Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 164

Πέρου που χτένανε το μύλο έπεσε απο ψηλά μια πέτρα, ένας βράχος , και σκότωσε του λάδι, του έκανε πίττα, με το τσουβ΄λι τονε φέρανε στη γυναίκα του. Το αίμα του ήτονε μεινομένο ως τα τώρα επάνω στο πεζούλι που καθότανε σαν έπεσε ο βράχος και τόνε σκότωσε. Να περάσης απο κείνο το μέρος θ'ακούσης το αίμα του να βογγάη.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Κάποτε ζητιάνευε ο αφέντης ο Χριστός με τους Αγίους Αποστόλους κι επήγε σ’ έναν χριστιανόνε κι εκείνος του λέει: <Άντε, στο έλεος του θεού, χριστιανέ μου, δεν έχω τίποτε να σου δώκω, και ευχαριστηθηκε τόσο ο Χριστός που τον έστειλε στο έλεος του θεού, που κι ας μην τούδωσε τίποτε, τον ευλόγησε κιόλας. Πήγε ύστερα και στον ψωμά και του λέει : -Δώσε μου κι εμένανε, Χριστιανέ μου, από κείνα που σε χάρισε ο Κυριός μας. Αυτός φούρνιζε κι ωργίστηκε και του μίλησε μ’ άγριον τρόπο : - Πήγαιν’ από δώ! Του λέει. Του λέει πάλι ο αφέντης ο Χριστός : -Δώσε μου, κάτι και μένα που είμαι ζητιάνος, ζητιανεύω να περάσω την ημέρα μου. Εθύμωσε λοιπόν αυτός και παίρνει το φτυάρι το μικρό που έρριχνε το ψωμί, και τον εχτύπησε τον αφέντη τον Χριστό. Μόλις τον εχτύπησε, του λέει ο Χριστός : -Από σήμερα μέχρι το τέλος της ζωής σου, να παίρνης τη σκάφη στον ώμο σου κι εντούτο το φτυάρι από κάτω απ’ την κοιλιά σου. Κι έγινε η χελώνα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Το μεσημέρι δεν κάνει να κολυμπάη κανείς μονάχος του στο γιαλό, μάλιστα να είναι μέρος έρημο, γιατί βγαίνει η Λάμια του γιαλού και πινίγει τους ανθρώπους. Η Λάμια του γιαλού είναι μια ωραία γυναίκα, μισή άνθρωπος και μισή ψάρι. Έχει τις ώρες της που βγαίνει. Της Αγιά Σωτήρος βγαίνη ούλη μέρα γι’ αυτό δεν κάνει να κολυμπήση κανείς την ημέρα εκείνη. Μια φορά είχε πάει ένα Ραλλάκι να κολυμπήση στη Λουμπίτσα της Αγιά Σωτήρος, πάνε τώρα καμμιά δεκαριά χρόνια, και τον άρπαξε η Λάμια και τον επίνιξε. Άλλη μια φορά είχε κατεβεί κάποιος από την Αγιά Τριάδα στη Γαργαρού να κολυμπήση ανήμερα της Αγιά – Σωτήρος. Δεν πρόκαμε να πάη δέκα πλεξές και τον άρπαξε η Λάμια από τα μαλλιά και τον πίνιξε. Τον βρήκανε την άλλη μέρα με το κεφάλι του χωμένο μες στον άμμο και τα ποδάρια του στον αφρό.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Κάτω από του Βλαγκούλια το σπίτι είναι η παλιά εκκλησια του Άη – Γιάννη. Τώρα είναι χωμένη και δε φαίνεται. Από πάνω είχανε χτίσει κάποτε σπίτι, μα δεν κράτησε, γκρεμίστηκε. Τώρα, όποτε έρχουνται οι μεγάλες γιορτάδες φαίνεται μια λάμψη από κάτω και ακούγεται η καμπάνα της εκκλησίας που βαρεί. Εγώ την ακούω τακτικά κάθε Κυριακή, άσε πλιά το Μεγαλοβδόμαδο. Πέρσυ, τη Μεγάλη Παρασκευή, εβάρηγε βαρειά βαρειά ούλη την ημέρα. Ήμανε μονάχη μου στοσ πίτι και τρόμαζα. Βγαίνω στην πόρτα και φωνάζω της Βλαγκούλιαινας : “Γιώργαινα! Γιώργαινα! - έννοια σου, γειτόνισσα, μου φωνάζει εκείνη, την ακούω κι εγώ, μη σκιάζεσαι” ούλη μέρα δεν έπαψε να βαρή. Έχουνε παέι κάμποοσες φορές οι Κορωνιοί στο δεσπότη να του ζητήξουνε να ξεχώση την εκκλησία μα δεν έγινε τίποτις.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Μια βραδιά ερχόμουν απο το μύλο κι ακούω και βόγγαε ένας άνθρωπος. Σαν έφτασα στου πόρο βλέπω και καθόταν απίξω ένας γεράξης Τοσουλάκης μ'ένα κεφαλοδούλι στο κεφάλι του και κράτηγε κι ένα τσιμπουκάκι στα χέρια του ίσα με που να πάω σπίτι μου, τόσο έγινε το κεφάλι μου. Με λιβανίσανε, με σταυρώσανε, με διάβασε ο παπάς κι έτσι μου πέρασε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Πάνω από τη μεγάλη πόρτα του κάστρου είναι μια κασσέλα με φλουριά κι’ είναι γεμάτη φίδια κι’ ά θα βγούν καμμιά φορά τα φίδια θα πνίξουν την Κορώνη. Όταν είχε γίνει ο πόλεμος του 12 ο γιός της Τάδε είχε πιάσει κάτι Τούρκους και τον ρώτησαν αν υπάρχη ακόμα η πόρτα του Κάστρου, εκεί, του λένε, είναι κρυμμένη η χρυσή χήνα με τους μύριους θησαυρούς, που θα πλουτίση όλη η Ελλάδα.

Ταρσούλη, Γεωργία (1927)

Στη Σύρα έχελ φαντάσματα πολλά. Και στο σπίτι μας είχε έναν αράπη. Εμείς δεν τον είδαμε ποτέ, η μητέρα μας όλα μας τα παιδιά εκεί τα’ ανάστησε. Εμένα πότε –πότε κειά που κοιμούμουνα μ’έπιανε μια ανατριχίλα και μου φαινόταν πως με τράβαγαν απ’ τα μαλλιά. Αυτή που τα’αγόρασε όμως από μας τον είδε. Στο σπίτι μας, μες στην κουζίνα είχαμε ένα ντουλάπι κι’ από κάτω απ’το ντουλάπι είχαμε ένα αμπάρι και βάζαμε κάρβουνα μέσα. Λοιπόν εκεί δά, εμείς δεν τον είδαμε ποτέ- τον είδε τον Αράπη η γυναίκα που τ’ αγόρασε και καθόνταν επάνω στ’ αμπάρι ο Αράπης και δεν την άφηνε να μπή μέσα. Ήταν αγριεμμένος και σηκωνούνταν να την αρπάξη, να τήνε δείρη. Ήρθε εκείνη και μας φώναξε : Ελάτε να τον ιδήτε που κάθεται επάνω στ’ αμπάρι. Εμάς μας ήθελε ο Αράπης, δεν μας πείραζε γιατί το χτίσαμε από θεμέλιο το σπίτι, αλλά εκείνη που τ’ αγόρασε δεν την ήθελε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Το φεγγάρι με τον ήλιο είναι αδέρφια αλλά το φεγγάρι φώταγε τις νύχτες τους κλέφτες για να κλέψουνε και ο τσοπάνης που ήταν ιδιοκτήτης (sic) λέει, τι να του κάμω για να μην το κάμη πλιά τούρριξε μια σβουνιά και από τότενες έχει τις πάνες και δεν φωτάει καλά.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

Το θάνατο τον έχουμ' απο την Ευα. Όταν κολασε ο Θεός τον κόσμο ρώτησε την Εύα: -Τι θέλεις; τρία παιδιά κι αθάνατα, ή σαν τη γουρούνα ε τα γουρουνόπουλα κι όσα πάνε κι όσα μείνουν; Εκείνη η αποκορωμένη, όχι να του πή : Τρία παιδιά κι αθάνατα'', μονο του λέει : <Σαν τη γουρούνα κι όσα πάνω κι όσα μείνουνε. Γι αυτό, όσα παιδιά κι αν κάνη μια μάννα, δεν ξέρει αν θα τα χαρή, που αλλοιώς θάμαστε αθάνατοι και θάτονε, λέει το πετσί μας, σαν το καβούκι της χελώνας χοντρό και τίποτο δεν θα το πιρόνιαζε.

Ταρσούλη, Γεωργία (1938)

Ο Κωσταντής ο Βλάσης ερχόταν με τη φοράδα από το ποτάμι και είχανε τραπέζι στημένο τα ξωτερικά και φωτομάναε ο τόπος, ασκέρι μεγάλο. Η φοράδα στάθηκε και δεν πέρναγε κι ήρθε μια γυναίκα και την έπιασε τη φοράδα απ’ τη χαβιά και την τράβαγε. Τρόμαξε να γλυτώση ο άνθρωπος.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)

«
1
2
3
4
. . .
17
»

Αναζήτηση

Φίλτρα