Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 4321-4340 από 142579

Η Λάμνια= είδος φαντάσματος, οιονεί Έμπουσα.

Παπανδρέου, Γεώργιος (1918)
Στοιχειά βγαίναν στο παληό σχολείο, άλλα εξωτικά φαινόντουσαν κοντά εις το νεκροταφείο. Εκεί πλησίον εις τον Άγιον Λουκάν έβγαινεν η λάμια του Μαρίνια και έτρωγε ανθρώπους, περίεργοι ίσκιοι παρουσιαζόντουσαν εις τον Κουβαρά και μυστηριώδεις μορφές εφαίνοντο μέσα στα ρεύματα και στα κλαριά. Αναγκάσθησαν οι παληοί να χτίσουν ένα εκκλησάκι για να χαθούν τα ανήσυχα εκείνα του κάτω κόσμου πνεύματα. Φωνές...

Άγνωστος συλλογέας (1937)
Λάμια

Λάμια= θηρίον τερατώδες θεωρούμενον ως λίαν αδηφάγον. Νομίζεται παρά του λαού ότι εν καιρώ πολυομβρίας πίπτει ουρανόθεν εις τας πεδιάδας και κατατρώγει παν το προστυχόν και ακολούθως ανίπταταν εις τα βρέφη. (Από παραμύθι).

Κωνσταντινίδης, Γεώργιος (1894)
Λάμιαι

Εν Μάνη η Λάμια λέγεται Λάμνα και λάμια κ Λάμνισσα ή Λάμνιζα όπως και αλλαχού. Είναι δε αι Λάμιαι, θηλυκά φάσματα, δαίμονες, άγριαι των μορφών, άσχημοι, κάτισχνοι. Έχουσιν όμως ισχύν μεγάλην ή είναι υψηλαί. Εντός παραμυθιού αναφέρονται τρεις, ων η μία έχει μεγάλους μαστούς, δι εν πανίζει τον φούρνον, η Δευτέρα μεγάλους οδόντας όπως τρώγη ανθρώπους κ η τρίτη όφεις εν τη κεφαλή αντί τριχών. Κατά ταύτα...

Νεστορίδης, Κ.
Λάμια= Μυθικόν τέρας, απλήστως το παν κατατρώγου – είτα επ’ ανθρώπων και δη γυναικών απλήστων εν φαγητοίς ή ηδοναίς.

Δένδιας, Μιχαήλ (1915)
λάμια, η= μυθικόν τέρας, δράκον, μεθ’ ου συνδέεται όλη η ανόητος φλυαρία γραϊδίων διηγουμένων παραμύθια εις τα παιδάκια ακροώμενα περίτρομα.

Ρέκας, Β. Δ.
Οι λάμιες είναι στο γιαλό.

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Λάμια= «Τέρας μυθώδες ανθρωποφάγον».

Αγακίδης, Ι. (1895)
Νεράϊδες

Γκυλλού= η Γελλώ

Χαβιαράς, Δημοσθένης (1910)
Λάμνια αντί Λάμια= είδος πτερωτού δράκοντος ως ζωγραφίζεται εν τη εικόνι του Αγίου Γεωργίου καταβάλλοντος δια της λόγχης αυτήν. Τέρας.

Αποστολίδης, Μύρτιλος Κ. (1922)
Η Λάμια της βρύσης

Η εν Λαογρ Γ’ σ. 501 δημοσιευθείσα υπ’ εμού παράδοσις, ήτις εκ Κυνουρίας σταλείσα υπελήφθη ως κυνουριακή, επιχωριάζει εν Σοποτώ της επαρχίας Καλαβρύτων. Περί της αυτήν κρήνης φέρεται αυτόθι και η επομένη παράδοσις. Μία νύχτα επέρναγε ένας χωργιανός από τη βρύση και είδε μια γυναίκα να στέκεται ‘ς αυτή. Την εχαιρέτησε και επλησίασε να ντης κουβεντιάση, γιατί του εφάνη πως ήτανε η αγαπητικιά του. Εκείνη...

Αθανασόπουλος, Θ. Ι. (1912)
Στση Λάμιας το σπήλιο. Όχι γυναίκας μάγισσας (λάμιας). Τέτοιο πρόσωπο δεν υπάρχει στην ιδέα των εδώ ανθρώπων. Υπάρχει παράδοσις ότι λέγεται έτσι, επειδή είναι κρυμμένες εδώ λάμες χρυσές (χρυσαί ράβδοι, λατιν. LAMA – LAMINA). Το σπήλαιον εχρησίμευε ως τόπος λατρείας, γιατί φαίνονται στο έδαφός του πολλά όστρακα, ευρίσκονται δε και νομίσματα. Επί τινος κινητού βράχου υπάρχει επιγραφή με τα γράμματα:...

Δαφέρμος, Γεώργιος (1939)
Είναι σαν αέρας η Λάμια. Καθώς σχηματίζεται γυροβολιά, σα φτερωτή Ανεμορούφουλας. Μπορεί να πάθ’ς απ’ αυτό. Άμα σι τυλίξ’ μπορεί να μουτέψης, να χάσ’ς τη φωνή σου. Πάντα να ‘χ’ς απάνου σου ή λίγο μπαρούτ’ ή ένα πατσαβούρι καμμένο (σκρούμπο). Είναι φυλαχτ’κό. Παρακάλα κι τον Θιό.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Λαϊκοί μύθοι. Λάμιες. Πιστεύει ο κόσμος πως υπάρχουν Λάμιες. Μια μάλιστα απ’ αυτές κατέπιε κάποτε τον Βέλο ποταμό και έμεινε μόνο η άσπρη άμμος για να πάρη το όνομα της η Ασπρούλα (είναι χωρίον).

Μπέλλος, Αναστάσιος Ζήση (1962)
Στ’ Λάμια. Βγαίνει μια γυναίκα, που αλλάζει πότε σε φωτιά, πότε σε σκυλί. Φωνάζ’ κάνει κρότο στο ρέμα. Έρχεται μέχρι απάνω.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Πααίν’ σε μια γούρνα (η Λάμια) κι χτινίζεται. Την ηύρε η μακαρίτ’σα η μάννα μου σε μια ρίζα δέντρο κι χτινίζεται. Έφυγε η μάνα μου, πλεύρωσε, χωρίς να της κρίν’. Όμορφ’ γυναίκα, με κυσσάνες, σχηματισμέν’.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Της Μανωλιάς το λαγκάδι

Εις απόστασιν δύο περίπου ωρών, προς το Ν.Α. των Πατρών υπάρχει το λαγκάδι της Μανωλιάς ή απλώς η Μανωλιά, η οποία είναι λάμνια (νύμφη) και κατά την λαϊκήν παράδοσιν κατοικεί στη βρύσι που είναι στο λαγκάδι. Παλαιότερα προς η στρωθή η εκείθεν νυν διερχομένη αμαξωτός η άγουσα εις Καλάβρυτα, οι διερχόμενοι νύκτα εκ της θέσεως εκείνης και ιδίως οι αλαφροΐσκιωτοι, (οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να βλέπουν...

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)
Σι φουνάζ’ τη νύχτα (η Λάμια) μι τούνυμά σ’. Το ξέρ’ αυτήνη. Δε πρέπ’ ντίπ να κρέν’ς. Θα σι φωνάξ μίνια – δυο φορές. Τρεις, δεν αποκοτάει να πη. Έτσι γλυτών’ς.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Από τη γέφυρα περνώντας, ρίχνουν κουλούρι ή ασήμι, για να μη τους κάμη κακό η Λάμια. Πάει Σμόκοβο, Θραψίμ’, Λακρέσ’ η ίδια Λάμια παλιότερα ιδίως. Μια φορά η Λάμια βγήκε μπροστά και σταμάτησε το συμπεθερικό. Δεν θα περάσετε, αν δε μου πήτε το τραγούδι μ’. Η νύφη το ‘ξερε. Την είχανε δασκαλέψει. Ντόπιες νύφες περνάν ελεύθερα. (α’ νόμισμα, β’, και γ’ φορά. Την πρώτη κάτι πρέπει να δώσουν). Οι ξένες δεν...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Το βράδυ κείνο δεν ήταν φεγγάρ’ – άστρο. Άκ΄σα βοητό, όπως βογγάει κοιμάμ ενο. Κι είχε φως σαν το ηλεχτρικό. Και να φέγγη το ρέμα μια ώρα. Η Λάμια γίνεται και πράμα και άνθρωπος. Τον ντόπιο κόσμο δεν τον πειράζει, ξένους όμως ναι! και ξένα πράματα= πρόβατα. Επί Τουρκίας, μια ξένη οικογένεια νύχτωσε. Κοιμήθ’καν εκεί, και το πρωΐ, βρέθ’κε πεθαμένη μια κόρη τς. Και ξένα πράματα αν κοιμηθούν εκεί, ψοφάνε....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)

DSpace at KEEL: Πρόσφατες εγγραφές

Η Λάμνια= είδος φαντάσματος, οιονεί Έμπουσα. ﻿

Λάμια= Μυθικόν τέρας, απλήστως το παν κατατρώγου – είτα επ’ ανθρώπων και δη γυναικών απλήστων εν φαγητοίς ή ηδοναίς. ﻿

λάμια, η= μυθικόν τέρας, δράκον, μεθ’ ου συνδέεται όλη η ανόητος φλυαρία γραϊδίων διηγουμένων παραμύθια εις τα παιδάκια ακροώμενα περίτρομα. ﻿

Οι λάμιες είναι στο γιαλό. ﻿

Λάμια= «Τέρας μυθώδες ανθρωποφάγον». ﻿

Νεράϊδες Γκυλλού= η Γελλώ ﻿

Λάμνια αντί Λάμια= είδος πτερωτού δράκοντος ως ζωγραφίζεται εν τη εικόνι του Αγίου Γεωργίου καταβάλλοντος δια της λόγχης αυτήν. Τέρας. ﻿

Στ’ Λάμια. Βγαίνει μια γυναίκα, που αλλάζει πότε σε φωτιά, πότε σε σκυλί. Φωνάζ’ κάνει κρότο στο ρέμα. Έρχεται μέχρι απάνω. ﻿

Σι φουνάζ’ τη νύχτα (η Λάμια) μι τούνυμά σ’. Το ξέρ’ αυτήνη. Δε πρέπ’ ντίπ να κρέν’ς. Θα σι φωνάξ μίνια – δυο φορές. Τρεις, δεν αποκοτάει να πη. Έτσι γλυτών’ς. ﻿

Η Λάμνια= είδος φαντάσματος, οιονεί Έμπουσα.

Λάμια= Μυθικόν τέρας, απλήστως το παν κατατρώγου – είτα επ’ ανθρώπων και δη γυναικών απλήστων εν φαγητοίς ή ηδοναίς.

λάμια, η= μυθικόν τέρας, δράκον, μεθ’ ου συνδέεται όλη η ανόητος φλυαρία γραϊδίων διηγουμένων παραμύθια εις τα παιδάκια ακροώμενα περίτρομα.

Οι λάμιες είναι στο γιαλό.

Λάμια= «Τέρας μυθώδες ανθρωποφάγον».

Νεράϊδες

Γκυλλού= η Γελλώ

Λάμνια αντί Λάμια= είδος πτερωτού δράκοντος ως ζωγραφίζεται εν τη εικόνι του Αγίου Γεωργίου καταβάλλοντος δια της λόγχης αυτήν. Τέρας.

Στ’ Λάμια. Βγαίνει μια γυναίκα, που αλλάζει πότε σε φωτιά, πότε σε σκυλί. Φωνάζ’ κάνει κρότο στο ρέμα. Έρχεται μέχρι απάνω.

Σι φουνάζ’ τη νύχτα (η Λάμια) μι τούνυμά σ’. Το ξέρ’ αυτήνη. Δε πρέπ’ ντίπ να κρέν’ς. Θα σι φωνάξ μίνια – δυο φορές. Τρεις, δεν αποκοτάει να πη. Έτσι γλυτών’ς.