Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 8641-8660 από 142579

Παλιόσπ’τα, τα περιοχή πλησίον του Τουρνόβου, ένθα σήμερον οι αχυρώνες του χωρίου. Φαίνεται, η μάλλον εκ παραδόσεως λέγεται, ότι το χωρίον έκειτο πάλαι ποτέ εις το μέρος εκείνο, αλλά κατεστράφη, διασωθείσης μιας μόνο οικογενείας, ως σημείον, ότι υπήρχεν εκεί συνοικισμός. Η οικογένεια αυτή, ης σώζονται απόγονοι, εκλήθη Σημάδι. Βλ. και σχετικήν παράδοσιν. Η λέξις «Τούρνοβον» είναι σλαβική. Πρβλ. στα...

Ρεμπέλης, Χαράλαμπος (1953)
Στορναρέϊκα χτήματα

Τα χτήματα Τυχάϊ, Κατούνα, Ρηάχοβο και Γκαβαλιώρα ύστερ’ από την Επανάσταση του 1821, πουληθήκανε από Σπαχήδες Τούρκους στον καπιτάν Νικολό Στορνάρη. Λένε ότι το Τυχάϊ τ’ αγόρασε ο Στορνάρης πληρώνοντας τριακόσια γρόσια και χαρίζοντας στο Σπαχή ένα φέσι!

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Ικτίνοι

Σε απόστασι μιας ώρας από το χωριό, πιο κάτω από το συνοικισμό Κοτζέϊκα το μέρος ονομάζεται Ικτινοί. Η παράδοση λέγει πως ονομάζεται έτσι από μια αρχαία πόλη που βρισκότανε σ’ αυτό το μέρος και της οποίας ο βασιλεύς ονομαζόταν Ικτίνοος. Τώρα μόνο δω κι΄ εκεί διακρίνονται τα τείχη ενός ερειπωμένου κάστρου. Σε δυο μεριές σε μια λάκκα διέκρινα τη διατομή μικρών τετραγωνικών οικοδομημμάτων που στη μέση...

Ζωγραφόπουλος, Ν. (1939)
Γκαρνπίσπι (2)

Στο μέρος που βρίσκεται σήμερα το χωριό Γαρδίκι, υπήρχε στα παλιά χρόνια μια ελατοκαλύβα κλεισμένη γύρω με ξύλινο φράχτη. Λένε ότι στην καλύβα αυτέ καθότανε μια γριά, φεύγοντας τα φίδια του Παλιοχωριού(3). Αργότερα η γριά χάθηκε και οι κάτοικοι του Παλιοχωριού ήρθαν εδώ και κάμανε το νέο χωριό, που βαφτίσανε Γαρδίκι απ’ το όνομα του φράχτη(4). Άλλη παράδοση αναφέρει ότι το χωριό γίνηκε από κατοίκους...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Στην Αναθεματίστριγια

Πάνω απ’ την Αγιά Σοφιά ένας γραικός απ’ τη Φ’σιν’ ήταν σκάνταλο στο χωριό. Επρόδωνε τους χωριανούς στους Τούρκους για να τους βασανίζουν. Τον εσκοτώσανε για να λείψ’ το κακό και τον εχώσανε μακριά απ’ το χωργιό(1) στο δρόμο κοντά, και τ’ ονομάσανε: «Αναθεματίστριγια». Και όποιος περνούσε, έπαιρνε και μια πέτρα στο χέρ’ και την έρρηχνε κει που τον είχαν χωμένο κι’ έλεγε: «Ανάθεμά τον» και μέχρι σήμερα...

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Παλιά ιστορία Καστοριάς

Ήταν εδώ ειδουλολάτροι. Ήταν ένας κάλφας απ’ την Ανασαλίτσα (κατά τα μέρια της Λεψίστας) κι ήλιιν ότι η Καστορία είχε βασιλέα κάναν καιρό, κι του μνήμα της βασίλισσας τούχαν κατά τ’ τζαμί. Εκεί ήταν καλιάδες (1). Η Καστουρία κείνου τουν κιιρό ήταν σφαλισμένη. Ήλεγαν τάχα ότι σ’ αυτό το τζαμί ήταν της βασίλισσας το μνήμα. [Καλιάδες= κάστρο (νυν τα ερείπια)]

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Η Πουρνιά. Στον κόλπο το bουρνιά. Όταν έμειναν μοναχές οι γυναίκες, χωρίς άντρες, αλλά θέλαν, και βγήκαν καράβια στον κόλπο το bουρνιά απ τη Θράκ’ και μερικά Βολιώτικα, γιατί λέμε ότι βαστούμε απ’ Θράκι κι από Βόλο. Ήβγαν οι ναύτες έξω. Άμα είδαν οι γυναίκες άντρες, έτρεξαν και τους πήραν. Και το μέρος εκείνο ωνομάστηεν Πουρνιά, γιατί πόρνεψαν οι γυναίκες, γιατί είχαν μείν’ χωρίς άντρες.

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Έχει ένα μέρος, το λένε στου Φραντζέζου (το) κουκκούλι. Είναι κουκουλωτός γήλοφος. Εκεί έχει σπήλαιο μικρό και πρέπει να συρθής ταπικοιλιάς, για να περάσης στην πέρα πάντα. Εκεί έχει και κτίρια γκρεμισμένα και βρήκανε νταβάδες, μαχαίρια κ.α. Κάποιος Φράγκος ηγεμόνας θα ζούσε εκεί.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Σκάλα Γκαβογιαννάκη (Άλλη εκδοχή)

Ο Γκαβογιαννάκης είταν ο πιο άζαπος άνθρωπος στα χωριά του βουνού Λάκμου. Έχοντας την υποστήριξη του Αλήπασα γύριζε τα χωριά, άρπαξε εκβίαζε ληστευε τους χωριάτες και δεν άφινε ήσυχους ούτε τους πατριώτες του Χαλικιώτες. Οι προεστοί του Χαλικιού για ν' απαλλαγούν από τον ψευτοληστή αυτό, βάλανε κρυφά, μερικά Παλληκάρια και τον σκοτώσανε στη σκάλα, που πήρε τ' όνομα του, κοντά στο χωριό Γουδοβάσδα....

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Πολίτευμα των Μηλίων κατά τους προ της Επαναστάσεως του 1821 χρόνους

Κατά παλαιάν παράδοσιν ο πληθυσμός της Παλαιάς Χώρας η Ζεφυρίας ηραιώθη επαισθητώς ένοκα ενσκηψάσης πανώλους προ 80 ετών: και τω όντι τα ερείπια της Ζεφυριάς μαρτυρούσι πόλιν τουλάχιστον υπό 20000 ανθρώπων οικουμένην. Εγώ ηρίθμησα εν τοις βιβλίοις της καντζηλαρίας 300 και επέκεινα επίθετα οικογενειών, αίτινες δεν υπάρχουσι πλέον εν τη νήσω. Εκ των εγκρίτων οικογενειών μόναι η οικογένεια Ταταράκη και...

Ταταράκης, Αρίστ., Μ. (1870)
Οι βασιλιάδες

Έτσι ονομάζουν έναν απόκρημνο βράχο στο χωριό Καστρί (Δελφοί), επειδή κατά τους Καστρίτες και Αραχοβίτες (την παράδοσιν άκουσα από πολλούς) αυτού κάτου έρριξαν τον Αίσωπο, γιατί αυτός ήξερε τα μυστικά της Πυθίας. Πριν τον ρίξουν, σαν έξυπνος που ήταν, ζήτησε ν’ αποχαιρετήση για τελευταία φορά τον κόσμο. Έτσι τον άφισαν να γυρίση από εμπρός, ενώ τον είχαν γυρισμένο με το πρόσωπο προς τον γκρεμνό. Γυρίζει...

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Η Παλιοχούνη (εκεί που ήταν το παλιό χωριό της Χούνης εύρυταν) είχε τρακόσια αντρόγυνα. Αδήγητο πράμα έγινε κει πέρα. Παρουσιάστηκε μια γουρούνα με 12 γουρνόπουλα. Θεριό μεγάλο ήταν αυτή η γουρούνα. Οι χωριανοί σκιάχτηκαν κι έφυγαν. Πήγαν απάνω από την Αλαμάνα (το ποτάμι) κι έχτισαν εκεί χωριό «Χούνη». Ύστερα από κάμποσον καιρό έμαθαν πως έφυγε η γουρούνα απ’ το παλιό το χωριό τους, το ρημωμένο. Γύρισαν...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1928)
Στ’ Λουγάρι(1) τρούπωνε η Πυθία μια βουλά και παρισιαζότανε στ’ Αγάλματα(2). [Λουγάρι= Τοποθεσία προ του φθάσουμε στην Κασταλία. Εφαντάζοντο ότι η Πυθία έμπαινε στο Λουγάρι και υπογείως έβγαινε στο νερόν που εμαντεύετο, Στ’ αγάλματα= είναι για τους χωρικούς εδώ η συνήθης έκφρασις για τα αρχαία των Δελφών]

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Στα Καμίνια(1) κοντά είναι περιφέρεια, που τη λεν Χειμων’κή. Κάποιος πήγεν ένα χιμωνικό(2) στον Τούρκο, κι’ αυτός του χάρσε 100 στρέμματα τόπο κι’ έμεινεν αυτή η θέσις Χειμων’κη. [Καμίνια= χωριό της Λήμνου, χιμωνικό= καρπούζι]

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Η Παλιά η Άμπλιαν’ ήταν αλλού κατ’ς τ’ αμπέλια, κουντά ‘ς του παλιουκκλήσ’, κ’ ιδώ που ν η Άμπλιαν, ήταν ιλατιάς, δάσους πυκνό. Οι τσιουπάν’δις ίγλιπαν ουλουένα ένα φως μεσ’ς τα έλατα. Ήταν η χάρ τς Αϊας Παρασκηυής που ήθιλι να φέρ του χουργιό ιδώ. Νια μέρα πήι ένας τσιουπαν’ς κ’ ηύρηκι τν εικόνα τα Αϊας Παρασκευής απάν ΄ς έναν έλατου, ικεί π φαίνιταν του φως. Τνι πήραν τν εικόνα πουλλές φουρές κι...

Λουκόπουλος, Δημήτριος (1914)
Στον άγιο-Θανάση ή στην παλιοεγγλένοβα

Εδώ ήταν η Εγγλένοβα. Τώρα μένει μονάχα η εκκλησία του αγ. Αθανασίου και μερικά άσματα. Η Εγγλένοβα ήταν παλαιά ονομαστή. Υπάρχει και δημ. τραγούδι, του οποίου εις στίχος λέγει: «ήσουν και στην Εγγλένοβα άγιος ζουγραφισμένος».

Σακελλαριάδης, Χαρίλαος (1930)
Ο Γεροντόβραχος

Η παράδοσις γνωστή και αγαπητή σ’ όλους τους Αραχοβίτες, νέους και γέρους. Όταν τους πης ότι θέλεις να σου πουν παραμύθια αρχαία του τόπου, σου λένε «ξέρεις για τον Γεροντόβραχο;». Την ακόλουθον παράδοσιν κατέγραψα από την Ζωίτσα Μάμαλη ετών 65. Γνωστή είναι ως Μαμαλίνα, όπως όλες οι γυναίκες είναι γνωστές από το επίθετον του ανδρός των (Βελόναινα, Λάζαινα, Καλαντζίνα κλπ). «Τις γερόντους απ’ τα 50...

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Τα παλιά χρόνια στα εξήντα, στα εβδομήντα του χαλάγανε τους γέρους. Τους παγαίνανε σ’ έναν γκρεμό κι’ απ’ εκεί τους ερρίχνανε ίσα κάτω και γενόντασε κομμάτια. Κάποια φορά που πήγαν ένα γέρο να τόνε γκρεμίσουνε, σα φτάσανε σ’ ένα μέρος τους λέει: «Εδώ πα, παιδάκι μου, να με ρίξουτε, γιατί εδώ πα έρριξα κι’ εγώ τον πατέρα μου. – Όχι, του λένε, εσένα θα σε πάμε παρακάτω!»

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Στου Μώρο. Είναι τοπωνύμιο στο Αν. μέρος του Αγίου Γεωργίου. Εκεί ήτονε μια πολιτεία παλαιά. Κατοικούσε ένας άρχοντας, ο Μώρος, που πετάλωνε το μουλάρι ντου αξανάκωλα(1), για να μην καταλαβαίνουνε προς τα που πήγαινε. Εκεί υπάρχουνε θησαυροί κρυμμένοι, στοιχειωμένοι και καμπάνα στοιχειωμένη. [Αξανάκωλα=ανάποδα]

Λιουδάκη, Μαρία (1939)
Στης γριάς το κάτουρο

Είναι μια μεγάλη πέτρα κι’ έχει χρώμα κιτρινωπό. Η πέτρα λένε πως έγινε έτσι, γιατί επάνω σ’ αυτή κατουρήθηκε από το φόβο της η γριά σαν είδε τη βαρυχειμωνιά που απόλυσε ο Μάρτης.

Σακελλαριάδης, Χαρίλαος (1930)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές