Αναζήτηση

Αποτελέσματα 1-10 από 28

Ο γάιδαρος απο όλα τα φορτηγά ζώα είναι ο ευτυχέστερος, διότι δεν τον ευνουχίζουν (μουνουχάνε) ή σπανιώτατα. Όταν θα γκαρύξη, πάει ο διάβολος και του λέει στ'αυτί: ''Εψόφησαν η γαιδάραις ούλαις!> Τότε αρχίζει τους Θρήνους ο γάιδαρος γκαρύζειν. Hαα-hααα-hααα,άγουν άχ! Άχ! Μετ'ολίγον του λέει πάλιν στ'αυτί ο διάβολος : <Απόμεινε μνιά για σένα!> Τότε, συγκεκινημένος ο γάιδαρος, ρωτάει ''αμπού, αμπού, αμπού> Και ο διάβολος του λέει: <Πάμε να στη δείξω>ότε ο γάιδαρος απο τη χαρά του κάμνει : hα, hα, hα, hα...

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Επί της μεσημβρινής πλευράς του φρουρίου των Πατρών υπάρχει εντετοιχισμένος κορμάς μετα κεφαλής αρχαίους μαρμαρίνου ρωμαικού αγάλματος, φυσικού μεγέθους. Το άγαλμα τούτο ο λαός τα’ονομάζει Πατρινέλλαν, λάμιαν δεηλ. Η οποία την νύκτα ζωντανεύει και περιφέρεται εις την πέριξ συνοικίαν και φωνάζεικαι τρομάζει τους κατοίκους εκεί και τους τυχόν διαβάτας, χωρίς να βλάπτη κανένα πιστεύεται μάλλον ότι φυλάττει την πόλιν. Ως κατόσαν εγνώσθη, οι θόρυβοι και αι φωναί της Πατρινέλλας ήταν (έργον προτοκτικών ανθρώπων. Γείτονες, καλλιεργηταί Μποστανίαν, λαχανοκήπων δηλ. εις τους οποίους εκαλλιέργουν και πεπόνια, χειμωνικά (καρπούζια), μελιτζάναις κ.τ.λ δια να φοβίσουν τους νυχτοκλέπτας γείτονας, οίτινες τους ηφάνιζον, οι οποίοι μαθόντες δι’ επιτηδείων διαδόσεων των κηπουρών ότι η Πατρινέλλα καταιβαίνει από το κάστρο και γυρεύει τη φαμελιά της για ναν την ξεχτίση από το κάστρο και ναν την πάη στο σπίτι της, δεν ετολμούσαν όχι μόνον να κλέβουν πλέον, αλλά και από τα σπίτια τους να βγούν την νύχτα. Το τοιούτον μοι διηγήθη κατά την παιδικήν μου ηληκίαν επιζών γέρων εκ των απογόνων την καλλιεργητών των μποστανιών και εν τη συνοικία εκείνη κατοικών.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Η γριά κυρούλα μας, (μάμμη), όταν μας εμάλωνε μικρά παιδιά που είμαστε, γιατί επερπατάγαμε τη νύχτα άφοβα, μας έλεγε ότι υπάρχουν στοιχειά και πρέπει να μαζωνόμαστε νωρίς στο σπίτι και για να μας βεβαιώση, μας εδιηγήθη ότι το μεγάλο παιδί της, το καλό, επότισε το χωράφι τη νύχτα και εκοιμήθηκε εκεί και τη νύχτα το βάρεσε το στοιχειό και ήρθε στο σπίτι με τρομερούς πόνους και σε τρείς ημέραις επέθανε, με ούλα τα ξόρκια που του κάμαμε. Άλλο. Εδώ εις τη μεγάλη Κουφάλα της Εκκλησίας, κοντά στο σπίτι μας, είναι ένας αράπης με μια μεγάλη τσιμούκα και κάθεται και φουμάρει και όποιον θέλει από τους διαβάταις τον τρώει. Άλλο : Στο λεύκο (βρύση) μια γρηά με μεγάλα δόντια ‘σά λανάργια (που ξένουν τα μαλλιά) και με μαλλιά ως τα πόδια της, ανεβαίνει στη βρύση και χτενίζεται από το βράδυ έως το πρωί και όποιον ιδεί τον τρώει. Όταν την ερωτήσαμε αν τρώνε, αλήθεια τα στοιχειά, ,μας είπε : < Άμ πως δεν τρώνε, μάλιστα εκείνο του Αι-Γιώργη, στην Καμάρα κ’εκείνο του Καμουτσαργιού (βρύση), ταχτικά ετρώγανε κ’επέρνανε τον Κουλουράκο, (χωρικόν αλαφροίσκιωτον που έβλεπε τα ξωτικά) αλά μπράτσο και επηγαίνανε συργιάνι και όποιον ηθέλανε τον εβαρύγανε, (τον έτρωγαν). Εμείς τα παιδιά απαντάγαμε πολλαίς φοραίς τον Κουλουράκο μοναχόν, χωρίς να βλέπουμε στοιχειά. Όταν κανένα από εμάς δεν εσκιαζότανε, επάταγε το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού του Κουλουράκου και ήβλεπε τα στοιχειά κι από την τρεμούλα του τον ξεπάταγε. Άλλο :Ο γέρω Λάντας επήγε μια ημέρα στο διάσελο (Διάσκελον) για ξύλα και εκεί που τα έκοβε άκουσε εβαρύγανε η Νεράιδες ταβούλια κ’εκεί που αγκρομαζότανε, ήρθε ένας ανεμοστρούφουλας και τον άρπαξε και τον έρριξε κάτου από το βράχο και για τούτο τον βλέπεται που είναι Στραβοσάγωνος. Μια άλλη φορά το στοιχειό της Παναγίας (εκκλησίας του Λειβαρζίου)το στοιχειό της Κερέσοβας (γειτονικού χωρίου) και της Αγίας Τριάδος (διαλελυμένης γειτονικής μονής) ετσακωθήκανε κ’εβάλανε στοίχημα να πάνε να φέρουν ξύλα πολλά και ν’ανάψουνε μια μεγάλη φωτιά για να γείνη ένας μεγάλος Φούντουκλας, και να τον πηδήσανε και όποιος δεν τον πηδήση να σταθή ναν τον φάνε τα άλλα και έτσι το χωργιό του ποτές να μη μεγαλώση.Τούτο το παραδεχτήκανε και τα τρία. Το Λειβαρζινό στοιχειό της Παναγίας ήτανε το μικρότερο και επειδή δε θα μπόρηγε να πηδήση τη φωτιά, είπε στα άλλα : ‘’Καθένας μας να πάη χωριστά για ξύλα ‘’. Και αφού το παραδεχτήκανε τα άλλα, εκείνο αντίς να πάη για ξύλα, επήγε πηλάλα και ηύρε τον Κουλουράκο, το φίλο του και του λέει :’’Στη στιγμή να πάς στο σπίτι σου και να γιομίσης το ντουφέκι σου καλά με το ζερβί σου χέρι και με το ζερβί σου πόδι να ξεκινήσης να πάς να σκαλώσης στο δέντρο της Παναγιάς (όπερ υφίσταται και σήμερον) κ’ εκεί να φυλάς γιατί εγώ έβαλα στοίχημα με το Κερεσοβίτικο και με της Αγίας Τριάδας τα στοιχειά να πηδήσουμε ένα μεγάλον φούντουκλα και όποιος δεν τον πηδήση να στέκη ναν τον φάνε τα’άλλα και το χωργιό του να μη μεγαλώση απ’ότι είναι τώρα. Είπε δε του Κουλουράκου : ‘’Eγώ θα είμαι λιάρο σκυλί, της Αγίας Τριάδας μπαρδαλό μικρό βόιδι και το Κερασοβενό μεγάλο βόιδι, μισό άσπρο και μισό πράσινο, και όταν ιδής ότι εγώ δεν θαν τον πηδήσω το φούντουκλα, θα σημαδέψης το Κερεσοβινό με το ζερβί σου μάτι και θα τραβήξης το σκαντάλι με το ζερβί σου χέρι και θαν του ρίξης και θα σου ειπή εκείνο βάρει τ’άλλη! Κ’ εσύ θαν του ειπής : ‘’Μια φορά μ’εγέννησ’η μάννα μου και μια φορά βαρώ’’. Έτρεξε ο Κουλουράκος ο καυμένος και όπως του είπε έκαμε και εσκάλωσε στο δέντρο. Το Λειβαρζινό στοιχειό επήγε, εμάζωνε τα ξύλα και επήγανε κοντά στο δέντρο όπου ήτανε ο Κουλουράκος. Επήγανε και τα άλλα δύο με τα ξύλα και τα’ανάψανε ούλα κ’έγεινε ένας μεγάλος φούντουκλας κ’εκεί που ήσαντε έτοιμοι να πηδήσουν, λέει το Κερασοβινό στοιχιό ‘’Ανθρωπινό αίμα μυρίζει’’. Πηδάει πρώτο της Αγίας Τριάδας κ’επέρασε το φούντουκλα. Έτσι και το Κερεσοβινό. Τότες ήρθε η αράδα και του Λειβαρζινού και καθώς επήδησε, έπεσε μέσα στη φωτιά. Αμέσως το Κερεσοβινό στοιχιό έτρεξε ναν το φάη αλλά το Λειβαρζινό λέει του Κουλουράκου ‘’βάρει! Κομμός στα χέργια σου’’, και αμέσως ο Κουλουράκος του ρίχνει και το στοιχειό εποδοκυλιώτανε χάμου σα γαιδούρι και φωνάζει του Κουλουράκου : ‘’Ρίξε κ’άλλη’’ (Γιατί τότες θα εγιατρεύστανε από τη λαβωματιά και θα έτρωγε τον Κουλουράκο), αλλά εκείνος του αποκρίθηκε : ‘’Μια φορά μ’εγγένησε η μάννα μου και μια φορά βαρώ’’ (κατά που ήτανε διαταγμένος) κ’έτσι εψόφησε το Κερεσοβινό κ’εγλύτωσε το χωργιό μας, το Λειβάρζι και στην Κερέσοβα από τότες δεν εχτίστηκε ούτε ένα καινούργιο σπίτι και από όσαις φαμελιαίς ήσαντε δεν αυγατήσανε, γιατί ένας γεννιέται κ’ένας πεθαίνει.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Όταν ηθέλησε ο θεός να μην ήναι μόνος ο Αδάμ, τον εκοίμησε και του έκοψε μια μπριζόλα για να φτιάση την Εύα και την άφησε απάτου στο τραπέζι του Παραδείσου για να νιφτή πρώτα και να ήναι και η Εύα παστρικιά. Η γάτα του Παραδείσου επήδησε στο τραπέζι και άρπαξε τη μπριζόλα και ετρούπωσε στο φράχτη. Ο θεός επρόφτασε και την άρπαξε απ'τη νουρά και τράβα-τράβα να πάρη τη μπριζόλα απ'τη γάτα, εκόπηκε η νουρά της και έμεινε στα χέργια του θεού.΄Τότες ο θεός της εφύσηξε πνοήν ζωής και έγεινε η γυναίκα και για τούτο η γυναίκα ούλο ένα γκρινιάζει, 'σάν γάτα.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Υπάρχει και σήμερον παρά τω κοινώ λαώ η πρόληψης ότι το καταμεσήμερο ή τα μεσάνυχτα δε πρέπει κανείς να πάη σε βρύσι λαγκαδιού για να πγή ή να πάρη νερό, γιατί εκεί κοιμάται η Ανεράιδα της Βρύσης και του πέρνει τη μιλιά ή τον βαρεί άμα την ξυπνήση.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Πίσω από τον Ωλονό (Ερύμανθον όρος, επί μιάς των κορυφών του οποίου είναι η Προστοβίτσα, πρωτεύουσα του τέως δήμου Τριταίας των Πατρών), σε μια βαθειά ρεματιά διασταυρώνονται δύο ποτάμια, το Νουσαίτικο, που έρχεται από τη Νουσά, χωριόν του τέως δήμου Λαμπείας της Ηλείας και το Δερβινιώτικο εκ του χωρίου Δερβινής του αυτού Δήμου. Τα δυό αυτά ποτάμια σμίγονε και σχηματίζουν τον Πηνειόν ποταμόν, το ποτάμι της Γαστούνης. Εκεί που διασταυρώνονται σχηματίζεται μια μικρή λίμνα και δίπλα της είναι ένας μεγάλος πλάτανος. Όσοι είναι αλαφροίσκιωτοι βλέπουν απάνου στον πλάτανο πολλούς γύφτους και γύφτισσαις (στοιχειά). Αυτοί βλέποντες την νύχτα τον ίσκιο τους, όταν ήναι φεγγάρι, είς το νερό της λίμνας, νομίζουν ότι είναι κάτου και άλλοι γύφτοι και γύφτισσας και πηδάνη μέσα στο νερό για ν’ανταμωθούνε. Τούτο γίνεται κάθε βράδυ, όταν ήναι πολύ φεγγάρι.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Οι Καλικάντζαροι, κατά την λαικήν πεποίθησιν, είναι οι δαίμονες, οίτινες ειδικώς αναφαίνονται κατά τας εορτάς της του Χριστού γεννήσεως. Απο τότε μέχρι της βαπτίσεως του Χριστού (των Φώτων), περιφέρονται ελεύθεροι και κατουρούν είς όσα αγγεία εύρουν ανοικτά ή ασκεπή και δια τούτο αι γυναίκες σπεπάζουν ή αναποδογυρίζουν τα τεντζέρια και σκεπάζουν τα δοχεία του νερού, ποτήργια κ.τ.λ. Επίσης οι Καλικαντζάροι κατουρούν εις την θάλασσαν και δια τούτο κατά το διάστημα τούτο, τα δωδεκάημερα, δεν τρώγουν οι άνθρωποι ψάργια. Κατά την παιδικήν μου ηλικίαν τα ψάργια κατα τας ημέρας εκείνας έμενον αζήτητα ή αγοράζοντο μόνον υπό των Καθολικών το θρήσκευμα, ή των νουνεχών ορθοδόξων.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Μια φορά ένα σκυλί επήγε κοντά σε μια μάντρα να κατουρήση κι έπεσε η μάντρα και το πλάκωσε. Απο τότες τα άλλα σκυλιά, όταν θέλουν να κατουρήσουν σηκώνουν το πόδι τους για να στηλώσουν τη μάντρα πρώτα κ'ύστερα να κατουρήσουν.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Όταν ο Θεός αποφάσισε να φτιάση τοις ανθρώποις, έφτιασε πρώτα μίσα και έβαλε σε κάθε μισό από μισό μυαλό, από ένα μάτι, ένα αυτί, μισή μύτη, μισό στόμα, μισό λαιμό, ένα χέρι, ένα βυζί, μισή κοιλιά και ένα πόδι. Ύστερα επήρε μια λουρίδα από δέρμα για κλωνά, την επέρασε σε μια βελόνα κατάλληλη και αρχίνησε να ράβη και να συντακργιάζη τα δυο μισά και έφτιασε έναν ακέργιον άνθρωπο, αρχίζοντας από τη νουρίτσα και όπου επέρσενε η κλωνά, αφού επέρασε κάτου από την κοιλιά, την άφηνε και έτσι εγεινήκανε οι άντρες και όταν δεν έφτανε, το άφηνε άρραφτο στην κάτου μεργιά και έτσι εγεινήκανε η γυναίκες. Ο διάβολος, για να μολύνη του θεού το έργον, έφτιασε έναν καθρέφτη και επήγε πρώτα στον πρώτον άντρα, τον Αδάμ να ειπούμε και του είπε: <Τήραξε μέσα στον καθρέφτη για να ιδής τι ώμορφος που είσαι και σύ είσαι ο μεγαλέιτερος εδώ στον κόσμο κ’έτσι τον έκαμε περήφανο και να νομίζη ότι γι αυτόν έγειναν όλα τα πράγματα επί της γής, τα ζώα, τα φυτά, οι καρποί κτλ. Ύστερα επήγε και στη γυναίκα, την Εύα να ειπούμε και της έδειξε τα μούτρα της στον καθρέφτη και της εσήκωσε τα μυαλά και της είπε πως αυτή είναι η θεούσα της γής και ότι αυτή εξουσιάζει τα πάντα και τον άντρα ακόμη και θαν τον σούρνη από τη μύτη! Τότες ο Θεός βλέποντας τον άνθρωπο ναν το πάρη απάνου του και ναν του λέη <Τ’ είσαι- τα’είμαι;>έφτιασε τα άγρια θηρία, τα φείδια, τους σκορπιούς, τους κορέους, τα κουνούπια κτλ. Και του έκοψε το βήχα του αντρός και τον έβαλε να παλεύη με όλα αυτά και να ιδή τη μηδαμινότητά του! Της δε γυναίκας της είπε να κάνη εννκά μήνους να γεννήση το παιδί και δυο χρόνια ναν το αναστήση ενώ τα άλλα ζώα και γληγορώτερα γεννάνε και τα παιδιά τους στέκονται αμέσως στα πόδια τους και περπατάνε και σε λίγο τρώνε μοναχά τους.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Οι γάιδαροι έκαμαν παράπονα στον θεό, γιατί να ήναι τόσον περιφρονημένοι απο τους ανθρώπους και να μην τους δίνουν παρά μόνον κλίματα για φαί και ναν τους λένε ''βασταγά, γομάργια και εμπαικτικώς αναγνωστάδες. Τότες ο Θεός τους είπε ότι θα τους δώση πολλά πλεονεκτήματα και τη μιλιά ακόμα, άμα με το κατουρό τους κάμουν ποτάμι. Για τούτο, όπου ιδούν νερό τρεχούμενο ή λιμνασμένο, νομίζουν ότι είναι απο τα άλλα γαιδούρια και κατουρούν κι αυτά για να γένη ποτάμι και ναν τους δόση ο θεός τα καλά που τους υποσχέθηκε καθώς και τη μιλιά. Τούτο κάνουν και τα παιδιά τους τα Μουλάργια.

Κορύλλος, Χρήστος Π. (1926)

Αναζήτηση

Φίλτρα