Προστέθηκαν πρόσφατα

Αποτελέσματα 3021-3040 από 6798

Οι Καλικάντζαροι: Του Κάου το πιθάρι

Πρίν κάμποσα χρόνια ο παπάς της Μονόλιθος, ο Παπαγιάννης με τ’ όνομα, έρκετον μια μέρα που το Κυμμαράσι, κι άκουσε μιλιές. Εφηκρίτση κι έκουσεν: <Κάου, μια >. Πιο πέρα στο Προσκύνημα έκουσεν: <Κάου, δκυό>. Εκαταάλαβεν ο παπάς πως ήταν Κάους ‘φτός που φώναζεν, κι ως ήρτεν κοντά, τον έπιασεν που τα μαλλιά πριχού να πή: <Κάου, τρείς>. Τον εβάστα γερά που τα μαλλιά, και τότες ρωτά τον παπά ο Κάους: -Στούππος...

Βρόντης, Αναστάσιος (1939)
Οι Καλικάντζαροι-Καρκατζούλια και Πάγανα

Το είδος αυτό των δαιμόνων-τα ξωτικά, όπως τα λένε γενικώτερον-παρουσιάζονται κάθε χρόνο, μόνον την παρα,ονήν των Χριστουγέννων μέχρι των Φώτων, οπότε και εξαφανίζονται.

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)
Την νύχτα δεν βγαίναν έξω, φοβούνταν τα καλικαντζάρια. ''Μη μιλάτε, γιατί θ'απλώση η καλλικαντζαριά το χέρι της απ'τον τζέκιν θα σας πάρη''. Τις φαντάζομαι ωραίες γυναίκες σαν τις Νεράιδες. Παίρνουν τους ανθρώπους. Μια, λένε, ότι τηγάνιζε κεφτέδες και της πήραν.

Ιωαννίδου, Μ. (1943)
Καρκαντζάλια Κωθωνιού

Τα καρκαντζάλια ή καρκαντζούλια έρχουνται στο χωριό τις νύχτες, χτυπώντας νταούλια, βαρπώντας τενεκέδια. Όταν μπαίνουν στα σπίτια, οι μάννες συνιστούν στα λιανοπαίδια τους να μη μιλούν, να μη σκούζουν, γιατί αλλοιώς οι καρκαντζαλαίοι θα τα πάρουν μαζύ και θα τα φάνε. Για να αποδιώξουν τα καρκαντζούλια, οι γυναίκες σπεύδουν και φιάνουν σκρούμπο που ύστερα μαζύ με θυμίαμα και κομμάτια απο μάλλινο σκουτί,...

Χατζηγάκης, Αλέξανδρος Κ. (1948)
Δωδεκαήμερα είναι οι δώδεκα μέρες από τη γέννηση του Χριστού μέχρι της ημέρας των Θεοφανείων. Τότε παρουσιάζονται επί της γής και ενοχλούν τους ανθρώπους διάφορα διαμόνια-κακά πνεύματα, οι λεγόμενοι καλικάντζαροι ή αλλιώς πως κατά τις τυπικές ονομασίες, όπως θα δούμε παρακάτω. Κατά τις ημέρες λοιπόν αυτές ο άνθρωπος διατρέχει πολλούς κινδύνους από τα εξωτικά αυτά και πρέπει να λαβαίνει τα μέτρα του....

Λάδης, Θεοδ. (1938)
Οι Καλικάντζαροι-Καρκατζούλια και Πάγανα

Το είδος αυτό των δαιμόνων-τα ξωτικά, όπως τα λένε γενικώτερον-παρουσιάζονται κάθε χρόνο, μόνον την παραμονήν των Χριστουγέννων μέχρι των Φώτων, οπότε και εξαφανίζονται. Επειδή οι χωρικοί γνωρίζουν εκ πείρας ότι τα σατανικά αυτά ερέσκονται να επισκέπτωνται τους μύλους, φροντίζουν εγκαίρως να έχουν επάρκειαν αλέσματος για το διάστημα των ημερών αυτών. Μια χωρική εκ της Ζηλίστης της Ναυπακτίας –η Μάρω-ευρεθείσα...

Σταυρόπουλος, Κωνσταντίνος (1953)
Οι Καλικάζαροι βγαίνουν το σαραντάμερο αλλά πιο πολύ βγαίνουν το δωδεκαήμερο α(π)ο την παραμονή των Χριστουγέννων μέχρι την παραμονή τα Φώτα, αυτοί έ(γ)ιναν καλικάζαροι γιατί 'εννήθησαν την ίδια ώρα με το Χριστό πρώτα ήτο αθρώποι. Αυτοί 'κείνες τις ημέρες (γ)ίνονται άγριοι και ύστερα αυτές τις βραδιές έχομε πολύ φόο και (δ)εν βγαίνομε όξω.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Καρακοντζόλοι. Στην Κρήτη τους καλλικάντζαρους τους λένε Καρακοντζόλους. Λένε πως όποιος γεννηθή ξημερώνοντας Χριστούγεννα ή την ημέρα των Χριστουγέννων, γίνεται καρακόντζολος. Οι καρακοντζόλοι βγαίνουν από την παραμονή των Χριστουγέννων έως τα Φώτα. Είναι δαιμόνια κακομούντρουλα, κουτσά, ασχημότατα, που πειράζουν τους ανθρώπους. Φοβούνται όμως τον Μεγάλον Αγιασμό. Γιαυτό Μεγάλος Αγιασμός πρέπει...

Φραγκάκι, Ευαγγελία Κ. (1949)
Κατά το διάστημα του 12 ημέρου, ως και πολλαχού ούτω και εν Μήλω επιστεύετο, ότι ενώ ο Χριστός ήτο αβάπτιστος, εύρισκαν την ευκαιρίαν οι καλικατζιάροι να βγούν και να πειράζουν τους ανθρώπους. Οι καλλικατζιάροι ήταν <ανθρωπάκια> μικρά, μαυρειδερά, με ποδάρια σαν του τράου, με οργιά (=ουρά) και με μακρινά νύχια. Τσοι ‘στερνε ο Ξά ‘πό πά (=ο έξω από εδώ, δηλ. ο διάβολος) να πειράξουνε τσοι αθρώποι....

Βήχος, Κωνσταντίνος (1960)
Καλακαντζαριές, οι. Αυτές γεννθήκαν το δωδεκαήμερο Σαιτhάνα= τα δαιμονικά ή ζαγκούλια. Οι καλακαντζαριές παίρνουν τους ανθρώπους στον χορό, όπως συνήθως λέμε για τις Νεράιδες.

Ιωαννίδου, Μ. (1943)
Τα Καλικαντζάρια έρχονται τα Χριστούγεννα και φεύγουν την Παραμονή των Θεοφανείων. Φεύγοντας λένε : Φεύγατε να φύγουμε, γιατ' έρχετ' ο τσουρλόπαπας, εμ την αγιαστούρα του και με τη μαγαριστούρα του (ή κλαδεντούρα του) Μας άγιασε, μας μύρωσε (ή μας εμαγάρισε) και μας τσουρλοκατούρησε. Τα καλικαντζάρια λένε και καλικατζόνια.

Πετρόπουλος, Δ. Α. (1957)
Οι Καλλικαντζαριές

Καλλικαντζαριές, έλεγαν στο Λιβίσι, τα φανταστικά δαιμόνια που βγαίνουν το Σαραντάμερο και χάνονατι τα θεοφάνεια. Τις φαντάζονταν σαν γυναίκες και μάλιστα ωραίες. Πολλές είναι οι σχετικές λαικές δοξασίες : Γεννιούνται με το Χριστό και στη βάφτιση του χάνουνται. Εθεωρείτο δε κακό να γεννιέται κανείς, την ημέρα τούτη του Χριστού γιατί σ’όλη του τη ζωή ο διάβολος θα ορίζει το πνεύμα του κι άθελά του...

Άγνωστος συλλογέας (1958)
Οι Καλικάντζαροι παραμονή των Φώτων, όταν γίνεται ο αγιασμός, φέγουν και λένε. Φεύγετε να φεύγουμε έρχεται ο Τουρλοπαπάς με την αγιαστούρα του και με την βρεχτούρα του.

Δευτεραίος, Άγγελος Ν. (1965)
Μορφή και προέλευσις των καλλικαντζάρων

Ο λαός τους καλλικατζάρους τους φαντάζεται σαν μεγάλους αγρίους ανθρώπους με διάφορες μορφές. Οι Καλλικάτζαροι έρχουνται με διάφορα εργαλεία και με κουτσά γαιδούρια για να κόψουνε της γής το φουντωτό δένδρο (το δένδρο που βαστάζει τη γή). Εργάζονται όλο το χρόνο μέχρι και της τελευταίας ώρας της τελευταίας ημέρας. Πελεκάν αδιάκοπα, αλλά για να τον αποτελειώσουν τους μένει μιας τσεκουριάς δένδρο. Δεν...

Νικολόπουλος, Δημήτριος (1953)
Ένας που ‘τανε κράκτης (=καντηλανάφτης) χρόνια σεράντα στην εκκλησά των Νικειών, στα Εισόδια της Παναγιάς είδε καλοβαρβάρες, ήτο πατέρας μου και μας τα ‘λεε. Ήτο παραμονές Χριστούεννα και σηκώθηκε τα μεσάνυχτα (ν)α φωνάξη τον κόσμο στην εκκλησά γιατί έτσι (γ)ίνεται, περνούσε κ’εφώναζε και χτυπούσε τις πόρτες απ’όλες τις στράτες. Άμα έφτασε σ’ένα μέρος που τον λέμε Άλιτα (έχει εκεί μια αγριοσυκιά,...

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)
Λαικαί διηγήσεις σχετικαί με την εμφάνισιν καλλικατζάρων και την απαλλαγήν από αυτούς. Λέγεται ότι κάποτε οι καλλικάτζαροι πήγαν στο μύλο ν’αλέσουν. Όταν πήγαν, είδαν το μυλωνά να ψήνη κρέας, το οποίον έβγαζε νερό. Ζήτησαν κι αυτοί από το μυλωνά, αλλά αυτός αρνήθη να τους δώση. Οι καλλακάτζαροι από το κακό τους βρήκαν ένα σβάρθακλα (βάτραχον) κι άρχιζαν να τον ψήνουν. Επειδή όμως του μυλωνά το κρέας...

Νικολόπουλος, Δημήτριος (1953)
Απο την παραμονή [των Χριστουγέννων] λένε ότι γυρίζουν οι Καλικάντζαροι, ανθρωπόμορφα τέρατα με κατσικίσια πόδια και όποιον βρούν στο δρόμο καθίζουν επάνω του και τον ρωτούν : Στούπος ή μόλυβδος. Άν θα πή στούπος φεύγουν , άν μόλυβδος, κάθονται επάνω του και βαραίνουν σαν μολύβι. Άν τα χάση, τον πέρνουν και τον γυρίζουν δώ και κεί και τον χορεύουν ως το πρωί. Μόλις ξημερώση τον αφήνουν. Φοβούνται...

Μανωλάκης, Παναγιώτης (1953)
Οι παλιοί μυλοννάδες, όνταν έρχονταν η Σαρακοστή και βγαίναν τα Καρκαντζούλια μαζεύονταν όλοι σ’ένα δωμάτιο. Πήγαιναν τα Καρκαντζούλια κι κινούσαν τα’μυλόπετρες. Τα’έπιανε φόβους κι τρόμους, αλλά δεν ήξεραν πώς να τα διώξουν. Ένας γιρουντάκος εκεί λέει : Εγώ θα τις κάνω, να τις διώξ’νε. Κι έπιρνι μι του φηνάρ’ μιτά στάχτ’ κι φοντιά αναμμέν’ κι άναβι τα δαυλιά κι τα σκουρπούσε αριστερά-δεξιά, στις...

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1959)
χαμοδράκι (το) ει κακρώνυκτος α ελέδες τσπω ή εν νεκροτηρείν κιλ αναφλέγη φωσφόρου.΄Ο δασιδαίμον τους τα πτόμασιν ούτω διότις επίστευεν ότι γίκτας απο πνιγμένη πίθετο όθεν και η παροιμ. Είναι χαμοδράκι είναι δόλιος και χατρπής.

Λάσκαρης, Ν. (1924)
Καλλικάντζαροι. -Μορφή και προέλευσις. Ανθρωπόμορφα όντα, αλλ'υπεράνθρωποι στο ύψος, μαύροι στην όψιν, με κατσαρά μαλλιά, μάτια άγρια, πόδια ψιλά και μεγάλα. Έρχονται κατα τα Δωδεκάμερα κατεβαίνουν μέσα στα σπίτια την νύχτα απο τους καπνοδόχους και πιάνουν στο χορό τους ενοίκους. -Μέσα αποτροπής του κακού. Σταυρός απο Βάια της Κυριακής των Βαίων πίσω στην πόρτα.

Καλησπέρης, Λουκάς Ι. (1952)

Παραδόσεις: Πρόσφατες εγγραφές