Search

Now showing items 61-70 of 494

Στο χωριό μας υπάρχει ένα λουλούδι άγριο λουλούδι που ανθίζει τον Απρίλη. Παλαιά όπως λέγανε οι γέροι ήταν άσπρο, ύστερα άρχισε να μαυρίζη σιγά σιγά. Το λουλούδι αυτό μοιάζει σαν γυναίκα με τους μαστούς πρόσωπο και σήμα. Λέγανε οι γέροι πως άμα μαυρίση τελείως τότε η σέβασι και η ντροπή θα χαθή από τον κόσμο. Τώρα έχει μαυρίσει και πραγματικά έχει χαθή η σέβασι.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Παραμονή της πρώτης του Σιτέμπρη το βράδυ ώς άψουν οι λάμπες θα βάλωμε χάμαι το καρπούζι και το ρούδι (=ρόδι) για να 'ρθη το στοιχειό του σπιτιού τη νύχτα να φάη. Και για να 'ναι το σπίτι ολοχρονής του χρόνου γεμάτο ως το ρούδι : To έθιμο γίνεται και τώρα και βάζομε μαζί με το ρούδι και το καρπούζι και γλυκό του κουταλιού.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Ο παππούς του αντρός μου, ο Ηλίας Κασώτης, επήγε μεσάνυκτα με τη νύφη και την κόρη του να μολάρη το νερό από τη γιστέρνα να ποτίση. Εκεί στη γιστέρνα (=στέρνα) παρουσιαστήκανε πολλές γυναίκες με τ’ άσπρα ντυμένες κ’ εχορεύανε στο νερό κ’ ελουζόντανε κ’ επετιούντανε όξω. Οι γυναίκες που ήσαν μαζί του εκοντέψανε να πεθάνουν από το φόβο τους. Ο παππούς δεν έβλεπε τίποτε ούτε άκουε. Οι δυο γυναίκες ήσαν από πίσω του κρυμμένες από το φόβο. Όταν τελείωσε η στέρνα το νερό την έφραξε και η κόρη του και η νύφη του τον κρατούσαν από τα χέρια και οι Καλομοίρες αυτές ακλουθούσαν μέσ’ στον αγωγό του νερού κ’ ήρθανε ως το σπίτι του γυιού του. Εκεί σ’ ένα ρεματάκι κι εσηκωθήκανε στον αέρα κ’ εχαθήκανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Στον παλιό καιρό πάνω στο Κάστρο ήσαν τα σπίτια. Στην Παναγιά στο Κάστρο ήτανε ένας καλόγερος που τον ελέγανε Σεραφείμ. Άμα ερχόντανε οι φρεγάδες οι τούρκικες και ανεβαίνανε οι Τούρκοι για να σκαλώσουν στους τοίχους του Κάστρου, τότες ο καλόγερος ήβλεπε την Παναγία που επήγαινε μ' ένα φροκάλι (σκούπα από βούρλα) στο χέρι και το βουτά στη στάχτη και ερράντιζε μ' αυτό εκειά που 'ρχόντανε οι Τούρκοι και τους εστράβωσε με τη στάχτη. Κι ο καλόγερος έλεε στις γυναίκες να κάνου δέησι και να μη βυζαίνου τα παιδιά. Τότες είδε ο Σεραφείμ να έρχονται άλλα καράβια κι από τις φωνές άκουε πως είναι ελληνικά. Κι όπως ήταν. Σε λίγο αυτά τα καράβια έβαλαν φωτιά στες φρεγάδες τες τούρκικες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Ήτανε μια φορά ένας Καστρινός (κάτοικος του Κάστρου της Πλάκας), ελεγότανε Αλικαράκης. Εκαθόντανε το βράδυ στο καφενείο. Από το παράθυρο του ‘γνέφε ένας ξένος να βγή όξω. Εβγήκε αυτός. Ο ξένος τον επήρε και τον εκατέβασε τον Φουρκουβούνι (μικρός ορμίσκος στην είσοδον του λιμανιού) Εκειά είχε μια μικρή βάρκα, σα μια σκάφη και τον επήρε και τον επήε με μεγάλη φουρτούνα στήμ Ερημόμηλο (= νήσον Αντίμηλον) και τον είχε ένα χρόνο μέσα στη σπηλιά του. Οι δικοί του τον είχανε χάσει και τον είχανε για ποθαμένο και του ‘καμε το ξόδι (θρήνον) dου και τα κόλλυβα dου. Ύστερα από ένα χρόνο ο Αράπης τον έβγαλε στον Άη Γιάννη το Σιδεριανό κι’ αυτός εγύρισε στο χωριό και όταν τον είδε η μητέρα dου κ’ η αδερφή του εμείνανε λιπόθυμες. Αυτός τώνε εδιηγήθηκε τι είχε περάσει είχε αφήσει αυτός και πολλά σημεία, γράμματα πάνω στις πέτρες στη σπηλιά του Αράπη και επήγανε οι Μηλιοί και τα είδανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Όταν σου έρθη στο σπίτι πεταλούδα έρχεται ψυχή από τον πεθαμένο.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)

Στα παλιά χρόνια μια γυναίκα λεχώ επήγε εκεί στη πηγή (του Αγ. Ιωάννου του Νηστιμάρη) να πλύνη. Η πεθερά της της είπε οτι αυτό το νερό το 'χομε τύπο αγιασμόν και δεν πρέπει να πλύνης, γιατί ή το νερό θα στερέψη ή θα πάθης κακό. Αυτή δεν ήκουσε. Επήγε κ' έπλυνε κ' έχασε την ομιλία της

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Μια φορά εδώ έπεσε μια ψώρα στα κατσίκια και τα κατάστρεψεν τα κοπάδια αυτή η ασθένεια. Τότε εφύγασι από τα χωριά κ' ήρθασι εδώ στου Δρύ τον κάμπο κ' εκτίσανε τον Άγιο Χαράλαμπο μονημερίτικο και τον εζώσανε με τα κεριά απ' όξω κι από μέσα. Κ' έτσι έπαψε αυτή η ψώρα. Εκεί που σκάβγασι για ν' ανοίξουν τα θεμέλια ηύρασι κ' ένα πιθάρι ζωσμένο με βολίμι (μολύβι) μ' αυτοί νομίζανε πως ήταν χρυσάφι. Επιαστήκανε ποιος να το πάρη και τότε ο παπάς το έκοψε με μια πικότσα (τσάπα) και τους το εμοίρασε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

Ο Όσιος Χριστόδουλος ήφυεν από την Ανατολή κ' ήρθε στη Κώ κ' έχτισε το ναό της Παναγίας. 'Πειδής 'ρχότανε πολύς κόσμος να τόνε βρή και δεν τον άφηνε ήσυχο, ήφυε κ' ήρθε στη Λέρο στο Λακκί, κ' ήχτισε το ναό του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου. Μετά 'πειδης δεν τον άφηνε ο κόσμος ήφυε κ' επήε στην Πάτινο (= Πάτμο). Η βασίλισσα έμαθε πως ο άγιος Χριστόδουλος ήφυε από τη Λέρο και τότες εχάρισε στον Όσιο Χριστόδουλο τον κάμπο Παρθενώνα. Ο κάμπος αυτός είναι στο Παρθένι κ' είναι ακόμη του Μοναστηριού της Πάτινος.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Η Παναγία όταν εσταύρωσαν τον Χριστό επήγε και τον βρήκε. Της είπε ο Χριστός «να μη στενοχωρήσαι, άντε μητέρα στο κελλί βάλε κρασί και αφράτο παξιμάδι και το Σάββατο το μεσημέρι κάτσε περίμενέ με». Επέρνα κ η Αγία Καλή κ’ είπε «Ποιος είδε γνιο εις το σταυρό και μάννα στο τραπέζι; Λέει της η Παναγία. «Άντε κ’ εσύ Αγία Καλή ούτε να εκκλησιάζεσαι ούτε να λειτουργιέσαι κι οπί’ στην πόρτα εκεί να κατοικιέσαι».

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)

«
1
. . .
4
5
6
7
8
9
10
. . .
50
»

Search

Filters

Όταν σου έρθη στο σπίτι πεταλούδα έρχεται ψυχή από τον πεθαμένο.