Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 8421-8440 από 142579

Όταν ο Θεός έκανε τον κόσμο κι είχε φτιάξει εδώ κοντά στην Ιταλία, είχε ακόμα στα χέρια του τις λάσπες, που του τέλειωσε η χεριά. Ετίναξε λοιπόν τα δάχτυλα του και πέταξε τ΄ απολασπίδια εδώ στη δική μας θάλασσα κι εβγήκανε τα τρία νησιά. Έπειτα ξαναπήρε άλλη χεριά, για να φτιάξη την Ελλάδα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1960)
Η «Τζήθρα» ήτανε ένα μεγάλο χωριό. Μια φορά πήγε εκεί ένας Δεσπότης κι ήθελε να μείνη στο χωριό για πάντα. Μα οι Τζηθριώτες τον κακομεταχειρίστηκαν. Τον ξυλίζανε κάθε μέρα. Γι’ αυτό κείνος σηκώθηκε να φύγη, φεύγοντας τους καταρίστηκε: «Παραπάνω από τριάντα εννιά αντρόϋνα να μη πληθύνουν». Πραγματικά από τότες 40 ανdροϋνάδικα σπίτια δε bορείς να βρης. Γι’ αυτό έρχοdαι και πανdρεύονται στα Τελώνια να...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Το παιδάκι που επροφήτεψε

«Σαν ήρταν οι Τούρκοι να πάρουν τη Ρόδο ένα παιδάκι στο Θόλο από Θεού εκροφήτεψε και είπε στους χωριανούς του το κακό, που έμελλε να γίνη στον τόπο. Σαν έβγαλαν τα Άγια το παιδάκι αυτό άρχισε να λέη το «Πιστεύω» μέσα στην εκκλησία του Άη Γιάννη του Θεολόγου με αυτά τα λόγια: Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα μας πλάκωσαν τα κάτεργα και όσοι με ακούσετε γρήγορα να τρέξετε και τα βουνά να πιάσετε....

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Εδώ πρώτα εκατοικούσανε Διαόλοι. Ήτανε ακατοίκητο από ανθρώπους το Νησί. Τις ελιές τις φυτέψανε οι Βενετσιάνοι. Σου εδίνανε ένα δίφραγκο ναν τη φυτέψης και την έκανες δική σου. Οι πρώτοι που ήρθανε στο Νησί κι’ εδιώξανε τα δαιμονικά ήταν ο Κρίσπος κι ο Γάϊος. Η ράτσα η δική μας είναι από την Ήπειρο. Π.χ. οι Βελλιανίτες, από τα Βέλλιανα, δίπλα στην Παραμυθιά, όπου κοντά είναι και Μοναστήρι.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Περί της κτίσεως της εν Πελοποννήσω κωμοπόλεως Στεμνίτσης

Ότι η λέξις Στεμνίτσα ουδεμίαν έχει σχέσιν προς τον Σλαβισμόν διαμαρτύρονται πλην της τοποθεσίας και αι παραδόσεις περί της κτίσεως αυτής, τας οποίας ως λίαν περιέργους δεν δύναμαι να μη αναγράψω. Κατά τας παραδόσεις ταύτας εις την άλλοτε υλομανή θέσιν, επί της οποίας κείται η Στεμνίτσα, κατώκησαν κατ’ αρχάς τρεις λησταί, οίτινες κατά την παράδοσιν ελέγοντο Μαζαράκος, Μιτάτος και Αλέξανδρος ή Αλεξανδρόπουλος...

Άγνωστος συλλογέας
Τον παλιό καιρό γυρίζανε οι Τούρκοι και μαζεύανε τα σερνικά. Κάθε χωριό ορίζανε και πόσα παιδιά θα πάρουνε. Είπανε για του Χρυσοβίτσι πως θα πάρουνε εννέα παιδιά. Μια χήρα λοιπόν είχε εννιά παιδιά, και τα εννιά σερνικά. Είπαν οι γερόντοι: «Εκεί που θα κλαίνε εννιά μαννάδες, ας κλαίη μια». Όταν ήρθε λοιπόν ο Τάρταρης, του δείξανε το σπίτι της χήρας να πάρη τα δικά της τα παιδιά. Σαν πήγε εκείνος να...

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Κράλη (4)

Στη Μουτσιάρα υπάρχει η θέση αυτή, που νοματίζουν «Στου Κράλη». Η παράδοση, λέει πως στα παλιά χρόνια ήρθε και κατοίκεψε εδώ ένας Βασιλιάς. Άλλοι λένε πως τ’ όνομα δόθηκε απ’ τα χωράφια του χωριανού Κράλη. [ Κράλη= Σλάβικη ο βασιλιάς]

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Ιστορία του χωριού

Ο λόφος στην ανατολική άκρη του χωριού που λέγεται Τσουγκάρι είχε παλαιά ελιές. Αυτές τις ελιές επειδή φαινότανε σαν ιερός τόπος τις κατάστρεψαν οι Τούρκοι. Το μέρος που βρίσκεται το χωριό μας παλαιά ήταν ακατοίκητο. Έξω από το χωριό προς βορράν 200 μέτρα στην τοποθεσία Γραμάδα υπάρχει εκκλησία ερειπωμένη του Προφήτη Ηλία. Την ημέρα της εορτής του, από βραδύς, πάνε οι γυναίκες και μένουν όλη τη νύχτα....

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)
Τα τρία ποτάμια

Στα παλιά χρόνια, είταν τρία αδέρφια αγαπημένα. Τώνα το λέγαν Άσπρο, τ’ άλλο Άραχθο και το τρίτο κορίτσι αυτό το λέγανε Σαλαμπριά. Μια μέρα τα τρία αδέρφια ανεβήκανε στην κορφή του Περιστεριού για ν’ αγναντέψουν. Για μια στιγμή η Σαλαμπριά χάθηκε. Τα παιδιά ανήσυχα σπεύσανε να την βρούνε, τρέχοντας το ένα αντίθετα του άλλου και κλαίγανε πολύ τ’ αδέρφια για το χαμό της αδερφής. Κι’ όσο κατηφορίζανε...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Το παιδάκι που επροφήτεψε

«Σαν ήρταν οι Τούρκοι να πάρουν τη Ρόδο ένα παιδάκι στο Θόλο από Θεού εκροφήτεψε και είπε στους χωριανούς του το κακό, που έμελλε να γίνη στον τόπο. Σαν έβγαλαν τα Άγια το παιδάκι αυτό άρχισε να λέη το «Πιστεύω» μέσα στην εκκλησία του Άη Γιάννη του Θεολόγου με αυτά τα λόγια: Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα μας πλάκωσαν τα κάτεργα και όσοι με ακούσετε γρήγορα να τρέξετε και τα βουνά να πιάσετε....

Άγνωστος συλλογέας
Η “Γαλακτηνή”

Στα ΒΔ της κωμόπολης Γιαλοίσας(1), κοντά στην παραλία κι’ ανάμεσα σ’ απόκρημνους βράχους, βρίσκεται ένα σπήλαιο, η Γαλακτηνή. Από το πάνω μέρος του σπηλαίου αυτού κρέμονται άπειροι σταλακτίτες, μικροί και μεγάλοι, που από την άκρη των σταλάζει αργόρυθμα καθαρό και γλυκύ νερό. Επειδή λοιπόν οι σταλακτίτες έχουν συνήθως σχήμα μαστού γυναίκας ή και άλλου ζώου, η λαϊκή φαντασία έπλασε τον θρύλο, ότι αν...

Χατζινικολάου, Χ. Π.; Αβρααμίδης Α. Α. (1954)
Είχε σωλήνες και πάγαινε ως τη θάλασσα και βάνανε λάδι κι είχανε τα κιούπια στη θάλασσα. Ευρίσκοντούνε, στη φακίστρα, (το σπέρνανε φακί) τα πλιθάρια που βάνανε λάδι.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)
Παραδόσεις πέρι ιδρύσεως χωρίων

Το Αλbασάν’ ήdανε αρχή τσιφλίκ’ και το είχανε ο Απτή bέης και ο Μουσταφά bέης. Ύσταρα τα παιδιά τς το βανάνε αμανέτ στον Αρμέν’ το σαράφ, το Χατζή Νερσές κι’ αυτός στα 1860 το ξεπούλ’ σε. Ως τα τότες, το τσιφλίκ’ είχε σαράdα οdάδες π κάddανε οι τσεφτσήδες. Απ’ αυτνούς, ένα τακήμ ήdαν απ’ το Καβακλή τς Βουργαρίας, αλλ’ απ’ τ’ Θεσσαλία, κι άλλ’ Καραμανλήδες. Αυτοίν αγόρασαν το τσιφλίκ’ απ τον Αρμέν’...

Χουρμουζιάδης, Κ.
Το χωριό αρχικά ήτο χτισμένον εις την θέσιν «Κοτρώνια» και βορείως της θέσεως του συνοικισμού «Μουτσιάρα» εκτεινόμενον μέχρι της κορυφής του Ξεροβουνίου, εξ ου και η ονομασία «Φούρος». Είχε δε «μαχαλάδες» (συνοικισμούς) στη Δάφνη, το Μαχαλά και το Γκλάδετσο. Εδώ στον «Γκλάδετσο», πάνω από την ομώνυμη βρύση, έναντι της οικίας Σωκράτους Δ. Γεωργούλα, ευρίσκεται η «κασέλα τσ’ Ρίνα του Κώστα Νάσιου» (τάφος...

Γεωργούλας, Σωκράτης Δ. (1966)
Η Παληοκλησιά τας Σαλάκου

Όξω στηλ «Λίμνη»(1) έχει μιαν εκκλησιά χαλασμένη με περνάλιεια μέσα η «Παληοκλησιά» που λέμε. Εκειά ήταν πρώτα και το χωργκιό. Μιαν Κερεκήμ που το πορνόν ο κόσμος ούλλος μικροί μεάλοι ήταν μαημένοι στην εκκλησίαν να κούσουν τηλ λειτουργία. Ήρτεν η ώρα που λεν τον Απόστολον κι’ ηβγκεν έναμ παιδάκι στημ μέσην της εκκλησιάς να τον πη. Κειά που δγκιάβαζεν ελλάξαν τα γράμματα κι’ ελέασιν: «Όσοι το πεικάσετε(2)...

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)
Απάνω από τη Γράβα τση Παπαντής είναι τα Ελληνόσπιτα. Εκεί είναι 2 σπηλιές που τις είχανε χτίσει οι ντόπιοι και μπαίνανε μέσα τα γυναικόπαιδα και κρυβόντανε για τους Αλτζερίνους. Από τη θάλασσα δεν ανεβαίνεις. Από το νησί, να περάσης από την Καστανίδα. Είχανε κάτι φουρκάτες και του δίνανε μια του κάθε Αλτζερίνου και ‘πεφτε πίσω.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1957)
Παραδόσεις πέρι ιδρύσεως χωρίων

Αυτοί οι άθρωποι τση χώρα στη Ζεφυρία Μήλου αρχίσανε κ’ εσυκοφαdούσανε το Δεσπότη πως τα ‘χε με κάποια γυναίκα καλόγρια. Μια Κεριακή αφού ετελείωσε τη λειτουργία αυτός εκάλεσε μερικούς ενορίτες και των είπε τα παραπονά dου. Των έδειξε τα απόκρυφά dου που ‘σανε βλαμμένα για ένα άdρα. Κατόπι έκατσε στο άλογο κ’ έφυγε να πάη να μπαρκάρη από τ’ Απολλώνια. Όdα άφινε το μέρος τση χώρας κ’ ήτανε στο τόπο...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)
Τα 'δελφόνια

Είπαν έτσι το μέρος, γιατ’ ήτανε κει πέρα δυο αδέλφια και σκοτωθήκαν. Ήdαν κολ’μένα αυτά τ’ αδέλφια. Βρήκαμε στο μνημείο δυο κεφάλια μακρυά. Ήτανε κει μια bλάκα. Τραβούμι τη bλάκα, βρήκαμι μέσα ένα σώμα με δυο κιφάλια.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Παράδοσις δια το κτίσιμο του χωριού πρόμαχοι

Το χωριό Πρόμαχοι, υπάρχει η παράδοσις, πως δεν ήτανε στη σημερινή του τοποθεσία. Ήταν κτισμένο δυτικώτερα 1500 μέτρα εις την τοποθεσίαν Γαρμάδι. Εκεί βρίσκομε και σήμερο ερείπια στη γη και κεραμίδια. Επειδή καταδιώκονταν οι κάτοικοι από τους Τούρκους και εβασανίζονταν αναγκάστηκαν να φύγουν απ’ εκεί και να κατοικήσουν στη θέσι Γράμαλη που ήταν ψηλά στο βουνό Βόρας. Αργότερα που εδόθηκε ελευθερία...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)
Παππιά(1)

Παππιά. Ήταν βίγλα, φυλάγανε για τους κλέφτες. Ο βιγλάτορας άμα είδε και άραξε το καράβ’ και βγήκαν όξω, φώναζε: - Να την. Βγήκαν σαν παππιά. Τόσο πολλοί ήταν. Έρχονταν προς τα πάνω. Ένας καλόγερος ερχόταν απ’ το μετόχι, να ειδοποιήσ’. Ήρθε σε κάποια τοποθεσία και κει του πεσε το καμηλαύχ’ και εώς τώρα το μέρος το λεν καμηλάφκια. [παππιά= τοπωνυμία Σβερδιών προς τη θάλασσα]

Μέγας, Γ. Α. (1938)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές