Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-20 από 494

Στο Λιβάδι (κάτω από το χωριό Χρυσόστομος) που έχει πολλά νερά κ’ είναι περιθαλάσσιο εβγαίνανε παλαιά Καλομοίρες. Ήσαν γυναίκες κ’ επλένανε εκεί κ’ εχορεύγανε. Λένε ότι αλλάζανε τα μωρά παιδιά οι Καλομοίρες. Ο Μουσετάκης Γεώργιος ήταν καλά στην υγεία του, μέχρι να γυρίση η μάννα του από τον κήπο το βρήκε παραμορφωμένο. Ήταν αδύνατο και είχε αφρούς στο στόμα. Επιστέψανε όλοι ότι της είχαν πάρει το δικό της οι Καλομοίρες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Λένε πως οι λαγοί έχουνε προστάτης ένα λαγό ‘που του λένε τσομπάνη κι’ αυτός ο λαγός παρουσιάζεται πρώτος όταν πάη ο κυνηγός κουτσαίνουντας.Κάνει τέτοια παραστρατήματα για να αποφύγη την τουφεκιά του κυνηγού.Αυτό το κάνει για να φύγη ο κυνηγός από το μέρος αυτό που είναι οι άλλοι λαγοί.Οι κυνηγοί που ξέρουν αυτή την ιστορία παθαίνουν ένα τράκ και δεν καταφέρνουν να τον σκοτώσουν.Και τότε λένε ότι δεν πρόκειται να κάμωμε κυνήγι σήμερις γιατί δεν τον θέλει ο τσομπάνης. (εννοεί τν λαγό).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1960)

Για το φεγγάρι λέμε πως μια φορά εμάλωσε με τον ήλιο για το ποιός από τους δύο φέγγει πιο κάλα. Ο ήλιος τότε εθύμωσε και επήρε μια χούφτα λάσπη και την έρριξε στα μούτρα του φεγγαριού και το μουτζούρωσε και έτσι φαίνεται το μουτζούρωμα πάνω στο φεγγάρι.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Αυτές τις αφαντάζοντο ου παλαιοί γυναίκες ντυμένες στα μαύρα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Στο όρος που είναι η εκκλησία ο Προφήτης Ηλίας εκεί είναι το πιο ψηλό γκρεμνό. Το λένε τση καμπάνας το γκρεμνό όπου είχανε βραχώσει καμμιά δεκαριά κατσίκες και δεν εμπόρειε κανείς να τσι ξεβραχώση. Λοιπόν είπε ο παππούς μου. – Όποιος τσι ξεβραχώσει θα πάρη τσί μισές. Αλλά κανείς δεν επήγαινε. Τότε του παρουσιάστηκε του παππού μου τη νύχτα ένας ασπρογένης και του λέει : - Έλα να πάμε να τα βγάλωμε από κεί. Λέει έλα αύριο να τα βγάλωμε. Ρωτά ο παππούς μου : Και που θα σε βρώ; Θα ‘ρθης εκεί πάνω στο βουνό που ‘ναι το ‘κκλησιδάκι. Επήγε ο παππούς μου το πρωί και τον ευρήκε και του λέει ο ασπρογιάννης : Πάμε. Επήγανε στον γκρεμνό και του λέει : «Έρθου κοdά μου. Όπου πατώ, πάτειε κ’ εσύ, έτσι εμπήκανε στο γκρεμνό. Επάαινε μπροστά ο ασπρογέννης πούτανε ο προφήτης Ηλίας κι οπίσω ο παππούς μου κ’ εκατεβήκανε εκεί που ήτανε τα κατσίκια και τα τραβήξανε όξω. Αφού εβγήκανε τα κατσίκια λέει ο παππούς μου. Εδά (τώρα) θα τα μοιράσωμε. Λέει ο ασπρογένης. – Να πάς στο χωριό να σφάξης δυό να τα κάνης μερίδες και να τα δώσης όπου ξέρεις πως δεν έχουνε κ’ εκειά θα πάω κ’ εγώ να φάω. Τ’ άλλα, χαλάλι σου, θα φέρης λιγάκι ασπρόχωμα ν’ ασπρίσεις το σπίτι μου. - Πολλές φορές ακόμη κι’ ο πατέρας μου εκουβέdιαζε τη νύχτα με τον Προήτη Ηλία. Ένα Σάββατο βράδυ είπε ο πατέρας μου πως ήθε (ήθελε) να πάη να τον ανάψη πάνω στο όρος αλλά εμετανόησε το βράδυ κ’ ήθελε να κάμη άλλη δουλειά και δεν επήγε. Τη νύχτα που εκοιμόμαστε εκειά στην εξοχή. Εκεί στον ύπνο μου άκουσα κουβέdα, ξυπνώ και θωρώ τον πατέρα μου κ’ εκάθοντανε κ ‘ εκουβέdιαζε μ’ ένα γεροντάκι. Και του λέει το γεροντάκι : Γιατί δεν ήρθες ν’ ανάψης τα καdήλια; Ήθελα να πάω τώρα μα έχω το παιδί . Πήγαινε κ’ εγώ θα μείνω με το παιδί και μη φοβάσαι. Εγώ μαζεμένος εκεί κοdά δε ‘μιλούσα. Καμμιά φορά ακούω κ’ ήρθε ο πατέρας μου. Από τότε εξακλούθησα και μέχρι σήμερο και πάω κάθε Παρασκευή στον Προφήτη Ηλία, σε μια άλλη εκκλησία του που είναι προς το Κλήμα, και του ανάβω καντήλια και τον θυμιάζω. (Όρος = λέγεται το απέναντι υψηλό βουνό εις την κορυφήν του οποίου η εκκλησία του Προφήτου Ηλία)

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Αυτός ο Άγιος Σίδερος (εις τον οποίον κάνουν τασίματα σε αρρώστειες) είναι πάνω στο βουνό στο Καρκινάγρι. Κάποιος καπετάνιος εκιντύνεψε στο πέλαγος κ' έταξε στον Άγιο Σίδερο να τον σιδερώση το καΐκι του και στον Άγιο Μιλιανό να του δώση μίλια να φτάση σε στέρια. Μόλις ετάχτηκε επήε ένα ψάρι κ΄έφραξε την τομή του καραβιού κ' εβγήκε ο Καπετάνιος στη στεριά. Όταν έφτασε στην τοποθεσία Τραπάλου, όπου ηύρε νερό, είχε ταχτή να κτίση την εκκλησία. Βρίσκει ένα τσοπάνο και του λέει, που έχει νερό που θέλω να χτίσω τον Άγιον Σιδέρο πάνω. Πήε και του δειξε το μέρος αυτό και έχτισε την εκκλησία πάνω στο νερό και από κάτω τρέχει νερό. Μετά η εκκλησία αυτή κατεστράφηκε. Τελευταία την ξανάχτισαν και την ξανανέωσαν και την έκαμαν μοναστήρι. Τώρα πηγαίνει εκεί πολύς κόσμος είναι πολύ θαυματουργή.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Εάν κανείς ονειρευτή ότι στο τάδε μέρος υπάρχουν λεφτά έχομε ακούσει από τους παππούδες ότι δεν πρέπει να το μαρτυρήση σε κανένα και να πας μεσάνυχτα. Θα πάρης δύο πετεινούς από μια μάννα ή δυο αρνιά από μια μάννα αρσενικά και θα πάς να τα σφάξης στον τόπο που ωνειρεύτηκες για να στάξη αίμα εκεί.Δεν θα μιλήσης. Μετά θα ανοίξης το λάκκο. Εάν δεν κάμης όλα αυτά και ανοίξης το λάκκο με ομιλία ή χωρίς να σφάξης αρνιά ή πετεινούς τότε αντί χρήματα θα βρής φίδι ή καρβουνα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Η τζιά ήταν όλο ελιές κι αφού τις κάψανε ωνομάστηκε Κέα

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1960)

Ήταν μια φορά νόμος να σκοτώνουν τους γέρους. Όμως ένα παιδί αγαπούσε τον πατέρα του πολύ και τον έκρυψε. Εκείνο τον καιρόν ετελείωσε ο σπόρος και δεν μπορούσαν να βρουν σπόρο να σπείρουν τα χωράφια. Ο βασιλιάς είπε στον υπάλληλό του «να βρήτε, οπωσδήποτε σπόρο γιατί αλλιώς θα σας σφάξω» Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά ήσαν στενοχωρημένοι τι να κάμουν. Ο πατέρας του παιδιού είδε το γυιό του στενοχωρημένο και τον ρωτά: «Τί στενοχωριέσαι παιδί μου, τί έχεις;» Λέει του όλη την ιστορία «Αν δεν βρούμε σπόρο να σπείρωμε τα χωράφια, θα μας σφάξη ο βασιλιάς». Τότε ο γέρος του λέει «Να πάρετε κασμάδες και να σκάψετε όπου έχει μυρμηκιές (φωλιές μυρμηκιών) κ’ εκεί θα βρήτε σιτάρι». Το είπε και στους άλλους και επήγαν όλοι και έσκαψαν και βρήκαν σπόρο. Επήγαν στο βασιλιά. Εκείνος τους ερωτά πού τον βρήκαν. Όλοι του είπαν τότε πως ο τάδε μας είπε να πάμε να σκάψωμε στις μυρμηκιές. Ο βασιλιάς αμέσως τον εφώναξε και του είπε «πώς το εσκέφθηκες αυτό;» Αυτό εφοβότανε να πη ότι ο πατέρας του τον εσυμβούλεψε. Ο βασιλιάς τον φοβερίζει και αυτός αναγκάστηκε να του πη την αλήθεια δηλαδή ό,τι του είπε ο πατέρας του. Από τότε είπε ο βασιλιάς ότι μας χρειάζονται οι γέροι και έπαυσαν να τους σκοτώνουν.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Ο Όσιος Χριστόδουλος όταν ήρθε να χτίση το μοναστήρι στην Πάτινο εμάζεψε τους χτίστες και εργάτες από τα νησά. Όταν εγύρισε στην Πάτινο τον ‘ρωτήσανε : Έφερες εργάτες. Λέει : Έφερα καμπόσους. Από τότες έμεινε το επίθετο : Καμποσέλληδες που κατοικούνε τώρα στα Λέβεθα (νησί Λέβεθα). Την ημέρα έχτιζαν, το βράδυ δεν είχαν υλικά, πέτρες, άμμο κι ασβέστη. Του λέγανε : Αύριο δε θα εργαστούμε γιατί δεν έχομε υλικά. - Τως έλεγε. Εσείς να ρθήτε στη δουλειά σας. - Το πωρνό (= πρωΐ) επήαιναν στη δουλειά ντως κ' ευρύσκανε υλικά κ' εχτίζανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

«
1
2
3
4
5
. . .
50
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Αυτές τις αφαντάζοντο ου παλαιοί γυναίκες ντυμένες στα μαύρα.

Η τζιά ήταν όλο ελιές κι αφού τις κάψανε ωνομάστηκε Κέα