Αναζήτηση

Αποτελέσματα 141-150 από 172

Ανεράδες: Είναι οι ανεράδες όμορφες με μακριά μαλλιά και μ’ άσπρα ρούχα λέασι οι παλιές μας ότι τα πόδια των ήτο ψηλά πολύ αλλά ήτο πάρα πολύ όμορφες.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Όταν φώναξε ο Χριστός τα ζά'και ούλα τα πουλιά και τα έντομα και ερώτηξεν τα είντα που θέλει το κάθε 'να (ν)α του κάμη.Είπε το ένα είπε το άλλο,το άλλο ήρτε και η σειρά της μέλισσας.Εσύ είντα που θέλεις ;Τότε η μέλισσα λέει : ''Εγώ θεέ μου θέλω 'ά δακώ τον άνθρωπο και ά πεθαίνη και τότες ο θεός της είπε Αντί ά πεθαίνη και τότες ο θεός της είπε Αντί 'ά πεθαίνη ο άθρωπος όταν τον δακάς 'ά ψοφάς εσύ.Κι απο τοτε η μέλισσα μόλις τσιμπήσει άθρωπο αμέσως ψοφά γιατί φεύγει το κεντρί της.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στον Άι (Γ)ιώρκη [μοναστήρι του χωριού Αντράμασσο (βορ. Ανατ. Της νήσου)] είχε έναν καλόηρο και λέαν τον Κωσταντή του Πέτρου. Αυτός είχε κάμει πολλα χρόνια εκειά πέρα, όπου εγήρασε πλιά κι ο δρόμος από τον Άι (Γ)ιώρκη (ν)α ‘ρτης εις το χωριό για ‘κείνον που ‘το γέρος πλιά και ‘εν μπορούσε (ν)α πορπατήξη ήτο ώρες πολλές και τον εύρισκαν ομπρός τσουπάνηες και του λέαν. Πως ποσώνεις Κωσταντή και προκάμνεις σ’ αυτή κακοστρατιά κ’ έρκεσαι στο χωριό κ’ εκείνος έλεε : Ώχου τα παιάκια μου ακούσετε (ν)α σας πώ άμα θέλω ‘α ‘ρτω στο χωριό μπαίνω και θυμιάζω τον Άι Γιώρκη και λέω του : Άι Γιώρκη μου θέλω ‘α πάω στο χωριό και φέρνει το μουλάρι του καθίζει με πάνω και φκάλει με πάνω στο ρυάκι. Πολλοί τον εφήναν στη στράτα οπίσω τον εύρισκαν ομπρός στο χωριό, έφταναν πολύ πιο γρήγορα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια φορά του Προδρόμου τα πράματα τα είχε ‘νοικιάσει ένας άτρωπος και είχεν τους ανεψιούς του και ‘ργαζόντουσαν. Οι ανεψιοί αυτοί είχαν δύο κατσίκες κ’ είχαν οι κατσίκες δύο ρίφια και τα ‘χαν μολυτά ‘κει κοντά που ‘χε το γκρεμάρι. Πήαν οι κατσίκες κ’ ήμπαν μεσ’ το κεμάρι κι είπαν : Άϊ μου Ζιάννη μου φκάλε τας και ‘α σου ώκουμε το ένα ρίφι τ’ αρσενικό. Τα ‘φκαλε ο Άϊς. Αυτοί όμως ύστερα ‘εν έωκαν το ρίφι. Εκειά που τα ‘χαν δεμένα στα πράματα του μοναστηριού χάθηκε τ’ αρσενικό. Έψαχναν έψαχναν ‘εν το ‘βρίσκαν. Κατά το μεσημέρι μια γριά πόχαν εκειά ήμπε ‘α θυμιάση είδε το ρίφι μέσα στην εκκλησιά και φώναξε : Ελάτε ελάτε (ν)α το ρίφι έλα (ν)α το δής που ‘ναι μέσα στην εκκλησά. Ήμπε ο νοικοκύρης το είδε το πήρε πήε και πούλησε τον και πήρε λαί και το πήε στον Άϊ Ζάννη

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Κάποτε στην περιφέρεια του Πετάσου στην εποχή των κουρσάρων ήταν ένας πατέρας με δύο κοπέλλες τσαι κλώθαν μέσα σ’ ένα δώμα (καλύβι). Εκεί τους πλάκωσαν πριν όμως είχαν σχέδιο. Αυτές τσι’ ο πατέρας είπαν ότι όταν θα ρθουν οι κουρσάροι θα πάμε να τους δώσουμε ρακί (σούμα) τσαι θα βρούμε την ευκαιρία να φύγουμε. Λοιπόν πήγανε αυτοί τσαι τους βρήκανε θέλαν να πάρουν τις κοπέλλες λένε αυτές: πατέρα θέλουμε να πάρουμε λίγο φάδι για να υφάνουμε. Ναι, φέρτε τσαι λίγη σούμα. Αφήσανε τσαι τ’ αγδάρτια τσαι φύγανε

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Οι ανεράες βγαίνουν τη νύχτα και πηαίνουν στις όξω βιστέρνες και λερώνουν τα ρούχα που πλένουμε. Μείς πάμε και πλύνομε στας όξω βιστέρνε(ς) φίνουμεν τα ρούχα μας μουσγωμένα (μουσκεμένα) για να πάμε την άλλη μέρα να τα φκάλωμε και πάμε και βρίσκομεν τα λερωμένα απο τας ανεράες γιαυτό βάλλομεν ένα σταυρό και 'έν πάουν οι ανεράες να τα νεματσώσουν (λερώσουν)

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Μια δεν πίστευγε ότι έβγαινε αυτός [ο βρυκόλακας] κ'ήτο και συγγενής της και μια μέρα ζύμωνε και της το είπασι κ(αι) έβαλε τα ψωμιά στα πινάκια και λέει : να 'ρτη και σε μένα να με εύρη αυτά είναι ψέματα 'έν βγαίνει κανένας. Κι ύστερα έβαλε τα ψωμιά και τα χωσε ν'ανέβουν κ' ηύρε όταν πήε 'ά τα φουρνίση τα ψωμιά πιττωμένα με το χέρι που βαρδάλακκα, ήτο μια μεγάλη ανοιχτή χεριά.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Στο Εμποριό πατούσαν τα σταφύλια. Ο Εμποριός: επειδή κάμναν το εμπόριο, έχει ένα κάστρο, το καστρί, λέγεται, ότι είχε ναό του Απόλλωνος τσαι κατεποντήστη από Ηφαίστειο τσαι ξανακατοικήθη με Βυζαντινόν τσαι κτίσαν εκκλησία τα ερείπια της οποίας υπάρχουν μέχρι σήμερα. Έχει βαφτηστήριο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

Στον Μέσα Κάστρο ελέαν πως ήτο Κύκλωπες κι αυτοί το φτειάξασι και εκάθοντο.

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1964)

Η εκκλησά είν’ να κτιστή στην (πλατεία) απλάδα, τα εργαλεία τα βρίσκαν αλλού, εδώ που βρίσκεται τώρα η εκκλησά και όσο κτίζαν το βρίσκαν γκρεμισμένο το πρωί. Και οτι το μέρος αυτό ήταν βωμός του Ηρακλέους. Τότες που ανοίγαμε τον αυλόγηρο ευρέθη κεφαλή με την κόμη (αραιές ξανθές τρίχες). – Είχαμε μια καρύδια μ’ ένα άλλο άθρωπο, ο άθρωπος έδινε τηγ καρυδιά, εμείς δεν θέλαμε να τη δώσουμε, ο πατέρας μου δεν έδινε τηγ καρυδιά και δεν έφτανε να γίνη η πόρτα της εκκλησίας. Πήρε ο άθρωπος να πα’ να φορτώση το μερίδιο του, να το πα’ στην εκκλησιά. Εφόρτωσε το μουλάρι του αφ’ τη θέση Λιβάδι. Πήγε και ο πατέρας μου και φόρτωσε το μουλάρι και πήγαινε. Βρήκε τομ πεθερό του και του λέει δεν (θ)α δώκης τα ξύλα στον Άη Γιάννη. Λέει «όχι βρε αδερφέ» και εχάθη το μουλαρι με τα ξύλα. Ψάχναν όλοι μες στο χωριό, τίποτε, ψάχναν όλη τη νύχτα και δεν το βρίσκαν μέχρι που έταξε : «Άη μου Γιάννη, βρες το μουλάρι και σου χαρίζω τα ξύλα». Ευρέθη το μουλάρι το πρωί φορτωμένο όξω αφ’ το χωριό. Και έτσι έδωκε τα ξύλα

Παπαμιχαήλ, Άννα Ι. (1962)

«
1
. . .
12
13
14
15
16
17
18
»

Αναζήτηση

Φίλτρα

Ανεράδες: Είναι οι ανεράδες όμορφες με μακριά μαλλιά και μ’ άσπρα ρούχα λέασι οι παλιές μας ότι τα πόδια των ήτο ψηλά πολύ αλλά ήτο πάρα πολύ όμορφες.

Στον Μέσα Κάστρο ελέαν πως ήτο Κύκλωπες κι αυτοί το φτειάξασι και εκάθοντο.