Πως ένα Χριστιανός δεν έγινε Τούρκος

Ένας χριστιανός είχι φίλουν ένα Ντιρβίση. Μνια μέρα θέλησι ου χριστιανός να συβουλευτή τουν Ντιρβίση, αν θα κάμη καλά να γίνη Τούρκος κι έτσι να ξιφύγη τη σκλαβιά. Ου Ντιρβίσης, καλός άνθρουπους και καλός φίλους, που ξερε τι τύχη περιμένει τουν φίλουν του, τουν συβούλιψι να κοιμηθή μια νύχτα ‘ς ένα τζιαμί κι την άλλη την ημέρα να πααίνη να τουν συβουλευτή. Ου χριστιανός έκαμι κείνου που του πε ου Ντιρβίσης. Κοιμήθηκι ‘ς ένα τζιαμί. Τα μισάνυχτα ου χριστιανός άκσι σκλιά να ρλιάζουντι, ταράχτηκι κι ξύπνησι απ’του φόβου τα’. Κοιτάει κι τι να διή. Περνούσαν λαγωνίκις καλουθριμμένις κι πίσου πίσου κάμπουσις ψουριάρικις κι κοκκαλιάρις, ούλου πληγές. Μια κι δυό κι πααίνει στου Ντιρβίση κι τουν μουλουγάει του θάμα. Ου Ντιρβίσης ουρμήνιψι του όνειρου κι τουν είπε <οι λαγωνίκις οι καλουθριμμένις είνι οι Τούρκοι απ’του μπαμπά τα κι απ’του παππού τα, οι ψουριασμένις είνι οι ψυχές του Χριστιανών, που γίνηκαν Τούρκοι.> Κι έτσι ου Χριστιανός σώθηκι απού την αμαρτία. Ου μόνον περί των αποθνησκόντων Τούρκων πιστεύει ο λαός ότι όταν βρικολακιάσουν γίνονται σκύλοι, αλλά και περί τινων Χριστιανών, όταν εξ αμαρτιών βρικολακιάζουν μετά θάνατον, εί και η κρατούσα γνώμη είναι ότι οι Χριστιανοί και βρικολακιάζοντες διατηρούσι την ανθρωπίνην μορφήν. (Ου μόνον ..Τούρκων= Π.Παρδ. σελ. 327-330, ότι βρικολακιάζουν μετά θάνατον= Π.Παρδ. σελ 578 και Δελτ. Ιστ και Εθν Εταιρ. Τ. Β. σελ. 123,)