Του Σαακ' νουπήδημα

Ντου παλιό κϊό τς’ Σαμαθαάκ’ς τα βνά καθόνταν Αφστάϊδις(2), γ-ήντου αψ’λοί κι γείχαν γι-ένα μάτ’ καταμισιού στου πουώσουπου. Συμπαίναν ντ’ νύχτα μέσ’ τς’ μάντιις κι τα πνίγαν ούλα τα πα κι πίναν του αίμα τς. Τίτου του κακό βάσταξι ίσια μι ντου κϊό π’ βγήκι του μπαούτ’. Μι του μπαούτ οι κιαχαγιάδις τσοι ξεπατώσαν γούλ’ κι δεν απόμνι ρίπουδου(3). Γι-ένας απ’ αυτοίν τς’ Αφστάϊδις σέμπκι μνια νύχτα ζ’ μάνταατ Σαακ’νού κι έπνιξι γούλα τα ζα τα’. Σαν εξίβινι κι γείδι ντου Σαακ’νός κι καταπόδ’τα η-γ. Αφσταής. Ντου κυνήγ’σι, ντου κ’ νήγ’σι ούστου που πουσώθκι σι μνια λαγκαδιά μι τα βάαχια π’ δεν ημπόλι καγκανένας να διαβή. Εκ’ ντουν αποσούσι(4) η-γ Αφσταής κι ντουν άϊπαξι απ’ του βαακί άμ’ η Σαακ’νος έρ’ξι μπουοστά ντη μνιαν άκιιγια τση γκζαϊκας(5) τ’ πούχι δυο μπόγια μάκουους, ακούμπσι απάν’ κι πήδ’ξι απ’ ντουν γιέναν ντουν βάαχου ζ’ντουν άλλου. Του βαακί τ’ κόπ’κι κι απόμνι στ’ Αφσταη του χέϊ. Η-γ Αφσταης δεν ημπόλει να πϊάσ’ πία απ’ του πουτάμ’ κι φώναξι ντου Σαακ’νο: Νάχη του τρισανάθεμα η μάννα που σι γέννα π’ δεν έχ’ς Παασκιυης κλουστή κι Κουγιακής βιλονι(6) – Γκι-γκίτ, ντουν γείπι τότι πειαχτικά η Σαακ’νός, δε μι πγιάσις, Αφσταή, δε μι πγιάσις,κι ντουν έκανι κι’ έσκασι απ’ του κακό τα’. Απού τότι έκειο το πίασμα ακούγιτι «του Σαακ’νου πήδ’μα».[ (1)Το πήδημα του Σαρακήνου (3) ίχνος (4) κατέφθασε (5) της γκλίτσας του (6) εννοεί ενταύθα ότι ο Σαρ. Εσώθη επειδή το βρακί του δεν ήταν ραμμένο με εργασίαν γενομένην κατά τας ημέρας καθ’ άς η εργασία σύμφωνα με τας σχετικάς προλήψεις φέρει κακόν τι επακολούθημα].