Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 901-920 από 6798

Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα.

Ζερβός, Ιωάννης (1958)
Σε νεκροταφεία ή σε κοπριά, λόγω του φωσφόρου βλέπει κανείς την νύχτα μικρές σπίθες και τις λέμε τελώνια. Οι παλαιοί τα εθεωρούσαν φαντάσματα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Έχω ακ'στά απο τους παλιούς, να πάμε Σαββάτο να τον καρφώσουμε. Βρήκαμε έναν Σαββατογεννημένο, ξύσαμ'ένα βουφλί απο κέδρο, πήγαμ', τον ξεχωσάμε, βγάλαμε το καπάκι, ήταν ζωκρός μέσα, με το καπάκ' ανοιχτό τον καρφώσαμι και βγήκε αίμα. Κείνος ήταν ο Θάνατόσ τ'. (Του δαιμονικού που τον περίλαβε). Μόνο τα μάτια κινήσανε λίγο οι χάντρες κι απο τότες δεν ματαβγήκε.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Αυτόπτες και αξιόπιστοι μάρτυρες μου διηγήθηκαν, ότι μετά τον θάνατον ομοχωρίου των, για τον οποίον επίστεψαν ότι έγινε λιουγκάτι, άκουαν συχνά τις νύχτες δαιμονισμένο θόρυβο στα ράφια των σπιτιών τους όπου τοποθετούσαν τα μαγειρικά και υαλικά σκεύη. Το πρωί τα εύρισκαν όλα ριγμένα καταγίς, χωρίς όμως ούτε ένα να έχη σπάση, καίτοι το ύψος ήτο αρκετό για τα εύθραυστα υαλικά. Αυτό το απέδιδαν σε ενέργεια...

Βλάχος, Αναστάσιος Δ. (1953)
Ένας εύζωνας κι ‘γω πήγαμε να κάμμε κολύμπι σ’ ένα ποταμάκι κι αυτός πνίγ’κε. Δε μπόρεσε να τον σώ’ κανείς. Ήρθ’ ένας κολυμπετάς, ήρθε και τον έβγαλε μέσ’από τη γούβα. Ήταν πεθαμένος. Μετά από λίγες μέρες, αυτός βρουκαλάκιασε και πάαινε και κολύμπαε σ’αυτό το μέρος. Και εγώ φύλαγα σκοπός κι άκουσα έναν κρότο, όπως πήδαγε μέσ’στη γούρνα. Στο πρώτο [‘ακουσα, νόμισα ότ’είνι ψάρια. Τη β’ φορά πάλε ψάρ’....

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Σε ώρα κακοκαιρίας, την νύχτα, μπορεί να ιδή κανείς στα ξάρτια του πλοίου, τα' στ' άρπουρα, κάτι να γυαλίζουν, σα μύξες και φέγγουν, γυαλοκοπάνε. Τα λέμε τελώνια. Τα έχομε για κακό. Τα κατατρέχει το αστροπελέκι (κεραυνός). Αυτοί που 'ναι στο πλοίο κτυπούν ντενεκέδες, αλυσίδες, την άγκουρα για να φύγουν τα τελώνια.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Στο Καμποχώρι (χωριό) κάποιος ονόματι Μπαντής πέθανε και έγινε βρικόλακας και ότι έλεγεν ο κόσμος να κάμη από βραδύς την άλλη μέρα, δηλαδή να πάνε για σπορά, τότε τα παιδιά πριν τα ετοιμάσουν, το πρωί τα έβρισκαν έτοιμα. Τα ετοίμαζε ο πατέρας τους ο βρυκόλακας, ξαναγκάστηκαν να βάλουν υπάλληλο, γιατί φοβόντουσαν τα παιδιά του. Ρώτηξαν πιο θέλουν να βάλουν εκεί στο σπίτι και βρέθηκε κάποιος Κυριάκος,...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1975)
Το Σταυρί (τοπων.) Ελέγανε πως ήτανε βαρύς ο τόπος και υπήρχανε εκεί βρικόλακες.

Ήμελλος, Στέφανος Δ. (1960)
Αντιθέτως όμως [προς τα φαντάσματα], οι βρικόλακες δεν έχουν ωρισμένη περιοχή. Οι βρικόλακες είναι νεκροί, που στη ζωή τους έκαναν μεγάλα κρίματα (ιερόσυλοι, φονιάδες, προδότες, κακούργοι, αφορεσμένοι κ.λ.π.) και δεν λιώνουν στον τάφο τους. Την μέρα κρύβονται και το βράδυ, τα μεσάνυχτα ανοίγουν την πλάκα του τάφου και περιπλανώνται. Αντικειμενικός τους σκοπός είναι να κάνουν κακό σους ανθρώπους, να...

Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Θ. (1963)
(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)
Ήταν ένας αρχιληστής, κλέφτης Δροσούλας. Τον σκοτώσανι σι συμπλουκή και βρουκολιάκιασε. Πολλά χρόνια είχε πηρετήσ’ σ’αυτά τα βουνά. Έβγαιναν το καλοκαίρ’ στα βουνά, οι βλάχ’, αυτάς βύζανε τα ζώα, τους ανθρώπους. Τους ρήμαξε τους άλλους. Είχ’έναν κουμπάρο δικό τα’, δεν τον πείραζε. Αφού όμως απήύδησε ο κουμπάρος να ναι μοναχός τα’να βλέπ’όλο τα’αφάντιασμα, γιατί οι άλλοι είχανε φύγει, αποφάσισε να...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
Κεί στη Λέσα (=χαράδρα, ρέμμα με πλατάνια)μια φορά είχε γίνει φον'κο. Και τώρα, λέν, βγαίνει άνθρωπος, βροκολιάζει. Εκεί έχουν δή πολλοί και φοβούμεστε να περάσωμε. Πως θα περάσωμε τη λέσα;

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1959)
Βορβόλακες

Η περί τούτων θλιβερά πλάνη είνε μάλλον μισαρόν επινόημα της μεσαιωνικής αμαθείας, ή κληροδότημα της Ελληνικής αρχαιότητος, καθ’όσον μάλιστα επικρατεί η πρόληψις ότι τα των αμαρτωλών σώματα εναπομένοντα άλυτα μετά τον θάνατον αυτών εν τω μνήματι γίνονται καταχανάδες (βρυκόλακες)Η των βρυκολάκων δοξασία εις ουδεμίαν υπέκειο αμφιβολίαν και μέχρις έτι των αρχών του παρόντος αιώνος εν τη νήσω, αλλά και...

Μανωλακάκης, Εμμανουήλ (1896)
Το βράδυ που είχαμε τελειώσει τις δουλειές κοιμόμαστε. Η πεθερά μου σηκώνονταν και έβλεπε μια γυναίκα που κοσκίνιζε, ο άντρας της που ήταν και αυτός κοντά μπορώ να σου πώ ότι κουβέντιαζε μαζί της. (μια γυναίκα=γνωστή, αλλά πεθαμένη, άλλοτε γειτονισσά μας.)

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)
Οι βρυκόλακες

Και έν Θεσπρωτία ως και εις άλλα μέρη της Ηπείρου, πιστεύουσιν οι πολλοί τους βρυκόλακας. Ου δόλως δε περίεργον τούτο, αφού και άλλα έθνη πλέον ανεπτυγμένα και μεμορφωμένα έχουσι και διατηρούσι τας περί αυτών προλήψεις. Τε εις αυτούς πίστις είναι μια εκ του πεποιθήσεων, αίτινες δεν είναι εύκολον ν’αφαιρεθώσι, διότι εινί τοιαάται δοξασίαι, αίτινες, ούτως ειπείν, γεννώνται μετ’αυτού του ανθρώπου. Εν...

Παναγιωτίδης, Δ. Α. (1919)
Βρυκόλακες

Οι βουρβουλλάκοι εκατηβαίνναν αφ’τον Άγιο Στέφανο κ’εκουλοίσαν έναμ-περλόι. Εκεί που βγαινε παρα όξου, είδεν τους βουρβουλλάκους ομπρός του κ’εκουλούσαν το μπερλόι κ’εχορεύγκαν ομπρός του κ’ήπαιζζεν ο έανς το μπερλόι και του λέγαν : Το φεσάκι σου το μαύρο τήρα μόλα θα του κάμω. Ο παπάς των είπεν τρείς φορές Φτού στα γένεια σας και στ’αρκίδια σας. Κι εχαθήκαν απ’ ομπρός του οχονού. Την βραδυάν εκείνην...

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)
Ητονε στα Μάλλια άλλος ένας κακαθρωπισμένος, μη κεκοσα ήπνιγεν κη αθρώπους. Μιαν κοπανιά ήπνιξε μονοβραδίς σαράντα συνοραντρόυνα. Ένας τζαγκάρης, σύντεκνος του, πήγαινε μια φορά στη χώρα να πουσουνίσει. Οντόν εγιάγερνε ατά στου Κοκκήνη το χάνι θωρών το σύντεκνο ντου τον κακαθρωπισμένο κι εγλάκανε να τόνε φτάξει. Αυτός να τόνε δει εψυγομαράθηκε το αίμα ντου πήγε στσι πατούχες του Μωρέ!ο σύντεκνος μου...

Λιουδάκη, Μαρία (1937)
Ένα παιδί ήταν στα χωράφια και έσκαβε. Επέρασαν οι κομιτατζίδες και το εσκότωσαν. Ύστερα το παιδί δεν ευρέθηκε κανείς να το θάψη και έγινε βαπίρι (βρυκόλακας)και εις το σημείον, όπου το έσφαξαν δεν άφινε άνθρωπον να περάση την νύκτα απ'εκεί, διότι τους έρριχνε πέτρες.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1964)
Βόμπρας

Βόμπρας = τερατώδες τι όν κάτι σα Βρυκόλακας, αλλά μικρόσωμος. Φαίνεται απο τη φράση: "γίνηκε αυτό το πεδί Βόμπρας κι έφαι ούλα τ'αδέρφια τ'" Και λέγεται, όταν απο την οικογένεια (τέκνα) που έφτειασε ένα αντρόγυνο ένα μονάχα παιδί απομένει το πιο μικρόσωμο τ'άλλα πέθαναν ή χάθηκαν κατά έναν οποιονδήποτε τρόπο.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)
Ατσουπάς, πληθ. ατσουπάδες=καταχανάς.

Κοπάσης, Α. Σ. (1921)

Παραδόσεις: Πρόσφατες εγγραφές

Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα. ﻿

Σε νεκροταφεία ή σε κοπριά, λόγω του φωσφόρου βλέπει κανείς την νύχτα μικρές σπίθες και τις λέμε τελώνια. Οι παλαιοί τα εθεωρούσαν φαντάσματα. ﻿

Το Σταυρί (τοπων.) Ελέγανε πως ήτανε βαρύς ο τόπος και υπήρχανε εκεί βρικόλακες. ﻿

(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει. ﻿

Ατσουπάς, πληθ. ατσουπάδες=καταχανάς. ﻿

Αναράες (γ)ένουνται, όσες πεθαίνουν λογχούες (κεχώ). Αναρά, κείνη που έν (δεν) τηχ χωνέβζει η γής, σαν τον -γ- Γουργούλλακα.

Σε νεκροταφεία ή σε κοπριά, λόγω του φωσφόρου βλέπει κανείς την νύχτα μικρές σπίθες και τις λέμε τελώνια. Οι παλαιοί τα εθεωρούσαν φαντάσματα.

Το Σταυρί (τοπων.) Ελέγανε πως ήτανε βαρύς ο τόπος και υπήρχανε εκεί βρικόλακες.

(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει.

Ατσουπάς, πληθ. ατσουπάδες=καταχανάς.