Θρύλος είχε γίνει στα Φάρασα ο Χατζή Εφεντής. Η παρακάτω αφήγηση της Ελισάβετ Κοσκερίδη έχει πάρει τη μορφή λαϊκής παράδοσης : είχαμε στο χωριό μας ένα παλληκάρι που έγινε δάσκαλος κι ύστερα παπάς. Κάθε γιορτή έκανε παράκληση. Έκανε πάντα αγρυπνίες και προσευχές. Πήγαινε ταχτικά στην εκκλησία και διάβαζε τη λειτουργία. Νήστευε πάντα. Τον ένα χρόνο δεν έτρωγε αυγά, τον άλλο δεν έτρωγε κρέας. Άγιος άνθρωπος και η ευχή του μπορούσε να τρυπήσει λιθάρι. Αν αρρωστούσε κανείς, στεκόταν εκείνος κοντά του κι έκανε μετάνοιες και παρακλήσεις στο Θεό. Έφκιανε και φυλαχτά, μουσχάδε, κι έδινε στον κόσμο. Πήγε στα Ιεροσόλυμα στον Άγιο Τάφο. Πέντε μέρες περπατούσε πεζός ως τη Μερσίνα. Δεν καναλλίκευε. Έμεινε όλη τη μεγάλη σαρακοστή στον Άγιο Τάφο ως το μεγάλο Πάσχα και γιόρτασε εκεί. Με το παπόρι ήρθε στην Κιλικία κι από κεί ήρθε στα Φάρασα πεζός πάλι. Έμεινε δέκα χρόνια στα Φάρασα και ξαναπήγε στον Άγιο Τάφο. Τελευταία ήρθε και η εποχή να μας ξεσηκώση ο Τούρκος από τον τόπο μας. Όλος ο κόσμος καβαλλίκευε στα μουλάρια κι έφευγε. Εκείνος ήρθε πεζός στη Νίγδη κι από κεί στη Μερσίνα. Μπήκε στο παπόρι και μαζί μ’ άλλους Φαρασιώτες ήρθε στην Κέρκυρα. Δυόχρόνια έμεινε κεί και πέθανε. Δεν τον γνώριζαν στην Κέρκυρα τι άνθρωπος ήταν. Οι Φαρασιώτες διηγόνταν στους Κερκυραίους τι λογής άνθρωπος ήταν. Τώρα από τον τάφο του βγαίνει νερό. Τ’ όνομα του είναι Χατζή Εφεντής.