Αναζήτηση

Αποτελέσματα 11-20 από 74

Μια εποχή που θέλαν τα ζά να βάλουν βασιλέα εμαεύτηκαν σ'ένα μέρος. Εζητήξαν την καμήλα (ν)α δούν που ήτο γιατί έλειπε : Ποιός (ν)α πάη ποιός (ν)α μη πάη εσκέφτησαν (ν)α στείλουν το σκύλλο πόχει πόδια και κόφτει (πηγαίνει γρήορα)στο δρόμο. Τον λέει ο σκύλλος -Πώς θα πάω δεν την εγρωνίζω -Έχει καμπούρα του λένε και μ'αυτό θα την εγρωνίσης. Πάει αυτός στο δρόμο και βρίσκει τον κάττη κ(αι)εκλαθετο όπως κάθοντο οι κάττες καμμιά φορά και κάνουν καμπούρα. Εσύ 'σαι η καμήλα της λέγει ο σκύλλος. Εγώ 'μαι, είπε η κάττα. Με στείλαν να σε πάρω 'πειδής (θ)α βάλωμε βασιλέα. Σηκώνονται και πάν στο μέρος εκείνο που (θ)α βγάλαν βασιλέα.Μα δεν είναι αυτή λεόυν του σκύλλου,εκείνη έχει καμπούρα και προρπατεί και φαίνεται η καμπούρα της. Τότες ο σκύλλος εθύμωσε γαιτί 'α του πή πως ήτο η καμήλα, μουντέρει πάνω της και πιάνει την απο τη μέση κι απο τότε δεν 'γαπίζει ο σκύλλος με τον κάττη.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το παιί που γεννιέται την ώρα που γεννιέται ο Χριστός γίνεται γκάς 'μείς θυμούμεθα ένα που γεννήθηκε την ώρα 'κείνη κ'έγινε γκάς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Έχομε κ' ένα άστρο και λέομέν το (Γ)ελατζή. Αυτό βγαίνει πολύ νωρίς και είναι λαμπερό σαν το άστρο της αυκής και ξεγέλασε ένα αξιωματικό κι α(π)ό τότε το φκάλαν το άστρο 'ελατζή. Ο αξιωματικός είχε συμφωνήσει με τους άλλους τους αρχηγούς και του είχαν πή να κάνη επίθεση την αυκή μόλις (θ)α θώρε το άστρον της αυκής κ' εκείνος μόλις θωρεί το 'ελατζή εθάρρε κ' ήτο αυτό το άστρο κ' έκαμε την επίθεσι στον οχτρό αλλά 'εν του στείλαν καμμιά βοήθεια και η βοήθεια άργησε πολύ (ν)α 'ρτη γιατί ήρτε τότε που είχαν συμφωνήσει κι ο εχτρός ετοιμάστηκε στο μεταξύ και εν εκάμαν τίποτε έτσι ελά τούτο τ' άστρο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Γκάς [καλλικάντζαρος] βγαίνει τα μεσάνυχτα. Τα παιιά που (γ)εννιούνται ακριβώς μεσάνυχτα την ώρα που 'εννήθη ο Χριστός (γ)ίνονται γκάες κι άμα εζήση βγαίνει κι αυτό κάθε βολά. Γιαυτό φυλάουμε (ν)α περάση 'κείνη η ώρα. Μια ήτο (ν)α 'εννήση κ(αι) επήε μια άλλη να φωνάξη μιας 'υναίκας (ν)α τη βοηθήση και 'κείνη είπε : Πε της να το βαστά' το παιί (ν)α περάση η κακή ώρα για (ν)α μη γίνη γκάς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Τον Άϊ Σφυρίωνα τον ξέρουμε ότι χαλάει τρία ζευγάρια ‘πο’ήματα. Αι Σφυρίωνας ήτο με δυό άλλους καλοήρους γιατί εσκήτευγε και σκήτευγαν και οι τρείς μαζί όσα με είκοσι χρόνια πά’ στο βουνό σ’ ένα μοναστήρι. Ύστερα από είκοσι χρόνια ήθελαν (ν)α πάν ‘α βρούν τον ξαοριάρη πιο μεάλος από κείνους που κάθετο σ’ έναν άλλο μοναστήρι ‘α του ‘πούν και (ν)α των πή είντα θα ‘ενούν. Πήραν το δρόμο και πήαιναν (στο δρόμο) στη στράτα ενυχτιάστησαν ηύραν ένα στάβλο και ήμπαν ‘α κοιμηθούν. Αυτοί παίραν και δυό γαάρους μαζίν των, έναν άσπρο και ένα μαύρο. Αυτοί κειά που κοιμούντο εσκέφτησαν να φήκουν τον ένα πίσω γιατί τον εζήλευκαν. Σηκώστησαν λοιπόν αυτοί τη νύχτα κ(αι) έσφαξαν τους γαάρους κ(αι) εφύαν. Ύστερα από ώρα εξύμνησε αυτός και του ‘εύρεψε και ‘εν τουε ηύρε και εί’ εν τους γάαρους σφαμένους. Έκαμεν το σταυρόν του και είπεν την προσευχή του και μέσα στα σκουτούφλά έπιασε του μαύρου την κεφαλήν και κόλλησεν του άσπρου και έπιασε του άσπρου και κόλλησεν του μαύρου και καλλίκεψε κ(αι) έφυε ‘α πάη στον ηγούμενο. Αυτοί οι άλλοι είχαν ‘ποσώσει (= φτάσει) μια ώρα μπρός από ‘κείνον και ηύραν τον ηγούμενο και είπε των : Είντα που θέλετε εβά (=εδώ) αφού έρκεστε τρεί’ πώς ήρτετε τσύο. Ερνήστησαν αυτοί και του λέουν : Τσυό ερκούμεθα. Εκείνος πάλι των λέει όχι τρείς είστε. Άμα εί’ε και κρύβγαν τον πάλι τον άλλο των λέει : Θωρείτε εκείνον που ‘ρκεται από πίσω σας εκείνος είναι πιο μεάλος από μένα και θωρείτε τους γαάρους που φέρνει μαύρος γάαρος έχει άσπρη κεφαλή και άσπρος γάαρος έχει μαύρη κεφαλή. Τότες εξαφανίστηκε από μπρός των κι άμα ‘φτασε ο τρίτος που ‘ρκετο εξανανέφανε αυτός και ήρτε ‘κεί που κάθετο και λέει στου τσύο που ‘ρταν πρώτα – Εσείς θα ξαναπάτε στο μέρος που κάθεστε μα κάτσετε ακόμα είκοσι χρόνια κ’ ύστερα να ‘ρτετε και βάσταξε τον Άϊ Σφυρίωνα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Την λεχούσα την φυλάμε μέχρι επτά μέρες για να μη την ενταλλώσουν (πειράξουν) οι όξω απ’ ε’’ώ, οι καταχανάες (αυτοί παρουσιάζονται σα σκυλιά, σαν κάττες, αράπηδες και σε μποδίζουν και σε κάμνουν κακό), κάθεται μαζί με τη λεχούσα μια ‘υναίκα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Το σταυρό του Χριστού τον έχε πάρει μια Οβριά μαζί με τους άλλους δυο σταυρούς α’ο τους ληστές και τους έχε βάλει σε μια χαβούζα και έρριξε κι ά’ο πάνω χώμα κι άμα εσφόγγιζε έρριχτε τα φ’λιά εκειά ήβγε βασιλικός και μοσκοβολά ο τόπος και όλοι παρεξενεύοντο μα είντα (ν)α πουν είχε γεμίσει πολύ μέρος. Τότε ένας άτρωτος πήε κ’ είπε: Η Οβριά ξέρει που’ ναι ο σταυρός. Πήαν και πήραν την Οβριά και την ρωτούσαν αλλά η Οβριά δε μαρτυρούσε και την εφήκαν μέσα κλειδωμένη και νηστικιά, εφτά μέρες έκαμε πεινασμένη και διψασμένη κ’ ύστερα μολόησεν που ‘χε τους σταυρούς. Φκάλαν τους τρεις σταυρούς μα τώρα δεν ξέραν ποιος ήτο του Χριστού, τότε από ‘κειά επέρνα κηδεία και τους πήραν και (βάλαν) κουμπίζουν έναν έναν πα στο νεκρό και στους δυο πρώτους ο νεκρός έμεινε στη θέσιν του μόλις του (=βάλαν) κουμπίσαν τον τρίτο αμέσως ο νεκρός σηκώστη και καταλάβαν πως ήτο του Χριστού και τον φύλαξαν. Πα’ στο σταυρό έχε και δυο καρφιά, το ‘να το βάστα (κρατούσε) ο Άιος Κωσταντίνος η ήτο παντοδύναμος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Άιος Λιάς ήτο μαζί μ' έναν άλλο προφήτη κ(αι) εκάμναν συντροφιά και παρεξηγούντο ταχτικά κι ο Άιος Λιάς ήτο ψηλά κ' έτσι πως είχαν τη διχόνοια κύλισε μια πέτρα για να χαλασ' το μοναστήρι τ' άλλου κι εκείνος για να μην τον πλακώση κράτησε με τα δυό του χέρια την πέτρα τη μεγάλη και έτσι 'πόμεινε ψηλα ο Άιος Λιάς κ' είναι πάντα ψηλά κι' άλλος δεν ξαναμίλησε

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Πολλοί θωρούν στον ύπνο των βίος, αλλά για να τον εύρης πρέπει ‘ά μην το ‘πής σ’άλλον γιατί άμα το ‘πής (θ)α ‘βρής άλλο πράμα, ούτε κάμνει (ν)α μιλάς. Μια είδε στον ύπνο της βίος, είδε ένα αράπη και της είπε ότι εκειά στο τάδε μέρος έχει βίος και ‘α πάς χωρίς ‘ α μιλήσης. Αυτή ξεκίνησε κ(αι) επήαινε επειδή όμως ήτο βρά’υ και μοναχή γιατί της έχε ‘πη (ν)α πα’ μοναχή, αυτή άρχισε και ετραούδε και όταν έφτασε στο μέρος που της είπε κ’ έσκαψε ηύρε ένα μεάλο χοχλιό της θάλασσας. ΄Ητο από τη βουή που ετραούδει,γιατί δεν κάμνει ‘α κάμης βουή το βίος ξαφανίζεται και μένει άλλο πράμα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Είχαμε μια εξαέρφη κ(αί) επήε μια μέρα στο Λεντάκι (τοπ.ανατ.)στο χωράφι της κ’ ηύρε σ’ένα τοίχο που το η συκιά της κ’ είχε αρμαθαριές ‘ εμάτο, είχε κ’ έναν όφιο κ’ έβλεπεν τον κ’ είχε πίσω του ένα πιάτο μάλαμα κ’ έκουσε να την φωνάζουν και γύρισε και ‘ πολοήθη, κι όλα χάθησαν α’ ό μπροστά της, έπρεπε ‘ά μη ‘ πολοήθη και (ν)ά στάξη απάνω ‘κειά που τα ‘βλεπε αίμα από το χέριν της

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
2
3
4
5
. . .
8
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Το παιί που γεννιέται την ώρα που γεννιέται ο Χριστός γίνεται γκάς 'μείς θυμούμεθα ένα που γεννήθηκε την ώρα 'κείνη κ'έγινε γκάς.