Search

Now showing items 1-10 of 100

Έχομε ένα σπίτι στο χωριό. Εγέννησα το πρώτο μου παιδί τριώ μερώ λεχού. Εκεί το λοιπό που κοιμούτανε μες στη κρεββατοκάμαρη είχε θράπα (=κατεβατή στο υπόγειον). Εκεί το λοιπό βλέπω μια χέρα χωρίς κορμί και παίρει το παιδί από δίπλα μου και το ‘βαλε χάμαι. Εγώ χωρίς να μιλήσω, σκύβω, και πιάνω το παιδί όμορφα όμορφα και το βάλω δίπλα μου. Δεν εμίλησα γιατί είχα ακούσει από τη μάννα μου πως όταν μαντατέψης το στοιχειό θα σε βλάψη. Εγώ άμα ‘ξημέρωσένε, είπε δε θα ξανακοιμηθώ σ’ αυτή την κάμαρη. Πήγα το λοιπό κ’ εκοιμήθηκα με το μικρό στη σάλα. Η μαμά μου λέει: Γιατί ‘ρθες εδώ; Πες μου τι τρέχει; Λέω της δεν μπορώ να σου πω, φοβούμαι. Αφού μ’ ανάγκασένε της είπα. Είδα μία χέρα της λέω από τη θράπα και μου πήρε το παιδί δίπλα μου και το ‘βαλε χάμαι. Λέει η μαμά μου: Παλαβή φοβήθηκες; «Είναι το καλό του φούρνου». (Λένε πως όταν υπάρχη φούρνος μες στο σπίτι, υπάρχει στοιχειό). – Εγώ τίποτις. Εκοιμήθηκα στη σάλα την νύχτα που κοιμηθήκαν όλοι θωρώ ένα πάλι χέρι και με τρυπούσενε ‘πα στα κρέατα. – Φώναξα: Μαμά. Μαμά. Σηκώνεται η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου μου ρίχνουν αγιασμό, φέρνουν κόνισμα και χάθην το κακό. [ χωριό= πρόκειται περί της σημερινής Πρωτευούσης της Λέρου]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στο όρος που είναι η εκκλησία ο Προφήτης Ηλίας εκεί είναι το πιο ψηλό γκρεμνό. Το λένε τση καμπάνας το γκρεμνό όπου είχανε βραχώσει καμμιά δεκαριά κατσίκες και δεν εμπόρειε κανείς να τσι ξεβραχώση. Λοιπόν είπε ο παππούς μου. – Όποιος τσι ξεβραχώσει θα πάρη τσί μισές. Αλλά κανείς δεν επήγαινε. Τότε του παρουσιάστηκε του παππού μου τη νύχτα ένας ασπρογένης και του λέει : - Έλα να πάμε να τα βγάλωμε από κεί. Λέει έλα αύριο να τα βγάλωμε. Ρωτά ο παππούς μου : Και που θα σε βρώ; Θα ‘ρθης εκεί πάνω στο βουνό που ‘ναι το ‘κκλησιδάκι. Επήγε ο παππούς μου το πρωί και τον ευρήκε και του λέει ο ασπρογιάννης : Πάμε. Επήγανε στον γκρεμνό και του λέει : «Έρθου κοdά μου. Όπου πατώ, πάτειε κ’ εσύ, έτσι εμπήκανε στο γκρεμνό. Επάαινε μπροστά ο ασπρογέννης πούτανε ο προφήτης Ηλίας κι οπίσω ο παππούς μου κ’ εκατεβήκανε εκεί που ήτανε τα κατσίκια και τα τραβήξανε όξω. Αφού εβγήκανε τα κατσίκια λέει ο παππούς μου. Εδά (τώρα) θα τα μοιράσωμε. Λέει ο ασπρογένης. – Να πάς στο χωριό να σφάξης δυό να τα κάνης μερίδες και να τα δώσης όπου ξέρεις πως δεν έχουνε κ’ εκειά θα πάω κ’ εγώ να φάω. Τ’ άλλα, χαλάλι σου, θα φέρης λιγάκι ασπρόχωμα ν’ ασπρίσεις το σπίτι μου. - Πολλές φορές ακόμη κι’ ο πατέρας μου εκουβέdιαζε τη νύχτα με τον Προήτη Ηλία. Ένα Σάββατο βράδυ είπε ο πατέρας μου πως ήθε (ήθελε) να πάη να τον ανάψη πάνω στο όρος αλλά εμετανόησε το βράδυ κ’ ήθελε να κάμη άλλη δουλειά και δεν επήγε. Τη νύχτα που εκοιμόμαστε εκειά στην εξοχή. Εκεί στον ύπνο μου άκουσα κουβέdα, ξυπνώ και θωρώ τον πατέρα μου κ’ εκάθοντανε κ ‘ εκουβέdιαζε μ’ ένα γεροντάκι. Και του λέει το γεροντάκι : Γιατί δεν ήρθες ν’ ανάψης τα καdήλια; Ήθελα να πάω τώρα μα έχω το παιδί . Πήγαινε κ’ εγώ θα μείνω με το παιδί και μη φοβάσαι. Εγώ μαζεμένος εκεί κοdά δε ‘μιλούσα. Καμμιά φορά ακούω κ’ ήρθε ο πατέρας μου. Από τότε εξακλούθησα και μέχρι σήμερο και πάω κάθε Παρασκευή στον Προφήτη Ηλία, σε μια άλλη εκκλησία του που είναι προς το Κλήμα, και του ανάβω καντήλια και τον θυμιάζω. (Όρος = λέγεται το απέναντι υψηλό βουνό εις την κορυφήν του οποίου η εκκλησία του Προφήτου Ηλία)

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Ο Όσιος Χριστόδουλος όταν ήρθε να χτίση το μοναστήρι στην Πάτινο εμάζεψε τους χτίστες και εργάτες από τα νησά. Όταν εγύρισε στην Πάτινο τον ‘ρωτήσανε : Έφερες εργάτες. Λέει : Έφερα καμπόσους. Από τότες έμεινε το επίθετο : Καμποσέλληδες που κατοικούνε τώρα στα Λέβεθα (νησί Λέβεθα). Την ημέρα έχτιζαν, το βράδυ δεν είχαν υλικά, πέτρες, άμμο κι ασβέστη. Του λέγανε : Αύριο δε θα εργαστούμε γιατί δεν έχομε υλικά. - Τως έλεγε. Εσείς να ρθήτε στη δουλειά σας. - Το πωρνό (= πρωΐ) επήαιναν στη δουλειά ντως κ' ευρύσκανε υλικά κ' εχτίζανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στη χώρα (σημ. Ζεφυρία) ήσαν παλαιά 17 ενορίες.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Στον Άη Γιάννη τον Θεολόγο είναι μια σπηλιά μεγάλη. Σπηλιά της Συκιάς γιατ’ είχε μια συκιά από πάνω. Οι παλαιοί ελέγανε πως βγαίνανε στη σπηλιά αυτή νεράϊδες. [Άη Γιάννης Θεολόγος= Ευρίσκεται εις το Ν.Δ. άκρον της νήσου]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Από τον ΆϊΣπυρίσωνα, στα Σκοινώντα εβλέπανε τον παλιό καιρό έναν καλόγερο που έστρωνε το ράσο του στη θάλασσα κ' επήαινε αντίκρυ στον Άγιο Γεώργιο στο Λακκί. Και τότες εκτίσανε την Εκκλησία τον Άϊ Σπυρίδωνα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Οι βοσκοί είχανε ένα βοσκό που ‘τανε φερμένος από την Κρήτη, διωγμένος από τσι Τούρκος. Αυτός ο βοσκός επαντρεύτηκε εδώ στη Μήλο κ’ είχε καμωμένο κ’ ένα γκωπέλλι. Αυτός εκεί που έμενε στον Κήπο είχε παλαιά κτήρια με μεγάλες πέτρες πελεκημένες όπου εφαινούντανε πως ήτανε παλιά πύργος. Είδε κι αυτός ένα όνειρο να σηκώση εκεί μερικές μεγάλες πέτρες και θα βρή φλουριά. Τα φλουριά αυτά είναι στοιχειωμένα και για να τα γλυτώση θα σφάξη δώδεκα αδέρφια να τα ματώση τα φλουριά. Λοιπό το όνειρο εξεκλούθηξε τρία βράδυα. Λέει τση γυναίκας του το όνειρο αυτό. Λέει του η γυναίκα του. Ν α πάς. Και πού θα βρώ δώδεκα αδέρφια να τα σφάξω για τα λεφτά. Άς λείπουνε. Η γυναίκα του λέει : Να πάς κι’ άμα τα βρής πάρε δώδεκα κλωσσόπουλλα και κόψε ( = σφάξε) τα να ματώσης τα φλουριά. Έκαμε όπως του είπε η γυναίκα doυ. Και βρήκε τα φλουριά και τα ‘κέρδισε. Ο βοσκός είπε τότες στ’αφεντικό πως εβαρέθηκε και θέλει να φύγη. Δεν του είπε πως ευρήκε φλουριά. Ευρήκε ένα καίκι πήρε την οικογένειά dου και το χρήμα κ’ έφυγε για την Κρήτη. Στο ταξίδι όμως ευρήκε ένα κλέφτικο τούρκικο και εψάξανε μέσ’ στο καίκι. Ευρήκανε τα φλουριά, τα πήρανε. Το καίκι το κλέφτικο είδε άλλο καίκι κλέφτικο κ’ εφοβήθηκε. Παίρνουνε το χρήμα και βγαίνουνε όξω σ’ένα τόπο που τον λένε : Φυρά-σπίτια. Εκειά τα ‘κρύψανε.Κατόπι έφτασε τα’άλλο καίκι κοντά και τους πήρε μαζί κ’ εφύγανε. Κ’ελέγανε τότες πως τα φλουριά αυτά είναι χωσμένα στη θέσι Φυρά σπίτια ανατολικά, αγνάdια που βγαίνει ο ήλιος.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Τα Γλαρονήσια ήτανε ένα νησί με τη Μήλο και ο Καλόγερος μαζί. Με τσι σεισμούς εχωρίσανε.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Βρυκολάκοι λέγονται αυτοί που το σώμα dως δε λειώνει.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Παραμονή της πρώτης του Σιτέμπρη το βράδυ ώς άψουν οι λάμπες θα βάλωμε χάμαι το καρπούζι και το ρούδι (=ρόδι) για να 'ρθη το στοιχειό του σπιτιού τη νύχτα να φάη. Και για να 'ναι το σπίτι ολοχρονής του χρόνου γεμάτο ως το ρούδι : To έθιμο γίνεται και τώρα και βάζομε μαζί με το ρούδι και το καρπούζι και γλυκό του κουταλιού.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

«
1
2
3
4
. . .
10
»

Search

Filters

Στη χώρα (σημ. Ζεφυρία) ήσαν παλαιά 17 ενορίες.

Τα Γλαρονήσια ήτανε ένα νησί με τη Μήλο και ο Καλόγερος μαζί. Με τσι σεισμούς εχωρίσανε.

Βρυκολάκοι λέγονται αυτοί που το σώμα dως δε λειώνει.