Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-20 από 49

Εις απόστασιν ολίγης ώρας από του χωριού και εις την θέσιν άη – Γκηρκός (Άγιος Κηρύκος) υπαρχει μικρός βράχος από άτσαχαν (= πυρρίριον λίθον) στρογγύλος και με προεξοχήν εις τον δημόσιον δρόμον. Δια τον βράχον αυτόν πιστεύουν οτι όποιος “τόνε σπάση με τη gεφαλή dου, θα τον εύρη 'εμάτο τσι λίρες κι όποιος με σφυρί, 'εμάτο τα κάρβουνα”. Ο βράχος αυτός είναι γνωστός με την ονομασίαν το σεdουκάκι τση Παναγίας”.

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Το μικρόν ερπετόν, το οπίον εμφανίζεται συχνά ες' τους τοίχους δεν πρέπει να πειραχθή. Είναι <το στοιχειό του σπιθιού> ή με άλλους λόγους ο φύλαξ και η ευτυχία του νοικοκυριού.

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Άης Φίλιππος, λέ, είχε δυό βούδια και τάσφαξε gαι τα μοίρασε 'ςτσοί φτωχοί τη bαραμονη τ' Άη Φιλίππου κ' ήιασε.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1930)

Τον παλαιόν καιρό, παιδί μου βρουκολακιάζουνε9=βρυκολακιάζανε)πεθαίνανε και σηκωνέτανε από τα μνήματα και γυρίζουν εδώ κι εκεί)οι αρθρώποι, γιατί δεν τωνε βάνασι dην πετάρα στο στόμα dώνε, κι ήτονε, λέει, καμιά βολά κανένας άρθωπος κι είχε δουλειά αναγκαία να πάη τη νύχτα στ’ακρωτήρι, κι ήπιασε λοιπό κι ήμπε (=μπήκε) σ’ένα σακκί (=μεγάλο τσουβάλι, σακκί εγχώριο φαντό, με χοντρό μάλλινο φάδι (=νήμα)φαμένο με τέσσερα φύλλα και μακρυό πολύ)και φορτώσανε στο άδαρο τα πρώτα κείνο κι ύστερα φορτώσασι dα φαγιά dου, γιατί εδούλια(φοβότανε)τζοί βροκολάκοι(ή βρυκολάκοι), που ‘θελε να τα’απαντήξουσιστή στράτα,γιατί ετότες (τότε)ήτανε σαν τη στάχτη μες τσι ρίμνες (=παρά πολλοί βρυκολάκοι μες στους δρόμους) Εδιακίνησε (=ξεκίνησε)λοιπόν κι ήφυε, κι ότι κι ελάργαρεν (=πήγε μακρυά) το χωριό πα (πάει) ένας βρουκόλακας κι ήψαχε(=έψαχνε) dο άδαρο. Είδε λοιπό το σακκί που ‘τον (ήτανε)ο άρθωπος μέσα, μα δεν εκατάλαβεν τότα. Είδε και τα φαγιά ‘που (από)πάνω φορτωμένα. Ηγγιξε λοιπό το χέρι dου στα φαγιά κι ήλεε (=έλεγε) Για ε τα’απανωώμι (=το επάνω)_κι ήβανε το χέρι dου στο σακκί, που ‘τον ο άρθρωπος κι ήλεε : Για έ (για ιδές)το κατωώμι, κι άμ’ ο αδουροgράχτης; Απίσω ν’ακόμη. Και στρέφουνταν (γυρνούσε)απίσω κι ήτρεχεν, ο άδαρος όμως επορπάθιε (επορπατούσε) κι ήρχουνταν ο βρυκόλακας και τον ήσωνε (=τον έφτανε, πηαγινε κοντά του)κι επάαινε bάλι κοντά dου κι ήλεε : Για ε τα’απανωώμι, για ε το κατωώμι κι άμ’ ο αδουροgράχτης, απίσω ν’ακόμη; Κι εστρέφουντανε πάλι απίσω κι ορημος ο άρθωπος πλιά ήτρεμεν η καρδιά dου μες στο σακκί κι είνουντανε (γινότανε)φτή η δουλειά, ώσπου κι ήσωσεν πλιά και ξέφεξε και παρατησεν τονε.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)

Παρά την αγίαν Κυραικήν εις το Καστρί (“Όξω χωριό”) υπάρχει βράχος ύψους 15 περίπου μέτρων λεγόμενος Ορθόλυκας ή του ρωμανού το bήδημα. Περί τούτου λέγονται τα εξής : “Ήτονε κάποιος Ρωμανός πό νέβαινει απάνω στη gορφή τπυ ορθόλυκα κ' ήτρωε με το ψωμί dου το λάδι του καdήλιου τσ' αϊάς – Κυριακής. Μια νημέρα ν' ενέβη ναπάνω κ' ύστερα δεν εbόρειε να κατέβη κι εσάρταρε. Ήπεσεν όμως κάτω στο σαρτάρισμα κ' εσκοτώθηκε. Από στότες τον Ορθόλυκα τόνε λέσι : το bήδημα του Ρωμανού”. Πιστεύουν ακόμη οτι επί του βράχου υπάρχουν γράμματα, τα οποία ουδεις φθάνει να τα ιδή, οτι ήτο ενωμένος μετά του παραπλεύρως υπάρχοντος βουνού “κι όταν ο Ρωμανός ήτρωε dο ψωμί dου με το λάδι, εχωρίστηκε κι εδιάηκε.

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Ο Μωάμεθ οdεν ήρχεψε να λέη στσι Τουρκαλάδες πως μόνο φτος ειναι θεός dόνε πιστεύγασι και αυτό επολέμα να κάνη θάματα, σα bου τα 'κανε ο Χριστός μας, μα δε dα κατάφερνε. Μια βολά 'υρίζει και τωνε λέει πως μπορεί να χτυπήση το ραβδί dου και να βγή α 'τή 'ής νερό. Απο βραδύς λοιπό εμάζωξεν ασκιά και τα έμωσε νερό κι εδιάηκε gαί τα 'χωσε με την άμμο. Την αυγή πο ξυπνήσασι dα μουχτερά ρω Τουρκώ εμυρίστησα d' ασκιά κι εδιάησα gαίτα ξεχώσασι και τα φάασι. Ώρα μερέdι εξεκίνησεν ο Μωάμεθ με τσι Τούρκοι να πάσι να κάμη το θάμα dου, εχτύπα μες ςστην 'ής μα δεν ήβγαινε dίοτα. Παρά 'κεί 'υρίζει και θωρεί τσι χοίροι να τρώσι d'ασκιά κι α;πο στότες εκαταρίστηκε να μη ξαναφάη Τούρκος χερνίσιο gριάς. (μουχτερά= γουρούνια, φάασι= έφαγεν, χερνίσιο= χοιρινό κρέας)

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Παρά την τοποθεσίαν Δρίτης ημισείαν ώραν από του χωριού υπάρχει μικρά εκκλησία εις μνήμην του αγίου Μάμαντος. Περί τούτου παραδίδουν τα εξής : «Ο Άης Μάμας ήτονε βοσκός κι η μάdρα dου ‘τόνε κάτω στον Dρίτη, Μίαν ημέραν ν εκατέβηκεν ένας σίφουνας μια βροχή ένα gακό και του πήρε dα ζά dου ο ποταμός. Το ‘πόμεινε μόνο ένα ζώ μ’ ένα μάτι, εν αυτί και μία ρώα βυζού. Ήβγαλε τζι βοσκοί dου να δούσι αν υπάρχουσι ζά ή τα πήρε όλα ο ποταμός. Οι βοσκοί ευρήκασιν ένα και το gράζασι, κι ως πααίνασιν απάνω εκλαίασι. Άης Μάμας τσι ‘δε πο ‘πααίνασιν απάνω με μια ζούλα και τηνε λέει ; Βρε μα είdα κλαίτεβρε, βρε, ο Θεός που τα ‘πήρεν,ο Θεός θα τα πέψη πάλι, μόνου μη gλαίτε. Μουρέ, φέρτε μου τον αρμεό. Αρμέει το ζώ κι ηρμέε gι ήρμεε κι ήρμεξεν όσο ‘άλα ερμέαν όλα dα ζά μαζί. – Θωρείτε δα, μουρέ πως ήρμεξα όσο ‘άλα ερμέαν όλα dα ζά μαζί. Σε δυό χρόνοι είχε bάλι χίλια ζά Ύστερις απέθανεν Άης Μάμας κι επειδής ήτονε καλός άνθρωπος που εκάμασιν άγιο κι εχτίσα gαι την εκκλησά στο μάζωμο dου και την έβγαλασιν «Άης Μάμας». Κατ' άλλην παράδοση “Ο Άης Μάμας” ήφυε κι εδιάβηκε στον Αζαλά. Εκεί ήκατσε κι ήβγαλε dο σουβλιάρι dου (αυλόν) κι ήπαιζε. Όλα dα ζά, που τά 'χε παρμένα ο ποταμός εξανάρθασι στο μαζωμό dου (μάζωμα) ιαυτό κι οι βοσκοί dου τόνε κάμασι άγιο. ( gράζασι = έκραζαν, ωδηγούν, αρμεός = δοχείον όπου αρμέγουν το γάλα)

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Όdεν εφτέψασι υο πρώτο κλήμα κι ενοίξασι dο λάκκο να το φτέψουσι κάτω κάτω στο λάκκο εσφάξασιν ένα χοίρο και με το αίμα dου εποτίσασι dο χώμα. Οdεν εσκεπάστηκε το κλήμα ως μνιάν απιθαμή εσφάξασιν ένα λιοdάρι κι εποτίσανε το χώμα. Στο τέλος αφ'σι το χώσασι καλά-καλά, εσφάξα gι ένα gατη κι εποτίσασι dο ρέστο χώμα. Είνηκε dο κλήμα, είνηκε σια-σια τ'αμπέλι και 'ίνεται το κρασί και το πίνομε. Άμα bκιή καένας και πκιή του γάτη το αίμα αρχινά και στριφώνει το μουστάκι dου σα dο γάτη. Σα bκή του λιονταριού αρχινά κα κάνει το άγριο σα dο λιοdάρι κι όdε πχιή του χοίρου 'ίνεται σα χοίρος. (απιθαμή=σπιθαμή,)

Οικονομίδης, Δημήτριος (1934)

Το λιμάνι τση Νιός (Ιού) είναι θεόχτιστο. [θεόχτιστο= φυσικό, χτισμένο από το θεό κι’ όχι απ’ ανθρώπους.]

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1928)

Άλλοτες, λέει, τσοι χρόνοι εκείνοι εβρουκολακιάζαν οι αθρώποι κι εραίνουdαν ετσά ια δε μέσ' στα σπίθια dεν αθρώπω.. και στην εξοχή επααίνα γι εβρίσκα τζ' αθρώποι κι εκουβεδιάζα dωνε. Ετότες, λε επελεκούσα ξυλαράκια κι εκάνασι σούβλες κι εψήνα dο ψαχνάδι του χοίρου. Κι ότι νάθε βάλου dη σούβλα με το χερνό στη φωθιά, πααίνα g'οι βρουκολάκοι με σούβλες γεμάτες τσοι βαρθάκοι κι εβάνατζοι με το χερνό. Κι ελέανε, λέει: "Το παχύ με τ'αχαμνό, να παχύνουν gαι τα δυό''. Έχει μείνει ως παροιμία τώρα πια.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1930)

Αναζήτηση

Φίλτρα

Άης Φίλιππος, λέ, είχε δυό βούδια και τάσφαξε gαι τα μοίρασε 'ςτσοί φτωχοί τη bαραμονη τ' Άη Φιλίππου κ' ήιασε.

Το λιμάνι τση Νιός (Ιού) είναι θεόχτιστο. [θεόχτιστο= φυσικό, χτισμένο από το θεό κι’ όχι απ’ ανθρώπους.]