Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 55

Κοντά στο πετροκοπιό της Μυλώνας, στην Κάππαρη είναι ένας μεγάλος σπήλιος, που τον λέουν της Καματερής. Μέσα στο σπήλιον αυτόν κατοικούσαν πολλές Ανεράδες. Μια απ’ αυτές εκειά τα μεσάνυχτα επή(γ)ε στο χωριό κι εφώναξε την μαμμή για να ξεγεννήση την κόρην της που κοιλιοπονούσε. Η μαμμή, που την πήρε για γυναίκα του χωριού κλούθηξε την Ανεράδα και επή(γ)εν μαζί της. Στον δρόμο κατάλαβεν η μαμμή πως την έπερνεν Ανεράδα μα θέλοντας και μη επή(γ)ε στον σπήλιο κι εξεγέννησε την λεχούσα. Σαν τελείωσεν η γέννα η Ανεράδα ευχαρίστησε την μαμμή κι έδωσεν της τον κόπον της. Με την ψυχή στο στόμα η μαμμή γύρισε στο σπίτι της και σαν κύταξε τα χρήματα που της έδωσεν η Ανεράδα είδεν πως ήτον όλα κάρβουνα.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

<Στην μάνα του ποταμού της Σαλάκου υπήρχεν ένα θεριό με επτά γλώσσες. Το θεριό αυτό δεν άφινε το νερό να τρέξη και να γεμίσουν οι κάτοικοι αν δεν άφινε το νερό να τρέξη και να γεμίσουν οι κάτοικοι αν δεν του έπερναν να φάη κάθε βδομάδα μιάν κοπέλλα στολισμένη σαν νύφη. Με λαχνόν λοιπόν έστελλαν κάθε βδομάδα μιάν κοπέλλαν στη πηγή για να την φάη το θεριό το εφτάγλωσσο. Ήρτεν η σειρά και στην βασιλοπούλα την έντυσαν νυφιάτικα και με τραγούδια την πήραν του θεριού. Η κόρη δεμένη περίμενε από ώρα σε ώρα το θεριό. Αντί όμως το θεριό βλέπει να την πλησιάζη ένας νηός που ‘ταν ο Άης Γιώργης και την ρωτά : - Τι έχεις κοπέλλα μου κι είσαι τόσο λυπημένη ; Εκείνη είπε την αιτία κι ο νέος σε λίγο σαν παρουσιάστηκε το θεριό το σκότωσε με το κοντάρι του κι έφυε. Η κοπέλλα χαρούμενη έτρεξε στο χωριό και οι κάτοικοι σαν έμαθαν το σκοτωμό του θεριού έκαμαν μεγάλην διασκέδασιν και από τότε η πηγή εκείνη ωνομάστηκε Νύφη.>

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«Μέσα στο μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Πλημμύρι της Λαχανιάς έχει ένα πηγάδι με άγιασμα. Εκεί επήεν κάποτες ο Δεσπότης της Λίνδου με δυο παπάδες της Λαχανιάς, τον Παπά Φέσα και ένα άλλον να λειτουργήση. Ο Παπά Φέσας ήτον απλός άνθρωπος και κατά λάθος έφισε το ζωνάρι του πάνω στην Αγία Τράπεζα. Ο Δεσπότης σαν είδε το ζωνάρι εκεί εθύμωσε πολύ και λίγο έλειψε να κάμη αργό τον κακομοίρη τον παπά. Σαν έβγαλλαν όμως τα Άγια, ο Παπά Φέσας με ευλάβειαν επροχώρησεν ίσα με το πηγάδι που ‘ταν κοντά στον νάρθηκα κι’ αμέσως εξέχυσε το νερό του κι΄έγινε μεγάλη πλημμύρα. Αυτό έκαμε τον Δεσπότη να φοβηθή και να καταλάβη πως ο Παπά Φέσας ήτον άγιος άνθρωπος. [Πλημμύρι= Είναι κοντά στην αρχαίαν Ιξίαν και σχετίζεται με την αρχαίαν Κύρβην η οποία κατεστράφηκεν από την μεγάλην πλημμύραν που γίνηκε στη Ρόδο την παληό καιρό].

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Ο γάρος(γάδαρος)έχει πάνω στη ράχη του το σχήμα του σταυρού γιατί εκαλλίκεψεν πάνω του ο Χριστός τες παραμονές που 'θέλαν να τον σατυρώσουν οι παράνομοι Εβραίοι.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Κοντά στη Σάλακο στο Καπί (κηπί) ήτον πριν λίγα χρόνια μια σκαλιστή πέτρα, που την έλεγαν του Δράκου η βούρνα γιατί κάθε μέρα οι τσοπάννιδες την εγέμιζαν γάλα για να’ρτη ο δράκος να το φάη. Ο δράκος αυτός κατοικούσε πάνω στον Προφήτην Ηλία στον Δρακόσπηλιο και κατέβαινε κάθε μέρα για το ταίνι του (φαγητόν). Αλλοίμονο και τρις αλλοίμονο στους μαντρατόρους αν έκαμναν καμμιά μέρα τον βαρύ και δεν εγέμιζαν γάλα την βούρνα.Τα κατσίκια και τα πρόβατα τους θα πάθαιναν μεγάλην καταστροφή. Κατά την γνώμη μας η παράδοση αυτή είναι η ίδια με το <Πινάκι του Δράκου> που αναφέρει ο Πολίτης στη συλλογή του (αριθ. 401) διότι στην Βιλλανόβα δεν σώζεται καμμιά τέτοια.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Πολλά, μέρη της Ρόδου θεωρούνται Νεραδότοποι: Στον Κιννίτερη ποταμό της Σαλάκου η Ανεράδα πλύνει το παιδί της και γι’ αυτό οι Σαλακενοί φοβούνται να περάσουν από κει και μέρα μεσημέρι ακόμα. Ως τόπος συγκεντρώσεως των Ανεράδων θεωρείται ο Σακός (σηκός) στην Έμπωνα και γι’ αυτό σαν θέλουν να καταραστούν σε κανέναν οι Μπονιάτες λεν «Που να πας στον Σακό και στην Είσβαση.»

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Οι δώδεκα από γρανίτην κολώνες του ναού του Απόλλωνος των πατάρων της Λυκίαςς στολίζουν τον καθεδρικό ναόν του Αγίου Κωνσταντίνου (εν Καστελλόριζω) Τες κολώνες αυτές μετέφεραν με σχεδίες (σάλια) οι κάτοικοι στα 1830 για να κάμουν μεγαλοπρεπέστερον τον καθεδρικόν ναόν των που από χρόνια είχαν όνειρον να τον χτίσουν διότι κατά την παράδοσιν η μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου Αγία Ελένη γυρνώντας από τα Ιεροσόλυμα σαν πήγε να εύρη τον Τίμιον Σταυρόν καθυστέρησεν εδώ από μεγάλην τρικυμίαν

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στα Παραείσια της Μονολίθου κοντά σ’ένα γκρεμμό έχει έχει έναν πολύ όμορφον σπήλιο που τον λέν Δρακόσπηλιο γιατί κατοικούσεν εκεί μέσα ένας δράκος. Ο δράκος αυτός εξουσίαζεν όλον το μέρος εκείνο κι’είχεν κι’έναν ωραίο περιβόλι, που δείχνουν ίσα με σήμερα τον τόπον και το λέν Παραείσια (Παραδείσιος κήπος.)Τον κήπον αυτόν έζεχνε με τα μπροστινά δόντια του που’ταν σαν τσάππες. Μιαν αυγήν παραμονή του Σταυρού μια Μονολιθιατοπούλα επήεν εκεί να κόψη κλαδιά. Ως την είδεν ο δράκος την άρπαξε και την πήρε στον σπήλιο του. Εκεί μέσα την είχεν κλεισμένην και για να μην του φύη έγλυφε τα πόδια της πολλές ημέρες και τα ‘καμεν λεφτά σαν τσιγαρόχαρτο. Δεν είξερε πώς να γλιτώση από τα χέρια του η κόρη και μια μέρα ύστερα απού να χρόνο εκεί που τον εψείριζε πάνω στα γόνατά της τον εποκοίμησε. Μαμαλιστή τότες έφυ(γ)εν από τον σπήλιο λέγοντας από μέσα της : -Ας είχεν την χάριν ο Σταυρός την δόξαν ο Νικήτας. Μάνα κι’ας ξημερώνουμουν στην πόρταν του σπιτιού μας που’ναι γιορτή δική μας. Ο δράκος που τον θυμό του ένοιξε μιαν τρύπα στο σπήλιο με τα δόντια του. (Δρακόσπηλος= Το σπήλαιον αυτό κατά την γνώμην μας είναι το Πανείον ακρωτήριον της αρχαίας Ρόδου.)

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Κάποτες η μοίρα ετάνυε (άγγιζε) τα άθθιτα (στάχτες) και της είπαν να μοιράση ένα παιδί που γεννήθηκεν εκείνην την ώρα. Η μοίρα είπεν: ότι τάνω να τάνη. - “Ξαναμοίρασε” της είπαν γιατί δεν είναι δίκηο θεού να πιάννη άθθιτα ένα τέτοιο όμορφο παιδί. - Δεν μπορώ να κάμω αυτό γιατί αν μπορούσα θα έκαμνα την χάριν αυτή και σε κείνες τες κοπέλλες που σαν μώνουν λέν: Να χαρώ την μοίρα μου. Το παιδί εκείνο όπως το μοίρασεν η μοίρα δεν έφευγεν από τες στάχτες και το βγάλαν σταχτοπούλι.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

Στην Αρχάγγελο πάνω σ' ένα ανηφορικό βουνό βρίσκεται ένα αρχαίο μοναστηράκι της Παναγίας της Τσαμπίκας που πήρε το όνομα αυτό από μίαν τσάμπα (σπινθήραν) που 'βλεπαν από μακρυά οι διαβάτες πρίν κάμποσα χρόνια. Εδώ πάνω μια γεναίκα σε καιρόν πολέμου άφισε το μωρό της και το εμπιστεύτηκε στην Παναγία λέγοντας της νς κλάματα : “Κυρά και γίνου μάνα και γίνου αδερφή μου. Και γίνου αντραδέρφη μου και θρέψε το παιδί μου”. Η Παναγία που σπλαχνίστηκε το παιδάκι γίνηκε μια μάυρη κατσίκα και το βύζανε ώσπου κι' ήρτεν η μάνα του σαν τέλεψεν ο πόλεμος και το πήρε. Τούτο όπως λέγει και ο κ. Κωνσταντινίδης σχετίζεται με τον αρχαίο μύθο της Αμαλθείας και γι' αυτό ίσως και οι στείρες γυναίκες τη; Ρόδου τάσσουν στην Παναγία την Τσαμπίκα να τες βοηθήση να αποκτήσουν παιδί. Πολλές βοηθά η χάρη της και το παιδί που γεννούν το λέν Τσαμπίκο αν είναι αγόρι και Τσαμπίκα αν είναι κορίτσι.

Βρόντης, Αναστάσιος (1930)

«
1
2
3
4
. . .
6
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Ο γάρος(γάδαρος)έχει πάνω στη ράχη του το σχήμα του σταυρού γιατί εκαλλίκεψεν πάνω του ο Χριστός τες παραμονές που 'θέλαν να τον σατυρώσουν οι παράνομοι Εβραίοι.