Search

Now showing items 111-120 of 120

Όταν χτίστ'κε η Βούρνιώτ'σσα, πήγ' ένας ζωγράφος Δυοχωριανός να φτείαξ' τ'ς εικόνες. Του δώσ' η γυναίκα τ' να πάρ' μαζί τ' και φάΐ, το τύλιξε σε μια πέτσετα και πήγε. Πέρασαν που λές μιά, δυό, τρείς μέρες, δε γύρισε. Ανησυχήσαν οι δ΄κοί τ', λέει, “Τι να 'γίνε;”, και στείλαν να τόνε βρούν, να τ' πάνε και φαΐ που θά π'νουσε. Πάνε αυτοί και τον βρίσκουν να ζωγραφίζ'. Το φαΐ ούτε δεν το 'χε αγγίξ'. Τ' λέν, “Γιατί δε γύρισες τόσες μέρες, ούτ' ήφαες, τι έχ'ς;”. Λέει κι αυτός : “Τι τόσες μέρες μ' λέτε; Εδώ ακόμα δεν ήφτασε μέσ'μέρ'! Λωλοί θα να 'σται, θαρρώ”. Δεν είχε καταλάβ' τ'ς μέρες, ούτε να π'νάσ', ούτε να βραδυάσ'. Είχε πάντα μέρα. Τούκαν' έτσ' η Παναΐα, για να τνε ζωγραφίσ' γρήγορα.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Ένας χωριανός γύριζε μια φορά στο χωριό [Στ' Αγάπι] απ' το Φαλατάδο και στις δύο τα μεσάνυχτα είδε έναν καβαλλάρ' λαμπρό μ' ένα σκουτί. “Τ'ωρα”, λέει “θα με bρολάβ', να διώ ποιός είναι”. Προχωρούσε, προχωρούσε, δεν τον ήφταν' ο καββαλάρ΄ς. Γυρίζ' πίσω, είχε χαθεί. Πιό κάτω, στο ποτάμ', να τον πάλ' κι ερχόταν απ' άλλον δρόμο. “Μα τί” λέει. “Θέλ' και δε θέλ' να με bρολάβ'”. Γυρίζ' ξανά, πουθενά ο καβαλλάρ'ς. Είταν ο Άη Δημήτρης, πού 'χε ένα κλησάκ' εκεί κοντά

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Πάνω απ' το Μουντάδο ήβγαιν' ένα φώς στο β'νό. Μιά – δυό το δήκαν, μόλ'ς πηγαίναν ήσβηνε. Είταν θεϊκό σ'μαδ' και κτίσαν εκεί τ'ν Αγία Τριάδα.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στα Καμίνια, λίγο πιο κάτω απ' την Ποταμιά, πήγαιν' ένας καβάλλα στο γαϊδουράκ' τ' κι άκουσε βιολιά, τραγούδια κ' είδε ζωτ'κά να χορεύουν. Ήκανε το σταυρό τ' και πέρασε. Σε λίγο άρχισε ν' ανάβ' ένα φανάρ' κάτω απ' τη gοιλιά τ' γαϊδάρ'. Κατέβαινε για να δει, έσβηνε το φανάρ'. Ανέβαινε, άναβε ξανά. Κι αυτό γινόταν μέχρι που 'φτασε στη Στενή. [Ποταμιά= Χωριό της Τήνου].

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Μια γυναίκα πήγε ν’ αρμέξ’ και μείναν μοναχά τα δυο μωρά τ’ς, ασαράντιστα είταν, δίδυμα. Όταν γύρισε τα ΄βρε κ’ είχαν κατ’ κεφαλές τόσες, είχαν αλλοιθωρίσ’, είταν σα ζαβά. Μείνανε μονάχα βλέπ’ς και τα ζ’μώσαν οι Αγελλούδες όξ’ από δω και μακριά. Όταν ήφτασε το πανηγύρ’ τ’ς Αγιά Παρασκευής, τα πήγε στο Δρακόλακκα να στάξ’ ο αγιασμός π’ γεμίζ’ η γούρνα και τα βαλε μέσα και τα δυο. Το ένα, ο Νικόλας, ήκλαψε κ’ ηγίν’κε καλά. Τώρα είναι bαντρεμένος, έχ’ και παιδιά. Τ’ άλλο δεν ήκλαψε και πέθανε.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Οι πρώτες καλογριες τ' μοναστηριού είταν τρείς αδερφές απ' τον Τριπόταμο. Μια νύχτα δήκαν στον ύπνο τους κ' οι τρείς μια γυναίκα και τσούλεγε να πάν να χτίσουν μοναστήρ' απέναντι, εκεί που 'ναι τρία ξωκλήσια. Τρία βράδυα τούδαν αυτό κ' ήβγαινε και φώς στο μέρος εκείνο, πάνω στο β'νό. Ετσ' ηγίν'κε το μοναστήρ'. Δήκαν = Είδαν).

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στ' Καράκ' τον αχεριώνα είχαν ξεχάσ' μια εικόνα μέσα στ' άχυρα και μια βολά όπως άνοιξε τ' bόρτα για να ταΐσ' τα ζώα τ', βλέπ' μέσα κ' ήφεγγε ένα φώς. Δεν είπε σε κανέναν τίποτα, αλλά φοβήθ'κε πολύ και τάισ' όπως όπως τα ζώα ξθ έφυγε. Τ'ν άλλη μέρα να το πάλ' το φώς. Ούτε που στάθ'κε απ' το φόβο τ' να ταΐσ' τα ζώα. Έστειλε και το γιό τ' δυό μέρες, τα ίδια. Λέει, “Ζωτ'κά είναι; Μα τι να ν' αυτό;”. Μια νύχτα όμως είδ' η γυνάικα τ' στον ύπνο τ'ς τη bαναΐα και τ'ς είπε : Να μη φοβάστε που βλέπετε το φώς, εγώ είμαι”. Κι έτσ' πήγαν και τνε βρήκαν.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Στο Ναφαριό, ανάμεσα στ’ Μέσ’ και στη Στενή, στο λαγκαδάκ’ που τρέχ’ το νερό, στα παλαιά χρόνια π’ δεν είχε γεφύρ’ να περνάς, όποιος ήθελε να περάσ’ ήπρεπε να βάζ’ πέτρες για να πατεί. Στη Μέσ’ είταν ένας που βλαστήμαγε πολύ. Και μια φορά που πήγε να περάσ’, άκουσε βιολιά και μαγεύτ’κε απ’ το τραγούδι τους. Βγήκανε μπροστά τ’ τα ζωτ’κά και χορεύαν. Απ’ τη dρομάρα τ’ ήχασε τ’ φωνή τ’ και λωλάθ΄κε.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Μια λωχού άφησε μοναχό τ΄ το παιδάκ’ πριν σαραντίσ’ κι όταν γύρισε το βράδ’ είταν άδεια η κουνίτσα τ΄ παιδιού. Τούχαν πάρ’ οι αγελλούδες. Κόντεψε να λωλαθεί. Το ηύραν στ’ άλλών’ σε κακά χάλια.

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

Τον παλαιό καιρό, μέναν στ'ν gαραμπούσα δυό γέρ'. Η γυναίκα π' τνέ λέγαν Μαγδαληνή, είδε μια νύχτα στον ύπνο τ'ς τ'ν Αγία Παρασκευή και τ'ς είπε να 'ρθει μσ τνέ βρεί σε μια σπηλιά. “Είμαι”, λέει, “Θαμμέν' σε μια γούρνα δίχως νερό και θα σ' πώ που θέλω να με χτίσ'ς. Θα κάν'ς τρείς ώρες δρόμο και θα βρείς ένα μονοπατάκ' στενό. Από κεί”, λέει,” να πάς”. Τ' όνειρ' αυτό το 'δε τρείς βολές. Αλλά δεν είπε τίποτα τ' αντρού τ'ς. Τ'ν άλλη μέρα πήγε στο Δρακόλακκα, σκάλισε και τ'βν ήυρεκαι τνέ πήρε στο σπίτι' . Το βράδ' βλέπει πάλ' στον ύπνο τ'ς τ'ν Αγία Παρασκευή και τ'ς λέει. Να με χτίσ'ς εδώ, πού 'ναι το σπίτ' σ'” Ήβαλ' αυτή μαστόρ', χτίζαν τ' μέρα, τ' νύχτα β'λούσαν. Λέει, “Είdα να κάμω”, λέει “φανερωσέ μ'”. Και βλέπ' πάλι όνειρο κ' ήφτειάσ' η Αγία έναν κύκλο με πετραδάκια, τα 'βαλέ γυρώ – γύρω και τ'ς λέει, “Έδω”. Έτσ' ηχτίστ΄κε η εκκλησία τ'ς εκεί πό 'θέλε. (β'λούσαν= γκρεμίζονταν. Άλλη παραλλαγή αναφέρει πως τ' αντρόγυνο άκουγε τη νύχτα κασμάδες να σκάβουν στο μέρος που 'θελε η Αγία την εκκκλησία της και το πρωί βλέπαν τα χώματα σκαμμένα, ενώ κανείς δεν είχε πάει να σκάψει).

Φλωράκης, Αλέκος Ε. (1971)

«
1
. . .
9
10
11
12

Search

Filters

Πάνω απ' το Μουντάδο ήβγαιν' ένα φώς στο β'νό. Μιά – δυό το δήκαν, μόλ'ς πηγαίναν ήσβηνε. Είταν θεϊκό σ'μαδ' και κτίσαν εκεί τ'ν Αγία Τριάδα.