Αναζήτηση

Αποτελέσματα 21-30 από 74

Μια φορά ένας τσουπάνης ‘κει που ξώμενε στη μάντρα του κ(αι) εκοιμάτο τη νύχτα επαρουσιάστηκε μια ανερά κ(αι) εθάρρε πώς ήτο ο σύντεκνος του και κουβέντιαζαν (η ανερά’ με τον τσουπάνη). Εκεί που κουβεντιάζαν είπε η ανερά. Ας ‘πλώσωμε και το γαδουρινό μας (το πόι) ο κακόμοιρος ο τσουπάνης κατάλαβε τότε πως ήτο η ανερά’ κ’ είπε: Α ο σύχας είσαι (και καλά η ανερά’).

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια βολά ηύραν έναν άτρωτο οι ανεράες κ’ έθελαν ‘α τον ρίξουν στη βιστέρνα έπαιραν τον από έ’ώ έπαιραν τον από ‘κεί χορεύκαν τον, αυτός ήτο με θάρρος γιαυτό (δ)εν ερρίξαν τον και χόρευκε κι αυτός καλά, μέχρι που (α)κούει αυτές κ’ έλεαν: Ελάτε ‘α φύωμε λάλησε το κόκκινο πουλί (κόκορας) σε λίο φώναξαν και τ’ άσπρο, ακόμα λίο φωνάζει η άλλη, δεν είναι ακόμα ώρα κ’ ύστερα φώναξαν το μαύρο λαλεί και φύαν χάθησαν και φήκαν τον άτρωτο και (γ)ύρισε στο σπίτι του.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το αρνί,η προάτα,είναι βλοημένη γιατί άμα 'πήε ο Χριστός (ν)α κρυφτή για (ν)α μη τον εύρουν έβαλεν τον μέσα στο μαστάριν της κι άμα την έπιασαν 'ά την πουλήσουν είπεν τους : Όλη (ν)α με πουλήσετε,αλλά το μασταράκι μου 'ά φήσετε 'πα'σε μια πέτρα για (ν)α 'ρχωνται τ'αρνιά μου (ν)α πίνουν το γάλα μου κι αυτό το είπε για να μη βρούν το Χριστό και τον χαλάσουν.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Όταν ο θεός εκάλεσε τα ζά'για (ν)α των 'ώκει ότι υρέψουν τότε η μέλισσα παρουσιάστη και 'ύρεψε τη χάρι να κεντρώνη τον άτρωπο και να 'ποθαίνη και της είπε ο θεός άμα κεντρώνης τον άτρωπο (ν)α ψοφάς η ίδια.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Έχει ο Γκάς του σατανά παρουσία είναι μαλλιαρός, μαύρος, έχει μεγάλα δόντια και μάτια λεονταριού είναι το μπόι του πότε μεάλο πότε μικρός έχει μορφές μορφές.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Παλιά έχε και τριαμάτιες κ’ ήτο κι αυτοί δυνατοί σαν τους κύκλωπες αλλά έχουν πολλά μάτια κι οι σκύφες είναι απ’ αυτούς, αυτοί τας έκαμαν.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια αράπισσα πήαινε τον ποταμό κειά που πήαινε ήρκοντο ‘υναίκες και λέουν της ότι: Α ξέρεις εκείνος που τον σταύρωσαν δεν ήτο άθρωπος ήτο Θεός – Έ, σιγά που το Θεός κ(αι) εβάστα εκείνη αυκά σ’ ένα κοφίνι και τα κοιτάζει ‘κείνη την ώρα κα ιτ’ αυκά ‘ίνηκαν κόκκινα και τότε ‘κείνη πίστεψε και φώναξε: Ω Θεέ μου!

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Αντράμασσο (ή) αυτό ήτο ένα μικρό χωριό (βορ. Ανατ. Της νήσου) μοναστήρι εχει τον Άι (Γ)ιώρκη. … Τον Άι (Γ)ιώρκη τον καταδίκασαν οι Οβριοί και τον έρριξαν σ’ ένα ασβεστοκάμινο κ’ ήβγε όξω δίχως (ν)α καή ούτε το άλοον του ούτε ο ίδιος. Και τώρα εμείς οι Χριστιανοί τον τιμούμε κι άμα βρεθούν τέσσεροι πέντε ανόματοι και κάμουν ένα ασβεστοκάμινο κ’ έχει κανένα από την παρέα που τον λέουν (Γ)ιώργκο δεν τον φωνάζουν, δε φωνάζουν τόνομά του γιατί άμα τον φωναξουν το καμίνι πομένει άκαο

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η μάννα του Άϊ Νικόλα δεν έκαμνε παίϊ κι η μάννα του παρακάλεσε το Θεό και την βοήθησε κ' έκαμε παίϊ, παλληκάρι και δεν εβύζανε Τετράη και Παρασκευγή, μόνο του δεν ήθελε να βυζάση, πρίχου κάτση ο ήλιος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Όταν πήαν όλα τα πλάσματα του θεού (ν)α ζητήσουν 'οτ'έθελαν τους είχε πή ο θεός 'ά πάουν η μέλισσα πήε και λέει στο θεό :θεέ μου με το κεντρί πόχω (ν)α κεντρώνω τους ατρώπους και να 'ποθαίνουν και (ν)α κάμνω πολύ μέλι.Τότε ο θεός της είπε :Όχι (θ)α σου 'ώκω την ευκή μου άμα κεντρώνης άτρωπο (ν)α ψοφάς εσύ και άς κάμνης πολύ λίο μέλι.Έτσι και είνετο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
6
. . .
8
»