27 του Δεκέμβρη. Ξωκλήσι του Ε Στέφανου ήταν στην κορφή του βράχου, σωζόταν μόνον ο θόλος του, που στέγαζε την Αγία Τράπεζα κι έτσι μπορούσε να λειτουργή παπάς. Παρακάτω από την κορφή σε βάθος μέσα στο βράχο, ήταν μια σπηλιά. Μόνο θαρραλέος άνθρωπος τολμούσε να κατέβη σ΄αυτή. Τον έδεσαν με σκοινί, κρατούσαν την άκρη του σκοινιού δυό τρείς αποπάνω, κι αυτός κρεμασμένος κατέβαινε σιγά καθώς άφηναν το σκοινί λίγο λίγο κι έφτανε στη σπηλιά, για ν' ανάψη κερί. Έπειτα τον έσερναν και πάλι πάνω, μαζεύοντας το σκοινί. Υπάρχει παράδοση πως σε κείνη τη σπηλιά είχε καταφύγει τα παλιά χρόνια ο Άι στέφανος κι εκεί αγίασε, γι΄αυτό κι όσοι κατέβαιναν άναψαν κεριά και θυμιάζαν.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Είναι ο ίδιος ο Ντιβέτσικας, Ήσκιος, Κωλοπάνης στην Παλούκοβα. Τον λένε έτσι, γιατί φαίνεται σα σκυλάκι μέσ’στα πράματα άλλοτε σα γαιδούρι, σα γίδα και σα γυναίκα. Πααίνει και μαρκαλάει τα πρόβατα και η γέννα τους μαυρίζει ως το πρωί πεθαίνουν. Για να γλυτώσουν απ’αυτό το κακό, περνούν τα πράματα νύχτα μέσα σε χωριό. Τους βγάνουν τα κουδούνια και τα διαβάζουν σε άλλο μέρος. Ο χαμόδρακας, βλέπεις, σε χωριό δεν περνάει και χάνει το ντορό τους. Επίσης τα πράματα που ψοφούν, τα χώνουν. Δεν πρέπει να τα φάη όρνιο, γιατί τότε το κακό αυγατίζει. Ούτε και να νοματίζη κάνει ο τσιοπάνος για το κακό που τον βρήκε. Εγώ το είδα αυτό το ζουλάπι το τουφεκάς, σκούζει σα μικρό παιδί και χάνεται.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Θέλουν να πουν πως από το κάστρο του Μαλεβρού φώναζαν κι ακούεταν η φωνή στο απέναντι κάστρο του Βλόχου, όπου η ακρόπολις της πόλης των Θεστιέων. Μια φορά ένας φώναξε από το κάστρο του Μαλεβρού σ’ έναν άλλον που ήταν στο κάστρο του Βλοχού. «Πέταξέ μου δώθε τη βαρειά!»(1) Τότε κείνος πέταξε δώθε τη βαρειά, αλλά δεν έφτασε στο Μαλεβρό. Δεν είχε τόση δύναμη να τη φτάση ως εκεί. Η βαρειά έπεσε στον κάμπο, που είναι ανάμεσα Μαλεβρό και Βλοχό. Εκεί σ’ εκείνο το μέρος, που έπεσε η βαρειά λέγεται «Βαρειές». Τα ίδια και κείνος ο άλλος απ’ το Βλοχό, φώναξε στον άλλον, που ήταν στο Μαλεβρό, «Πέταξέ μου τη βαρειά εδώθε!» Την πέταξε και τούτος από δω από το Μαλεβρό, αλλά η βαρειά δεν έφτασε ως εκεί. Έπεσε παρεδώθε, στον κάμπο, στον Άη Γιώργη, από πίσω από τα Σκουτερά. Γι’ αυτό και το μέρος εκείνο ονομάζεται επίσης «Βαρειές». [Βαρειές= Σφύρα μεγάλη]

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

Για τον Άι Αντώνη είναι γνωστή στους Φαρασιώτες η παρακάτω παράδοση. Τη διηγείται ο Φαρασιώτης Δημητρόγλου, του Κορβαράση ο Κοσμάς: Λέγανε πως ο Άι Αντώνης έμπασε το διάβολο μέσα στο μπρίκι και τον έσκασε. Ο διάβολος ήταν υπηρέτης τ’ Άι Αντώνη κι εκτελούσε τις διαταγές του. Στη λειτουργία ήταν πάντα μαζί του. Όταν ο Άι Αντώνης έβγανε τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, ο διάβολος πήγαινε κοντά. Κάποτε όμως εκεί που γύριζαν τ’ Άγια, με πονηριά έφευγε κι έβγαινε έξω από την εκκλησία. Έφυγε έτσι κρυφά μια δυο πέντε φορές. Ο Άι Αντώνης τον έπιασε κάποτε από το χέρι και του είπε: κάτσε εδώ, Δεν ήθελε να μείνη. Τον έμπασε τότε μέσα σ’ ένα μπρίκι, τον έστησε κάτω και γύρισε τ’ Άγια πάνω από το κεφάλι του. Έσκασε ο διάβολος από το κακό του.

Λουκόπουλος, Δημήτριος; Πετρόπουλος, Δημήτριος (1949)

Σκουτεσιάδα είναι ένα χωριό του δήμου Θεστιέων-Τριχωνίας, κτισμένο απάνω σ’ ένα λόφο και κατέχει τον τόπο, όπου ήταν μια αρχαία κώμη περιτειχισμένη, της οποίας τα τείχη και οι πύλες σώζονται σε αρκετό ύψος. Λένε πως εδώ ήταν σκοτάδι από τα πολλά τα δάση. Ήρθε πρώτος και κατοίκεψε ένας απ’ την Κεφαλλονιά, κι αυτός είχε ένα καπελλάκι που φόραγε και γι’ αυτό τον έβγαλαν Καπελλάκη. Γι’ αυτό και τώρα το χωριό κατοικείται όλο κι από Καπελλάκηδες.

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1948)

«
1
2
3
4
. . .
5
»

Search

Filters