Προστέθηκαν πρόσφατα

Ου ακούτραφους

Τουν ακούτραφου του έδουκι ο θεός κι κεί μέσα φύτιψι ένα καλράκι κι κειό του κλαράκι βγάν φύλλα κι αξέν ου άνθρουπους, κι άμα ο χάρους πάει να πάρ' μ' ζωή κόβ τρύγα απ'αυτούνου, κι άν δεν του κόψ δεν απουθαίν ου άνθρουποας.(τρύγα=ολίγον)

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)

Ο οβολός του Χάρωνος ο παράς του χάρου ευρίσκεται επέτι εν Κοζάνη εν χρήσει. Εις τους νεκρόυς θέτουσι ένα ασημένιο παρά για να πληρώση 'ς το χάρο που θα τον περάση π το ποτάμι.

Ζήκος, Αστέριος (1892)

Αγγελοσκιάζομαι ή Αγγελοφορούμαι = παρατηρώ των σκιών του αγγέλου ες τα τελευταία του θανάτου μου.

Ζαράφτης, Ιωάννης (1919)

Βόβυγκας ''έπεσε ο βόβυγκας (= χάρως) μέσ'στο σπίτι τσαί ποθάνανε ούλοι''.

Κουκουλές, Φαίδων (1920)

Χάρος=ο Χάρων, ο ψυχαγωγός των Ελλήνων Θεός. Λέγεται ο Χάροντας. Χαροντίζομαι=καθίσταμαι αφανής, δεν φαίνομαι πάντοτε.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Άδος = Άδης, ο τόπος της κολάσεως εν Φαρασίω.

Καρολίδης, Π. Κ. (1885)

Στον παράδεισο υπάρχει ένας κήπος πο 'χει όλα τα καλά μέσα.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)

Στο Κάτω Κόσμο λένε ότι είναι μια σπηλιά που την φυλάει δράκος. Αυτός ο δράκος περισυλλέγει τους καλούς απο τους αμαρτωλούς. Τους καλούς τους έστελνε στον απάνου κόσμο, ενώ τους κακούς τους ιρατούσε και τους ετιμωρούσε. (περισυλλέγει=χωρίζει)

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)

Όταν έγινε η Ανάστασις η Παναγία ζήτηξε τον Άρχων Μιχαλή και τον λέει να πάμε στο Βόριο μέρος για να δούμε τις ψυχές της κόλασης. Επήγε σ'όλα τα μέρη που ήσαν οι ψυχές η Παναγία και εσήκωσε το σκότος που βρισκόταν η κόλασις και είδε τις ψυχές. Τις είδε, άλλη παισμένη απο την γλώσσα, άλλη σε πίσσες βρασμένες. Μετά λυπήθηκε η Παναγία δάκρυσε τα μάτια της και είπε κρίμα είναι, είπε δε στο Χριστό ''παιδί...

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)

Χάροντας, και Χάρος-και Χάρων (του το μάλιστα εναρθρως,ο,ο θάνατος, θανατικόν.

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Ο Χάρος και ο Κάτω Κόσμος

Για τη λαϊκή ψυχή ο άλλος κόσμος δεν έχει καμμιά σχέση με την άλλη ζωή της Χριστιανικής διδασκαλίας. Είναι μαύρος και σκοτεινός, παρόμοιος με τον Άδη των αρχαίων. Εκεί οι νεκροί δεν αισθάνονται τίποτα απ’ τις χαρές της ζωής, συνεχίζουν όμως να έχουν τις ίδιες ανάγκες και συνήθειες που είχαν και στη γή. Οι καινούργιοι νεκροί που τους συναντούνε, τους πηγαίνουν χαιρετίσματα και αντικείμενα απ’ τους...

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Πυροπόταμος, ο (πρβλ. Διόσκουρος, διόσπυρος)ο εντώ Άδη πυριφλεγέθων ποταμός <Και είπεν η Παναγία απέλθωμεν εις τας μεσημβρίας, όπου ο πύρινος ποταμός εξέρχεται(Αποκαλ. Μαρίας Ίδε Επετηρ. Του εν Παρ. Προς διαδ. Των Ελλήν. Γραμμ. Συλλ. ετ. 5 σελ 111)

Βαλαβάνης, Ι. (1874)

Τάρταρου(ουδ)κρυσταλλώδες ήτανη του νκρό τάρταρου επήρεν ο λαός την λέξην ταύτην υπό τα τάρταρα του Άδου, υποθέτην ότι ταύτα είναι τα παγετώδη αυτού μέλαθρα. Χάρους(ου)θάνατος.

Ιωαννίδης, Σωτήρης Ν. (1925)

Ο χάρος (χάρων)ο νευρώδης και αθάνατος γέρων είναι το φόβητρον των νεωτέρων Ελλήνων. Τόσαι παραδόσεις και τόσα δημώδη, άσματα περιγράφουσι με τα μελανωτερα χρώματα τους άθλους αυτού.

Ζήκος, Αστέριος (1892)

Ο Χάρος

Όπως αναφέραμε στα σχετικά κεφάλαια (Κηδείες σελ. 223 και Νηστείες σελ. 250), τις ψυχές τις έπαιρνε ο Αρχάγγελος Μιχαήλ και βοηθούσε κάποτε κι ο Άη Λευτέρης. Αυτή είναι η παράδοση, από τη Χριστιανική πλευρά, για την τελευταία πράξη του δράματος της ζωής, την ώρα που πρόκειται να πέσει η αυλαία. Φαίνεται όμως ολοκάθαρα ότι έμειναν και λείψανα της παλιάς ελληνικής θρησκείας κι δοξασίας για τον σπουδαίο...

Άκογλους, Ξενοφών Κ. (1939)

Χάρος=θάνατος

Μουσαίος (1919)

Κατα τας προλήψεις τον λαό το βασίλειον του Πλούτωνος παρίσταται σκοτεινόν και άχαρι εις τούτο δε στέλλονται αι τζοχαί των αποθανόντων αμαρτωλών.

Ζωγραφάκης, Ιωάννης Ν. (1888)

Το χάρο τον φαντάζομαι μαύρο καβαλλάρη, πάνω σε μαύρο άλογο, πίσσα ναιώνια μαύρο. -Ο χάρος πέρνει τσι ψυχές και τσι κατεβάζει στον Άδη. - Ο Αδης βρίσκεται απο κάτω απο τη γή. Εκεί τον τοποθετεί και η λαική μούσα: <Στον Άδη θε να κατεβώ κι όλοι οι νεκροί φωνιάζου> εμείς επά δε θέλομε καρδιές π'ανεστενάζου>.<Το χέρι σου να το βαστώ οντέ δα βγή ψυχή μου>χαρούμενο θα κατεβή στον Άδη το κορμί μου.> -Ο...

Φραγκάκι, Ευαγγελία Κ. (1949)

Αγγελοκρούμσα= πνέω τα λοίσθια.

Σκορδέλης, Βλ. (1873)

Μαυρίζει σαν το Χάρο. Φέρεται επί των μελαγχολικών και λίαν σκοτεινών αντικειμένων, εκ της επικρατούσεις δοξασίας, ότι ο Χάρων είναι μαύρος.

Άγνωστος συλλογέας (1892)

Παραδόσεις: Πρόσφατες εγγραφές

Αγγελοσκιάζομαι ή Αγγελοφορούμαι = παρατηρώ των σκιών του αγγέλου ες τα τελευταία του θανάτου μου. ﻿

Βόβυγκας ''έπεσε ο βόβυγκας (= χάρως) μέσ'στο σπίτι τσαί ποθάνανε ούλοι''. ﻿

Χάρος=ο Χάρων, ο ψυχαγωγός των Ελλήνων Θεός. Λέγεται ο Χάροντας. Χαροντίζομαι=καθίσταμαι αφανής, δεν φαίνομαι πάντοτε. ﻿

Άδος = Άδης, ο τόπος της κολάσεως εν Φαρασίω. ﻿

Στον παράδεισο υπάρχει ένας κήπος πο 'χει όλα τα καλά μέσα. ﻿

Χάροντας, και Χάρος-και Χάρων (του το μάλιστα εναρθρως,ο,ο θάνατος, θανατικόν. ﻿

Χάρος=θάνατος ﻿

Κατα τας προλήψεις τον λαό το βασίλειον του Πλούτωνος παρίσταται σκοτεινόν και άχαρι εις τούτο δε στέλλονται αι τζοχαί των αποθανόντων αμαρτωλών. ﻿

Αγγελοκρούμσα= πνέω τα λοίσθια. ﻿

Μαυρίζει σαν το Χάρο. Φέρεται επί των μελαγχολικών και λίαν σκοτεινών αντικειμένων, εκ της επικρατούσεις δοξασίας, ότι ο Χάρων είναι μαύρος. ﻿

Αγγελοσκιάζομαι ή Αγγελοφορούμαι = παρατηρώ των σκιών του αγγέλου ες τα τελευταία του θανάτου μου.

Βόβυγκας ''έπεσε ο βόβυγκας (= χάρως) μέσ'στο σπίτι τσαί ποθάνανε ούλοι''.

Χάρος=ο Χάρων, ο ψυχαγωγός των Ελλήνων Θεός. Λέγεται ο Χάροντας. Χαροντίζομαι=καθίσταμαι αφανής, δεν φαίνομαι πάντοτε.

Άδος = Άδης, ο τόπος της κολάσεως εν Φαρασίω.

Στον παράδεισο υπάρχει ένας κήπος πο 'χει όλα τα καλά μέσα.

Χάροντας, και Χάρος-και Χάρων (του το μάλιστα εναρθρως,ο,ο θάνατος, θανατικόν.

Χάρος=θάνατος

Κατα τας προλήψεις τον λαό το βασίλειον του Πλούτωνος παρίσταται σκοτεινόν και άχαρι εις τούτο δε στέλλονται αι τζοχαί των αποθανόντων αμαρτωλών.

Αγγελοκρούμσα= πνέω τα λοίσθια.

Μαυρίζει σαν το Χάρο. Φέρεται επί των μελαγχολικών και λίαν σκοτεινών αντικειμένων, εκ της επικρατούσεις δοξασίας, ότι ο Χάρων είναι μαύρος.