Αναζήτηση

Αποτελέσματα 161-170 από 172

Μια φορά ούλοι οι άγιοι εμαεύτησαν και κάμαν μπαράπονο στο Θεό, γιάντα ν' αγαπά ο Θεός τον Άϊ Νικόλα πιο καλά από εκείνους κι ο Θεός τότες τους είπε περιμένετε, έστειλε τον άγγελό του (ν)α φωνάξη τον Άϊ Νικόλα που ήρτε (αμέσως) ίσα ίσα. Εσταμάτηξε στη μέσην των μουσκεμένος α'ό πάνω μέχρι κάτω. Άμα τον ηρώτηξε ο Θεός που 'το, του ΄πε πως εκιντύνευγε ένα καράβι κ' έπεσε στη θάλασσα με τα ρούχα για να το σώση. Τότες λοιπόν οι άλλοι αγιοί παραδέχτησαν πως σωστά έκαμνε ο Θεός και 'γαπά τον Άϊ Νικόλα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στα Λιάδια (βορ.) εκειά είχε ένα σπηλάδι που εκάθετο ο πάππους μου με άλλους κ’εξωμέναν κ’ένα βράυ ετέλεψεν τους το νερό και θέλαν και ‘α πιούν ήτο βράυ και φοούντο μα θέλαν και να πιούν γιαυτό ‘ποφάσισαν και πααίναν ‘ά πάρουν νερό απ’τη βιστέρνα πήραν το νερό και τρεχοί ήρταν γιατί εθωρούσαν αλλόκοτα πράματα ήμπαν μέσα είχαν όμως κ’ένα σκύλλο που ο σκύλλος μόλις ήμπαν εγαύγιζε συνέχεια, (δ)εν σταματούσε, μόλις κούκισε ο πετεινός σώπασε το σκυλλί και το πρωί ηύραν το σκασμένο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια φορά ο Ταξιάρχης, είχαμε πείνα στο 40 (41), δεν είχαμε χρήμτα να πλερώσωμε τους ψαλτάδες τουγ κόπον τους. Τους δώκαμε λάδι, ύστερη ηπήγανε στ' αυτοκίνητο να φύγη δεν ημπόρει, κι' ύστερη ηυρέθη μια γριά τσαι τους είπε : “Παιδάτσα μου πάς τσαι πήρητε το λάδι του Ταξιάρχη τσαι δεν σας αφήνει τα φύγετε; Τότες οι ψαλτάδες είπαν την αλήθεια, οτι πήραν λάδι για τουγ κόπουν τους. Δεν ήθελε να του πάρουν το λάδιν του. Το πήγαν πίσω κι' έφυγε τ' αυτοκίνητο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Στο Λιάτο είχε ένα καμίνι κ'εκεί στο καμίνι που στέκετο ένας άθρωπος ήκουσε τα παιγνίδια (όργανα) και παίζαν και τρα'ούδια τ'άκουε απο μακριά κ' ερχόταν ο κρότος και το τραούδι και νόμισε πως ήτο αφ' την Κυρά και κάμνασι εκεί καμμιά διασκέδασι κ(αι) επή'ε την άλλη μέρα και ρώτησε και του 'παν ότι δεν έχε τίποτα.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στη Ζωοδόχο Πηγή, την εκκλησά, στη Πόλι έχομε ‘κούσει αφ’ τους παλιούς μας ότι είναι τρία ψάρια τηανισμένα και κολυμπούν γιατί λέουν ότι όταν πήραν οι Τούρκοι την Πόλι εκεί ήτο οι καλόεροι και τηάνιζαν άμα τους το ‘πανε είπανε αυτό είναι ψέμα, όχι τους λέει εκείνος που τους το ‘πε είναι αλήθεια, τότε λέει ένας άμα μπορούν αυτά τα ψάρια που ‘ναι τηγανισμένα (ν)α πηδήσουν και ‘α μπουν μέσα σ’ αυτή τη λίμνη (ν)α κουλουμπήσουν τότε θα μπορούν κι αυτά τα λόϊα που μας είπες (ν)α ‘ναι αλήθεια. Κι αμέσως ένα ένα τα ψάρια άρχισαν και πηδούσαν απ’ το τηάνι στο νερό και τότε όλοι το πίστεψαν κ(αι) επήαν μεσ’ στην εκκλησά και παρακαλούσαν το Θεό.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια άλλη βολά μια έκαμε τάξιμο στην Παναϊά (τη Σκιαενή, 8 Σεπτεμβρίου. Ευρίσκεται στο χωριό Απολάκια της Ρόδου) μια μαντήλα και πήαινε, αλλά το καΐκι έπαιρε την Παναϊά (ν)α την πάρη στο μέρος της και η ‘υναίκα δεν προλάβαινε ‘α πά το τάξιμο, μόλις όμως το καΐκι πήε λί’ο προς τη μέση εστάθη, ξαχνάν (ν)α ‘δούν είντα ‘ίνηκε ‘εν ευρίσκαν τίποτε και μόλις ήρτε ή ’υναικα κ(αι) εφώναξε κ’ έ’ωκε το τάξιμο της και βάλαν της την μαντήλα, βάλουν μπροστά το μοτάρι και κίνησε το καΐκι αμέσως και πήραν την στον τόπου της.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Πρώτα είνοντο πολλοί [νεκροί] καλαμπάουροι, απο τότε όμως που βάλομε την πεντάρφα 'έν φκαίνουν. Ο καλαμπάουρας (βρυκόλακας)είναι μαύρο φάντασμα πόχει μουλάρι και 'υρίζει.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο Διάολος, ο έξω απ’ ε’ώ αυτός έχει πολλές μορφές γίνεται λούγρα, γάαρος, κάττης, μουλάρι, σκύλλος.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Ο χαλιναράς ένα άλλο πουλί ε’ύρεψε από το Θεό να του ένη η χάρι να τρώη τα’αρνάκια κι άμα ‘έν τον σώνουν (ν)α τρώη τα’αρνάκια κι άμα ‘έν τον σώνουν (ν)α τρώη και τα τσουπανάκια.Τότε ο θεός θύμωσε κ’είπε :Θα τρώης τα κόκκαλα και (ν)α τα τρώη με συσκολία ‘α τα παίρη απάνω εκατό οργκυιές κ’ύστερα (ν)α κατι(β)αίνη ‘ά τα τρώη.Γιαυτό ο χαλιναράς ψηλώνει κατό οργκυιές πάνω κι αφήνει το κόκκαλο και πέφτει στην πέτρα και σπά κ’ύστερα κατι(β)αίνει και τρώει τον εμυαλό που βγάλη το κόκκαλο.Και ο Θεός τον εχαλίνωσε και φαίνεται κι όλα του ‘βαλε ένα χαλινάρι στη μούτη μαύρο που φαίνεται όσο ύψος κι αν είναι και τον γνωρίζουν πως είναι χαλιναράς.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

«
1
. . .
14
15
16
17
18
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

(Τελευτή) Βουρβουλάκους, τους λένε φυλάκους είναι η ψυχή που γυρίζει.

Ο Διάολος, ο έξω απ’ ε’ώ αυτός έχει πολλές μορφές γίνεται λούγρα, γάαρος, κάττης, μουλάρι, σκύλλος.