Browsing Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας by Legend classification (acc. Politis) "Παράδοση ΙΒ"

Now showing items 171-190 of 234

Σαν ήμαστον μικροί την ώρα που βασίλευε ο ήλιος μας έλεγε η μάναν μας. “Ε, τον τηράτε τον ήλιο που βασιλεύει; παέι να ταΐση τα παιδιά του που πεινάνε κι' αύριο το πρωί θαρθή πάλι. - Γιατί, μάννα, τη ρωτάγαμε, το μεσημέρι δεν τρώνε; - Όχι, κάθε βράδυ πάει μονάχα και τους δίνει ψωμί”.

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Στα παλιά τα χρόνια, ανέβαινανε πά' σ' ένα το Θεό με το τυλιγάδι. ( Ο Θέος ήτανε χαμηλά, γιατί οι ανθρώποι ήτανε καλοί).

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1958)
Οι Κρητικόι και το φεγγάρι

Στα Σφακιά της Κρήτης πιστεύουν οτι το φεγγέρι τις οχτώ πρώτες ημέρες του δεκαημέρου που πρωτοβγαίνει, διαμένει σε κάθε ένα απ' τους οχτώ “καιρούς”,δηλ. Τους ανέμους. Την εννάτη πηγαίνει στα ουράνια και τη δεκάτη κατεβαίνει στα καταχθόνια. Όταν βρίσκεται στα καταχθόνια, το φεγγάρι είνε τυφλό και δεν βλέπει.

Άγνωστος συλλογέας (1930)
Προλήψεις και δεισιδαιμονίαι στη Μαραθάσα

Στη Μαραθάσα παραδέχονται, πως κάθε δέντρο κάθε σπίτι και γένικά κάθε τόπος έχει και το ζώδιον του, “το ζώθκιον του σπιθκιού”, κ.λ.π. Το ακόλουθο περίεργο γεγονός αποδείδεται σ΄επίδραση των ζώδιων : Στις 2 Αυγούστου 1937 ενώ δύο κατοίκοι του Οίκου (Ελένη Μιχάηλ και Νέαρχος Χριστοδουλίδης) βρισκόντουσαν στ' αμπέλι τρυγώντας αμύγδαλα, ξάφνου άκουσαν ένα δυνατό βούϊσμά. Νόμισαν πώς ήταν αεροπλάνο. Κοίταξαν...

Χριστοδουλίδης, Α. Ν. (1951)
Άστρα

Στην Κρήτη τα άστρα νομίζονται ψυχές των αποθαμένων. Κάθε άνθρωπος έχει και το άστρο του. Γι' αυτό λένε για τα αγαπημένα αντρόϋνα “εταίριαξαν τ' άστρα ντως”.

Φραγκάκι, Ευαγγελία Κ. (1949)
Παράδοσις περί κατακλυσμού

Στο βουνό Βόρας είναι τρείς σε πιό ψηλές κορυφές η Κραβίτσα (κράβα = αγελάς. Κορυφή της αγελάδας), το Σφίϊναρ (Γουρουνοκορφή) και Κοζιάκ (κόζα = γίδα. Αιγοκορφή). Όταν έγινε κάποτες κάποιος κατακλυσμός κ΄εσκέπάστηκε όλος ο τόπος με νερό έμειναν μόνο οι κορυφές αυτές στις οποίες δεν έφτασε το νερό. Στην Καράβιτσα εσώθηκε μια αγελάδα και γι' αυτό λέγεταο Κραβίτσα δηλαδή κορυφή της αγελάδας. Εις το Σφιϊναρ...

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1961)
Φεγγάρι

Στο μαύρο του φεγγαριού είναι μια γριά και κρατά μια μεγάλη κοφίνα κ' όποια παιδιά κάνουν αταξίες και δεν ακούτε τις μάννες των τ' αρπάζει η γριά και τα βάζει μέσα στην κοφίνα. Όταν γεμίση η κοφίνα από παιδιά τα ρίχνει εκεί στη φωτιά και βάζει άλλα παιδιά στην κοφίνα.

Σπυριδάκης, Γεώργιος Κ. (1962)
Στο μοναστήρι της Τσούκας “Είναι τα βουνά φτιασμένα από το θεο” δηλ. Ήθελε να πή οτι νά 'ναι πολύ απότομα.

Ιωαννίδου, Μ. (1937)
Στο φεγγάρ' γλέπουν σαν gατσίβελο με τ' άμον. Άλλοι λέγουν πως είναι μέσα ο Κάϊν και ο Άβελ.

Μέγας, Γ. Α. (1938)
Μετεωρολογία

Στον αποκλυσμό (Κατακλυσμό Νώε) βγήκε η Δόξα, γι' αυτό λέγεται έτσι. Ήταν 12 ημέρες κατικνιά και φουσκωσ' η θάλασσα. Σαν στράγγισαν τα νερά βγήκ' η Δόξα. Όταν βγαίνει με γύρο μέγαλο θα γένουν λάδια και κράσια πολλά. Όταν με μικρό δεν θάχουν λάδια και κρασιά.

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Στον ουρανό βρίσκονται επτά αστέρια που τα λέμε “οπλιά” (πουλιά). Σαν φανουν στον ουρανό, ο ήλιος δύει. Όταν πάλι δύσουν ξημερώνει. Αλλά εφτά άστρα που τα λέμε “εφταπλανήτες τ' ουρανού” λέγεται πως παριστάνουν τον Γιάννην που ζευγαρίζει. Το ένα αστέρι συμβολίζει το ζυγό, το άλλο τα βόδια, το άλλο το ύνι, το άλλο τα ζευλοράμματα, το άλλο το αλέτρι, το άλλο τον ζευγολάτη και το άλλο την τρικέφαλη κουφή...

Στυλιανίδης, Στέλιος (1961)
Στσιάζει (σκιάζει) το φεγγάρι = δύει η σελήνη. (Πλατ. Β.)

Βογιατζίδης, Ι. Κ. (1919)
Μετεωρολογία

Τ' Άγιο Συμιού το βράδυ ανοίγ' ο ουρανός. Μολόγαγ' ένας παπάς. Αυτός ήταν τσοπάνος, τηράει τη μια μεριά έλαμπ' ο τόπος, την άλλη μεριά έκλεινε. Δεν τώξερε να πή, δόμ χρήματα Θεέ. Ένας είπε χείλια και του δώσε μεγάλα χείλια. Σε τούτ' τη πλάση δεν γένονται πιά.

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Τ' Άγιο Συμιού – Άγ. Συμεών – (στον Αη Συμιό = εκκλησία) ανοίγει ο ουρανός και κάνουν ευχές. Μια είπε : Θέμ πέτα χίλια..., δεν βόδωσε να πη πάρα πάνω και της έμειναν μεγάλα χείλια.

Ιωαννίδου, Μ. (1938)
Τ' άγιο φώς λένε πως είναι σαν πολυέλεος. Ένα κοφίνι άστρα, που χύνεται σαν κανdήλα.

Λουκάτος, Δημήτριος Σ. (1940)
Τ' Άη Γιαννιου του Ρηγανά ξημερώνοντα ανοίγει τα μεσάνυχτα. Όγοιος καθήση ως εκείνη την ώρα κια τηράξη θα ιδή τον ουρανό ν' ανοίγη κι ότι πή θα γίνη. Λένε που κάποιος ήθελε να ζητήση χίλια φλουριά και πρόφτασε να ειπή μόνο χίλια κι έκλεισε ο ουρανός και ξημερώθηκε με κάτι χειλάρες τόσες!

Ταρσούλη, Γεωργία (1939)
Τ' άστρα είναι τα μάτια του Θεού

Σαρέλλης, Εμμανουήλ (1959)
Τ' άχερο τ' κουμπάρ'

Τ' άχερο τ' κουμπάρ' = Γαλαξίας. Κάποιος κουμπάρος έκλεψ' άχερο του κουμπάρου τ' και θέλουν να το ειπούνε τώρα : 'ια τ' άχερο του κουμπάρου σκορπισμένο στον ουρανό. ('ια = ιδού).

Οικονομίδης, Δημήτριος Β. (1961)
Ουράνια σώματα

Τ' αστέρια είνι τα πιδιά του ήλιου κι τ' φεγγαριού κι τ' μέρα δε φαίνουντι γιατί είνι φώς κι αυτούνα είνι μικρά. Τ' άλλου τρανώτερο είνι ου αυγερινός. Αυτήνους του βράδ κρύβιτι τν αυγή. Αλλά αστέρια είνι η αλιτρουπόδα, η πούλια, η γλαριά, ου Σταυρός, κι ο Ιουρδάνς πουταμός.

Βίος, Στυλιανός Σχολάρχου (1918)
Τα αστέρια είναι τα καντηλάκια των αποθαμένων

Ιωαννίδου, Μ. (1930)

Browsing Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας by Legend classification (acc. Politis) "Παράδοση ΙΒ"

Στα παλιά τα χρόνια, ανέβαινανε πά' σ' ένα το Θεό με το τυλιγάδι. ( Ο Θέος ήτανε χαμηλά, γιατί οι ανθρώποι ήτανε καλοί). ﻿

Στο μοναστήρι της Τσούκας “Είναι τα βουνά φτιασμένα από το θεο” δηλ. Ήθελε να πή οτι νά 'ναι πολύ απότομα. ﻿

Στο φεγγάρ' γλέπουν σαν gατσίβελο με τ' άμον. Άλλοι λέγουν πως είναι μέσα ο Κάϊν και ο Άβελ. ﻿

Στσιάζει (σκιάζει) το φεγγάρι = δύει η σελήνη. (Πλατ. Β.) ﻿

Τ' άγιο φώς λένε πως είναι σαν πολυέλεος. Ένα κοφίνι άστρα, που χύνεται σαν κανdήλα. ﻿

Τ' άστρα είναι τα μάτια του Θεού ﻿

Τα αστέρια είναι τα καντηλάκια των αποθαμένων ﻿

Στα παλιά τα χρόνια, ανέβαινανε πά' σ' ένα το Θεό με το τυλιγάδι. ( Ο Θέος ήτανε χαμηλά, γιατί οι ανθρώποι ήτανε καλοί).

Στο μοναστήρι της Τσούκας “Είναι τα βουνά φτιασμένα από το θεο” δηλ. Ήθελε να πή οτι νά 'ναι πολύ απότομα.

Στο φεγγάρ' γλέπουν σαν gατσίβελο με τ' άμον. Άλλοι λέγουν πως είναι μέσα ο Κάϊν και ο Άβελ.

Στσιάζει (σκιάζει) το φεγγάρι = δύει η σελήνη. (Πλατ. Β.)

Τ' άγιο φώς λένε πως είναι σαν πολυέλεος. Ένα κοφίνι άστρα, που χύνεται σαν κανdήλα.

Τ' άστρα είναι τα μάτια του Θεού

Τα αστέρια είναι τα καντηλάκια των αποθαμένων