Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-5 από 5

Τον παλαιόν καιρό, παιδί μου βρουκολακιάζουνε9=βρυκολακιάζανε)πεθαίνανε και σηκωνέτανε από τα μνήματα και γυρίζουν εδώ κι εκεί)οι αρθρώποι, γιατί δεν τωνε βάνασι dην πετάρα στο στόμα dώνε, κι ήτονε, λέει, καμιά βολά κανένας άρθωπος κι είχε δουλειά αναγκαία να πάη τη νύχτα στ’ακρωτήρι, κι ήπιασε λοιπό κι ήμπε (=μπήκε) σ’ένα σακκί (=μεγάλο τσουβάλι, σακκί εγχώριο φαντό, με χοντρό μάλλινο φάδι (=νήμα)φαμένο με τέσσερα φύλλα και μακρυό πολύ)και φορτώσανε στο άδαρο τα πρώτα κείνο κι ύστερα φορτώσασι dα φαγιά dου, γιατί εδούλια(φοβότανε)τζοί βροκολάκοι(ή βρυκολάκοι), που ‘θελε να τα’απαντήξουσιστή στράτα,γιατί ετότες (τότε)ήτανε σαν τη στάχτη μες τσι ρίμνες (=παρά πολλοί βρυκολάκοι μες στους δρόμους) Εδιακίνησε (=ξεκίνησε)λοιπόν κι ήφυε, κι ότι κι ελάργαρεν (=πήγε μακρυά) το χωριό πα (πάει) ένας βρουκόλακας κι ήψαχε(=έψαχνε) dο άδαρο. Είδε λοιπό το σακκί που ‘τον (ήτανε)ο άρθωπος μέσα, μα δεν εκατάλαβεν τότα. Είδε και τα φαγιά ‘που (από)πάνω φορτωμένα. Ηγγιξε λοιπό το χέρι dου στα φαγιά κι ήλεε (=έλεγε) Για ε τα’απανωώμι (=το επάνω)_κι ήβανε το χέρι dου στο σακκί, που ‘τον ο άρθρωπος κι ήλεε : Για έ (για ιδές)το κατωώμι, κι άμ’ ο αδουροgράχτης; Απίσω ν’ακόμη. Και στρέφουνταν (γυρνούσε)απίσω κι ήτρεχεν, ο άδαρος όμως επορπάθιε (επορπατούσε) κι ήρχουνταν ο βρυκόλακας και τον ήσωνε (=τον έφτανε, πηαγινε κοντά του)κι επάαινε bάλι κοντά dου κι ήλεε : Για ε τα’απανωώμι, για ε το κατωώμι κι άμ’ ο αδουροgράχτης, απίσω ν’ακόμη; Κι εστρέφουντανε πάλι απίσω κι ορημος ο άρθωπος πλιά ήτρεμεν η καρδιά dου μες στο σακκί κι είνουντανε (γινότανε)φτή η δουλειά, ώσπου κι ήσωσεν πλιά και ξέφεξε και παρατησεν τονε.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)

Το αλοάρι = βρέσιμο, αρχαία πράματα κρυμμένα, χρυσαφικά, λεφτά κλπ. Ώ! Θέ μου, μια ξόδεψη που ίνεται (γίνεται) κεί μες στο σπίτι, και, δε θαρρεί κανείς πως εβρήκαν αλοάρι. (τ’ αροάργια) Είντα λεφτοβόλι κι είντα κακό είν’ που το χαλούν ευτοί οι αθρώποι θαρρεί κανείς, πως είν΄αλοάρι μες στο σπίτι dώνε.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)

Η λαμπιδονα : ένα φώς, που λένε πολλού πώς βλέπουνε το βράδυ ή σε εξοχή ή μέσα στο σπίτι. Και λένε πώς, όποιος μπορέσει και το πιάσει αυτό το πράμα που φέγγει, και το βάλει κοντά σε λεφτά, τα λεφτά δεν τελειώνουνε ποτέ, ή σε λάδι κοντά ή σε κριθάρι κ.λ.π. Είναι κάποιος που κοιμότανε μόνον μ' ένα μικρό αδελφό του, στο σπίτι τους, και κάθε βράδυ βλέπανε ένα φανάρι και να κρατειέται από ένα χέρι και να σαλεύη πάνου στούς τοιχούς. Αυτό ήτανε λεμπισόνα. Κι η μάνα του του ίδιου ανθρώπου έλεγε πως τόβλεπε.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)

Είναι ένας Φράγκικος πύργος στο χωριό με δυο πατώματά. Όλη η συνοικία λέγεται Πύργος. Ήτανε καμιά φορά κάποιου, που τόνε λέγανε Κάστρη. Λένε, πώς τότε ο Πύργος ήτανε με τρία πατώματα, και στο απάνω πάτωμα ήτανε μια καλογριά κι έπεσε μια βραδειά αστροπελέκι κι έκαψε την καλόγρια και γκρέμνισε και το επάνω πάτωμα του πύργου, κι από τότε έμεινε πια η κατάρα «Που να σε κάψη τ’ αστροπελέκι, σαν που ‘καψε την καλογριά του Κάστρη».

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)

Δεν έχετε ακουστά την ιστορία πο ρωτήξαν το Χριστό, πως θα γνωρίζουν ταιν οι κακοί απού τσι καλοί, κι είπε πως τσι κακοί θα ψηαδιάζη.

Ζευγώλη – Γλέζου, Διαλεχτή (1925)