Search

Now showing items 11-20 of 57

Πίσω από τον Ωλονό (Ερύμανθον όρος, επί μιάς των κορυφών του οποίου είναι η Προστοβίτσα, πρωτεύουσα του τέως δήμου Τριταίας των Πατρών), σε μια βαθειά ρεματιά διασταυρώνονται δύο ποτάμια, το Νουσαίτικο, που έρχεται από τη Νουσά, χωριόν του τέως δήμου Λαμπείας της Ηλείας και το Δερβινιώτικο εκ του χωρίου Δερβινής του αυτού Δήμου. Τα δυό αυτά ποτάμια σμίγονε και σχηματίζουν τον Πηνειόν ποταμόν, το ποτάμι της Γαστούνης. Εκεί που διασταυρώνονται σχηματίζεται μια μικρή λίμνα και δίπλα της είναι ένας μεγάλος πλάτανος. Όσοι είναι αλαφροίσκιωτοι βλέπουν απάνου στον πλάτανο πολλούς γύφτους και γύφτισσαις (στοιχειά). Αυτοί βλέποντες την νύχτα τον ίσκιο τους, όταν ήναι φεγγάρι, είς το νερό της λίμνας, νομίζουν ότι είναι κάτου και άλλοι γύφτοι και γύφτισσας και πηδάνη μέσα στο νερό για ν’ανταμωθούνε. Τούτο γίνεται κάθε βράδυ, όταν ήναι πολύ φεγγάρι.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Την Ίριδα ο λαός καλεί της Καλογρηάς το ζουνάρι, ή της Παναγίας το ξουνάρι, το οποίον απλώνει για να στεγνώξη, ως σημέιον οτι έπαυσεν η βροχή. Πιστέυεται οτι το σημείον της ίριδος εδόθη εις τον Νώε υπό τον Θεόν μετά την παύσιν του κατακλυσμού.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Κατά τα δωδεκαήμερα δεν πρέπει να μπαίνουν στους μύλους οι σεληνιαζόμενοι, η υστερικαίς γυναίκες που πάσχουν δηλ. από μητρικά, από συχνόν πονοκέφαλο και από άλλα νοσήματα νευρικά, γιατί ο διάβολος κάθεται μέσα ως νοικοκύρης επειδή αυτός εκίνησε πρώτος το μύλο και τον κάνει πολλαίς φοραίς και αλέθει μόνος του χωρίς το μυλωνά. Κατά τον λαϊκόν μύθον ο διάβολος εκίνησε πρώτος τον μύλον ως εξής: Όταν ο άνθρωπος έφτιασε το μύλο, δεν εμπόρηγε ναν το βάλη σε κίνησι γιατί τον εγύριζε δεξιά. Για να μπορέση ναν τον κουνήση, επροσκάλεσε το διάβολο ναν τον διατάξη πώς να κάμη για ναν τον βάλη σε κίνησι ν’ αλέθη. Ο διάβολος επήγε στο μύλο καβάλα σ’ ένα λαγό. Άμα τον είδε ο μυλωνάς και όσοι άλλοι ήσαντ’ εκεί, εσκάσανε τα γέλοια. Του διαβόλου του κακοφάνηκε και εγύρισε να φύγη λέγοντας: «οι κερατάδες, ποτές δεν θαν τον κουνήσουνε αν δεν τον γυρίσουνε αριστερά.» Ο μυλωνάς και οι άλλοι τ’ ακούσανε και αμέσως τον εγυρίσανε αριστερά και έτσι αρχίνησε ο μύλος ν’ αλέθη και για τούτο ούλοι οι μύλοι γυρίζουνε αριστερά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Οι Καλικάντζαροι, κατά την λαικήν πεποίθησιν, είναι οι δαίμονες, οίτινες ειδικώς αναφαίνονται κατά τας εορτάς της του Χριστού γεννήσεως. Απο τότε μέχρι της βαπτίσεως του Χριστού (των Φώτων), περιφέρονται ελεύθεροι και κατουρούν είς όσα αγγεία εύρουν ανοικτά ή ασκεπή και δια τούτο αι γυναίκες σπεπάζουν ή αναποδογυρίζουν τα τεντζέρια και σκεπάζουν τα δοχεία του νερού, ποτήργια κ.τ.λ. Επίσης οι Καλικαντζάροι κατουρούν εις την θάλασσαν και δια τούτο κατά το διάστημα τούτο, τα δωδεκάημερα, δεν τρώγουν οι άνθρωποι ψάργια. Κατά την παιδικήν μου ηλικίαν τα ψάργια κατα τας ημέρας εκείνας έμενον αζήτητα ή αγοράζοντο μόνον υπό των Καθολικών το θρήσκευμα, ή των νουνεχών ορθοδόξων.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Μια φορά ένα σκυλί επήγε κοντά σε μια μάντρα να κατουρήση κι έπεσε η μάντρα και το πλάκωσε. Απο τότες τα άλλα σκυλιά, όταν θέλουν να κατουρήσουν σηκώνουν το πόδι τους για να στηλώσουν τη μάντρα πρώτα κ'ύστερα να κατουρήσουν.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Όταν ο Θεός αποφάσισε να φτιάση τοις ανθρώποις, έφτιασε πρώτα μίσα και έβαλε σε κάθε μισό από μισό μυαλό, από ένα μάτι, ένα αυτί, μισή μύτη, μισό στόμα, μισό λαιμό, ένα χέρι, ένα βυζί, μισή κοιλιά και ένα πόδι. Ύστερα επήρε μια λουρίδα από δέρμα για κλωνά, την επέρασε σε μια βελόνα κατάλληλη και αρχίνησε να ράβη και να συντακργιάζη τα δυο μισά και έφτιασε έναν ακέργιον άνθρωπο, αρχίζοντας από τη νουρίτσα και όπου επέρσενε η κλωνά, αφού επέρασε κάτου από την κοιλιά, την άφηνε και έτσι εγεινήκανε οι άντρες και όταν δεν έφτανε, το άφηνε άρραφτο στην κάτου μεργιά και έτσι εγεινήκανε η γυναίκες. Ο διάβολος, για να μολύνη του θεού το έργον, έφτιασε έναν καθρέφτη και επήγε πρώτα στον πρώτον άντρα, τον Αδάμ να ειπούμε και του είπε: <Τήραξε μέσα στον καθρέφτη για να ιδής τι ώμορφος που είσαι και σύ είσαι ο μεγαλέιτερος εδώ στον κόσμο κ’έτσι τον έκαμε περήφανο και να νομίζη ότι γι αυτόν έγειναν όλα τα πράγματα επί της γής, τα ζώα, τα φυτά, οι καρποί κτλ. Ύστερα επήγε και στη γυναίκα, την Εύα να ειπούμε και της έδειξε τα μούτρα της στον καθρέφτη και της εσήκωσε τα μυαλά και της είπε πως αυτή είναι η θεούσα της γής και ότι αυτή εξουσιάζει τα πάντα και τον άντρα ακόμη και θαν τον σούρνη από τη μύτη! Τότες ο Θεός βλέποντας τον άνθρωπο ναν το πάρη απάνου του και ναν του λέη <Τ’ είσαι- τα’είμαι;>έφτιασε τα άγρια θηρία, τα φείδια, τους σκορπιούς, τους κορέους, τα κουνούπια κτλ. Και του έκοψε το βήχα του αντρός και τον έβαλε να παλεύη με όλα αυτά και να ιδή τη μηδαμινότητά του! Της δε γυναίκας της είπε να κάνη εννκά μήνους να γεννήση το παιδί και δυο χρόνια ναν το αναστήση ενώ τα άλλα ζώα και γληγορώτερα γεννάνε και τα παιδιά τους στέκονται αμέσως στα πόδια τους και περπατάνε και σε λίγο τρώνε μοναχά τους.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Εις απόστασιν δύο περίπου ωρών, προς το Ν.Α. των Πατρών υπάρχει το λαγκάδι της Μανωλιάς ή απλώς η Μανωλιά, η οποία είναι λάμνια (νύμφη) και κατά την λαϊκήν παράδοσιν κατοικεί στη βρύσι που είναι στο λαγκάδι. Παλαιότερα προς η στρωθή η εκείθεν νυν διερχομένη αμαξωτός η άγουσα εις Καλάβρυτα, οι διερχόμενοι νύκτα εκ της θέσεως εκείνης και ιδίως οι αλαφροΐσκιωτοι, (οι οποίοι έχουν την ιδιότητα να βλέπουν τα ξωτικά) έβλεπαν τη Μανώλια που εκαθότανε στη βρύσι κ’ εχτενιζότανε με χρυσό χτένι και έλαμπε σαν ήλιος. ‘Αμα την ήβλεπαν, εκάνανε το σταυρό τους, έλεγαν το «Θεοτόκε Παρθένε» μέσα τους, χωρίς να μιλήσουν για να μην τοις πάρη τη ‘μιλιά κ’ εφεύγανε. Υπάρχει η παράδοσις ότι όποιος ‘μπορέση και της πάρει το χτένι, την κάνει δική του, ως και το μαντήλι της και την έχει σα δούλα και γυναίκα. Λέγεται ότι οι Μαυρομιχαλαίοι είναι όλοι ωραίοι και παληκάργια γιατί ένας πρόπαπός του, αλαφροΐσκιωτος σ’ ένα χορό, που ‘κάνανε η νεράϊδες, άρπαξε μνιανής το μαντήλι και την είχε στο σπίτι του και έκαμε παιδιά ώμορφα και παληκάργια και από ‘κείθε κατάγονται οι Μαυρομιχαλαίοι. Τώρα όμως δεν υπάρχει η Μανωλιά η νεράϊδα, μετά την στρώσιν της αμαξωτού, διότι οι άνθρωποι διέρχονται εκείθεν εφ’ αμάξην ή αυτοκινήτων. Ως κατόπιν εγνώσθη, μερικοί τεμπέληδες Πατρινοί, εκμεταλλευόμενοι την πρόληψιν των χωρικών περί Μανωλιάς, μετέβαινον και εκρύπτοντο εντός του στενού ρεύματος εις βατουκλιαίς, πλησίον της πηγής του νερού, έπερνον και ένα μακρύ καλάμι, του οποίου ετρυπούσαν τους κόμπους με μια μακρυά Τουφεκόβεργα και το μετέβαλον ως σωλήνα και το ετοποθέτουν αυτώς ώστε το ένα μέρος εχώνετο από κάτω από το νερόν της βρύσης, το σώμα του καλαμιού εθάπτετο εις τους εκεί χάλεκας και δια των βάτων ίφθανε το έτερον πέρας εις την κρύπτην των Πατρινών. Οι χωρικοί διερχόμενοι εκείθεν την ημέραν και πιστεύοντες ότι μόνον την νύκτα κρατεί εκεί η Μανωλιά, μετέβαινον αφόβως εις την βρύσιν και ητοιμάζοντο να φάγουν. Άμα έβγαινον τα φαγητά των, οι κρυμμένοι έσκυπτον και εφύσων εις το καλάμι και έκαμνον το νερό να βράζη μετά θορύβου. Οι χωρικοί βλέποντες τούτο και πιστεύοντες ότι προέρχεται από τη Μανωλιά, άφηναν τα πάντα και έφευγαν περίτρομοι. Τότε οι Τεμπέληδες, οι κρυμμένοι, εξήρχοντο της κρύπτης των και έτρωγον τα φαγητά των χωρικών, έπερνον δε και τα κράσια των, τα οποία οι χωρικοί εκ του τρόμου των άφηνον εκεί. Τούτο μοι διηγήθη προ πολλών ετών εις των επιζώντων τότε δραστών τεμπέληδων.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Ένας Κεφαλλωνίτης μια φορά επήγε σ' ένα χωργιό, σ' ένα συγγενικό του σπίτι και είδε μια εικόνα της Παναγίας γιόματη χαρίσματα. Ερώτησε την νοικοκυράν του σπιτιού γιατί έχει τόσα χαρίσματα η Παναγία και η νοικοκυρά του είπε οτι είναι θαματουργή, γιατί έγειανε πολλούς που απολπίσανε οι γιατροί, ηύρε πολλά κλεμμένα πράματα και εφανέρωνε τους κλέφτες και άλλα πολλά κάνει η χάρι τση, του είπε. Ο Κεφαλλωνίτης, αφού τ' άκουσε ούλ' αυτά της είπε : “Τότες θα πή για να τα κάνη αυτά, πως έχει το διάολο μέσα του”.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Οι στρατολάταις (οδοιπόροι), άμα απαντήσουνε στο δρόμο τους λαγό την ημέρα, γυρίζουνε πίσω, γιατί είναι έργο του διαβόλου και η δουλειά τους δε θα πάη καλά.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

Σατανάς! Τρισκατάρατος! Σκατογένης! Κερατάς! Όξ’ από ‘δώ; Αμελέτητος! Ξορκισμένος! Δαίμονας! Αναθεματισμένος! Σκατόφωλος! Σκατά στην τρούπα του! Πειρασμός! Τάδες (Να πας στον τάδε).

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1910)

«
1
2
3
4
5
. . .
6
»

Search

Filters

Οι στρατολάταις (οδοιπόροι), άμα απαντήσουνε στο δρόμο τους λαγό την ημέρα, γυρίζουνε πίσω, γιατί είναι έργο του διαβόλου και η δουλειά τους δε θα πάη καλά.