Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Μέγας, Γ."

Άλλα λάγια άλλα τράγια

Μέγας, Γ. (1955)

Άλλος τον παπά κι' άλλος την παπαδιά

Μέγας, Γ. (1937)

Δηλ. Καθένας όπως αρέζει

Πως δείχννα τα φλουριά

Άμα dύχ’ κι’ ουνειρευτή κανείς φλουριά ‘ς ένα μέρους, πρέπ’ να μη dου πή κανενού - άμα λήσ’, τότις τα φλουριά γένdι κάρβνα - κι’ απού βραδύς να πάρ στάχτ, να dνι κουσκ’νίσ’ ψλά ψλά κι να πάη να dνι ρήξ’ σι κείν’ τα μιριά που νι τα φλουριά. Τν άλλ’ μέρα προυί προυί να πάη αμίλ’τα να κ’ τάξ’, τι πατημασιές έχ’ απάμ η στάχτ. Κ’ άμα έχ’ αθρουπνή πατημασιά πρέπ’ να σφαχτή άθρουπους σι κείν’ τα μιριά, για...

Μέγας, Γ. (1914)

Ο δρόμος του θησαυρού

Άμα δε βγαίνουνε τα γρόσια, που ένας νυπνιάστηκε, παίρνουνε ένα ψαλτήρι, το δένουνε μ’ένα μαντήλι ή με σπάγγο καταμεσής και μέσ’ σε κείνο dο σπάγγο που κρέμεται ή ‘σ το μαντήλι περνούνε ένα κλειδί ύστερα βαστούνε το κλειδί και αφήνουνε το ψαλτήρι να κρέμεται όπου γυρίση το ψαλτήρι, κεί είναι ο δρόμος του θησαυρού.

Μέγας, Γ. (1914)

Άνθρωπο από σόϊ και σκύλο από μάντρα

Μέγας, Γ. (1937)

Το έλεγαν οι παλαιοί, όταν επρόκειτο να κάνει συνοικέσιο

Αλλί dονε πού λείπ' πέ dό γάμο dου

Μέγας, Γ. (1937)

Αυτός είναι Παύλος

Μέγας, Γ.

Από γραίαν εκ μοναστηρίου Μακεδονίας

Γεννιτσαρέοι (Κιρτζαλίδες) ήρθαν στο χωριό μας δω και 160 χρόνια, την ημέρα τ’ Αηλιά. Οι χωργιανοί ήταν στην εκκλησία τα’ Αηλιά που ήταν έξω από το χωργιό κι’ επειδή δεν βρήκαν κόσμο μέσα στο χωργιό, έβαλαν φωτιά να κάψουν το χωργιό. Το χωργιό μας ήταν στενόμακρο, γιατί τα σπίτια ήταν ανάμεσα στο ποτάμι και στο μπαΐρι ως τρία χιλιόμετρα. Κάθε σπίτι έβλεπε προς την Ανατολή και κάθε σπίτι είχε τ’ αλώνι...

Μέγας, Γ. (1937)

Γύρισε μωρή μια πέτρα, ήρθειν ο μπάρμπας σου

Μέγας, Γ. (1941)

Δε ξέρ' ο άdρας μου πούρθ' απέ dη bόλ' ξέρ' ο Θεός

Μέγας, Γ. (1937)

Διολί διολί διολάκι, πάντρεψε το Μαχάκι

Μέγας, Γ. (1939)

Μαχάκι = Σκοπελίτικο όνομα, Μάχω, Ανδρομάχη

Έλεγαν που έχ’ μέσα Νεράϊδες. Άμα είναι για να γιάν’, χτυπούνε σιδερογούδια καταλάβαιναν ότι οι Νεράϊδες dον έκαναν φάρμακα. Τον άφιναν τον άρρωστο μέσ’ στο λουτρό κι αυτοί αφιγηριούνdαν. Άμα άκουγαν σιδερογούδια να χτυπούν, καταλάβαιναν θα να γιάνν’.

Μέγας, Γ. (1937)

Μπεμπερίνα

Ένα αψηλό μέρος δίπλα στο Νταουτζή. Κει πιάσκε αιχμάλωτος ο Νικηφόρος, και ο Τσάρ-Κρούμ πήρε την κεφαλή του, την έκαμε χρυσή με μάλαμα και έπινε και έλεγε: Νας ντράβι βοϊνίτσι, ντα πίεμ σας Νικηφόρο dαgλαβά. (=Εις υγείαν, στρατό, να πιούμε από του Νικηφόρου το κεφαλ’)

Μέγας, Γ. (1937)

Το κτίσιμο της Μεσεμβρίας

Έναν γκαιρό ήταν ένας βασιλές κι είχε μια κόρη κι ήdαν άρρωστ’ η κόρ’ dου. Όπου πήγε, δε μπορούσε να γιάν’ και dην έβαλε σ’ ένα καράβ’ και dην έβγαλε στη θάλασσα για ν’ αλλάξ’ dον αέρα τα. Αυτή η Μεσεβρία είχε μια πέτρα μεγάλ’. Λόγυρα λόγυρα ήταν θάλασσα και μια πέτρα ήτανε μέσ’ στη μέσ’ dη θάλασσα. Κι’ άμα βγήκε του βασιλέ η κόρη στη bέτρα εκείνη έγιανε. Ύστερις πήγε στο bατέρα τς: - Θέλω να με κάνης...

Μέγας, Γ. (1937)

Έναν καιρό αυτός ο Ακαντρέας ήταν σαρακοστή- Οι φουρνάρδες θέλσαν να μουρντραρέψουν τον κόσμο, πήραν έσφαξαν, το αίμα και ζυμώσανε το ψωμί. Κι αυτός ακαντρέας είδε που το έκαμαν και διάταξε τον κόσμο να βράσουν στάρ' να φάνε τρείς μέρες, να μη bάρνε ψωμί πο το φούρνο, να τ'αφήκνε να βρωμήσ' το ψωμί. Έτρωγαν ποτακείνο το στάρ. Βρώμσαν τα ψωμιά, τα πήρε κείνος φουρνάρς, τα πήγε στη θάλασσα και τάρηξε....

Μέγας, Γ. (1937)

Κοκκαλού

Έπεσε πολύ κόκκαλο κει πέρα και τη λένε Κοκκαλού. Έναν καιρό ο Νικηφόρος ο βασιλές, έγω τ’άκουσω έτσ’. Από ο Ραβδά δω μεριά προς την Αγχίαλο, απέ ένα μέρος πάει ο δρόμος στην Αγχίαλο, απέ άλλο μέρος στη Μεσημβρία. Έγινε πόλεμος τότε ο Νικηφόρος με τον Κρούμ’. Κατόπ’ ύστερα ανάλαβε ο πρίγκηπας κι’ έβγαλαν έξω από τα σύνορα τους Βούλγαρους

Μέγας, Γ. (1937)

Εγώ τον έχω ακουστό. Κει στο άγιο Στέφανο, στο Κουμούλι, ήτον Άγιος Στέφανος, και από τρικυμίες το λοιπόν εβύθισε η εκκλησία, σεισμούς. Στην άκρα πο dο μύλο, αψηλά, είχε μια τρύπα και το είχανε οι Τούρκοι οχύρωμα, χτιμένο λοϋρα με ντουβάρια, δυό καμάρες σαν αυτήνα.

Μέγας, Γ. (1937)

Τα στοιχειωμένα γρόσια

Εκείνος όπου πάει και παραχών’ τα χρήματα ‘ς τη γής μέσα σε μνιά πέτρα ποκάτ, μαζί με τα χρήματα βάν’ ένα σκοινί και το νοματίζ’, όταν πάν να βγάλουν ’ εκίνα τα χρήματα, το σκοινί να γένεται φίδ’. Ένα ξύλο βάν’ , μια πέτρα βάν’ , και νοματίζ’, να γέν’ Αράπ’ς θα γέν’ Αράπ’ς , να γέν’ φίδ’, θα γέν’ φίδ’…. Αρκούδα, σκυλί, ότ’ το νοματίσ’, εκείνο το στοιχειό θα γέν’ να σε φοβερίξ’ να φύγ’ς και να μνήσκουν...

Μέγας, Γ. (1914)

Ενας Ραβδιώτης διηγείτο ότι κάποτε τα σκυλιά έβγαλαν έναν λαγό. Τον κυνήγησαν και τον πήγαν προς το σπίτ' ο Λαγός πήδηξε στο ξεστώχ' όπου η γυναίκα καλάμιζε και χώθηκε μέσα στο σπίτ. Ρωκώθηκε μέσα στα ρούχα. Τον έπιασαν, τον έφαγαν. Τον άλλον χρόνο πέθανε το παιδί τ. Κάποιος άλλος επρόσθεσε : Διάβολος

Μέγας, Γ. (1937)

Επιασα έναν gλέφτη, μπαμπά. Άς τονα. Τον αφίνω και δεν μ' αφίν'

Μέγας, Γ. (1937)

Πλοήγηση ανά Συλλογέα "Μέγας, Γ."

Άλλα λάγια άλλα τράγια ﻿

Άλλος τον παπά κι' άλλος την παπαδιά ﻿

Άνθρωπο από σόϊ και σκύλο από μάντρα ﻿

Αλλί dονε πού λείπ' πέ dό γάμο dου ﻿

Αυτός είναι Παύλος ﻿

Γύρισε μωρή μια πέτρα, ήρθειν ο μπάρμπας σου ﻿

Δε ξέρ' ο άdρας μου πούρθ' απέ dη bόλ' ξέρ' ο Θεός ﻿

Διολί διολί διολάκι, πάντρεψε το Μαχάκι ﻿

Επιασα έναν gλέφτη, μπαμπά. Άς τονα. Τον αφίνω και δεν μ' αφίν' ﻿

Άλλα λάγια άλλα τράγια

Άλλος τον παπά κι' άλλος την παπαδιά

Άνθρωπο από σόϊ και σκύλο από μάντρα

Αλλί dονε πού λείπ' πέ dό γάμο dου

Αυτός είναι Παύλος

Γύρισε μωρή μια πέτρα, ήρθειν ο μπάρμπας σου

Δε ξέρ' ο άdρας μου πούρθ' απέ dη bόλ' ξέρ' ο Θεός

Διολί διολί διολάκι, πάντρεψε το Μαχάκι

Επιασα έναν gλέφτη, μπαμπά. Άς τονα. Τον αφίνω και δεν μ' αφίν'