Search

Now showing items 91-100 of 100

Οι Ανεράδες κατά τσοι παππούδες και τσοι γιαγιές μας είναι εχθρού πείραξις, δηλαδή του διαβόλου ενέργεια. Παρουσιάζονται πέντε έξε γυναίκες ασπροφόρες συχνάζουν πάντοτες σε βρύσες απομακρυσμένες και σε πλατέες κι αρχινούν το χορό και χορεύγουν. Αν γίνη και περάση γυναίκα από το μέρος εκείνο, την τραβούν στο χορό και χορεύει μέχρι να κράξη ο πετεινός: μέχρι τρίτη πετεινού. (Οι νεράϊδες βγαίνουν μόνο το Σαραντάμερο (νηστεία των Χριστουγέννων) μετά από τα μεσάνυχτα. (Αυτά μας τα διηγήθηκε η γιαγιά μας (η Χριστίνα Δεληγιώργη, πριν από 50 χρόνια). Έτυχε η γιαγιά μου να πηγαίνη από το χωριό που ήτονε ο πλάτανος στο Λακκί. Έκανε λάθος την ώρα. Ήτανε φεγγάρι σαν ημέρα. Όταν επερνούσε στο Σταυρί που ναι τρίστρατο την έπιασαν οι Νεράϊδες κ’ εχόρευε δυόμιση ώρες. Κ’ εγύρισε μεσοποθαμένη, μπαϊντισμένη, από την κούρασι του χορού. Οι Ανεράδες χάνουνται μετά τα Φώτα και δεν ξαναβγαίνουν, περιμένουν να έρθη ο άλλος χρόνος για να ξαναβγούν πάλι το Σαραντάημερο (14 Νοεμβρ. – 25 Δεκεμβρ.) Τυχαίνει καμμιά φορά να μπαίνουν και στα σπίτια. Είχα τα προυκιά της γυναίκας μου, ασπρόρουχα στο μπαούλο, έγινε ο γάμος της τον Απρίλη. Μετά 10 – 15 μέρες ανοίξαμε το μπαούλο και βλέπουμε αίματα γέννας στα ασπρόρρουχα. Η πεθερά μου της Χριστίνας Δεληγιώργη η κόρη όταν τα είδε, μας είπε: «Εγέννησαν πάνω οι Νεράϊδες». Το μπαούλο είχε ν’ ανοιχτή τρεις μήνες πρι του γάμου. Επήραμε τα ρούχα, τα πλύναμε και τα ράναμε με αγιασμό. [Χωριό= Η πρωτεύουσα της Λέρου]

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

...Η Αγία Βαρβάρα ήθελε ν' αγιάση και ο πατέρας της δεν ήθελε και την κυνηγούσε στ' αμπέλια. Εβαστούσε ένα σταφύλι και το πέταξε στη μούρη (= πρόσωπο) του πατέρα της κι από τότε εβγήκε αυτή η αρρώστια. Η ίδια πάλι η Αγ. Βαρβάρα τήνε γιατρεύγει.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Οι Καλικατζιάροι εβγαίνανε άμα νυχτώση. Παρουσιαζόντανε σαν αθρωπάκια μικρά, σα ζώα, κι άμα βρίσκανε κανένα τον επιάνανε στο χορό και του παίρνανε τη μιλιά.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Στην Παναγιά τη Μονή ηυρέθη μια μόνη γυναίκα με παιδί κείνον τον καιρό που βρέθη ο κόσμος. Αυτός ήχασεν το παιδί ντης. Μετά τρία χρόνια ηυρέθην το παιδί κ' ηπέρασε από 'κεί που πολεμά αυτή η γυναίκα στ' αλώνι. Το παιδί την εγνώρισε τη μάννα αλλά δεν της επόδειξε πως είναι ο γυιός της. Και της λέει : Σταυρομάννα θες να σε βοήθησω να σωριάσης τ' αλώνι. Παιδί μου, άμα θέλης να μου κάμης την καλώσυνη, κάμε τη. Ήμπε το λοιπό το παιδί μέσ' στ' αλώνι. Εκεία που πελέμα (=επολεμά, προσεπάθει) να της σάξη τ' αλώνι ηπέτα τον καρπό όξω 'πο τ' αλώνι. Του λέει παιδί μου, μην το πετάς όξω τον καρπό, έχω κόπους. Είναι ξένο, της λέει Σταυρομάννα αυτό. Μετά εσταύρωσε το παιδί το σωρό και της λέει : “Φέρε τα τσουβάλια σου” Εγέμισε όλα τα τσουβάλια και δεν είχε μπλιό μέρος να βάλη. Το παιδί ήτο ηγιασμένο. Το 'χανε οι ασκητάδες παρμένο. Μετά είπε το παιδί. Σταυρομάννα θα μου κάμης κ' εσύ μια χάρι; Της λέει : Την τάδε μέρα θα ποθάνω. Θα 'ρτης να με βοηθήσης; Ηπήεν αυτή την ημέρα που της έπενε (είπε) αυτός. - Της λέει : εγώ είμαι ο υιός σου κι αυτά που κάνεις μη τα κάνης. Είναι αμαρτία κ' ήχαθηνε από μπρός της. ( Η μάννα έκλεφτε).

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Ο Όσιος Χριστόδουλος ήρθε πρώτα στη Λέρο κι από τη Λέρο επήε στην Πάτινο. Εμπαρκάρησε από το Παρθένι. Έχει ένα βράχο στην άκρη στη θάλασσα όπου ακκούμπησε τη χέρα ντου κ' έμεινε πάνω σημάδι ως σήμερα. Μετά έρριξηε το ράσο ντου πάνω στη θάλασσα κ' επέρασε στην Πάτινο.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Λέπιδα, τοποθεσία στο Λακκί εκεί όπου ευρίσκονται τώρα αι Βασιλικαί τεχνικαί Σχολαί. Όταν άρχισαν οι Ιταλοί να χτίζουν τις καζάρμες στα Λέπιδα ήτανε εκεί ένα μικρό εκκλησάκι ο Άϊ Γιώργης. Επειδή των χρειάστηκε εκεί το μέρος αυτό, επιάσα κ’ εχαλάσανε τον Άϊ Γιώργη και ’πήραν την εικόνα από ΄κεί και την πήγαν σ’ άλλο μέρος. Ο Άϊς Γιώργης δεν ήθελε να σηκωθή ‘πό κείνο το μέρος. Άρχισε μεγάλο θανατικό στους Ιταλούς, δεν άφηνε ο Άϊ Γιώργης αεροπλάνο να σηκωθή, ούτε και αεροπόρο ζωντανό. Γινόταν κάθε μέρα μεγάλο κακό. Τη νύχτα ‘βάλανε βάρδια να φυλάη : Η βάρδια ήβλεπε κάθε μέρα ένα να περνά καβάλλα στ’ άλογο και με το όπλο στο χέρι τον κυνηγούσαν με σφαίρες αλλά καμιά δεν τον έπιανε (= δεν τον εκτυπούσε). Του ‘φωνάζανε κι βαλα (=ποιος είσαι), αλλά δεν απαντούσε. Επήε μετά στον ύπνο ντως και τως λέει : - «Μη με κυνηγάτε, μη με χτυπάτε, είμαι ο Άγιος Γεώργιος. Εάν δεν με βάλλετε στο μέρος μου, θα σας καταστρέψω όλους. Αυτοί, τι να κάμουν, έκτισαν εκεί ένα εικονοστάσι και έβαλαν την εικόνα του μέσα και το καντήλι του ανάβει μέρα νύχτα. Είναι ακοίμητο. Από τότε έπαψε το θανατικό. (Καζάρμες = Στρατιωτικοί καταυλισμοί)

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Αλαφρόστιχος ο= φυρόμυαλος, ο μη σοβαρός

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Ο Όσιος Χριστόδουλος ήρθε πρώτα στη Λέρο κι’ από τη Λέρο επήε στην Πάτινο. Εμπαρκάρησε από το Παρθένι, έχει ένα βράχο στην άκρη στη θάλασσα όπου ακούμπησε τη χέρα ντου κ’ έμεινε πάνω το σημάδι ως σήμερα. Μετά έρριξε το ράσο ντου πάνω στη θάλασσα κ’ επέρασε στην Πάτινο.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

Στην Κώμια έχει μια πέτρα κ’ έχει ακόμη ένα χαλκά. Εκεί όποιος ετιμωρούντανε τον επηγαίνανε και τον εκρεμούσανε στο Χαλκά.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1959)

Από του Αγίου Αντωνίου αρχίζει και σάζουν οι μέρες, καλοκαιρεύει και λέμε: Από τ’ Άγιο Αντωνιού κ’ εκεί χορεύγετε καλοί κακοί κι ώστε να βγη το φεγγάρι κι όταν έβγη το φεγγάρι κάτω στο γιαλό κουβάρι». Αυτό το λέγανε οι στρίγκλες την Αποκριά. Αυτές επηγαίνανε την αποκριά στις διασκεδάσεις και την αυγή πλιά ετραγουδούσαν το τραγουδάκι. «Χορεύγετε καλοί κακοί ώστε να βγη το φεγγάρι κι όταν έβγη το φεγγάρι κάτω στο γιαλό κουβάρι». Δηλαδή να φύγουν προτού ξημερώση για να προφθάσουν να γυρίσουν στο κρεββάτι τως.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1958)

«
1
. . .
7
8
9
10

Search

Filters

Οι Καλικατζιάροι εβγαίνανε άμα νυχτώση. Παρουσιαζόντανε σαν αθρωπάκια μικρά, σα ζώα, κι άμα βρίσκανε κανένα τον επιάνανε στο χορό και του παίρνανε τη μιλιά.

Αλαφρόστιχος ο= φυρόμυαλος, ο μη σοβαρός

Στην Κώμια έχει μια πέτρα κ’ έχει ακόμη ένα χαλκά. Εκεί όποιος ετιμωρούντανε τον επηγαίνανε και τον εκρεμούσανε στο Χαλκά.