Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Τσιτσάς, Σεραφείμ"
-
Όποιους δε θέλει να ζ'μώσει, ούλη τη μέρα κουσκινάει
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όποιους δεν έχει μυαλό, έχει πουδάρια
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956)Για κείνους που ξεθεώνονται άσκοπα στις τρεχάλες -
Όποιους έχει τα γένεια, έχει κι τα χτένια
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1955) -
Όποιους κάϊκι στην κουρκούτη, φ'σάει κι τη γιαούρτη
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όποιους νόγαϊ κούρινι, δεν κουλουκούρ'ζι
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956)Εκείνος δηλαδή που ενόγαγε (ένιωθε) εκούρευε στη στάνη (καλά μαλλιά), δεν εμάζευε κουλόκουρα, τα σκάρτα δηλαδή κοντομάλλια, που βγαίνουν στα σκέλη των προβάτων -
Όσα μύθια, ούλα αλήθεια
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όσα ξέρει ου νοικοκύρ'ς δεν τα ξέρει ου κόσμους ούλους
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όσου να σκιφτούν οι γνουστικοί, πιρνάν τουν κιρό τ'ς οι παλαβοί
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1955) -
Όσου σι βουθάει η αυγή, δε σι βουηθάει η αδιρφή
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1955) -
Όταν θέλει η νύφη κι ου γαμπρός, τύφλα να 'χει ου πιθιρός
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956)Η φιλοφρόνηση αυτή είναι όλως προσωρινή, για το νιόγαμπρο, γιατί μόνιμα ισχύει η αλήθεια της τρίτης παροιμίας: Ούτε η γαμπρός γέν' ιτι γυιός, ούτ' η νύφη δυχατέρα -
Όταν σκουντάψει του μπλάρι, ούλοι τύφλα του λεν
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όταν του τσιμπήσει μυίγα του γουμάρι, του πιρνάει του μπλάρι
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1955)Ο γάϊδαρος (γουμάρι) είναι το μόνο από τα ζώα εργασίας (άλογα, μουλάρια) που δεν ανέχεται αλογόμυιγα απάνω του. Ενώ δείχνει τόση στωικότητα και απάθεια σ' όλες τις κακοποιήσεις από τον άνθρωπο (βαρυοφόρτωμα, ξυλοδαρμός ... -
Όταν υπάρχουν κούτσουρα υπάρχουν κι πιλ'ικούδια
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Όταν υπάρχουν κούτσουρα, υπάρχουν κι πιλ'ικούδια
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Οι πουλλές οι μαμές βγάζουν του πιδί στραβό
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Οπ' αγάπαει παιδεύει
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Οπ' λαλούν πουλλά κουκόρια, αργάει να ξημιρώσει
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Οσού αρεύουν τα σκόρδα, τόσου χουντραίνουν
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956) -
Ου άγ(ου) ρουφάης έφαγι'ού γουρμουφάης δεν έφαγι
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1956)Η παροιμία αυτή είναι χαρακτηριστική της σπάνιος των φρούτων στον τόπο μας, όπου αφθονούν τα αμπόλιστα, άγρια δέντρα: καστανιές, γκορτσές, αγριομηλιές κλπ. Όπου φυτεύονται λίγα καρποφόρα δέντρα, τα ρημάζουν, μόλις δέσουν ... -
Ου διάουλους δ'λειά δεν είχι κί ζύγιαζι τ' αρχίδια τ'
Τσιτσάς, Σεραφείμ (1955)Λέγεται γιά τους αργόσχολους